[Open] Back home

De ijzige kou van de nacht has de kater terug gedreven naar zijn thuisbasis. Rascal had al enkele dagen zijn pels niet in het kamp laten zien. Hij loog als hij zei dat hij niet constant op zijn hoede was als hij terug was. Hij was bang dat hij bij één verkeerde stap uit de elite zou geschopt kunnen worden en het pad van zijn vader kan volgen. Maar aan de andere kant kon je ook zeggen dat hij bijna zijn best deed om iedereen dwars te zitten. Toch had de kater een plekje opgezocht in de luwte van één van de schuren. Het was aanlokkelijk, zelfs was het maar één keer, de warmte in de young one toren weer op te zoeken. Technisch gezien was hij er nog één, maar zelfs hij kon de blikken niet meer aan die op hem geworpen werden als hij binnen stapte. Hij hoopte dat hij een glimp op kon vangen van zijn overgebleven familie. Zuchtend keek hij voor zich nadat hij zich had opgerold onder een zielige struik. Had hij achteraf spijt van zijn daden? Natuurlijk. Zou hij het veranderen. Misschien, sommige dingen had hij misschien slimmer aan kunnen pakken. Maar hij had geen spijt van het leven dat hij nu leed. In zijn brein, hoe vreemd dan ook, leek het hem nog de morele route. Het enige waar hij nog over twijfelde was waarom hij nog Bloodclan was. Hij wist dat de reden zijn familie was, maar hij deelde de ambities noch doelen van de elite niet. Dat had hij nooit gedaan. Toch was het de enige plek die hij als thuis kon herinneren.

- Open!

Inmiddels was zijn zwarte figuur een bekend gezicht geworden om dit uur. Hoewel het al meer dan een jaar geleden was dat hij haar was verloren, lukte het hem nog altijd niet om op normale tijden de slaap te vatten. Op haar dood zou hij het niet meer kunnen gooien, dat was immers al zo lang terug, maar wat het ook was dat zijn brein ervan weerhield zoals normale katten te slapen, het was mateloos irritant. Oh, Cobra zou vast dol op hem zijn voor zijn vrijwillige wake over het kamp 's nachts. Daar deed hij dit echter niet voor, als hij een keuze had zou hij liever in zijn nest liggen weg meuren, maar hey, we hebben het niet allemaal voor het zeggen hé. Oh, en Cobra kon zijn kont kussen. Het enige voordeel van zijn insomnia was dat hij soms een stel idiote nachtbrakers op de kop kon tikken, of met een snijdende blik toe te kijken hoe verliefde stelletjes beschaamd het kamp in kwamen stappen na een avondje rollebollen. Vandaag had hij echter een andere vis aan de haak geslagen, eentje met de naam Rascal. Normaal gezien bemoeide hij zich niet zo met deze nachtbrakers, maar deze vlekken kop in het bijzonder liet hem toch opstaan en zijn kant op stappen. Met zijn massieve poot gaf hij een forse tik tegen de kop van de jonge kater, die voornamelijk corrigerend, maar ergens ook haast goed bedoeld was. "Jong, ze breken je kippennekkie nog eens als je zo lang je rotkop hier niet laat zien," hij snoof en keek afkeurend naar de kat die zijn leerling zou moeten voorstellen. "Wat dacht je, ik ga eens lekker op ski vakantie?"

In een doemelde toestand had hij de zware passen van de kat niet aan horen komen. Opeens kreeg hij een mep op zijn kop en schoten zijn ogen geschokt open. Hij keek recht in het gezicht van zijn oh zo vriendelijke mentor. En ergens voelde hij zich heel erg betrapt. Rascal durfde vrijwel iedereen te verblijden met zijn mening, maar Jinx was toch een beetje een ander verhaal. Hij hoorde naar hem te luisteren en soms gebeurde dat ook. En in dat soms zat de zwakte. Ergens hoopte hij dat Jinx hem nog mocht, maar met de volgende opmerking van zijn lieftallige mentor werd dat ontkracht. Pfft, rotkop. Jinx moest eens naar zichzelf kijken. Hij lachte schamper en kwam overeind om op dezelfde hoogte te komen staan als Jinx. ‘Ik denk dat nog wel ergens op Cobra zijn to-do lijst staat,’ mopperde hij. Oh ja, wat was er leuker om je punt te versterken door ook nog eens de zoon van de ex-leider – die hij al had verslagen – ook een draai om z’n oren te geven. Laten we zeggen dat Rascal Cobra irriteren hoog op zijn eigen to-do lijst had staan. Rascal lachte opnieuw na Jinx zijn nieuwe opmerking. ‘Oh, sorry Jinx. Ik wist niet dat je mee wilde. Volgende keer zal ik om je denken,’ zei hij terwijl hij naar hem knipoogde. ‘Het is prachtig op de pistes rond deze tijd.’ Ergens knaagde in hem dat wat Jinx hem vertelde mogelijk goede raad was, maar hij weigerde het serieus te nemen.

