Deputy Ceremony || For better or worse...

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡

Oceanstar voelde zich bijna leeg, ze was uitgeput en de zorgen voor haar Clan lagen zwaar op haar maag. Om nog maar te zwijgen over haar misplaatste woede naar Acefray en Bloodpaw toe. Dit soort momenten, waren momenten waarop ze Bronzemask en Icecloud miste. Tranen liepen nog stilletjes over haar wangen heen. Het was tijd dat ze zich met de benoeming van de nieuwe Deputy bezig hield, immers moest dat voor maanhoog. Er was er echter geen zo goed als Bronzemask. Veel keuze had ze echter niet, Windclan moest verder. Zeker met alle dreigingen die hen leken te vinden. Ongeacht of ze er moeite mee had of niet. Ze hadden een sterke Deputy nodig. Een die naast haar kon staan en geen angst toonde voor deze verantwoordelijkheid. Maar wie? De keuze was lastig, ze had altijd geweten dat haar Deputy eerder naar Starclan had kunnen gaan dan haarzelf. Immers was de ander een bepaald aantal Moons ouder geweest en droeg ze geen negen levens, levens die ze ooit aan de Clan zou geven. Al hoopte ze natuurlijk in alle macht dat Starclan haar naar dit voorval gunstig was gezind. Kwam het door haar fouten, door haar aanval naar Dinspots toe? Ze had gedacht dat Starclan haar dit vergeven had, maar hoe anders hadden ze deze ramp naar zich toe getrokken. Het was niet alsof ze Moons lang de geur van de vos genegeerd had. Ze was het wellicht een of twee keer tegen gekomen, niet verbazingwekkend veel. Het was normaal om af en toe een andere jager tegen te komen. Daar hoorde geen jacht met honden van te komen die haar Camp verwoestten, die levens uiteen rukten en haar een schuldgevoel hadden gegeven over de verloren Warriors van Riverclan. Zelfs met het delen van de voorspelling was ze niet veel beter af geweest. Ze had een Deputy kunnen gebruiken op het moment dat er zoveel andere katten het verwoestte kamp in waren gekomen. Een die haar kon kalmeren en naast haar stond, trots en krachtig. Die een karakter had die niet op die van haar leek, waardoor hij haar sterker zou maken. Er waren zoveel katten in de clan die haar verzwakte, dat de keuze beangstigend was. Het drukte op haar hart, en maakte haar lichaam zwaar. Een lichaam dat al zoveel had doorgemaakt. Dit waren dan ook momenten dat ze haar rang als last ervaarde. Een last die ze vanaf jonge leeftijd had mogen dragen; eerst samen met Evergreen en later met Bronzemask. Ze had zelfs een deel van haar kittens niet op zien groeien zoals een normale Queen zou doen, immers was ze altijd druk bezig geweest iedereen veilig te houden. Alle anderen voor haar gezondheid te zetten. Iets dat uiteindelijk zijn vruchten had afgeworpen, maar tegen welke prijs? Haar liefdevolle, moederlijke karakter kon haar enkel zover brengen. Voordat ze uitgeput raakte en enkel wenste voor iemand waarmee ze haar zorgen kon delen. Windclan kon niet langer zonder Deputy. Dat was een ding dat zeker was. Voor maanhoog, had ze een naam om over het kamp uit te roepen. Een kat die ze kon feliciteren met zijn of haar nieuwe rang.

