Going under[Koifish]

Ze was benieuwd geweest hoe de situatie nu bij de rivier zou zijn, gezien het kouder aan het worden was. Als de rivier zou bevriezen, al was het maar gedeeltelijk, dan zou er een risico gaan zijn dat Riverclan op hun territorium zou gaan komen om te jagen. De vorige keer dat Riverclan sunning rocks overnam was ze er pas net geboren. Dezelfde dag dat ze er geboren was, kwamen de riverclanners om het gebied te nemen. Nu zou ze zelf er echter voor vechten om het niet nog een keer af te staan aan de andere clan. Sunning rocks was tenslotte van Thunderclan en dat zou ook zo blijven. Ze was dan ook nu vrij dicht bij de rivier om te kijken of er andere geursporen te vinden zouden zijn dan die van Thunderclan, maar dat was gelukkig nog niet zo. Wat ze wel opmerkte was dat er op sommige delen al wat ijs gevormd was op de rivier, wat betekende dat het water waarschijnlijk ijskoud zou zijn. Ze besloot dan ook dat het verstandiger was om wat verder van de rivier weg te gaan, maar net op dat moment stapte ze op een stuk ijs, waardoor haar poten onder haar vandaan gleden en ze juist dichter naar de rivier ging. Zodra ze tot stilstand kwam, probeerde ze op het ijs te gaan staan, maar net op dat moment hoorde ze het ijs onder haar breken. Voor ze ook maar een sprong richting de oever kon maken, brak het ijs volledig onder haar en viel ze in het water. Het water waarin ze belandde was ijskoud en ze probeerde wanhopig haar kop weer boven water te krijgen door haar poten te bewegen, maar ze had zelf nog nooit een poging tot zwemmen gedaan. Haar kop brak nog een keer door het oppervlak op een plek waar geen ijs was en ze probeerde om haar heen te kijken waar de oever was, maar lang kon ze haarzelf niet boven water houden. Hopelijk zou er iemand zijn die haar kon helpen, want zelf voelde ze hoe de kou haar moe maakte met elke pootslag die ze deed.

[Koifish]

De tom zijn vacht glansde in het waterige winterse zonnetje terwijl hij met een rustige tred door het bos liep. Zijn blauwe ogen schenen warm in de koude buitewereld, hij voelde zich ondanks de kilte erg vredig. Normaal zou hij zich zorgen maken dat de clan ondervoed zou raken door leafbare maar vandaag was het z’n goeie dag geweest voor de warrior dat hij even de zorgen van leafbare vergat. Sneeuw kon dodelijk zijn maar ook prachtig en daar wou Koifish even van genieten voor de witte tapijt weer eens zou weg smelten. Knarspenende geluiden verbraken het stille die in het woud heerste toen hij veder liep door het sneeuw. Koi was op weg naar de grenzen nadat hij zijn laatste gevangen prooi naar de prooistapel gebracht had zodat hij mooi kon checken als er geen vijanden nu te dicht bij de borders kwamen. Honger bracht namelijk nog wel eens niet welkomende katten met zich mee en daar wou de tom liever voor zijn. Alle beetjes prooi had Thunderclan zelf ook hard nodig en hij wist maar al te goed nu het water dicht gevroren was dat Riverclan nog wel is vaak hun kans sloegen. De warrior was dan ook op weg naar de steppingstones. Je wist maar nooit als die vissenvreters de stenen en/of ijs nu zouden gebruiken om stiekem te jagen op hun territory. Wat Koifish alleen niet wist was dat hij vandaag iets heel anders zou tegen komen in plaats van een ongewenste Riverclan kat. De tom snoof de lucht op en proefde al snel een verse Thunderclan geur. Hij herkende de geur van Winterbird en wou net op de she-cat af te stappen om te vragen als ze misschien samen met hem de grenzen wou checken toen hij haar vacht een stuk veder op door het ijs zag zakken. Meteen sprong de warrior in voor hulp en rende zo snel mogelijk naar de oever toe. Zijn vacht stond overeind net als zijn staart die dik opgezet was. Zijn blik keek naar het gebarsten ijs waar Winter door heen gezakt was en lichtelijk paniekerig zocht naar het bekende kopje van zijn clangenoot die in het donkere water verdwenen was. Hij zag nog net haar snuitje onder water zakken en zonder aarzelen dook hij door het gat dat in het ijs zat. Zijn lijf werd met een klap begroet door het ijskoude water. Op dit moment was hij erg blij met zijn gemixte bloedlijn omdat hij wist hoe hij moest zwemmen. Ook in de kou. Hij had het geleerd van zijn vader samen met zijn andere broer, net als vissen maar dit deed hij echter nooit omdat hij niet wou dat Thunderclan zijn loyaliteit in twijfel zou trekken. Hij zou zijn leven schenken om zijn clan te beschermen maar hij wist ook prima dat sommige katten dachten dat katten die geen pure Thunderclanners hadden ‘gevaarlijk’ konden zijn. Dat ze nooit loyaal zouden zijn of iets in die richting. Koifish opende zijn ogen in het kille water waar hij nu in lag en probeerde de lichaam van zijn clangenoot te vinden. Na een paar korte seconde zag hij haar door het duister heen. Meteen sloeg hij met zijn poten om vooruit te komen en greep de nekvel van de she-cat. Zijn zuurstof begon langzamerhand op te gaan en de neiging om naar lucht te happen was groot. De tom probeerde Winterbird zijn kant op te trekken door het water en duwde met al zijn kracht die hij bezat de gestreepte warrior richting de bovenkant. Zelf stak hij ook zijn kop weer boven het water uit toen hij er zeker van wist dat ook Winterbird met haar snuit weer in de lucht zat en nam vluchtig een paar happen zuurstof om zijn brandende longen te kalmeren. Koifish knipperde het water uit zijn oog en begon toen zo snel als hij kon de she-cat helemaal uit het water te krijgen. Hij hield haar nekvel stevig vast toen hij zichzelf uit het water tilde en trok haar zo met zich mee. Zijn spieren verkrampte door de kou maar de tom verzette zich tegen zijn verzurende ledematen en stopte pas tot hij zeker wist dat Winterbird veilig en wel op de oever lag. Daarna drukte hij zich meteen tegen de she-cat aan om haar te beschermen tegen de kille wind dat door het gebied heen blies en likte haar met stevige likken tegen de hare in om haar zo droog te krijgen maar om ook haar spieren warm te maken want ze moest snel terug naar het kamp terugkeren. De kou kon dodelijk zijn voor de ander en hij zag liever niet dat dit slecht eindigen.

