{Wolfpaw} And they went bark, bark, bark, bark

<sub>Na al dat gedoe met Shadowclan en Windclan had Sunlight redelijke behoefte aan haar eigen rust. De kattin had dus, na een vrij vruchteloze jacht, besloten om het Riverclan territorium eventjes kort in te wisselen voor de fourtrees. Immers, wie zette hier nou voet als er geen gathering was? Sunlight normaliter niet dus in haar kop was het meer dan logisch dat hier geen ziel aanwezig zou zijn. De kattin liet zich naar beneden glijden langs de helling en wandelde naar één van de grote eiken. Ze liet zich op haar achterste zakken en krulde haar staart om haar voeten heen om ze warm te houden in deze kou. Vervolgens richtte ze haar goudkleurige blik op de horizon en haalde ze diep adem. Ze zouden het redden, Riverclan zou het altijd redden.

{Eerste post voor Wolfpaw}</sub>

Met een stevige beet in de nek doodde ze de kauw, die niet aan haar grote poten was ontsnapt. Triomfantelijk keek hield ze het stuiptrekkende lichaam van de vogel vast, het soort prooidier waar ze altijd de meeste moeite mee had gehad. Al die andere beesten kreeg ze nog wel te pakken, maar vogels hadden haar altijd veels te snel door, door haar ongeduldige manier van doen. Tallstar deed zijn best het haar te leren en ondanks dat ze het nooit toe zou geven, het hielp ook wel. Een beetje dan. Soms. Hoe dan ook! Ze had haar prooi en wilde dan ook eigenlijk weer terug keren naar het kamp, toen een vaag bekende geur haar neus binnen drong. Meteen werd de uitdrukking op haar gelaat nors en eigenlijk had ze geen zin in deze poes, anderzijds wilde ze heel graag weten of de andere clans al uit elkaar waren gevallen. Dus sleurde de poes de vogel mee en keek vanaf het heuveltje neer op Fourtrees, waar mevrouw Glibber aal stond. Wolfpaw snoof en liet haar kraai op de grond vallen. "Oh, jij weer," klonk er niet al te vriendelijk uit haar bek. "En? Zijn River- en Windclan al neergemaaid?" Zeg ja zeg ja zeg ja.

_{De kattin had gehoopt om rust te vinden bij de vierboom. Wat hadden katten van de vier clans hier immers te zoeken als de maan niet al seen heldere bol hoog aan de hemel stond. Helaas maakte Sunlight ook wel eens een inschattingsfout en daar mocht ze voor boeten. Eerst had ze gehoopt dat ze het zich verbeeld had dat ze iets gehoord had. Maar de kat werd steeds duidelijker hoorbaar. Oh grote Starclan. Toen er een Shadowclan lucht bij kwam sloot Sunlight haar ogen met een diep zucht. Nee, het was haar niet gegund vandaag. De laatste tijd eigenlijk niet. Alsof er een schietschijf op haar rug hing met de boodschap ‘Hey, deze moet je pesten’. Toen de stem van die achterlijke apprentice er ook nog eens bij kwam had Sunlight er helemaal geen zin meer in. “Nee,” antwoordde ze da nook maar, voor de rest de apprentice niks gevende om op verder te gaan.}

“Nee,” De ander leek niet al te blij te zijn met haar aanwezigheid, iets wat haar zowel amuseerde als irriteerde. Als ze echter dacht dat ze zo makkelijk van haar af zou zijn, had ze het heel erg mis. Jokes on you, Wolf had absoluut niets nodig om je dag te verpesten. Ze stapte van haar heuveltje af richting de ander, haar kop angstloos in de lucht geheven. "Wat jammer nou," snoof ze, waarna ze oogcontact zocht. "Wat moet je hier?"Alleen nog een manier vinden om onder haar huid te komen. Gelukkig bleek Wolf daar een talent voor te hebben,

_{Natuurlijk ging de opvliegende keffer niet weg met een simpele nee. Hoe had Sunlight het kunnen hopen? De kattin trok lichtjes met één van haar bruine ogen bij het horen van de woorden van Wolfpaw. Dat ze het jammer vond. Nou dat kon ze ook van Shadowclan zeggen uk. De trots van die clan was ver heen ondertussen wat Sunlight betrof, een hol karkas van wat ze ooit waren, een clan om te vrezen. "Wat moet een kleine apprentice zonder begeleiding hier?" reageerde de kattin nog steeds doodkalm. Ze wist dat de apprentice makkelijk te provoceren was. Dat had ze al gezien toen ze naar Shadowclan kamp ging immers. Met die kennis in haar kop, liet ze zich niet zo snel opstoken door Wolfpaw.}