Wie kon ze nog vertrouwen nadat de Clan haar de rug had toegekeerd. Nadat de dreigingen om hen heen zoveel levens hadden gekost. Niet in het minste die van haar goede vriendin Bronzemask. Ze kon de pijn van haar clangenoten niet langer aanzien. Haar blauwe ogen gleden kort naar buiten toe. Over haar clangenoten heen en bleven hangen op een kat die ze goed kende. Een Warrior die boven de anderen uitstak. Ze had zoveel meningsverschillen met de gevlekte kater gehad. Maar hij zou een rots in de branding zijn voor haar Clan. Dat was een ding dat ze zeker wist, maar was hij de juiste keuze? Hij droeg een stem waar andere katten naar luisterden, wellicht zelfs meer dan naar haarzelf. Dit kon problemen veroorzaken, de macht in de clan in onbalans brengen. Ze moest haar Deputy vertrouwen zoals ze zichzelf kon vertrouwen. Was dat mogelijk, zou ze haar angst aan de kant kunnen zetten en voor een moment de rust kunnen pakken om over haar keuzes na te denken. Om haar Clan goed te begeleiden, naar een mooiere toekomst dan ze samen met Bronzemask had kunnen geven. De ander zou ze missen, zonder twijfel zou de hele Clan haar missen. Het was een tweede moeder geweest voor velen, het was een wijze kattin geweest. Ervaren en zelfverzekerd, ze had haar vriendin door en door gekend. Ze was niet alleen een Deputy verloren maar ook een goede clangenoot. Met de kater aan haar zijde zou ze Windclan er wellicht bovenop kunnen trekken. Oceanstar rechtte haar schouders terwijl ze zichzelf mentaal wat moed insprak. Het vertrouwen van een ander naast Abysshowl viel haar zwaar. Immers was het al te vaak geschaad. Natuurlijk was ze de reden van Evergreen niet vergeten om af te stappen. Het kiezen van een Deputy was een gevoelige zaak; en ze wist dat de kater goed bevriend was geweest met een clanverrader. Sweetheart, de kattin die een deel van de redenen was waarom ze zo snel mogelijk over haar angst en zorgen heen moest komen. Bloodclan kon ze nooit vergeten, ook al had ze relatief weinig gevechten met hen meegemaakt, ze wist dat ze een dreiging waren. Een dreiging naar alle vier de Clans, zonder deze potentiële vijanden zou Windclan het vele malen makkelijker hebben. Als er een groep was die altijd op zoek was naar macht en geen enkel gevoel van spijt hadden bij het doden van een goede kat, dan was het die groep van moordenaars wel. Het zou enkel een kwestie van tijd zijn voordat ze weer tegenover elkaar zouden staan. Tot die tijd moest ze Windclan sterk maken, sterker dan ze waren geweest. Was de kater die ze wilde kiezen werkelijk het beste voor haar Clan? Ondanks zijn banden met Sweetheart. Anderen keken echter naar hem op, ze zagen iets in hem wat ze ook zou moeten zien. Oceanstar zuchtte diep, terwijl ze haar eeuwige twijfels probeerde te onderdrukken. Het was tijd om ze te laten rustten, net zoals Bronzemask tot rust zou komen in Starclan. Als ze nu niet tot actie kwam zou ze nog nachten liggen woelen, en zichzelf wakker houden met de zorgen die ze op haar schouders droeg.

De jonge kattin wierp haar blik nog een maal op de katten die in het kamp rondliepen, enkele die de wanden weer probeerden te herstellen of zelfs een blik op de emotionele Leader wierpen. Het was niet de eerste keer geweest dat ze haar controle was verloren naar een andere kat toe. Hopelijk zou het wel de laatste keer zijn, ze moest nog een keer met Acefray spreken, met Bloodpaw en Tallstar. Ze kon haar vrienden niet kwijtraken over deze gebeurtenis terwijl ze de steun van de anderen nog nodig had, al wist ze niet zeker of ze ooit door een deur zou kunnen met de jonge Apprentice. Ze moest hem een kans gunnen zichzelf te bewijzen, hij was enkel een jonge kitten geweest, hij had dit vast niet gewild. Zou ze haar kittens, kwaad toe kunnen wensen als ze zo iets voor elkaar hadden gekregen. Het antwoord was simpel, nee. Ze schraapte haar keel terwijl ze haar den uit stapte. De wonden op haar staart en oor, trokken lichtjes en ongemakkelijk. Toch was ze er nog lang niet zo slecht vanaf gekomen. Zeker als ze bedacht hoeveel katten het leven hadden gelaten. Ze kon zich nog steeds herinneren hoe Pepperkit haar moeder terug had zien komen. De kleine kitten zou nu zonder haar moeder opgroeien, iets dat ze nooit zou vergeten. Immers was ze zelf net ook een moeder verloren, een die ze nog steeds miste ondanks het feit dat ze inmiddels de hoogste rang had gekregen in de Clan; met goedkeuring van Starclan. Wat zou Abysshowl zeggen, haar goede vriendin en partner. Zou ze de keuze goedkeuren, haar blauwe ogen gleden kort naar de Tallrock in het midden van het kamp. Bij de gedachten aan haar goede vriendin verscheen er een zachte glimlach op haar lippen. Ja. Ze had nieuwe hoop. Met haar aan haar zijde zou ze geen foute beslissing kunnen maken, de ander zou haar steunen ongeacht wat de uitkomst van deze beslissing zou zijn. Soepel sprong ze op de steen in het midden van het kamp waarna ze haar blik over al haar clangenoten heen liet glijden. Een rilling gleed over haar rug, de spanning was nog voelbaar. Ze slikte een brok in haar keel weg voordat ze op een zachte toon begon.

