Home

Sandpaw liep rustig door haar territorium. Ze was blij dat ze een nieuwe mentor had en deze keer iemand had die actief haar trainingen met haar doornam, maar ze was ook blij als ze zich weer eens kon afzonderen. Trainingen hervatten met haar mentor wilde ook zeggen dat ze interactie moest hebben met haar denmates en vooral dat laatste kon haar soms behoorlijk vermoeid maken, vooral als ze met één van die enthousiaste apprentices opgescheept zat die voor geen moment zijn mond kon houden. Sandpaw was iemand die wel actief deelnam aan een training, maar die het eerder rustig aanpakte. Ze legde voor zichzelf geen hoge grenzen op; ze vond het prima als ze op de gemiddelde leeftijd warrior zou worden, maar zat er ook niks mee in als het iets later werd. Het was voor haar belangrijker dat ze alle skills voldoende onder de knie had dan dat ze met de rest goed kon doorstromen. Dat laatste deed ze sowieso niet echt, dus ze zou niet snappen waarom ze haar energie zou verspillen aan het zich druk maken erover. Alles zou uiteindelijk op zijn pootjes belanden, zo lang ze maar niet te veel trainingen samen met haar denmates moest spenderen. Er was niets vervelender dan proberen te luisteren naar je mentor terwijl naast je één of andere apprentice zijn enthousiasme nauwelijks kon verbergen. Sandpaw snapte sowieso al die heisa niet. Ja, een warrior worden was een leuk doel, maar was het echt iets om zo enthousiast over te zijn? Ze had geen idee. Voor haar was het allemaal één pot nat en leken alle aspecten in het leven redelijk op elkaar. Het was niet dat ze per se oorlog verkoos, maar iets spannends in haar leven wilde ze eigenlijk toch wel hebben. Met een zachte zucht omwille van haar gedachten rende Sandpaw door het woud en bevond zich uiteindelijk in Fourtrees, de plek waar ze het meest tot rust kon komen. Haar blik viel op een robuuste tabby die naar ShadowClan rook. Het was geen onbekende voor Sandpaw: ze had hem tijdens de eerste gathering gezien die ze mocht bijwonen. En ze wist dus ook dat hij één van de rustigere, normalere deputies was. Met een knikje begroette ze hem, maar voor de rest zei ze niets. Ze was niet van plan om de rust in het woud en in haar binnenste te verstoren. Als hij iets te melden had, kwam hij er zelf wel mee.