Mirror mirror on the wall

... who is the coldest of 'em all?

Haar zwarte poten droegen haar richting het o zo bekende Thunderclan territorium. Haar vader had hier manen geleden bijna gezegevierd. Als het niet aan die stomme Clankatten had gelegen, dan hadden ze dit gebied erbij gekregen. Maar die kans was er nog altijd. Als ze nu eens inside information te pakken konden krijgen over wanneer de Clan het meest zwak was, het makkelijkst te invaseren. Areum wist gewoon dat het hen deze keer dan wel zou lukken. Ze hadden geleerd van hun fouten en wisten wat ze nu wel moesten doen om hun plan te doen slagen. De zwarte kattin wrong zich tussen de varens en richtte haar lichtgele ogen op de bomen en de rest van het territorium. O, ja hoor. Hier zou ze graag vaker komen. Niet dat de grenzen haar nu tegenhielden... Een kleine maar gemeende lach spreidde zich op haar knappe gelaat terwijl ze simpelweg verder stapte, zich niets aantrekkende van het feit dat ze zich op Thunderclan gebied bevond.

Areum was aan het aftellen geweest hoelang het zou duren vooraleer ze een van die bosratten tegen zou komen. Het leek wel alsof ze hun borders niet meer controleerden, hoe zou ze anders zo diep in hun territorium kunnen geraken zonder enig teken van leven op te merken? Misschien werd het eens tijd dat ze terug wakker geschud zouden worden. Nogmaals grijnsde ze, en deze werd enkel maar groter bij het (eindelijk) opmerkende van een andere aanwezigheid. Ze had zeker het ziekelijke karakter van haar vader geërfd, en deze kwam meer en meer naar boven naarmate de manen verstreken. Haar kalme en teruggetrokken persoonlijkheid van vroeger leek volledig verdwenen te zijn. Sinds de dood van haar vader had ze een ommekeer gemaakt. En deze kwam meer en meer tot uiting.
De woorden van de kattin klonken onzeker, bang. Areum lachte zachtjes. "Wat ik hier doe?" herhaalde ze de ander, haar gele ogen eventjes sluitende en haar schouders onschuldig ophalende. "Mag ik hier niet zijn dan?" vroeg ze, net zo onschuldig als ze zichzelf liet overkomen. Ze stapte dichter naar de oudere kattin toe, haar pluizige staart door de lucht slagende. "Maar zeg jij mij eens," vervolgde ze, haar stem nog altijd zo zacht en onschuldig als fluweel. "Wat doet een halfblind poesje als jij alleen in dit grote, boze woud?" Haar gele ogen stonden geamuseerd. Het was overduidelijk dat dit geen krijger was. Haar lichaamsbouw was anders, haar spieren stonden op een andere manier in haar lichaam gegraveerd. Elder? Neen, die mochten niet alleen het kamp uit. Dan bleef er nog één optie over, medicine cat. Plezier barstte los in haar lichaam, nadenkende over alle dingen die ze kon uitspoken met haar prooi.

O jeetje, de kattin voor haar zou toch beter haar best moeten doen als ze dit wou winnen met wat gebluf. Dacht de poes nou echt dat ze zo stom was? Areum kwam dag in, dag uit oog in oog te staan met bluffers. Leugens en bedrog waren haar dagelijkse bezigheid. Ze zag er zo doorheen. het was glashelder dat er geen patrouille op komst was, dat de kattin alleen op pad was gegaan. Niet haar beste keuze. Of nouja, misschien was het gewoon bad luck geweest. Areum bevond zich uiteindelijk wel op Thunderclan gebied. Maar voor de zwarte kattin waren de grenzen slechts een denkbeeldige lijn. En deze lijn had voor haar geen vaste waarde, dus waaorm zou ze zich eraan houden? De volgende woorden die de ander uitsprak, deden haar echter nog meer grijnzen. "Wil je nu zeggen dat je door ons zo geworden bent? Ach, ik dacht dat het al een schoonheidsfoutje vanaf de geboorte was." grapte ze, haar ogen nog altijd in die van de ander priemende. Vervolgens voelde ze een stel nagels over haar gezicht gaan, algauw gevolgd door druppend bloed. "O, er zit nog pit in. Wie had dat gedacht. Maar voor wat, hoort wat hoor." Niet lang nadat ze deze woorden sprak, sloeg ze zelf met haar poten naar de ander, nagels uitgestrekt.