”Alle katten van Windclan verzamelen! Het is tijd om een nieuwe Deputy aan te wijzen.” Mauwde ze met een stem vol met rauwe emotie. Ze was diep geraakt door dit alles, niet alleen omdat ze zoveel katten verloren waren maar ook omdat ze wist dat alle clans hun zwakte hadden gezien. Zouden er katten hen proberen te verjagen? Wetende dat ze meer voedsel nodig hadden in deze zware tijden van Leafbare. Haar blik gleed kort naar de kater. Ze had geen moment meer om te twijfelen. Ze moest de keuze maken, voor Windclan. Ze kwam zelf altijd op de tweede plek, het ging niet om haar, het ging om zoveel meer levens. Als ze nu gewond raakte, en haar negen levens verloor moest haar Clan een volgende Leader hebben. Al hoopte ze dat dit nog lang niet het geval zou zijn, toch had deze ervaring haar geleerd dat het leven kort was. Korter dan ze haar clangenoten had toegewenst. ”Stallionheart." Er was een korte adempauze voordat ze weer verder sprak."Windclan heeft jou nodig als zijn Deputy. Accepteer jij deze taak en alle verantwoordelijkheden die daarbij horen?” Mauwde ze kort maar krachtig, haar stem trilde. Ze was onzeker, maar dwong zichzelf om naar de gevlekte kater te kijken. Ze keek hem strak aan, haar blauwe ogen warm maar streng; ferm. De kater mocht denken wat hij wilde, maar ze zou hem niet uit de weg gaan. Het moment dat hij haar ernstige problemen opleverde zou ze in tegenstelling tot Evergreen niet wachtten, dan was hij zijn rang kwijt. Het was een risico, een groot risico. Zonder woorden wachtte ze zijn reactie af, zijn antwoord kon veel betekenen. Als iemand haar kon helpen was hij het. Ze moest gaan voor de overleving van haar Clan en de veiligheid van haar katten. Vertrouwen was iets dat gewonnen moest worden; en ze hoopte dat hij haar niet zou laten vallen.

Stallionheart

Let me take you for a wild ride

WindClan

33 Moons

Let me take you for a wild ride

» Mood: Flabbergasted «

De maan stond hoog in de hemel en hulde het Camp in een zilveren gloed. De spanning was nog altijd in het Camp te voelen van de aanval van de vossen en de mensen. De kater rilde nog een keer toen hij terugdacht aan de horror van eerder deze dag. Deze nacht moest er voor maanhoog een nieuwe Deputy aangewezen worden door Oceanstar. Hij had in de schaduw gelegen toen ze de Clan bijeen riep. Zijn groene ogen straalden compassie uit voor de poes. Ze had al zoveel moeten verduren, het verlies van haar moeder, het verlies van kittens en nu van een van haar beste vriendinnen. Net als alle andere katten liep hij naar de steen toe waar Oceanstar op zat. Haar woorden die ze zou spreken zouden mogelijk een geweldige nieuwe terreur uit kunnen lokken met het oog op het verleden. Everstar had vier Deputy's aangewezen en slechts een van hen, de toen nog jonge Oceanbreeze had het lot van de gehele Clan moeten dragen. Snel richtte de kater zijn aandacht weer op Oceanstar toen ze haar mond opendeed. ”Stallionheart." miauwde de poes en de kater zoog scherp lucht zijn longen in. Was dit het moment? vroeg hij zich af. Lang hoefde de gevlekte kater gelukkig niet te wachten op het vervolg van haar mededeling. "Windclan heeft jou nodig als zijn Deputy. Accepteer jij deze taak en alle verantwoordelijkheden die daarbij horen?” miauwde ze waarna ze hem indringend aankeek. De kater trilde van top tot teen en zijn snorharen twitchte als een malle. De kater deed zijn best zichzelf snel bij elkaar te rapen. Hij stond op en stapte uit de groep van katten naar voren waarna hij zijn witte borst trots vooruit stak. "Oceanstar het is me een eer aan jouw zijde de mogen staan als Deputy van WindClan. Ik zal jullie niet teleurstellen" miauwde de kater krachtig en trots. Hij boog zijn kop eerbiedig voor Oceanstar en keek even over zijn schouder naar Shatteredice en Routpaw met een brede glimlach. Het kwam nog niet echt binnen dat hij nu écht Deputy was, alles leek na die nachtmerrie wel een geweldige droom.

