Raised on the edge of the devil's backbone

_{Met grote stappen liep de kater het kamp uit. Hij had net ruzie gemaakt met één of andere WindClanner elder die dacht hem de les te lezen, en die hem vertelde om uit de buurt te blijven van Routpaw. Blijkbaar was het d'r oma. Nou, sorry oude oma, maar ik ben toevallig heftig verwond door die leader die jij blindelings volgt en daarom moet ik wel 24/7 bij Rout in de buurt blijven omdat ze de medicine cat is. Om af te koelen en om ook gewoon even weg te zijn uit dat verrotte kamp, ging hij richting de borders toe. Het was nogal even lopen en halverwege begon hij wat spijt te krijgen van z'n beslissing om zijn eerste uitstapje uit het kamp helemaal daarnaar toe te gaan, maar hij had al helemaal geen zin om terug te gaan. De zon begon ondertussen onder te gaan, dus hij zou wel een nachtje buiten het kamp spenderen. Dan hoefde hij zich ook niet uit te leggen bij de kampwachters. Toen hij eenmaal bij de grens aankwam was hij buiten adem, en ging hij zitten met zijn achterpoot wat uitgestrekt. Die was, nadat deze nogal verwond was door Oceanstar, eigenlijk helemaal niet meer veel gebruikt en dit was toch wel veel inspanning geweest. Nou ja. Whatever.
- Baneflower (niet inspringen alsjeblieft!)}

Raised on the edge of the devil's backbone Dinyee10

Raised on the edge of the devil's backbone 5mYVNNK

Raised on the edge of the devil's backbone UaJatYa

Raised on the edge of the devil's backbone Unknown

Raised on the edge of the devil's backbone 6IRKqVA

Raised on the edge of the devil's backbone NMT5ue8

look at my wife:

De gevlekte kattin liep met snelle passen over het gebied heen. Ze wist niet waar ze heen ging maar het boeide haar ook niet. Misschien eindigde ze wel in de bergen, of onder een auto. Beiden leken op het moment een goede optie. Haar oren waren in haar nek verdwenen en haar ogen leken wel vuur te spuwen. Dat was een goede manier de kleine kattin te omschrijven. Ze was zoals vuur. Haar lichte passen, haar scherpe stem en haar felle manier van doen. Klein maar brandend. Soms had ze dagen zoals deze, dagen waarin al het slechte haar kop niet wilde verlaten en haar zicht wazig was door de emoties. Haar borstkast gevuld met angst, een angst en een verdriet die ze onmogelijk kon tonen en dus omzette in woede. Want woede was makkelijker. De adrenaline van deze emoties hielt haar op de been tot ze bij de grenzen was aangekomen en haar blik richtte op de kat die hier al aanwezig zat. Instinctief haalde ze haar lip omhoog en bolde ze haar rug. Nog voor ze kon hissen realiseerde ze wie het was. Haar gedachtes waren te bewolkt, waardoor ze meteen begon met spreken. "Was jij niet die lafaard van de bergen?" Haar toon was uitdagend. Ze wist niet goed waar ze op uit was. Misschien wel de poging van vorige keer voortzetten als deze vent ballen genoeg had gegroeid te weten hoe je met een teef moest omgaan. Maar een potje vechten klonk haar ook goed in de oren. Want kijk naar hem. Kijk naar dat zwak en zielige wezen. Die zou ze best aan kunnen. Ergens diep van binnen wist ze wel dat dit enkel leugens waren, al was de waarheid nog altijd te pijnlijk voor haar te accepteren. Dus zette ze een stap achteruit en ging verder, haar toon dieper, haar ogen strak in de zijne. "Of ben je veranderd sinds toen?"

There is a firefly loose tonight, better catch it before it burns this place down

_{Hij was wat in zijn gedachte verloren, maar toen hij eruit opschrok, kwam dit doordat er één of andere kat agressief zijn kant op kwam en haar rug bolde. Din kwam met een geïrriteerde zucht overeind waarbij hij boos zijn tanden naar haar ontblootte. Hij had geen zin in één of ander ThunderClan gezeik en-- oh. Hij herkende haar wel. En zij hem ook, blijkbaar, want hij werd meteen uitgemaakt als lafaard. Met een lage, duidelijk geërgerde grinnik stapte hij gevaarlijk wat dichter naar haar toe. "Ik zou m'n bek maar houden als ik jou was," siste hij haar toe, waarbij hij haar met een intense blik aankeek. De ander zette een stap achteruit, hield oogcontact met haar, en gaf hem een uitdaging. Als er iets was wat Din nu nog meer op zou fokken dan hij al was, was het een uitdaging. Met een grijnsje liep hij naar haar toe, nagels ontbloot. Zette expres zo min mogelijk gewicht op zijn achterpoot zodat het leek alsof er niks mis mee was. "Teef, je herkent me niet eens meer," siste hij haar toe. Hij had wel macht. Misschien was hij vandaag in zijn clan vernedert, maar hij was er zeker van dat hij deze kat tegenover hem kon domineren. Zij was van hem en alles in zijn lichaamshouding schreeuwde dat ook.}

look at my wife: