Giving Up My Best Friend

De witte pels van de poes was bijna niet te onderscheiden van de sneeuw, ze blende perfect in haar omgeving. Met een glinster in haar oog keek de poes voor haar uit, liggend tegen een boom. Een boom zonder bladeren en die onder het ijs en sneeuw zat, kaal en koud. Zoals alles nu was, maar de poes wist. Deze donkere dagen duurde niet voor eeuwig, en snel. Zal Newleaf aanbreken en staat het bos weer in bloei, en hopelijk zal er dan prooi in overvloed zijn. Want ze wilde het eigenlijk niet toegeven maar ze had honger; maar ze kon haar buik niet rond eten. Dan zou er niet genoeg voor andere overblijven. Anderen die het harder nodig hadden dan  zij. Reign snoof en legde haar hoofd op haar poten, ze was moe. Hoogst waarschijnlijk had het met haar honger te maken. Of was het iets anders? Het leven misschien? Hmm, how sad boohoo.

Jagen was moeilijk. Vulture had een hele tijd achter een eekhoorn aangeslopen die op weg was naar zijn holletje met opgeslagen noten. Helaas was hij zorgeloos geweest en ontglipte het beestje hem. Daarna had hij een gewaagde jacht gemaakt op een kraai die rond een boomwortel aan het pikken was. Hij had hem bijna kunnen pakken voordat hij zo tussen zijn klauwen door vloog. Nijdig had de cyperse, wild uitziende kater zijn zoektocht gestaakt en was hij omgekeerd om weer terug te gaan naar zijn huis. Op zijn weg terug kwam hij langs de fourtrees. Als clankat was hij hier nog nooit geweest, maar als rogue al meerdere malen. Omdat hij niet in StarClan geloofde was het voor hem niets anders dan een rots omringd door twee bomen. Iet was ondoordacht wandelde hij dus ook de heuvel af, zijn gedachten allang bij zijn strobed in de schuur niet ver hier vandaan. Hij stapte langs een hoge boom en keek omhoog toen hij een klein vogeltje zag. Het beestje keek hem bijna uitdagend aan. "Donder op." Gromde hij tegen het roodborstje die zijn dreiging hoorde en opvloog. Vulture zijn blik gleed naar beneden langs de bast en opeens keek hij in twee blauwe ogen. Hij knipperde en sperde zijn ogen open. Die boom die had ogen?? O nee, wacht.. er zat een witte poes voor! "Yep" zei hij schaapachtig toen hij haar nu echt zag zitten. Hij had haar helemaal niet gezien door de sneeuw die om haar heen lag. Het leek net alsof ze er volledig in op ging.

Opeens verscheen er een andere kat op het toneel; een rogue dat kon Reignwolf gelijk ruiken. Hij leek haar echter niet op te merken, of negeerde hij haar gewoon? De bruine kater stapte langs de boom waar ze tegen aan lag. De poes zocht naar zijn ogen, maar die bevonden zich hoog in de boom. Reignwolf volgde zijn blik die leidde naar een roodborstje, of wat ze dacht dat een roodborstje was. Vanaf haar positie kon ze het niet goed uitmaken. "Donder op." hoorde ze hem opeens grommen, verrast richtte Reignwolf haar oog weer op de rogue. Eindelijk leek de blik van de kater op haar te vallen, en toen hij haar dat werkelijk aankeek. Was een schaapachtige "Yep" alles wat hij uitbracht. De kattin stond langzaam op, en snoof luid. Toch duurde het even voordat ze woorden bij elkaar had. 'Dat je niet kan zien oke; maar ruiken kan je toch wel.' bromde ze geïrriteerd terwijl ze de kater strak aankeek. Ze stonk naar haar weten door en door naar Windclan. Dat moest hij toch wel geroken hebben?

Vulture was even uit het veld geslagen. Hij was op een of andere manier totaal langs haar gelopen, hoe had hij dit gedaan? Hij besloot dat maar even daar te laten en zette wat passen achteruit zodat hij haar wat meer ruimte kon geven. Haar reactie was niet echt gezellig. Zelfs clankatten hadden geen manieren meer. Ach, hij was ook maar een verwaaide rogue. Verbaasde dat hem? Eigenlijk niet. "Ik ging heel erg op in de jacht. Zoals je wel kunt zien heb ik nogal honger.." miauwde hij schaapachtig en hij gaf een afkeurende zwiep met zijn staart. Tja, het was zijn stomme fout dat hij haar niet gezien had. Hij kon zichzelf alleen maar gelukkig prijzen dat het geen norse bloodclanner was geweest die hij had gemist. Dan had hij pas echt in de problemen gezeten. Hij was totaal niet in de stemming om ook maar één poot uit te steken en zich te verweren. Dat zat hem meer dan dwars. "Dit is vrij land, en ik mag hier zijn. Hoor jij niet in je territorium?" bromde hij onvriendelijk.