...

Deputy Ceremony || For better or worse... JXidV8r

Deputy Ceremony || For better or worse... Little_Gorse_trans

Ava & Sig by El4a

”Alle katten van Windclan verzamelen! Het is tijd om een nieuwe Deputy aan te wijzen.”

De jonge kater liep van zijn rustplek over naar waar de WindClanleader zich bevond. Zijn staart lichtjes heen en weer zwiepend. De grijze kater had zich ook al afgevraagd wie de Deputy zou worden. Bronzemask was zeker een goede warrior - en leider - geweest. Zijn blik ging omhoog, naar de lucht. Hij hoopte maar dat de kattin een rustende plek in StarClan gevonden had en trots op Oceanstar neerkeek hoe ze haar keuze aan de Clan zou brengen. Zijn blik richtte vervolgens op Stallionheart die tussen de menigte zat. Ze hadden al weleens een gesprek over gehad, dus hijzelf was ook al lichtelijk nerveus op wie het uiteindelijk zou worden.
Het was voor even stil, zijn ogen zochten naar waar Oceanstar's op rustten. Maar algauw sprak ze zijn naam uit. ”Stallionheart." Miauwde ze vervolgens. Meteen keek hij naar de gevlekte kater. Een wetende grijns op zijn gelaat. "Windclan heeft jou nodig als zijn Deputy. Accepteer jij deze taak en alle verantwoordelijkheden die daarbij horen?” Zeg ja, zeg ja. Zei hij in stilte voor hij zijn oudere broer weer aankeek. Hij kon het amper geloven dat hij nog de dag zou zien dat zijn broer Deputy zou worden. "Oceanstar het is me een eer aan jouw zijde de mogen staan als Deputy van WindClan. Ik zal jullie niet teleurstellen." De jonge kater deed een stap naar voren, zijn kin en staart wat omhoog. "Stallionheart, Stallionheart!" Riep hij zijn naam trots uit.

Things are shaping up to be pretty odd.

Haar ambergele ogen waren gefocust op het gestalte van Oceanstar dat zich op de plek van toesprak vestigde. Nieuwsgierigheid wakkerde in haar op en net zoals alle andere katten voegde ze zich bij de menigte die zich aan het vormen was. Moonvision wist al wat er ging komen. Waarschijnlijk wist iedereen dat wel, het was niet zo moeilijk te raden. Bronzemask had zich bij Starclan gevoegd, zodus hadden ze een nieuwe deputy nodig. Moon gaf snel haar poot een lik, waarna ze naar de woorden van Oceanstar luisterde. Ergens vond ze het wel geinig, hoe snel katten vooruitgingen met hun leven. De witte kattin wist natuurlijk dat het de regels waren van Starclan om zo snel mogelijk een nieuwe opvolger aan te stellen, maar alsnog deed het haar tweemaal nadenken.
Het was niet moeilijk te raden wie de opvolger van Bronzemask zou worden. Toen zijn naam door het kamp galmde, keek ze dan ook met een rustige blik zijn kant op. Verbazing viel nergens op haar gelaat te lezen. Eerlijk? Het maakte haar ook niet veel uit, zolang de gang van zaken maar snel terug normaal werd. Ze had namelijk geen zin in drama. Het viel af te wachten of Stallionheart er geen soepje van ging maken. Een zucht verliet haar bekje, waarna ze opstond en haar stem liet luiden. "Stallionheart." miauwde ze, iets luider als gewoonlijk maar zonder enthousiasme. Ze gunde de kater nog een laatste blik, waarna ze met haar staart door de lucht sloeg en verder ging met wat ze bezig was. Al deze drukte hoefde voor haar niet.

