Losing yourself in the storm

Zij tweegekleurde ogen stonden koud, veel te koud. Er liep een gitzwarte kater met uitgetrokken plukken vacht en sporen van bloed op zijn lijf, maar dat was het ook. Hij leek niet meer op Chawl, het enige waardoor je hem kon herkennen was zijn halsband en de wond die Thora bij hem had aangebracht. De wond sprong geregeld open en zou dan hoe dan ook een zichtbaar litteken gaan vormen van zijn oor tot aan zijn voorpoot. Maar voor de rest was de Chawl die hij altijd geweest was ver te zoeken. Hij was zichzelf kwijtgeraakt toen Cobra hem zijn straf had gegeven, er was iets in hem geknapt. Hij had de kat die hij als eerst was tegengekomen omgelegd alsof het de normaalste zaak van de wereld was en het leek erop dat hij nog niet klaar was. Zijn nagels gingen in en uit terwijl hij door sjouwde. Iedereen die op zijn pad zou komen zou hij niet zo vriendelijk benaderen. Voor nu maakte hij de bloeddorst en de razernij waarom de Elite bekend stond helemaal waar. Het bloed van de andere kat zat nog aan zijn nagels, voor zijn halsband had hij toen een kittypet moeten vermoorden en dat had hem ergens tegen gestaan. Deze moord totaal niet. Het liet hem koud, net als de kilte in zijn tweegekleurde ogen. Alles interesseerde hem niet meer, liet ze maar komen. Hij was er klaar voor om anderen pijn te doen. Klaar om zijn woede af te reageren. Niet dat het zou helpen want het kwam dubbel en dwars weer terug met nog een factor extra erbij op. De wonden die hij inmiddels opgelopen had met het vorige gevecht hadden hem allang mank moeten laten lopen, de wond die Thora gemaakt had had hem zichtbaar moeten belemmeren, maar dat was nauwelijks het geval. Zelfs de pijn die hij ondanks zijn ziekte zou moeten voelen was op de achtergrond gedrongen. Er woede een storm in zijn kop.

[@Harespring only]

Judge me

by the cats I avoid

Veel was er de laatste tijd niet gebeurd met Bloodclan, maar ze wist wel dat ze op haar hoede moest blijven terwijl ze bij de grens was. Je wist maar nooit wanneer je er eentje tegen zou komen en wat er daarna zou gebeuren. Toch had ze er genoeg vertrouwen in dat het wel goed zou komen om alleen naar de grenzen te gaan. Misschien niet de meest verstandige beslissing, maar ze had geen zin gehad om een andere warrior mee te vragen. Ze zette er een redelijk pas in langs de grens tot ze een figuur niet al te ver verderop opmerkte. Het was overduidelijk geen Windclankat en toen ze dichterbij kwam leek de geur heel erg op die van een Bloodclanner, ook al kon ze er niet helemaal zeker van zijn. "Wat doe je hier?" Besloot ze te vragen, voor nu kijkend wat de kat hier deed, ze was er niet een die meteen ging aanvallen zonder eerst een reden gehoord te hebben.

De WindClan geur kwam hem tegemoet en maakte hem alleen maar kwader. Howl was voor zijn ogen vermoord door Bronzemask. Hij had moeten toekijken hoe zijn moeder werd vermoord door die o zo vredelievende Clankatjes. Waardoor hij daar ook niks meer van geloofde. Clankatten waren geen haar beter dan BloodClanners. Het deed er niet toe waar je opgroeide, dat maakte echt geen verschil. Voor hem was er niemand vredelievend en goed, iedereen droeg haat mee. Dat maakte je slecht en wie maakte het wat uit. Helemaal niemand… het interesseerde niemand ook maar wat. Dat er katten zonder ouders moesten leven, dat er partners werden vermoord. Zelfs zonder dat er een kat de oorzaak was gingen er kittens dood van de honger. Het leven was oneerlijk en op het moment kon hij daar niet meer tegen. Wilde hij alleen maar zo snel mogelijk weer alleen zijn. Dus deze hazenvreter moest ook weg. “Ga aan de kant.” Was dus ook het enige kille antwoord die ze terug kreeg. Ging ze dat niet dan zorgde hij er wel voor dat ze dat ging, dus eigen keuze.

Judge me

by the cats I avoid

Een antwoord op haar vraag kreeg ze niet, in plaats daarvan werd haar verteld aan de kant te gaan. Ze was nog op Windclangebied, dus waarom zou zei aan de kant moeten gaan? Ze zette dan ook haar lichaam voor de kater en keek hem strak aan. "Dit is Windclangebied, dus degene die aan de kant moet ben jij." Haar staart ging geïrriteerd heen en weer, hopende dat de kater zou luisteren. Het was een Bloodclanner, dus de kans dat hij zou luisteren was wel klein, maar ze was nou ook weer niet bereid om hem zomaar op Windclangebied te laten komen.