Het water was ijskoud, waardoor langzaam maar zeker haar poten zich niet meer wilden bewegen om haar nog een keer naar het oppervlak te krijgen. Haar adem inhouden werd steeds lastiger, omdat haar longen aan het schreeuwen waren om lucht, maar ze wist dat als ze daarin zou toegeven het helemaal het einde zou betekenen en dat wilde ze nog niet doen. Net toen ze het niet meer leek te kunnen houden, voelde ze hoe ze bij haar nekvel gepakt werd en naar het oppervlak geduwd werd. Zodra ze haar snuit door het oppervlak voelde gaan opende ze deze om een grote teug lucht mee naar binnen te nemen. Ze ademde nog een paar keer snel door en voelde hoe de kat haar meesleurde naar de oever en haar daar uit het water trok. Haar lichaam rilde van de plotselinge aanraking met koude lucht. Het water was al koud geweest, maar dit was zeker niet beter. Ze wilde haar ogen sluiten, maar voelde een warm lichaam tegen haar aan gaan liggen. Het was de kat die waarschijnlijk zelf ook nat moest zijn, maar toch begon hij haar eerst droog te likken. Ze draaide haar kop om te kijken wie het was en merkte toen op dat het Koifish was. De kater had haar duidelijk gered en was haar nu ook nog warm aan het maken. "Dankje." Zei ze dan ook zachtjes en begon hem ook een paar likken te geven. Hij moest tenslotte ook droog worden en ze voelde al wat meer kracht terugkomen die ze in het water niet meer had gehad.

De tom lag op de grond, zich ontfermend over de natte she-cat. Winterbird was in het water gevallen en hij had haar nog net kunnen redden. Zijn hart klopte nog luid en de adrenaline stroomde door zijn lichaan alsof hij een racepaard was. Voor een seconde was hij bang geweest dat hij te laat geweest was maar Winterbird leefde nog. Gelukkig maar... Hij wou geen clangenoot verliezen. Koifish bibberde van de kou toen een scherpe windvlaag over hem heen blies maar hij wist dat hij het iets langer zou volhouden dan zijn andere clangenoot. Door zijn Riverclan bloed kon hij iets beter tegen het water door het olielaagje op zijn dunne vacht, wat overigens ook nog eens sneller droogde dan een dikke pels. Winterbird bedankte hem en de tom gaf haar een warme blik ondanks dat hij zich van binnen in voelde alsof hij aan het bevriezen was. De she-cat begon hem ook te likken en hij bedankte haar met een zacht gesnor. Koifish bleef de ander nog even stevig doorlikken totdat het punt kwam dat ze echt moesten vertrekken van de open plek. “We moeten gaan. De wind kan fataal worden en zie je liever nog wat moons rondlopen.” Mauwde hij, met een glimlachje voor hij voorzichtig opstond, ondertussen Winterbird goed in de gaten houdend. Als ze niet kon lopen door de verkramping in haar spieren moest hij haar dragen of ondersteunen.

De warmte was aan het terugkeren langzaam maar zeker, maar elke keer da er een windvlaag langskwam voelde ze een rilling door haar lichaam heen lopen door de plotselinge kou. Ze deed haar best om zijn vacht ook wat droger te krijgen nu, want Koifish moest het ook wel koud hebben. Hij stelde voor om naar de begroeiing van het bos te gaan en het klonk niet als een slecht plan. Ze knikte dan ook kort voor ze voorzichtig zichzelf overeind probeerde te hijsen. Alle spieren in haar lichaam begonnen te protesteren zodra ze dit deed, nog steeds niet volledig hersteld van het gevecht in het water net. Ze wist zichzelf in ieder geval overeind te krijgen op trillende poten. Nu was het alleen nog een kwestie van een stap zetten. Ze zette een poot naar voren en dat ging nog en probeerde dan ook de rest te bewegen, maar na een paar stappen merkte ze hoe het trillen erger werd en dat haar balans houden toch wat lastiger was dan ze had gehoopt.