God, hij keek even betrapt als een stel dat in de bosjes zat de flikflooien. Jinx keek hem wat nors aan en zag toe hoe de gevlekte tabby overeind kwam, zodat ze op oog hoogte waren. Kort gleden zijn olijf groene ogen over de gestalte van de kleuter die zijn leerling moest voor stellen. Man man man, hij was groot en sterk genoeg om een volwaardig member te zijn, als 'ie nou eens niet zo'n pussy was en z'n attitude veranderde. Want met schampere lachjes en een hard hoofd zou hij het niet maken hier. ‘Ik denk dat nog wel ergens op Cobra zijn to-do lijst staat,’ opnieuw snoof Jinx bars, was dit allemaal een leuke grap voor dit kind? "Hmpf, ik zou daar geen trots in vinden als ik jou was, snotaap, op Cobra z'n to-do list staan betekend ofwel zoals Shade volgepropt worden met kits ofwel waar ik je net voor gewaarschuwd heb, " kort schudde hij met zijn vacht, waarbij hij de sneeuw, die nu zachtjes begonnen te vallen, van zijn dikke pels af schudde. Om zijn volgende opmerking moest de ander opnieuw lachen. Wel, als Cobra nog eens besloot z'n kont uit de Elite te trappen kon hij kennelijk nog een comedian worden. Wat een fijne gedachte, hartelijk dank Rascal. ‘Oh, sorry Jinx. Ik wist niet dat je mee wilde. Volgende keer zal ik om je denken,’ ja ja, ergens had hij wel een zacht plekje voor dit joch. Vroeger was hij net zo geweest, altijd vol slechte humor en blind voor de gevolgen van zijn daden. Niet dat de grote kater dat zou laten zien though, door de acties in zijn jongere jaren liep hij zelfs nu nog met een hele hoop eeuwig blijvende ongelukjes rond, iets dat hij de ander niet toe wenste.‘Het is prachtig op de pistes rond deze tijd.’ Jinx zuchtte en rolde met zijn ogen. "Hm, als je je eigen verantwoordelijkheden nou eens even serieus zou nemen als m'n grappen, zou je misschien nog ergens komen met je leven," sprak hij droogjes, maar maakte lang, dringend oogcontact. Jinx zette zijn kont neer op de koude grond, waarbij de tanden om zijn hals zachtjes rinkelden. Het mocht duidelijk zijn dat Rascal nog eventjes geen tijd zou hebben voor een dutje, want Jinx z'n dikke kont weg duwen zou zelfs hem niet lukken. "Rascal," sprak hij met een zucht. "Waarom weiger je je halsband te halen?" hij wilde antwoord, eerlijk antwoord. Allicht leek hij slecht gehumeurd, en to be fair was hij dat ook 95% van de tijd, maar toch had hij het beste voor met zijn snotaap, als hij dat zelf nou ook eens zou beseffen. "En geen grapjes over de skipisten, want dan zorg ik er persoonlijk voor dat je stikt in deze zelfde sneeuw," met zijn zwarte poot schepte hij een klein hoopje naar het gezicht van de ander.