Hij keek net zo strak terug als zij hem aankeek. “Het boeit mij niet wie zijn gebied dit wel niet is. Laat me gewoon oké.” Snauwde hij terug. Zijn oren gingen steeds platter in zijn nek liggen terwijl zijn nekharen overeind kwamen, waardoor de hondentanden aan zijn halsband rinkelden. “Aan de kant zei ik.” Sprak hij toen ineens weer ijzig kalm uit. Zijn tweegekleurde ogen fonkelden en hij liet zijn nagels uit hun hulzen glijden en weer terug, over en over. Dit was haar laatste kans, als ze nu niet zou luisteren en hem erdoor zou laten dan viel hij haar hoe dan ook aan. Steeds weer speelde het beeld van zijn doodgebeten moeder door zijn kop die in de bek van Bronzemask had gehangen. Het moest weg, het moest gewoon ophouden. Liet het ophouden…

Judge me

by the cats I avoid

Haar staart zwiepte wat geïrriteerd heen en weer bij zijn woorden. Ze was namelijk echt niet van plan om hem erlangs te laten, ongeacht wat hij zou zeggen. Als ze het wel zou doen, dan zou dat betekenen dat ze een Bloodclanner het territorium op had laten gaan en dat zou ze zichzelf nooit vergeven. Ze liet haar blik kort naar de halsband gaan die de kater droeg en ze wist dat het per kat kon verschillen hoeveel tanden ze hadden, maar wat het idee erachter precies was had ze geen idee van. "Neem maar een andere weg." Zei ze. Zolang het maar niet een weg door Windclan heen was.

Hij had de kattin genoeg kansen gegeven vond hij. Ze was niet van plan om hem er langs te laten en hij niet om weg te gaan. Dus dan was er nog maar één oplossing. Zijn nagels gleden weer uit hun hulzen en zijn oren lagen plat in zijn nek. Toen sprong hij zonder waarschuwing naar voren, dan moest hij maar laten zien dat hij een Elite member was en geen kat die je zomaar even weg kon sturen. Dat pikte hij op het moment niet. De storm in zijn kop, maakte hem onberekenbaar. Zijn klauw zeilde op haar zij af, met de bedoeling daar flink wat schade aan te richten als hij haar wist te raken.

Judge me

by the cats I avoid

Haar spieren spanden zich aan en haar nagels klapte ze uit toen de kater plots naar voren sprong. Ze had het moeten zien aankomen, maar door de plotselinge beweging stond ze voor een moment stil terwijl de kater zijn nagels naar haar zij toe liet gaan. Ze reageerde nog wel door uit de weg te proberen te gaan, maar hij voelde zijn nagels nog steeds door haar zij gaan, ook al was het gelukkig minder diep, dan dat het geweest zou zijn als ze helemaal niet bewogen had. De wond was diep genoeg om wat bloed te onttrekken, maar ze negeerde het, terwijl ze naar voren sprong en haar poot tegen zijn kop aan probeerde te slaan met haar nagels uitgeklapt.

De geur van bloed prikkelde zijn zintuigen toen zijn nagels door haar zij gleden. Ze sprong naar voren om haar poot tegen zijn kop te slaan, waardoor hij snel met haar beweging meedraaide. Daardoor kon hij voorkomen dat haar poot vol tegen zijn kop aankwam, maar nu alleen langs zijn wang schaafde. Waardoor er ook bij hem bloed opwelde uit de striemen die de huid van zijn wang hadden doorboord. Terwijl ze die beweging maakte probeerde hij toen ze nog op één voorpoot stond, haar andere voorpoot onder haar vandaan te slaan met de bedoeling haar door haar poten te laten gaan.

Judge me

by the cats I avoid

Ze zag hoe de kater meedraaide met haar slag, maar voelde haar nagels nog steeds iets contact maken met het gezicht, waardoor er bloed op begon te wellen bij de kater. De kater was echter een die snel door leek te gaan en probeerde haar andere voorpoot onder haar weg te krijgen. Dat lukte ook en ze voelde hoe ze tegen de grond klapte doordat ze geen steun meer had van haar voorpoten. Voor een moment lag ze versuft, maar snel probeerde ze haar poten weer onder haar te verzamelen en met al haar kracht haar lichaam weer omhoog te duwen en daarmee misschien de kater af te schudden als hij meteen zou aanvallen.

Er ontstond een ijzig kalme grijns om zijn lippen toen ze onderuit ging. Hij had geen idee dat hij zo precies op zijn vader leek, behalve de storm in zijn tweegekleurde ogen. Ook die was bij Claw altijd emotieloos en koeltjes geweest. Dat kon je op het moment bij Chawl echt niet zeggen, daar was duidelijk de pijn en verdriet waar hij in zijn kop mee worstelde zichtbaar. Zo snel ze op de grond lag probeerde hij haar vast te zetten met één klauw op haar borst. Zijn andere klauw veegde met uitgeklapte nagels over haar gezicht.

Judge me

by the cats I avoid

Ze kreeg haar poten niet op tijd onder haar lichaam om haarzelf omhoog te drukken voor de Bloodclan kater een poot op haar borst zette. Ze probeerde tegen te stribbelen en met haar achterpoten de kater te raken. Ze wist dat ze snel weg moest komen wilde ze voorkomen dat de schade ernstig zou worden. Ze bleef dan ook spartelen toen ze de kater zijn klauwen op haar gezicht af zag komen. Ze wist dat ze haar best moest doen om te ontwijken en ze draaide haar kop dan ook in de hoop de schade zo klein mogelijk te maken. Ze voelde hoe de nagels van de kater contact maakten en langs haar gezicht gingen en daarbij ook haar ogen schampten. Bloed begon te vloeien, welke in haar ogen terecht kwam. Ze stopte met spartelen en lag voor een moment heel stil, proberende haar zicht te verbeteren. Het hielp niet dat er bloed voor was gekomen, maar ze wilde zeker weten dat de schade niet al te erg was. Paniek begon in haar op te komen en ze dacht voor een moment helemaal niet meer aan het gevecht.

Hij had haar ogen geraakt. Hoe ernstig kon hij zo niet opmaken, maar het bloedde in ieder geval. Hij voelde de paniek die door haar lijf schoot en hij wist dat het genoeg was geweest om haar even uit te schakelen. Hij kon haar vermoorden als hij wilde, maar dit keer deed hij dat niet en dat had een reden. Hij drukte haar nog wat steviger tegen de grond. “Je had me er gewoon langs moeten laten.” Siste hij in haar oor. “Ik ben echt niet zo dom om jullie territorium in te sjouwen en een patrouille tegen te komen. Ik heb genoeg gezien dat jullie vredelievende boskatjes helemaal niet zo vredelievend zijn. Jullie zijn misschien nog wel erger dan Elite members. Daarvan weet je gewoon zeker dat je ze niet tegen hun haren in moet strijken, jullie steken anderen achter hun rug.” Hij snoof en bewoog zijn kop naar haar oor. “Deze was voor mijn moeder die jullie hazenvreters hebben vermoord.” Zijn stem klonk ineens weer vreemd kalm. “Vertel ze dat maar.” En met die woorden liet hij haar los om bij haar vandaan te lopen, maar wel zo dat hij haar strak in de gaten kon houden. Hij had geen zin in een steek in zijn rug.

Judge me

by the cats I avoid

Ze bleef doodstil liggen. Ze wilde niet meer tegenstribbelen, vooral niet nu ze geen idee had wat er allemaal gaande was en hoe erg de schade was. Ergens wachtte ze dan ook op de genadeklap, de kans dat die kwam was tenslotte groot. Echter kwam deze niet, in plaats daarvan drukte de kater haar harder tegen de grond en werden er woorden tegen gaar gezegd. Voor een moment was ze verward. Een Windclanner die zijn moeder vermoord had? Maar toen besefte ze dat Bronzemask in het gevecht met Bloodclan inderdaad een poes had gedood. Ze voelde hoe de kater van haar afstapte en luisterde naar zijn pootstappen die langzaam maar zeker steeds verder weg klonken. Zodra ze zeker wist dat hij in ieder geval ver genoeg weg was, probeerde ze zichzelf overeind te hijsen. Alleen hoe ze ooit terug moest gaan komen naar het kamp had ze nog geen idee van.

Gealarmeerd was hij blijven staan. Het leek alsof hij kreten had gehoord bij de grens. Hij had één van zijn voorpoten nog opgetild en die bleef wat doelloos in de lucht zweven. Toen trilden zijn snorharen en veranderde hij zijn doel die hij eerst voor ogen had gehad. Er was iets aan de poot en dan kon hij niet gewoon doorlopen. Sterker nog dat wilde hij niet eens. Zijn nekharen waren overeind gerezen, terwijl de gevlekte kater een kwartslag draaide en het op een rennen zette. Het duurde niet lang of hij had een flink tempo bereikt en hij remde pas weer af toen de geur van bloed duidelijk te ruiken was. Zijn nagels gleden uit hun hulzen terwijl hij dichterbij kwam. Hij nam de situatie in zich op die zich voor hem uitspreidde. Bloed en haren, sporen van een gevecht en de geur van BloodClan. Harespring lag op de grond en probeerde overeind te komen. Zijn snorharen trilden opnieuw toen hij haar ogen zag, afgunst vulde zijn blik. Hij schudde zijn kop terwijl hij naar haar toesnelde. Bloedhonden waren het… “Harespring rustig maar het is voorbij.” Zei hij om haar gerust te stellen. Hij streek zijn vacht langs de hare om zijn aanwezigheid kenbaar te maken. “Kom houdt je schouder tegen die van mij aan gedrukt je moet snel terug naar het kamp, vertel me later maar wat er is gebeurd. Je moet eerst naar Lizardpath en Routnose.” Er klonk bezorgdheid door zijn stem. Haar ogen zagen er niet goed uit.

Ze verstijfde bij het horen van pootstappen, maar ontspande weer wat toen de geur van Windclan tot haar doordrong. Het was in ieder geval niet weer de Bloodclankater van net. De stem vertelde haar dat degene die gekomen was Sugarcane is en ondanks dat haar lichaam op meerdere plekken pijn leek te doen was ze opgelucht dat er nu een andere Windclanner bij was. Ze voelde zijn vacht tegen die van haar en drukte wat dichter tegen hem aan. Op dit moment was Sugarcane het enige waar ze zich aan vast kon houden, want ze had geen idee welke kant ze uit zou moeten gaan. Ze knikte dan ook kort, terwijl ze tegen de kater aanleunde en hoopte dat hij zou gaan lopen, want ze had geen idee welke kant ze uit zouden moeten gaan.

Hij leidde haar in de richting van het kamp, maar heel snel ging het niet. Hij moest haar bij zijn schouder houden en omdat ze nu niks zag kon hij geen tempo maken. “Je doet het heel goed.” Probeerde hij haar moed in te praten. Meestal hielp het om tegen iemand te blijven praten, zodat ze door zou zetten. Hij wist niet hoe ver ze heen was en hoeveel pijn ze had, dus was het zijn taak om haar bij de les te houden. Als ze het bewustzijn verloor en hij zou haar moeten tillen zou het alleen maar langzamer gaan. “We komen er wel, we zijn al in de buurt van Heatherfields.” Bleef hij tegen haar aan praten. “Je mag zo zwaar tegen mij aanleunen als je nodig hebt Harespring. Ik kan wel wat hebben.” Vervolgde hij terwijl hij door bleef lopen.

Elke stap die ze zette leek meer energie uit haar lichaam te halen. Toch wilde ze het niet moeilijker maken voor Sugercane dan ze al had gedaan. Hij moest haar tenslotte naar het kamp begeleiden en ze leunde ook nog eens tegen hem tijdens het lopen. Ze wist dat ze meerdere wonden had en dat een aantal ook nog echt niet gestopt waren met bloeden, maar ze verbeet de pijn die ze voelde en hield haar ogen ook gewoon gesloten. Dat maakte het om de een of andere reden iets makkelijker. Ze hoorde de stem van Sugarcane amper, maar zolang ze hem nog hoorde wist ze dat ze nog op zijn minst bij kennis was, ook al merkte ze dat dat steeds moeilijker begon te worden en ze daardoor ook steeds zwaarder tegen de oudere kater aan begon te leunen.

Hij was van nature geen prater, dus hij moest zichzelf een beetje forceren om gewoon door te kletsen. Het was helemaal lastig omdat ze niet antwoordde, waarschijnlijk hoorde ze niet eens wat hij zei. Ze begon ook steeds meer tegen hem aan te hangen en hij vroeg zich af hoe lang ze het nog vol ging houden. “Het schiet al mooi op hoor Harespring.” Kletste hij door. “Voor je het weet zijn we bij Lizardpath en Routnose.” Vervolgde hij. Ze begonnen ook wel in de buurt te komen, maar ze waren er nog niet. Hij kreeg ook het gevoel dat hij haar het laatste stuk zou moeten tillen, maar dat ging hem wel lukken. Als ze maar zo snel mogelijk bij de medicine cats was, daar ging het om. Hij moest steeds meer moeite doen om haar overeind te houden en zijn schouders inmiddels ook al echt onder die van haar zetten. “Wakker blijven Harespring.” Miauwde hij toen.

De woorden van de kater waren een waas voor haar, maar ook wel weer geruststellend. Ze hoopte dat ze snel bij het kamp zouden zijn, want ze kon niet meer, maar ze wilde Sugarcane er ook niet mee opschepen om haar nog een heel eind naar het kamp te moeten slepen. Ze zette nog een paar stappen voor haar poten het onder haar begaven. Ze hadden niet langer de kracht om haar omhoog te houden. "Sorry," Mompelde ze zachtjes naar de kater, beseffende dat ze hem nu nog meer nodig had. Ze wilde geen last zijn, maar ze wist ook dat ze nu niet veel keuze meer had.