I believe, I believe in a line so thin
There's a light, there's a light and it pulls me in
Deputy Ceremony || For better or worse... Ewk5p24

Going down, going down 'til I chip my chin
Take my head in your hands, pop it with a pin

Het was een beladen tijd voor Windclan geweest. Wolfheart had ook met veel pijn in zijn hart het kamp opnieuw opgebouwd waar alles kapot was. Ze waren zoveel katten verloren. Bronzemask was een van de zwaardere verliezen en er moest dan ook een nieuwe deputy gekozen worden. Het was voor hem duidelijk wie dat moest zijn. Zijn naam werd geroepen door Oceanstar en daar ging de clan. Luid gejuich klonk voor de tortie kater en Wolfheart riep een aantal keer zijn naam mee. Toch bleef zijn gedachten hangen bij de katten die ze verloren hadden en de Riverclan katten waar Butterstar zo boos over was geweest. Het was voor iedereen zwaar geweest. Wolfheart hoorde aan zijn linkerkant Moonvision een keer Stallionhearts naam ongeïnteresseerd miauwen voordat ze weer ging. "Ben je op een egel gaan staan tijden het jagen, Moonvision?" vroeg de kater kalm, met een grijnsje op zijn gezicht. Dit was geen tijd voor chagrijnig gedoe en lange gezichten. Ze hadden eindelijk iets te vieren.

Tag: Moonvision

WOLFSTAR

Fear might be the death of me, fear leads to anxiety

Ze had zich nog niet volledig omgedraaid of hoorde iemand haar naam uitspreken. De witte kattin wierp een blik over haar schouder en merkte Wolfheart op. Zijn woorden zorgden ervoor dat ze even met haar staartpunt heen en weer zwiepte. Doelde hij op het feit dat ze niet enthousiast genoeg was geweest bij het uitspreken van Stallionheart's naam? Moest ze dan, als een kleine kitten, mee staan juichen om een kater wie ze amper kende? Moonvision kende enkel zijn naam en wist daar een gestalte bij de plakken, voor de rest wist ze niets af van Stallionheart. Daarbij, wat voor nut had het? Zolang alles maar snel weer normaal werd, al deze drama was voor niets goed. Zorgde enkel voor hoofdpijn en onnodige stress.
"Wat is dat nu voor een vraag?" vroeg ze uiteindelijk terug, zich tot de bruine kater richtende. "En waarom zou jou dat iets uitmaken?" voegde de witte kattin er nog aan toe, haar ambergele ogen in de zijne priemende.

Tag: Wolfheart

I believe, I believe in a line so thin
There's a light, there's a light and it pulls me in
Deputy Ceremony || For better or worse... Ewk5p24

Going down, going down 'til I chip my chin
Take my head in your hands, pop it with a pin

Het was tijd voor een belangrijke gebeurtenis. Ze hadden geleden. Ze hadden vrienden, familie en geliefden verloren. Ook de Deputy was gedood door de vos. En nu ze hun wonden aan het likken waren was het al tijd om de nieuwe Deputy aan te wijzen. Oceanstar had een rechterhand nodig, helemaal in deze moeilijke tijden. Tomtitgaze was er zelf goed vanaf gekomen. Hij had een paar krasjes, niet eens genoeg om bij zijn zus Routpaw aan te kloppen. Starclanzijdank. Toen was het even stil. En na een gespannen pauze klonk de trillende stem van hun leader. De deputy was Stallionheart geworden. Een goede keuze vond Tomtitgaze. Hij was een dappere en nobele kater. "Stallionheart! Stallionheart!" Riep hij dan ook luid mee. Een nieuwe periode was aangebroken, niet alleen voor Windclan maar voor alle clans.

Tag: open

Deputy Ceremony || For better or worse... Tomtitos

Na het gevecht met de vos en de chaos die de twolegs en honden hadden gebracht... Was er nu eindelijk een soort van rust. Hoe dan ook wist Burnetpaw dat nog voor de maan hoog aan de hemel stond, er een nieuwe deputy moest gekozen worden. Het was echt heel jammer, Bronzemask was een geweldige deputy geweest en ergens wist ze gewoon niet wie die rol kon invullen. Er waren katten die bij haar opkwamen, maar geen enkele had het karakter van een ware leader, helaas. Wie het dan ook zou worden, ze zou er best wat commentaar op hebben. Maar of ze het zou uitbrengen... Dat was een volledig ander verhaal. Kalmpjes keek ze op toen de woorden die ze al de hele dag verwachtte, hoorde. Even schudde ze haar schouders uit waarna ze overeind kwam en even rondkeek. Het duurde niet lang voordat de leader de gevlekte kater naar voren liep. Stallionheart zou het dus worden. Even keek ze met een nogal ongeïnteresseerde blik naar de ander. Opzich kon het haar weinig schelen wie het was. De enigste katten die in haar leven iets betekende waren Oceanstar en Routpaw... alhoewel de band met Silverdew na de vossenjacht ook een goede weg leek op te gaan. Toen de katten zijn naam begonnen te roepen, keek de apprentice enkel even schuin weg. Katten die haar kenden wisten dat dit een normale reactie van haar was. Dat of een grote bek hebben. Toen ze echter wat commotie hoorde na de ceremonie, keek ze even op. Wolfheart hm? Lichte interesse vlamde op in haar borstkas waarna ze even de bruine kater benaderde. Oh, hij was in gesprek met Moonvision. "Egel?" murmelde ze zachtjes terwijl ze het ene woord opving. Kort krulde een enkele mondhoek naar boven. oh, zo dus. Even zwiepte ze met haar staart waarna ze even keek naar de twee warriors. Afwachtend ergens...

Tag: Wolfheart & Moonvision

If I could begin to be

half of what you think of me

I could even learn how to love

Wolfheart zijn ogen waren weer gevestigd op Moonvision. "Wat is dat nu voor een vraag?" vroeg de poes, die zich nu naar hem richtte. "En waarom zou jou dat iets uitmaken?" was de vervolgvraag die meteen kwam. Wolfheart keek haar gewoon recht aan, zijn goudgele ogen keken recht in die van haar. Het grijnsje nog altijd om zijn mond. "Gewoon een vraag, Moonvision," begon hij kalm. "Zou zonde zijn als er nog een stekel in je poot zou zitten of zo. Je bent zo prikkelbaar." hij vond zichzelf erg grappig. Geintje van de eeuw, even mentale notitie maken om die te onthouden voor katten die chagrijnig waren. Zijn dikke staart krulde om zijn poten terwijl hij was gaan zitten bij de poes. Hij had niet door dat iemand naar hen luisterde, eigenlijk kon dat hem helemaal niet schelen. Respect voor hogere rangen was de laatste tijd ver te zoeken en Wolfheart vond dat het allemaal wel iets vrolijker mocht.

Tag: Moonvision

WOLFSTAR

Fear might be the death of me, fear leads to anxiety

Haar ambergele ogen waren gericht op de oudere kater, afwachtende op diens antwoord. Ze had haar oortje iets opzij gepind toen een andere kattin zich bij hen voegde. Echter was haar volledige aandacht op Wolfheart gericht, nieuwsgierig zijnde wat zijn intenties waren met dit gesprek. Hij gaf kalm aan dat het gewoon een vraag was geweest en merkte vervolgens op dat ze prikkelbaar was. Haar blik keek hem wat verwilderd aan. Prikkelbaar? Maakte hij hier nu een verband met zijn eerste vraag over de egel? Bijna rolde Moonvision met haar ogen. Ha ha, grappig hoor. Voor een warrior die ouder was dan haar met toch ruim 7 manen, gedroeg hij zich opvallend kittenachtig. Hij had zich intussen neergezet, zijn staart over zijn poten gekruld. Niets toonde aan dat hij snel weg zou gaan. De witte kattin plofte eveneens met haar achterwerk op de grond. "Als ik een stekel in m'n poot had zitten zou ik hier nu niet gewoon zo staan." merkte ze allereerst op, zijn humor niet delende. "Daarbij snap ik niet goed wat je bedoelt met dat ik prikkelbaar ben. Heb ik iets gezegd waar je niet akkoord mee gaat dan?" sprak ze nadien, hem toch ietwat vragend aankijkende. Als hij het toch allemaal zo geinig vond kon hij zich gelijk wat beter verduidelijken ook.

