Sunglasses and a ski-trip

In het Camp

Houndpaw stak zijn hoofd uit de apprentices den. Het was een koude, knisperige dag, maar sneeuwloos. De sneeuw was al helemaal vertrapt in het camp. Hier en daar was het zo hard aangestampt dat er ijsplekken waren. De kittens en jongere apprentices leken het super leuk te vinden om erop te schaatsen. Stiekem wou de kleine tom ook meedoen. Hij was zijn speelsheid niet verloren, maar met de leeftijd van een warrior werd hij toch altijd vreemd aangekeken. Zo even nadenkend over het moeilijke leven dat hij had perste hij toch maar de rest van zijn lichaam uit de den. Iedereen sliep nog en de ochtendpatrouille was net op pad. Niemand leek bij de open plaats aanwezig te zijn. De perfecte kans om even voor zichzelf te schaatsen. Hound trippelde naar de dichtstbijzijnde en zette een pootkussentje erop. Het was kouder dan sneeuw, maar gladder. Hij plaatste zijn tweede voorpoot erop en voelde zich vooruit glijden. Voor hij het wist deed hij een mooie Yoga-stand en zat hij met zijn kont in de lucht. Hmm? De kater probeerde recht te komen, maar nu zaten zijn achterpoten ook op het ijs. Als een zeester ging hij ten gronde.

+ Burnetpaw

De jonge poes was vroeg uit de veren en was nog ver voor haar mentor en leeftijdsgenoten bezig met wat sneeuw aan de kanten te duwen. Her en der waren gladde plekken te vinden op de grond, een hopeloos iets dus. Kort zuchtte de rossige poes even bij het zien hiervan. Dit zou gevaarlijk kunnen zijn voor de kittens en elders, ze moesten er iets aan doen. Misschien kon ze wel naar moeder gaan en vragen of ze het konden weghalen... Hoe? Was een ander iets. Misschien konden ze het markeren om te voorkomen dat katten uitgleden op deze plekken en zich bezeerden. Routpaw had immers al genoeg werk, zeker met dit koude weer. Even keek ze op toen ze beweging zag. Houndpaw had duidelijk andere plannen, want hij stapte zo het ijs op en begon er zowat op te glijden. Onhandig en totaal niet praktisch dus. Even rolde de jonge kattin met haar blauwe ogen voordat ze naar hem toe stapte. "Houndpaw, dat is gevaarlijk kom van het ijs af," klonk er als de pretbederver dat ze was.

De vraag was. Hoe kwam hij hieraf? De grijze kater maakte rupsachtige bewegingen, maar kwam niet verder vooruit dan het staartje van een muis. Bij een bekende stem wiebelde zijn oren. Hij kon niet draaien om naar haar te kijken. "Waar denk je dat ik mee bezig was, Burnetpaw!" Haar naam sprak hij uit met de perfectie intonatie van Burnetpaw zelf. Hij had nog steeds warme (friendzoned) gevoelens voor haar, dus dit was maar om te plagen. De zeester deed nog een paar pogingen om recht te geraken maar niets leek te helpen.

Even had ze nijdig met haar staart staan zwiepen, ze was immers bezig geweest met dit ijs... Veilig te maken. Het denkproces dat daarbij vooraf ging was dan ook zeker geldig als helpen. "Waar denk je dat ik mee bezig was, Burnetpaw!" Klonk er terwijl de jonge kater als een worm over de grond aan het wurmen was. Even rolde de mooie, rossige poes met haar helderblauwe ogen. Dit was belachelijk. Waarom gedroeg hij zich zo? Hij kon op zijn minst een sprongetje nemen of zijn nagels gebruiken. "Gebruik je nagels dan idiot," zei ze even nijdig. Als hij iets van grip kon krijgen op het ijs en de spekgladde grond zou hij er sneller van af komen. Even tikte haar staart geïrriteerd heen en weer. Ondanks dat ze vrienden waren, was Burnet niet veel anders tegen hem dan andere katten. Zeker niet in situaties zoals deze.

Burnet was pisnijdig. Dat hoorde hij in haar stem. Ze was al zo vanaf de dag dat Oceanbreeze leider werd benoemd. Hij kon het haar niet kwalijk nemen al stond de toon hem niet aan. Toch was het een goed idee. Hij duwde zijn nagels uit en probeerde zijn poten recht te zetten. Dit lukte half, maar alles was beter dan de zeester. Houndpaw draaide zich een kwartslag om en stond nu in het woeste gezicht van de mooie poes te kijken. Great. Hij glibberde naar voren en toen hij zeker genoeg was van zijn zaak maakte hij een sprong. Zijn achterpoten haakten door het glijden in elkaar, dus hij kon niet erg mooi landen. Ploffend op Burnetpaw probeerde hij overeind te krabbelen. "Sorry Burnet, kun je deze idiot nog even helpen dan?" Please, hij wilde niet zo alleen gelaten worden om gezien te worden door een warrior. Of nog erger door een mooi meisje. Aaah, Starclan treed mij bij!

