Zusje [+Spiderkit]

Onderwerp: Zusje [+Spiderkit] za 9 feb 2019 - 18:41

Die ochtend was ze wakker geworden en verbaasd geweest hoe leeg het in de apprentice den was. Ze was ervan geschrokken; iedereen was al op, iedereen was al weg om te trainen en zij lag hier nog te slapen! Ze was te laat! En toen herinnerde ze zich weer dat haar training niet doorging, en de schrik maakte plaats voor een leeg gevoel nog veel erger was. Ze had nog nooit zoiets meegemaakt. Of tenminste, niet bewust.
Gewoonlijk trainde ze als ze vrij had nog op zichzelf door om zich voor te bereiden op de volgende training, maar nu wilde ze niet trainen, nu wilde ze eigenlijk helemaal niets. Bijna niets, tenminste. Ze wilde op zich wel huilen. Ze mocht huilen, had mama - andere mama, levende mama - gezegd, maar ze wist niet zeker of dat nu nog steeds gold. Ze moest zich misschien juist groothouden, want dat was wat alle grote katten deden. Het andere wat ze wilde was gezelschap. Homepaw had er nooit van gehouden alleen te zijn, en nu ze zich zo slecht voelde al helemaal niet. De meeste van haar siblings waren nu aan het trainen, maar er was er eentje die nog wel in het kamp zou zijn, die altijd in het kamp was. Dus rees Homepaw op uit haar nest en liep naar buiten, waar ze haar kittenzusje al gauw in de gaten kreeg. Snel trippelde ze naar haar toe en zette zich naast haar neer. "Hoi, Spider", miauwde ze en ze viel stil, want praten bleek niet goed samen te gaan met zich groot houden. Ze keek naar haar pootjes en probeerde haar opkomende tranen te bedwingen.

Onderwerp: Re: Zusje [+Spiderkit] zo 10 feb 2019 - 0:13

Met nieuwsgierige oogjes keek ze naar de sneeuw die de grond bedekt had. Het was prachtig om te zien, maar het voelde nog altijd vreemd onder haar pootjes. Met een zucht keek ze op, dit was het enige wat ze kon doen. Naar de sneeuw in het WindClan kamp staren terwijl al haar siblings druk bezig waren met trainen en coole dingen doen. Door die stomme ziektes had ze steeds in de medicine cat den gelegen, maar het scheelde dat Routnose en Lizardpath twee aardige poezen waren. Spiderkit spitste haar oortjes toen ze de stem van haar zusje hoorde. "Hey, Home," mauwde ze met een kleine glimlach naar haar witte zusje, die bijna op leek te gaan in de sneeuw. Homepaw zat tegenwoordig ook vast in het kamp, na het overleiden van hun pleegmama Bronzemask, de vorige deputy van WindClan. "Alles oké vandaag?" vroeg ze vervolgens, enigszins bezorgd gezien ze niet al te vrolijk keek.

Onderwerp: Re: Zusje [+Spiderkit] zo 10 feb 2019 - 10:30

Spiderkits vriendelijke glimlach en vraag waren aan de ene kant bemoedigend, maar maakten het tegelijkertijd nog moeilijker om niet hier en nu in huilen uit te barsten. Homepaw keek even naar haar kleine zusje en deed een dappere poging terug te glimlachen, waarna haar blik weer naar beneden zakte. Met een pootje trok ze sporen in de sneeuw terwijl ze een paar tellen in stilte op woorden probeerde te komen. "Ik mis mama", piepte ze uiteindelijk met moeite.

Onderwerp: Re: Zusje [+Spiderkit] zo 10 feb 2019 - 11:04

Spiderkit voelde hoe de glimlach op haar gezicht langzaam iets vervaagde toen ze merkte dat haar zusje niet bepaald vrolijk leek te zijn. De bruine kattin wendde haar ogen af naar de grond toen ze Homepaw's woorden hoorde. "Ik ook.." mompelde ze zachtjes terwijl ze haar pluizige staart om haar zusje heen sloeg. Voorzichtig keek ze weer op naar Homepaw, enigszins onzeker over wat ze het beste kon zeggen. Met enige moeite slikte ze een brok door haar keel, het was iets geweest wat ze liever uit haar gedachten verbande maar nu geforceerd werd om aan terug te denken.

Onderwerp: Re: Zusje [+Spiderkit] zo 10 feb 2019 - 12:01

Op een bepaalde manier stelde het Homepaw gerust dat Spiderkit mama ook miste. Dan was het dus normaal. "Blijft het nu altijd zo?" vroeg Homepaw verstikt. Dood was voor altijd, maar het bleef een concept dat ze niet goed begreep. En als mama voor altijd weg was, zou het dan ook voor altijd veel pijn blijven doen? Ze keek neer op haar zusje, die zo veel kleiner was dan zij. Ze leek op mama, vond ze, die was ook best klein geweest. Maar ze leek ook op andere mama en op papa, met haar vachtkleur en -patroon. Alsof ze van hen alledrie iets had overgenomen. Zelf leek ze helemaal niet op mama Bronzemask, in geen enkel opzicht. Dat dat alleen maar logisch was, aangezien ze helemaal niet biologisch verwant was aan haar pleegmoeder, begreep ze natuurlijk niet. Ze wilde dat ze meer op mama leek. En als het niet was in uiterlijk, dan wel in karakter, want mama was de stoerste geweest, de beste, de dapperste, de sterkste en de snelste van allemaal. Maar blijkbaar toch niet helemaal de sterkste, want de vos was sterker. "Stomme, lelijke vos..." mompelde ze. Als zij sterker was geweest, had ze de vos eigenhandig doodgemaakt. Maar ze was niet sterk, niet sterk genoeg. Ze moest sterker worden. Dan zou ze alle vossen doodmaken.