I believe, I believe in a line so thin
There's a light, there's a light and it pulls me in
Deputy Ceremony || For better or worse... Ewk5p24

Going down, going down 'til I chip my chin
Take my head in your hands, pop it with a pin

Met lichte interesse keek de lichtkleurige poes even van de bruine naar witte kat en terug. Ze grinnikte even zachtjes en kantelde haar mooi gevormde koppie even. Het was opzich wel grappig om clangenoten te zien vitten om de meest belachelijke dingen, maar ergens moest ze ook haarzelf inhouden om niet nog meer olie op het vuur te gooien. Opzich wist ze niet hoe Moonvision zou reageren op een paar extra woorden van de apprentice... Maar goed, voor nu kon ze genieten. Toen Wolfheart toen ook plots de meest domme joke van de eeuw maakte... Fronste ze even zacht lachend. Die... Was gewoon zo slecht dat ze het zachte gelach niet had kunnen onderdrukken. Opzich ergens wel disrespectvol, maar goed... Burnetpaw was op een normale basis al niet de meest respectvolle kat. Maar de reactie van de witte poes was gewoon.... Oh god. Ze legde even een pootje op haar snuit aan en lachte zachtjes. Ergens vond ze het wel grappig dat de ander het nogal raar opnam... Letterlijk op een manier? Hoe dan ook was het ongelofelijk amusant om dit tafereel te volgen. En daarbij vond geen van beide het blijkbaar erg dat ze hier zo zat.

If I could begin to be

half of what you think of me

I could even learn how to love

Mareflower moest alles nog verwerken. Ze had niet mee kunnen vechten en had zich met Sparrowfeather terug getrokken in de Eldersden. Hij wou zo graag helpen, maar hij had nooit training gehad en zijn poot was niet inorde. Nu moest er een nieuwe deputy benoemd worden. Er waren vele geschikte warriors. ”Alle katten van Windclan verzamelen! Het is tijd om een nieuwe Deputy aan te wijzen.” Ze spitste haar oortjes en porde tegen haar partner. Kom Sparrow! Die begeleidde haar naar de plaats waar ze mooi kon zitten. De stemming in het camp voelde erg slecht aan. Down. Ze snapte het ook wel. De grote kattin slikte even en richtte haar nietsziende ogen op waar Oceanstar stond. Bij haar volgende woorden stond ze even perplex. Haar mond viel open. Ze luisterde naar de woorden van meneer de nieuwe deputy en met een glimlach probeerde ze zich een weg te banen door de massa. Zijn geur was dichtbij, maar Mare wachtte nog even af. "Gefeliciteerd Stallionheart!", mauwde ze warm.

*Cavelion is ook heel trots en roept zijn naam!*

Deputy Ceremony || For better or worse... Wy13OXY

Goede katten waren gestorven vandaag. Het speet Evergreen dat ze er niets aan kunnen doen en ze schaamde zich haast voor het feit dat ze er zelf zo licht vanaf gekomen was. Toen Oceanstar op de grote rots sprong, was dat geen verrassing. Een van de doden was immers Bronzemask geweest. De rauwe emotie in Oceanstars stem toen ze aankondigde dat ze een nieuwe deputy zou kiezen deed pijn. Ze twee waren erg hecht geweest. Ze hadden niet alleen samen de clan geleid, Bronzemask had ook voor Oceanstars kittens gezorgd toen die dat door alle omstandigheden niet aankon. Evergreen bestudeerde haar leidster. Wie zou ze kiezen? Wie kon ze vertrouwen? Toen de naam uiteindelijk werd genoemd, voelde Evergreen een steek van twijfel en haar gedachten gingen terug naar een gesprek van lang geleden, van vóór de reis naar de bergen. Haar apprentice, Bearpaw. Ze had hem naar haar den geroepen omdat hij zich disrespectvol had gedragen jegens een zekere gevlekte warrior, en hij had die warrior van van alles beschuldigd. Van dingen die duidelijk niet waar waren, zoals de suggestie dat hij een halfclanner zou zijn, tot nog ernstigere beschuldigingen. Waarschijnlijk was het niets geweest. De wrok van een onstuimige apprentice. Waarschijnlijk was het niets. Ze was paranoïde. Was dat niet één van de vele redenen waarom ze was afgestapt? Omdat ze niet in staat was katten nog goed te beoordelen? Omdat ze alleen nog maar verraders zag?
Evergreen volgde de nieuwe deputy met haar blik, luisterde naar zijn woorden terwijl de clan zijn naam scandeerde, en zweeg.

It is walking evenly between you and me, this truth, this terror
And it stares us in the face, until we break our nose against the mirror
Deputy Ceremony || For better or worse... 33kui4l

Deputy Ceremony || For better or worse... 33kui4l

*********

Spoiler: