{Cobra} Whisper to the yard and turn the trees all into toys

<sub>Ze had dingen naar Acorndust willen roepen. Hoe hij een vuile moeder vermoordende bloodclanner was. Maar het kamp was zo chaotisch geworden dat ze het niet aangekund had. Op het moment dat de klauwen uitgingen en katten zich op elkaar stortten had Sunvoice zich rechtsomkeert gemaakt en was ze in het territorium verdwenen. Dit thuis voelde niet meer als een thuis. Acorndust en Tallstar zorgen daar wel voor. De verhalen over de machtige Shadowclan leken steeds meer te vervliegen en het maakte haar bang, vooral omdat ze verraders tussen hun hoge rangen hadden zitten.

Haar poten hadden haar naar de grenslijnen gedragen. Hier kon en mocht ze niet meer verder. Maar alsnog voelde ze zich onrustig, angstig. Uit pure frustratie sloeg Sunvoice haar nagels in een stuk boomschors met een gefrustreerde kreet. Het was niet eerlijk. Acorndust had dood moeten zijn, niet haar moeder. Al vlug verdween alle adrenaline uit haar lijf, waarna ze iets in elkaar stortte. Haar spieren brandden, haar hoofd was emotioneel uitgeput. En toen rook ze het, Bloodclan geur. Sunvoice ontblootte haar tanden in een grauw. "Laat je zien, kraaienvoer vreter!"</sub>

Het nieuws van het verzwakte Shadowclan was door zijn hoofd blijven spoken. Ondanks het feit dat er ook nog iemand anders aan zijn poten hing en hij een clan te leiden had, was hij toch steeds vaker bij de grenzen te vinden. Hij had geen idee hoe lang de situatie in de clan zo onstabiel zou blijven en dus ook niet of hij moest aanvallen of niet. Ergens had hij geen zin om opeens voor een hele clan te komen te staan, maar aan de andere kant moest hij de Elite wel eens laten zien dat hij het waard was om leader te zijn.
Met zijn hoofd ergens anders, was hij weer door zijn poten naar de grens gebracht, maar ditmaal werd hij opgewacht door een stem. Een stem die hem ergens aan deed denken, maar niet thuis kon brengen. Zijn groene ogen keken op, zoekend naar waar de stem vandaan kwam. "Ben ik momenteel echt je grootste zorg?" vroeg hij op een neutrale toon, toen hij de lichtere kattin in zijn blikveld kreeg.

_{Het duurde eventjes een paar hartslagen voordat een zwarte kat met felgroene ogen verscheen. Sunvoice's adem haperde even. Ergens had ze niet verwacht om daadwerkelijk een kat te vinden met dezelfde verstikkende Bloodclanlucht als dat rond haar moeder had gehangen. Sunvoice werd er misselijk van, maar verbeet zich. Het was de eerste keer dat ze een Bloodclanner in levende lijve zag. En hier was hij, zo dicht bij de Shadowclan grens. Het was de schuld van Tallstar en vooral van Acorndust. De seal lynx point poes haar blauwe ogen vlamden van woede naar de kater en ze ontblootte haar tanden naar hem. Dit was persoonlijk. "Elke smerige moordenaar die zich zo dicht bij de Shadowclan grens bevindt is een probleem! Dus rot op naar je smerige tweebeenplaats voordat ik je laat wensen dat je nooit geboren was!"}

Ze had peper in d'r achterwerk, dat moest Cobra toegeven. Hij wiebelde eventjes met zn oren, voordat hij ging zitten en zijn staart over z'n poten heen legde. "Ik zit nog altijd buiten jullie geliefde territorium, dit hier is rogue gebied. Ik mag hier komen, zolang ik niet jullie grenzen oversteek," deelde hij kalmpjes mee. Ondertussen draaide het in zijn hoofd overuren om erachter te komen waarom deze kattin zo bekend voor kwam. Hij herkende iets aan d'r, of het deed hem denken aan iemand. Maar wie? Hij schudde rustig zijn kop, voordat hij zich maar weer op haar richtte. "En ik denk niet dat met de chaos in je clannetje, veel zullen omkijken als er opeens een kat vermist wordt. Niet waar?" Cobra grinnikte zachtjes, waarbij zijn scherpe hoektanden in het licht flitste. Hij kon haar waarschijnlijk niet bang genoeg maken, ze zag er uit alsof ze een goed hoofd op dr schouders had staan. Maar met alleen dit poesje kon hij een gevecht wel aangaan. En winnen.

_{Die losse, achteloze arrogantie die de kat uitstraalde irriteerde haar mateloos. Sunvoice's ogen volgden echter elke beweging van de kat en haar staart zwiepte zachtjes heen en weer, alert. De kat merkte op dat hij alleen maar bij de grenzen was en dat hij technisch gezien niets fout deed. Liet Sunvoice nou absoluut niet geloven dat hij hier alleen maar toevallig was. "Je maakt me niet wijs dat je hier niet bent om problemen te stichten, vieze moordenaar," gromde ze de kater op een lage toon toe, "Niet nadat jullie mijn moeder vermoord hebben." Met behulp van Acorndust natuurlijk. Dat moest ze alleen nog even bewijzen. Misschien dat ze het uit dit aftands misbaksel kon trekken. Dan was het probleem van die deputy sowieso opgelost. Haar ogen stonden voor een korte seconde geschrokken maar daarna sloeg ze haar nagels uit en ontblootte ze haar tanden weer. "Ik krab je ogen eruit als je ook maar een stap over de grens zet Bloodclanner," waarschuwde ze hem sissend.}

Nee, haar woorden maakte hem niet zo heel erg veel uit. Immers kon hij nou niet echt zeggen dat ze met haar poef vacht zo veel indruk wist te maken. Ze had lef, natuurlijk, maar ze was niet angstaanjagend. Dat was, totdat ze begon over haar moeder. "Ah," miauwde hij rustig. "Daarom kwam me iets zo bekend voor. Jij bent de dochter van dat witje." Hij dacht eventjes terug aan de witte kattin die hij een lange tijd geleden vermoord had. De kattin die bijna in zijn poten viel om vermoord te worden, zo moe was ze van 't leven. "Daar zat echt helemaal niets meer in." Hij negeerde het dreigement dat zijn richting in werd gesist. "Zal ik je eens vertellen hoe je moeder me smeekte om haar te vermoorden. Hoe blij ze was toen ik d'r keel in stukken scheurde." Er glom iets dreigends in zijn gifgroene ogen, terwijl hij haar strak aankeek.

_{Sunvoice's sterke woorden en moedige houding vielen kort weg. Ze moest moeite doen om haar mond niet open te laten vallen. De kattin klemde vervolgens haar tanden op elkaar en voelde haar ogen prikken met tranen die ze weigerde te tonen. Nee, ze zou geen zwakte tonen aan de ze kat. Maar haar ratio voelde ze wegglippen en plaats maken voor driftige, emotionele woede. "Jij bent degene die Snowynight vermoord heeft," siste ze, haar stem dik met emotie. "Ze had hulp nodig, ze had hulp nodig en jij hebt haar vermoord!" Ze wilde niet horen hoe ze dood is gegaan. Ze wist dat haar moeder slecht was geweest. Maar ze waren eraan aan het werken! Ze zou beter worden! Ze zou vanzelf beter worden! Maar deze kater had alle kansen afgenomen tot verbetering. Ondanks dat door haar dollemanstocht door het territorium haar spieren het uitschreeuwden van vermoeidheid en verzuring, stortte ze zich met uitgestrekte klauwen op Cobra.}