Zich dicht bij de grens met Thunderclan bevindend merkte Thora de geur van de andere Elite kat op. Areum, dochter van Claw. Het Thunderclan gebied was het gebied waar Thora zelf geboren was, waar ze vandaan kwam en welke ze nog regelmatig in de gaten hield. Uiteraard hoopte ze om familie tegen te komen, om haar familie langzaam kleiner te maken. Familie. Eigenlijk waren ze dat niet eens meer. Nee, het waren gewoon een stel katten waarmee ze het zelfde bloed deelde. Maar nu ze opmerkte dat één van de Elite katten zich in het Thunderclan gebied bevond, besloot ze er achteraan te gaan.

De kleine flamepoint kattin stapte tussen de varens door, het pas van Areum volgend en niet veel later hoorde ze stemmen. Met het geluid kwam ook een andere bekende geur haar kant op. Mistgaze. Haar lippen krulde zich op tot een valse grijns, al bleven haar blauwe ogen koel. En toen viel Mistgaze Areum aan. Ho eens even, alleen Thora mocht met haar familie spelen. Al snel schoot de Commander van de Elite uit haar schuilplek. "Stop!" Galmde haar stem. "Areum, dat is mijn speelgoed. Of niet, grote zus?" Miauwde ze waarbij haar ogen nu gemeen en uitdagend glommen, gericht op de pluizige bluepoint. Sorry Areum, pak maar een ander Thunderclan katje.

En waarom liet ze Mistgaze uitspreken? Whifflepaw, haar zus leek niet door te hebben met wie ze te maken had. Woede begon door haar lijf heen te tieren, maar haar gelaatsuitdrukking bleef leeg en kalm, alsof geen enkel woord bij haar naar binnen kwam. Natuurlijk moest haar sentimentele zus ook nog eens hun moeder, Brightspots naar voren halen. Oh, wat haar ook nog opviel was dat ze het beestje niet bij zijn naam durfde te noemen. "Ja, of je doet persoonlijk de groeten aan Brightspots," lachte ze, waarna ze dichterbij stapte, haar nagels uitsloeg en vervolgens naar voren sprong. Klein mocht ze dan wel zijn, ze was aardig sterk voor haar grootte en vrij snel. Met een vlugge beweging en het verrassingselement wierp ze haar zus op de grond en plaatste vervolgens haar poot naast haar kop, op haar oor, waar de nagels van Thora doorheen staken. Dreigend keek ze recht in de ogen van haar zus, waarbij er een vermakelijke grijns op haar gelaat stond, klaar om verder toe te slaan.

Ze raakte echter afgeleid toen ze ineens de stem van haar oud mentor hoorde. Rowanflight. Ah, Mistgaze vermoorden ging 'm nu sowieso niet meer woorden, dus met een ruk verwijderde ze haar klauw uit de oor van haar zus, waarbij ze een mooi scheurtje achter liet en sprong ze van haar af. "Ah, wat een reünie hier. Kijk, Areum, dit is mijn oud mentor, Rowanflight," stelde ze hem voor aan de ander met een grote grijns op haar gelaat. Ja, het feestje kwam tot een eind, maar dat moest natuurlijk wel met een knal. Maar eerst; haar nagels schoon likken.

Hij was de geur van zijn dochter en andere clangenoten gevolgd. Zijn witte vacht zag er dof uit en hij begon zilveren haren rond zijn snuit te krijgen. De manen begonnen hem zo ongeveer in te halen en de de gebeurtenissen van vroeger begonnen hun tol te eisen. Polarbear voelde zich al lang niet meer de onoverwinnelijke kater die hij ooit was geweest. Hij was niet meer de kater die Brightspots had kunnen beschermen tegen Darkfire. Die manen lagen nu ver achter zich. Het enige wat hij nu nog kon doen was hopen dat er niets zou gebeuren met de rest van zijn familie en hopen dat ze in goede poten achter zouden blijven mocht er iets met hem gebeuren. Nu was zijn nieuwsgierigheid getrokken toen hij Mistgaze had zien vertrekken en de geur met de Elite werd vermengd. Angst had bezit genomen van zijn massieve lichaam, een klauw sloeg zich rond zijn hart. De geur van de Elite, het bracht geen angst met zich mee. Nee, het bracht pijn met zich mee. Herinneringen die hij diep weg had gestopt. Dingen die hij niet nog een keer mee had willen maken.
Op het moment dat hij de katten zag steen. Nee, daarvoor al. Toen hij háár stem hoorde en de naam die hij ooit aan haar had mogen geven. Het deed pijn. Hij wist dat hij de twee zussen uit elkaar moest halen, maar vervloekte zichzelf dat hij daar de kracht niet voor had. Zijn blauwe ogen gleden naar de andere katten aanwezig, Rowanflight en hun kersverse deputy Eveningglow. "Mistgaze, Whifflepaw," miauwde hij zachtjes, bijna onhoorbaar door zijn brommerige stemgeluid. "Waarom ben je hier, Whifflepaw? Heb je je familie nog niet genoeg pijn en verdriet aangedaan?"