De sneeuw begon inmiddels kalm uit de lucht te dwarrelen en Rascal onderdrukte de drang om de rillen. Koud zijn was nu eerder doorgaande stand van zaken geworden dan een nare omstandigheid. Rascal moest gniffelen om de opmerking van Jinx. Cobra was bezig met Shade volproppen, nice. Wel een klein beetje hypocriet van Jinx om hem een standje te geven om zijn stomme grappen, terwijl hij het net zo hard terug deed. Of realiseerde de zwarte kater niet dat hij ergens een beetje grappig was. Als dat het geval was, was het opeens tien keer leuker. Toch voelde hij zich zeker niet bedreigd door Jinx zijn opmerking, noch door Cobra. ‘Druk schema, misschien moet je een pagina uit zijn boek nemen, Jinx. Dat kan je humeur wel gebruiken,’ sprak hij doelend. Hopelijk kon hij de bal een beetje terugrollen. Het was denk ik niemand ontgaan dat Jinx vaak ’s nachts rond dwaalde. En als rasechte nachtbraker had Rascal hem wel eens vaker zien zitten.
En ja hoor, daar kwam het dan. De preek. Jinx had blijkbaar besloten de taak als mentor weer op te pakken en hem in te wrijven wat voor een mislukt, lui mormel hij was. Rascal rolde zijn ogen. Rascal wilde helemaal niet zijn zoals de rest hier. Ze waren zo stoer: “Grr, ik ben een enge kat van de elite en ik ga je vermoorden!”. Hij was één van de weinigen die de lol er niet van in zag. Hij begreep nog ergens het idee als je sterk toonde je respect kon afdwingen. Maar als er achter loze woorden geen daden gekoppeld waren, dan was de kracht verloren gegaan. En hij was te vaak ermee weg kunnen komen. Groot in deels omdat Shark in de regeringspartij had gezeten, en Shark had duidelijk een zwak voor hem gehad. Ja, hij had de incidentele klap of kras gekregen, maar niets iets permanent. In elk geval niet permanent genoeg om een indruk op hem achter te laten.
Het was duidelijk dat Jinx nog niet zou opgeven. Rascal wilde net zijn mond open trekken om een stomme opmerking terug te werpen op dezelfde toon als Jinx hem had gegeven, toen hij al werd afgekapt om geen grapjes te maken en zijn bek werd vol gesmeten met sneeuw. Proestend schudde hij zijn kop en keek chagrijnig weg. Een rimpel verscheen boven zijn neus toen hij met een verbeten gezicht terugkeek naar Jinx. Oké, wilde hij geen BS, dan mocht hij het krijgen. ‘Waarom zou ik mijn leven daarvoor riskeren?’ vroeg hij bars. Ja, een hond of zelf een kittypet aanvallen ging niet zonder risico. Er zaten klauwen en tanden aan en als ze in een hoekje gedreven werden konden ze rare sprongen maken. En dan diegene ook permanent van het leven te beroven, alleen omdat hij een beetje aanzien wilde van een groep katten die hij niet mocht. ‘Ik ga het niet doen voor jou, of Cobra óf Shark.’ De naam van zijn vader was er al uit voordat hij er erg in had. Het was zo gewenning geweest om nee tegen alles te zeggen. En hij had het zijn vader zo vaak horen roepen dat hij hondentanden moest halen. ‘Ik hoef het niet. Ik hoef niet bij jullie te horen. Ik heb het nooit gewild.’ Dat was waar. Rascal keek weer weg van de zwarte kater en spuugde op de grond. Er waren slechts twee redenen dat hij niet wegging: Zijn familie en egoïstisch gezien ook zijn leven. Werd hij uit de elite geschopt of besloot hij te vertrekken dan was zijn status vogelvrij. En hij wist dat er individuen zouden zijn die op hem zouden gaan jagen.

Jinx lachte niet om zijn opmerkingen, zijn olijf groene ogen maakten alleen ijskoud oogcontact. Oh, als hij plots even 5 jaar jonger was, hadden ze vast geweldige maten kunnen zijn. De waarheid was echter anders en Jinx wist al dat de enige soort 'vrij' die Rascal met zijn tegendraadse acties ging krijgen, vogelvrij was. Daarom ook dat Jinx hem toch aan de tand ging voelen, ondanks dat het jong helemaal geen zin leek te hebben in iets dat ook maar rook als een serieus gesprek of verantwoordelijkheden. Moeilijk hé, het leven serieus nemen. Alleen was het toch een beetje jammer als je dan uiteindelijk onder het schavot terecht kwam, en je dan plots moest bedenken dat je niets van je leven had gemaakt. ‘Waarom zou ik mijn leven daarvoor riskeren?’ Oh oh oh, wat had hij het toch zwaar. Opeens was papa die je altijd een beetje beschermde de clan uitgeknikkerd en moest je het zelf regelen, boehoe. Als hij nou eens uit zijn kinderachtige idee zou stappen dat het de hele wereld tegen hem was, zou hij misschien in zien dat Jinx er was om hem te helpen. ‘Ik ga het niet doen voor jou, of Cobra óf Shark.’ Shark, die naam leek er met meer moeite uit te komen dan de anderen. Jinx, die op één ongelukkige keer na nooit contact had gehad met zijn eigen pa, kon zich weinig in zijn pijn vinden. Toch snapte hij ergens wel dat het verliezen van familie lastig was, zelfs als het een Fox-hearted als Shark was. Ja, het hielp misschien ook niet mee dat hij een stront hekel aan de ex leader had. Jinx liet een schamper lachje horen. "By all means, doe het vooral niet voor mij. Het kan me een worst wezen of je die stront halsband hom je strot hebt zitten of niet, je hebt slechts jezelf er mee," bromde hij hem toe. ‘Ik hoef het niet. Ik hoef niet bij jullie te horen. Ik heb het nooit gewild.’ Voor het eerst echt boos liet Jinx een dreigend gegrom horen, waarbij zijn puntige tanden kort zichtbaar waren. "Haal je kont uit je reet, jong, het is niet jou tegen 'jullie', het is niet jou tegen de wereld, het is jij en ik en een situatie die je alleen maar moeilijke maakt. Groei op, je eigen koppigheid en het verleden hebben je niets te bieden," gromde hij bot en hard, op een toon die geen tegenspraak dulden. Ja, hij was kort, ja hij gooide zonder enige twijfel zout in de verse wonden, maar Jinx was niet iemand van zachte woordjes en lieve troost. Nee, hij loste problemen praktisch en doelgericht op, emoties zaten toch slechts in de weg en tijd voor aanstellers had hij niet, hoe goed de reden voor iemand zijn verdriet ook leek. Hij wist wel beter. Met een zwiep van zijn staart stond de kater op. "We gaan wandelen," dat was duidelijk geen vraag en ondanks dat het ijskoud en laat was, mocht hij maar lekker van zijn luie reet af komen. Het was voor zijn eigen best wilt, zelfs al leek het niet zo, Jinx wilde hem helpen. Alleen waren zijn manieren niet echt geaccepteerd binnen de clan, dus zouden ze dat buiten gehoorsafstand moeten doen.

