It feels like home

Hij had gehoord dat hij nooit weg zou mogen gaan hier. En dat zijn toekomst als krijger nooit zou kunnen waar komen. Frustratie had hem wild gemaakt en keer op keer had de jonge, blinde kater zijn elders naam afgeslaan. Hij probeerde de woede gevangen te houden in zijn hart, maar vandaag kon hij het niet lange verdragen. Wederom een dag waarbij hij in het kamp zat, nutteloos en alleen. Zijn siblings waren daar, buiten, en zij konden de wereld ontdekken. Binnenkort zouden ze elk hun warrior naam krijgen... En zou hij hier nog zitten. Even beet de grote kat op zijn onderlip. Hij kon niet huilen, hij had geen ogen waar tranen uit konden lekken... maar zijn leven was een mess... Iets waar wel tranen bij te pas zouden moeten zijn. Maar toch... Het zou niet gebeuren. Even slikte de tabby, waarna hij plots opstond en met een forse tred richting de uitgang van het kamp liep. Even trok de blinde met zijn oortjes, voordat hij het kamp uitsprong en het op een rennen zette.
Hij had niemand aangesproken, het zou eenmalig zijn en hij zou zijn weg wel terugvinden door de geuren te volgen naar het kamp. Hij was niet nutteloos en hij kon zeker wel dingen voor elkaar krijgen. Hij had geen ogen nodig om dat te bewijzen, om te tonen hoe sterk hij werkelijk was. De langharige kater stopte al snel toen hij enkele passen had genomen. Zijn neus werd de lucht in getild en langzaam snuffelde hij de nieuwe geuren in. Geuren die soms het kamp in kwamen waaien waren nu sterk. Ze waren rondom hem, zo dichtbij... Het voelde gewoon echt aan... Maar ergens in zijn achterhoofd wist hij dat het niet echt was en de realiteit dat hij een gevangene was zou maar al te snel terug komen. Even schudde hij fors zijn brede kop waarna hij al snel terug begon te lopen. Hij ontweek elk obstakel met gemak. Hij was al zijn hele leven blind en had leren werken met al zijn zintuigen om rond te komen. Hij was opgegroeid tijdens de journey en wist precies hoe hij dingen snel en goed moest inschatten, hoe hij zijn snelheid aanpaste en wanneer de spanning van gevaar in de lucht ging. Zijn leven had hem voorbereid op dit, om vrij te zijn. Het was gewoon oneerlijk en hij zou bewijzen dat hij hier wel behoorde. In het bos, waar de geur van planten zijn neus prikte en het geluid van kleine beestjes zijn oren liet trillen. Dit was waar hij behoorde, niet dat vieze vuile... Kleine kamp.

Uren waren voorbij gestreken. Hij was nu al even uit het kamp en hij had opgemerkt dat de temperatuur al was gedaald. Zijn inwendige klok liet weten dat weldra de zon zou ondergaan. Niet dat hij daar veel last zou van hebben, zijn zintuigen hadden geen last van een donkere omgeving. Het was immers altijd donker voor hem. Hoe dan ook was de jonge kater uitgeput van het lopen en spelen in het bos. Hij wilde eerst even wat slapen, rusten als het kon, voordat hij zijn reis terug zou maken naar het kamp. Daar zou hij zeker afgestraft worden. Als elder mocht hij het kamp niet verlaten... maar hij wilde niet naar ze luisteren. HIj kon doen wat hij wilde, hij was een volwassen kat... Hij had een leven dat hij wilde leven. Hij was geen opzetpop... Even zuchtte de tabby, maar een glimlach stond op zijn gezicht. Hij had zoveel zitten springen, rondlopen, lachen. Hij was echt héél moe. Zijn lichaam mocht dan wel groot zijn, zijn spieren waren jong en teer, onderonwtikkeld. Hij moest nooit gebruik van ze maken, dus vandaar dat hij nu ook pijn en vermoeidheid aan zijn lijf voelde knagen. Met een diepe zucht plofte de kater neer, hij beefde... maar in zijn hoofd was hij dolgelukkig. Hij had eindelijk in het bos kunnen rond dartelen... En met die gedachten dommelde de jonge elder al snel in.


Het duurde niet lang voordat een jong kind de kater opmerkte. Ze liet haar ouders weten over de vreemde kat. De geluiden zorgden ervoor dat de jonge elder al snel even opkeek... Maar zijn hoofd was nog licht van het slapen. Hoe lang had hij hier gelegen? Ah... Hij had het zo koud. Zijn lijf rilde nog steeds van de koude dat aan zijn pels zat te knagen... En zijn maag schreeuwde het uit van de pijn... Honger. Even krulde het pluisje zich wat meer op... Proberende de resterende warmte bij zich te houden. Maar het duurde niet lang voordat een compleet nieuwe geur zijn neusgaten binnekwam. Versuft door de koude en slaap tilde hij zijn kop op. Hij liet even een zachte piep horen, voordat hij wankel opstond. Rustig nam de man de kater vast en duwde hij deze in zijn armen waarbij Pip meteen de warmte voelde. Wel meteen duwde de jonge kater zijn kopje tegen het warme ding. Onbekend voor hem, opdat hij nog nooit hun geur had leren kennen. Het was immers zijn eerste keer dat hij hier was en dus ook zijn eerste contact met twolegs. Hij wist niet dat het deze wezens waren... en ze waren ook niet uit om hem pijn te doen, in tegendeel... Het duurde niet lang voordat hij ergens warm werd gelegd. NIeuwe geuren kwamen zijn neusgaten binnen... En even slikte hij... Niet beseffende van wat er aan de hand was, maar hij had er niks tegen... Dit was wel fijn.. Ja, dit was ok.

- Pip is opgenomen in een twoleg gezin bij de Tallpines en zal een kittypet worden.