Hij luisterde naar wat ze van hem vroeg. Dat was enkel een natuurlijk iets ofcourse. Met een lichtelijk triomfantelijke blik in haar ogen keek ze naar hoe haar plan werkelijk waar werkte. Ze was geniaal, een genie. Iemand please, zeg der hoe geweldig ze was. Een klein grijnsje moest ze onderdrukken, ze was immers boos en moest respect afdwingen bij het feit dat de ander niet deed wat well... Slim was. Ok, het was normaal dat als niemand je waarschuwde je wel op je bek kon gaan door ijs... Maar dat was niet hoe Burnetpaw het zag. In haar ogen moest je dan maar uit je doppen kijken. Het duurde echter wel even voordat de grijze apprentice zich had omgedraaid en even naar haar keek. Kort kantelde het jonge poesje wat haar kop, niet in een vragende manier, maar eerder een soort van neerkijkende. En toen gebeurde het, hij sprong... Niet al te ver opdat het ijs er nog was... En lande met een zware plof zowat op het pluizige geval dat zichzelf Burnet noemde. "Sorry Burnet, kun je deze idiot nog even helpen dan?" Klonk er. De flame point, die inmiddels plat op de grond lag, kon er niet zo mee lachen. Even drukte ze zich naar achter en met genoeg kracht en effort had ze zichzelf los gewurmd. Even schudde ze zichzelf uit waarna ze even naar hem keek... En zuchtte. "Pak me dan vast..." zei ze even terwijl ze met haar ogen rolde. Als hij echt niet recht kon komen zou ze wel de rest van zijn lichaam van het ijs trekken met haar volle gewicht. NIet dat ze er veel had, ze was immers een vrij slanke poes.

Hij kreeg een sarcastische opmerking. "Seg we zijn ook niet als de gelukkigste opgestaan." Er kwam wel een knipoog achter. Zijn onderlichaam lag nog op het ijs, maar zijn voorpoten en kop waren nu op stevige grond en sneeuw. Hij sloeg zijn nagels uit en trok zich op. Zijn achterpoten zaten nog steeds verstrengeld, maar die haalde hij voorzichtig van elkaar. Uiteindelijk voelde hij vaste grond en krabbelde hij recht. Hij schudde zijn korte grijze vacht uit en besneeuwde zo iedereen (Burnet) onder. "Toch bedankt voor de aanbieding van je prachtige spieren!" Hij greens een beetje dom. Houndpaw trok zijn klauwen in en keek naar de ingang van het kamp. "Zin om te gaan jagen... of te niksen bij de Outlook Rock?"

Burnet stond wel bekend voor haar gedrag. Dat was nu eenmaal een feit die ze niet uit de weg kon gaan. Een beetje nuchter keek ze dan ook naar de ander, maar ze was duidelijk niet tevreden. Weldra waren ze warriors en de ander gedroeg zich zo? "Seg we zijn ook niet als de gelukkigste opgestaan." Klonk er van de ander af waarna hij na wat gewurm overeind kwam. Goed, dat was beter zo. Anders had ze serieus wat tegen gesproken tegen hem... Misschien zelfs boos geworden. En toen. Bah! Even schudde ze hevig haarzelf uit toen de ander zijn volledige lading op haar gooide. Een beetje boos keek ze naar haar vriend, dat was niet fijn geweest, in tegendeel zelfs. Wist je wel niet hoe duur zo'n pels wel niet was? het onderhouden ervan was een pain! "Toch bedankt voor de aanbieding van je prachtige spieren!" Even zwiepte ze speels haar staart heen en weer voordat ze formeel knikte naar de ander. Het was enkel natuurlijk dat het zo zou lopen, niet? "Zin om te gaan jagen... of te niksen bij de Outlook Rock?" Oh? Even sprong ze naar voren om zich naast hem te voegen. "Natuurlijk... maar eerst wat jagen, de clan heeft het nodig in dit koude weer," klonk er van de jonge poes af, duidelijk makende dat ze bezorgd was om WIndclan. Ze wilde haar moeder trots maken... Dan konden ze natuurlijk niet beginnen niksen... Wat een dwaas idee ook.

Hij knikte snel. Natuurlijk, ze moesten de clan proberen blijven voeden. Hij moest zich goed aan de warrior code houden! Anders werd hij misschien geen warrior. Hij vroeg zich af door wie zijn Final Ass-dinges werd gegeven. Misschien door Ebonysting die had hem het meest getraind na de dood van Cootsnarl. Houndpaw ontweek de plekken terwijl hij zich naar voren bewoog om de campingang te bereiken. Hij wierp een blik op Burnetpaw. "Mis je hem soms nog? Cootsnarl bedoel ik?"

Er volgde een knik van de ander waarop Burnet even een gevoel van overwinning in haar borstkas voelde. Ze strekte even haar poten, waarbij de nageltjes even over de bevroren gleden. SPanning gleed tussen haar tenen door en liet haar even schuin opkijken. Maar goed dat het stil was, want anders kon ze het niet verdragen. NIet nu, teveel prikkels. Hoe dan? Wie mocht het weten, maar het was een feit voor haar. Het was zoiets waar ze geen poot op kon zetten maar wel kon bevestigen als katten het aan haar vroegen. "Mis je hem soms nog? Cootsnarl bedoel ik?" Klonk er plots, waarop de jonge poes even opkeek en slikte. Ze knikte even langzaam, haar ogen bracht ze terug van de ander af. Ze moest haar focus niet op hem leggen in dit vriesweer... Straks viel ze nog. "Elke dag.. Hij was als een vader voor me," sprak ze zachtjes uit. Het was waar, de ander had haar samen met Oceanstar gevonden. Toen was alles nog zo anders geweest, een leven zonder zorgen en pijn. Waar waren die tijden heen?