Waarom had Jinx vandaag besloten hem lastig te vallen? Ze hadden manen niet naar elkaar omgekeken en Rascal was ervanuit gegaan dat hij eindelijk zijn zin had gekregen. Een onbesproken afspraak, hij zorgde voor zijn eigen zaken en Jinx voor de zijne. En nu ging hij zich ermee bemoeien. Was het goed bedoeld of was het om hem op te ruimen? Onzekerheid begon bij Rascal omhoog te kruipen, maar hij werd al snel afgeleid door Jinx zijn woorden. Langzaamaan begon het haar achter in zijn nek omhoog te komen. Het kon hem een worst wezen, fijn. Hij had zichzelf ermee, prima, dat was dan aan zichzelf. Rascal wist dondersgoed de consequenties van zijn daden. In tegenstelling tot populaire mening, hij was geen muisbrein. Jinx moest even een flink eind opflikkeren. ‘Zijn we het daar over eens,’ kwam er geïrriteerd uit zijn bek. Als Jinx mocht brommen, kon hij het ook.
En blijkbaar had hij Jinx nu eindelijk echt de kast op gejaagd, want hij liet zijn ware kleuren steeds meer zien. Meteen schoten de defensielijnen bij Rascal omhoog en hij voelde de spanning in zijn spieren opbouwen. Rascal wierp een uitdagende blik naar Jinx. Hij mocht hem slaan, krabben of bijten. Rascal kon het hebben. Hij was gewend om een olifantshuid te hebben. Hij had wel klappen geïncasseerd, maar er altijd nog goed mee weg gekomen. Jinx het het fout, het was hem tegen de wereld. De zwarte kater begreep het gewoon niet. Hij had het makkelijk gehad, hij paste erbij. Jeetje, hij had het voor mekaar gekregen om lekker met een ex-commander een beschuitje te eten. Natuurlijk was Zira nu dood, maar dat gebeurde wel vaker hier. Nadeel van het baantje. Rascal kreeg rimpels boven zijn neus toen hij zijn lip omhoog trok. Het liefst wilde Rascal een hele kinderachtige opmerking maken, in de trant van “Rot op” of “Val dood”. Had de preek van zijn mentor toch iets opgeleverd toen hij maar gewoon gepikeerd terug bleef kijken.
“We gaan wandelen.” Rascal werd opgewekt uit zijn chagrijnige humeur en zijn vorige benauwde gevoel kwam terug. Zat hij nou goed met dat Jinx hem op kwam ruimen, of was hij van plan om een lesje te leren, goed of kwaad. Rascal wilde nee antwoorden toen de kater opstond. Nee, echt niet. Een wandelingetje met Jinx leek hem niet de ideale manier om zijn nacht door te brengen. Ondanks dat zag Rascal geen weg eruit. Bleef hij zitten, kon hij de gevolgen daarvan opwachten. Nu was er misschien nog een optie van nóg een preek, en die kon hij wijselijk besluiten te negeren. Rascal woog zijn opties af en de beste op dit moment leek hem met zijn kaken op elkaar op te staan. Met poten als steen lummelde hij achter Jinx aan. Hij ging mee, maar dan mocht zijn mentor ook weten dat hij het met grootst ongenoegen deed.