Een grijns gleed over zijn gezicht bij de woorden van het poefbeestje. "Yep," zei hij op een kalme toon, genietend van de paniek die hij over de kattin zag glijden. Dit was nou precies wat hij wilde voor zijn Elite. Dit angst-effect was wat hij terug wilde gaan halen. Men zou huiveren bij het horen van de Bloodclan naam, queens zouden hun kittens wegstoppen bij het ruiken van de geur van de Elite. "Ze heeft hulp gekregen," concludeerde Cobra rustig. "Ze wandelde zo mijn klauwen in, niet tegenstribbelend, niets. Ik heb alleen maar een pootje geholpen om d'r zo snel mogelijk uit d'r leiden te verlossen." Hij sprong achteruit op het moment dat er klauwen in zijn richting schoten en in een vloeiende beweging spinde hij op zijn achterpoten, om vervolgens zijn voorpoten op de kop van de kattin te zetten en deze tegen de grond aan proberen te drukken. "Naha, je hebt een wat te grote prooi voor jezelf uitgekozen, pluisje."

_{Het was een fout, diep in haar hart wist ze dat ze een grove fout maakte. Maar toch kon ze zichzelf niet stoppen. Ze haalde uit naar de kater, opgefokt door zijn woorden over haar moeder. Ze haalde uit met haar vlijmscherpe nagels met de zwarte kater, die haar uitbarsting natuurlijk allang verwacht had. Fouten maken was dodelijk bij Bloodclan katten, en toch had ze zichzelf niet kunnen stoppen. "Val dood vuile rat!" Maar ze kon haar woorden niet waarmaken. Zijn poten kwamen hard neer op haar kop en proefde bloed toen haar kop met een stevige klap op de grond terecht kwam. Ze hapte naar adem, maar ze ging dit niet zo maar opgeven. Als ze het op zou geven was het afgelopen. Dan zou ze haar moeder nooit meer kunnen wreken. Ze probeerde dan ook al spartelend met haar kop weg te draaien en de kater in zijn poot te bijten.}

Ah, wat een heerlijk beeld was t om te zien, als een kat in paniek raakte om een geliefde dood was gegaan. Goed, hij moest er niet aan denken als er iets gebeurde met Shade, maar aan de andere kant was het leven in de Elite hard genoeg om menig kat aan te leren niet lang en diep te treuren over het verliezen van een geliefde. Immers had hij zich ook over de dood van Claw heen gezet. Hij sloeg de kop van de kattin tegen de grond aan, waarna ze een verwoede poging deed om zijn poot te pakken te krijgen met haar kaken. Een vlijmscherpe tand wist een teen van hem te raken en met een luid gesis trok hij zijn poot weg. "Vieze ratteneters," sneerde hij naar de kattin toe. Hij trok zijn poot hoog op en met zijn klauwen uitgeslagen haalde hij uit naar de kop van de kattin. Hij mikte voor haar oren, maar maakte gebruik van de aanval om zich op zijn achterpoten te werken en met zijn andere poot haar een tik tegen d'r snuit te geven, eveneens met uitgestrekte klauwen.

_{Het was kort gelukt om vrij te komen, maar niet zonder kleerscheuren. Bloed drupte langs haar kop heen door een nieuwe scheur in haar oor. Als een geluk van een ongeluk trok ze haar kop al weg van deze felle pijnscheut, waardoor ze de klauwen van Cobra vlak voor haar neus voorbij kon zien razen. Sunvoice maakte geen woorden meer vuil aan de belediging die de kater terugwierp. Spreken was alleen maar afleiding tijdens een gevecht. Een lage grom ontsnapte weer uit haar keel terwijl ze zich schrap zette en recht op de kater afsprong, haar kop gebogen om hem een flinke kopstoot te geven tegen zijn borstkas nu hij toch op zijn achterpoten stond. Een kat zonder lucht in zijn longen was een stuk makkelijker af te maken.}  

Hij moest echt eens gaan werken aan zijn defensieve houdingen. Aanvallend was hij sterk, er zat genoeg kracht achter zijn halen om een kat om zeep te helpen. Echter was zijn verdediging in zo verre slecht dat hij vaker dan eens terug kwam met een kras of litteken. Niet handig dus. Ook nu weer, door zijn wankelende positie op zijn achterpoten, had hij zijn borstkas bloot gelaten. De kattin maakte hier slim gebruik van door zich er tegenaan te gooien en hem een kopstoot te verkopen. Cobra hapte naar adem terwijl hij op zijn rug viel, maar beet zich door te pijn heen en maakte gebruik van de situatie om te proberen zijn achterpoten tegen haar buik te zetten en er krassen in te maken. Ondertussen boog hij zijn kop en deed een verwoede poging om de kattin letterlijk bij de oren te kunnen pakken. Eens zien of een paar gaatjes in d'r oren d'r goed zouden staan.

_{Het lukte om de kater tot zijn rug te dwingen. Dat was exact waar ze hem wilde hebben tegelijkertijd niet. De buik ontbloot was een kwetsbare positie, maar dan had ze met vier sets aan nagels te dealen en ook nog klappende kaken. Sunvoice probeerde snel te handelen, zijn krabbende nagels negerend. Haar kaken hadden zich bijna rond zijn nek kunnen sluiten toen hij haar bij de oren greep. Vuile gemene vechter dat het was. Ze trok haar kop met een grauw terug, waardoor haar oor verder scheurde en het bloed in haar ogen vloeide. Ze trok haar kop dan ook terug en haalde fel uit naar zijn kop met haar nagels. Ondanks dat ze slecht zag was die lelijke rotkop nog wel goed te vinden.}  

Ze liet zich te veel door emoties bedwelmen, waardoor haar vechttechnieken niet goed van pas kwamen. Tenminste, dat was de conclusie die Cobra trok bij het voelen van het gevecht. Ze was te kwaad op hem om fatsoenlijk te vechten. Hierdoor zou het nog wel eens saai kunnen worden. Hij had wel haar buik goed te pakken en wist d'r oor nog verder te verscheuren. Goed zo. Er liep bloed in d'r ogen, waardoor haar aanvallen bijna blind werden uitgevoerd. Hij dook dan ook op tijd weg voor de klauwen en zetten zich af om de kattin tegen de grond te werken. Als hij haar genoeg pijn kon doen, zou hij terug kunnen sturen naar die zielige clan van zich, als teken dat de Elite niet met zich zou laten sollen. Aan de andere kant speelde er ook nog een ander plannetje in z'n kop. Maar daarvoor moest hij wat meer werk verrichten. "Je vecht tenminste beter dan die zwakke moeder van je," siste hij naar d'r. "Jij loopt tenminste niet direct de dood in."

[

_{Ondanks dat ze vrij zeker had geweten waar zijn kop had, had de kater zich alsnog uit haar greep durven te wurmen waardoor haar klauwen alleen maar kille lucht raakten. Haar hart sloeg een slag over van schrik. Het was de bedoeling dat ze nu de overhand had gekregen. Maar in plaats daarvan veranderde de situatie compleet. De kater zette zich af waardoor Sunvoice haar evenwicht verloor en tegen de grond aan klapte. Opnieuw draaide de wereld en haar spieren schreeuwden het uit van vermoeidheid. Haar ademhaling kwam in gejaagde pufjes naar buiten kwam. Ze trok zichzelf echter hijgend weer overeind. "Ik zal niet opgeven," gromde ze de kater toe, waarna ze haar tanden weer naar hem ontblootte in een dreigend gebaar.}   

Ze begon moe te worden, hij voelde het onder zijn poten. Er zat minder kracht achter de aanvallen die ze uitvoerde, dit gevecht zou niet lang meer duren. Ze kwam overeind, al was het moeizaam en er werden tanden naar hem ontbloot. Hij grijnsde alleen maar terug, waardoor alleen zijn hoektanden zichtbaar waren. "Weet je dat heel zeker?" vroeg hij rustig, terwijl hij haar een tik tegen d'r borst gaf. "Je valt zo ongeveer om van de vermoeidheid." Hij deed een stap naar voren toe. "Denk je niet dat het beter is als je 't gewoon opgeeft, dan zal ik 't snel maken, net zoals ik bij je lieve mama heb gedaan." Zijn stem was zacht, doordringend, maar met een lichte push erin. Eens zien of hij net zo goed in overtuigen en manipuleren was als zijn vader dat ooit was. "Of kom met mij mee. Ik kan je leren voor jezelf op te komen. Je sterk laten voelen. Dan hoef je nooit meer druk te maken over die zwakke leiding in Shadowclan."

