A little less conversation

Met een elegante pas liep de mooie poes verder langs de border. Met haar staart zwiepte ze even heen en weer, duidelijke spanning in haar spieren was op te merken. Haar schouders begonnen wat pijn te doen van de spanning die op haar rug lag. Straks zou ze even stretchen en zich languit leggen in het kamp om uit te rusten. Waarom was ze zo gespannen? God mocht het weten, want ze was zelf zo kalm als maar kon. Het was gewoon haar onderbewustzijn die weer eens gevaar zat in het meest domme ding. Iets simpels in het leven zoals een kleine verandering. Vast het feit dat ze nu een warrior was en katten dingen van haar verwachtte... maar als je dan ook even nadacht over hoe logisch dat was... Ja, dat klopte niet... Het was nog steeds Burnet en als er een iemand was die nooit aan haarzelf twijfelde dan was het wel deze poes hier.

-Doespring

Langs de borders gaan voelde sinds ze een warrior was geworden zo anders. Eerst mocht ze er als apprentice eigenlijk niet komen tenzij er een warrior bij was, maar dat negeerde ze voornamelijk als het om de rivier ging. Kort strekte ze haar lichaam uit voor ze verder liep langs de grens waar ze af en toe een markering achter liet. Ze wist nog niet wanneer ze een apprentice zelf zou krijgen, maar als het eenmaal zover zou zijn, dan zou ze haar best doen om deze te trainen en alles te laten zien van het territorium. Ook al zou ze dan voornamelijk haar eigen voorkeursplekken laten zien, maar de rest was net zo belangrijk. Ze liet haar blik langs de grens gaan en merkte een andere kat op. Een Windclanner als de geur die naar haar toe waaide de goede was. In ieder geval was het geen Riverclanner. "Hallo," Begroette ze de kat, geen idee hebbende wat haar naam was.

Misschien zou ze beter even rondkijken voor voedsel. Sinds de vos binnen was gestormd in het kamp liepen de katten alleen maar te zeuren over dwaze dingen. Als ze dan zoveel honger hadden konden ze beter zelf hun kont van de grond halen en jagen. Klagen zou niemand helpen namelijk. Toen de sterke geur van vis haar neusvleugels binnen streek keek ze even met grote afkeer op om al snel te zien dat een point kattin ook aan de grenzen stond. Even keek de poes scherp naar de ander. Haar houding stevig en trots, duidelijk makende hoeveel eer ze wel niet in haarzelf had en haar clan. "Hallo," klonk er waarbij de point even de ander van top tot teen bekeek en toen snoof. "Riverclanner," zei ze dan ook met lichte afkeer voordat ze even haar staart heen en weer zwiepte... ugh...

Ze hadden Windclan geholpen toen het hulp nodig had met de vos, honden en tweebenen. Zelf was ze achtergebleven in het kamp, maar dat nam niet weg dat ze niet alles had meegekregen wat er gebeurd was en ze vond de reactie van de iets oudere poes voor haar niet apart. Ze had geen idee wat er precies was gebeurd, maar de verhalen waren zeker wel de ronde gegaan in Riverclan. Ze zocht kort naar woorden, want ze moest nu niet een verkeerde vraag gaan stellen. "Hoe gaat het nu in Windclan?" Dat klonk nog niet zo verkeerd toch? Hoopte ze tenminste, want dit leek niet de meest vrolijke Windclankat te zijn.

Na alles wat er was gebeurd wilde Burnet eigenlijk het liefst van al het strot toeknijpen van elke riverclanner dat ze tegen kon komen. Stelletje snotneuzen dat het was. Hoe dan ook hield ze zichzelf in. Natuurlijk hield ze zichzelf in... Het zou onredelijk zijn om zo vijandig te gaan doen. Hoe dan ook kon een beetje spanning geen kwaad, zeker niet. Het zou die visseneters wel mooi op hun plaats zetten. "Hoe gaat het nu in Windclan?" Klonk er, waarbij de jonge poes even met haar oren trok. "Dat gaat jou niks aan," snauwde ze naar de ander toe terwijl de haren in haar nek even ter hoogte rezen. Ze zou het nooit vergeten, hoe ze zoveel angst had moeten doorstaan om enkel in de ogen van een stelletje aanstellers als een nietsnut aanzien te worden. Ze snoof even diep in, waarna ze kalm in en uit ademde en vervolgens de kalmte terugvond in haar hoofd. "Ik denk dat je maar moet jagen voor je hongerige clan, of niet?" als ze dan toch zoveel nood hadden voor prooi kon er geen enkele warrior stilzitten, toch?