Tja. Echt zin om nu weer problemen te gaan zoeken met de clankatjes, had hij niet bepaald. De wonden die Tallstar bij hem had aangebracht enkele weken terug waren weliswaar prima geheeld, maar om zich nu weer meteen een nieuw gevecht in te gooien... Liever niet. Een zucht rolde echter over zijn lippen, want hij wist dat zijn duty hem weer riep. Immers was Thora, de jonge opdonder die zichzelf trots commander mocht noemen van het zooitje ongeregeld, gezellig Thunderclan gebied in gestapt. Vaag kon hij ook de geur van Areum onderscheidden, maar de wind bracht ook vele Thunderclan geuren met zich mee. Ofterwijl, slecht nieuws voor zijn bloederige makkers. Jinx van een paar jaar terug had zijn middelvingers-voor zover katten die hebben- opgestoken en vervolgens straal de andere kant opgegaan, maar kennelijk was hij zwak geworden, want ergens lag toch een soort... Tja, een soort schuldgevoel tegenover Thora. Echt respect had hij niet voor haar, maar ze was jong en had behoorlijk wat shit op haar dak gekregen. Ergens geloofde Jinx dat ze nog wel te redden was, en het zou zonde zijn als ze zo vroeg zou sterven, of haar oren verliezen. De kater had altijd een zacht hart gehad voor jongeren en kittens, kennelijk maakte een vader zijn je zwak. Ach, dan maar wat boskatjes lastig gaan vallen.
Op zijn hoede ging hij het gebied door, zijn kop laag bij de grond en kaken een beetje geopend, zodat hij de geuren goed kon proeven. Gelukkig waren Areum en Thora niet lastig te vinden, immers konden de Thunderclanners de boel onderpissen wat ze wilden met hun stank, maar Bloodclan had hun eigen bittere geurtje dat altijd wel terug te vinden was. Jinx was echter iets minder blij, toen bleek dat een heuse troep van Thunderclanners zich ook had verzamelt. Oh wat enig, ze hadden een meeting. En by the looks of it, waren het allemaal oude vriendjes van Whifflepaw. Heh, Whifflepaw. Hij zou haar uitlachen om die verschrikkelijke naam, als het niet zo was dat er een stuk of 4 Thunderclanners stonden die hun niet met zijde handschoentjes aan zouden pakken. Als Jinx nou wat jonger en bloeddorstiger was geweest, zoals de twee schuimbekkende poezen die daar stonden, had hij met liefde meegeholpen met een lekkere knokpartij te starten. Waarheid was, Jinx werd ouder, nog meer mentaal dan fysiek, en hij had geen zin in al dat gedoe. "Ah dames," klonk zijn diepe stem droogjes, waarna hij uit de bosjes stapte en zichzelf bekend maakte. Zijn haren stonden wat vijandig overeind en zijn blik was kil toen hij zich naast de twee poezen opstelde, zijn nagels uitgeklapt. "En geachte Thunderclanners, wat een feest. Even op theekransje, Thora?" zijn stem was monotoon, maar de blik die hij even met de flame-point poes deelde liet zijn lichtelijke irritatie wel merken. Sure, Thora was een prima vechter en sure, Areum kon er ook wel iets van, maar precies hoe slim was het om zomaar het gebied van een vijand binnen te walsen en daar twee keer zoveel tegenstanders aan te vallen? Beter had Thora een plan, anders konden ze snel weer ophoepelen.