_{Een lage grom ontsnapte uit haar keel terwijl de kater tegen haar borst aan tikte. Hij bleef telkens spreken over haar moeder. Oh wat zou ze graag zijn kop ter plekke van zijn romp scheuren en in de gorge gooien. Maar haar poten schreeuwden het uit van vermoeidheid en ze voelde haar energie weglekken samen met het bloed wat uit haar wonden drupte. "Ik kan nog steeds vechten, nooit dat ik zal omrollen en me laten afmaken door een vuile bloodclanner," miauwde ze grommend tussen haar korte, hijgende adempauzes door. Zijn volgende woorden verbaasden haar, waarna ze haar oren platlegde. "Ik sterf nog liever dan dat ik mijn clan verraad." Ze haalde weer uit naar zijn neus, maar er zat nog maar weinig kracht achter haar uithaal.}

Er zat misschien niet zo veel fut meer in, maar haar woorden hielden het vuur vast. Hij kon dat wel waarderen, ze gaf tenminste niet zo snel op. Dat was wel iets wat hij geleerd had tussen de clans, Shadowclanners waren het volhardst. Hij grinnikte eventjes toen ze tegen hem gromde, al was het met huffen en puffen. Als hij zometeen hard genoeg zou blazen, zou ze waarschijnlijk al omvallen. Toen ze begon met dat ze nog liever zou sterven dan haar clan zou verraden. "Kan geregeld worden," zei hij met een diepe grom. Hij sprong tegen d'r aan, met de intentie om haar tegen de grond te pinnen en zetten zijn kaken rond haar keel. "Laatste kans, schat." Zijn stem klonk als kwaad gesis, als een echte cobra die in gevaar was.

_{De kattin had verwacht dat de kater zou aanvallen. Een bloodclanner droop niet af. Maar ze had de wanhoop die door haar aderen stroomde als puur ijs niet verwacht. De kater had aangegeven dat het geregeld zou worden. In ieder geval kon ze tegen haar moeder in Starclan zeggen dat ze heldhaftig gestorven was. Maar zo zou ze nooit Acorndust kunnen ontmaskeren. Zo zou ze nooit Shadowclan kunnen zuiveren van verraad. De kattin verstarde en haar adem stokte toen ze zijn kaken rond haar nek voelde. Had hij dit ook zo bij haar moeder gedaan? Maar nee, ze zou niet opgeven. Ze zou niet toegeven. "Loop naar de hel," miauwde ze, buiten adem, terwijl ze haar ogen dichtkneep. Ze zou niet smeken om haar leven.}

Dit was ... best wel saai, moest hij heel eerlijk bekennen. Het poesje had pit in d'r en ze vocht goed, maar ze was te moe en het was nooit echt en waardig gevecht geweest. Maar misschien kon hij het nog wat leuker maken. Immers had hij al aangegeven d'r met gemak te kunnen moorden. Het was de zoveelste die hij van zijn lijstje kon afstrepen dan natuurlijk, maar aan de andere kant, kon hij ook wat leuks doen met de Clans. "Nee," zei hij rustig, terwijl hij zijn bek weghaalde bij de kattin's keel en haar recht aankeek. "Goodnight, love." Met die woorden gaf hij haar een flinke tik tegen de slaap van de kattin. Niet met de bedoeling om d'r te doden, maar om 't licht eruit te slaan. En dat bleek te lukken. Op het moment dat de poes knock-out was, greep hij haar bij d'r nek en gooide d'r op zijn rug. Cobra gromde zachtjes met het gewicht op zijn rug, maar het moest lukken. Hij had een leuke verrassing als ze terug waren in het kamp. Met moeizame stappen wandelde hij weg van de grens, terug naar huis, met de poes op zijn rug.

[godmodding has been accepted <3]