{Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives.

_{Het leven van een leider was niet eenvoudig. Je was plotsklaps verantwoordelijk geworden voor zoveel meer levens dan enkel je eigen hachje. Vandaar dat katten eerst een apprentice getraind moesten hebben voordat ze een deputy konden worden. Om ze te leren verantwoordelijk te zijn voor het leven van een ander. Maar alsnog viel het sommige katten zwaar. Keuzes die je maakte hadden als een butterfly effect invloed op de levens van anderen. En wanneer maakte je de juiste keus? Wanneer was een offer het waard? En waarom niet? Was zijn offer het waard geweest? Zichzelf tevergeefs in de gorge storten en zijn laatste twee levens verliezen door te verzuipen? Misschien niet. Maar hij wist dat hij het opnieuw gedaan had.

Het stond vrijwel parallel aan de situatie van de kattin die nu langzaam voor hem verscheen. Eerste leven, laatste levens. Kit gered, kit niet gered. Er lag een wrede ironie in de vergelijking. Rustig ging Tallstar zitten, zijn slanke staart om zijn poten. "Oceanstar," groette hij de kattin rustig, zijn amberkleurige ogen gericht op de kattin voor hem. "Welkom in Starclan." Zijn ranke, fijn gebouwde kop kantelde zich ietwat zijwaarts in een vragende uitdrukking, wachtende op een reactie.}

{Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. Tallstar.star

Lolly's zijn gigantisch lekker

Dream higher than the sky and deeper than the ocean

Haar lichaam had ze tot het uiterste gedreven om een jonge kitten te kunnen redden. Fawnkit, de pleegdochter van haar partner Abyssshowl en daarmee ook een van de vele kittens die zij hielp opvoeden. Het was een dankbare taak, om jonge katten te kunnen beschermen, helpen en later sterke Warriors en soms zelfs ouders te zien worden. Onschuld diende beschermd te worden, zelfs als dit haar leven zou kosten. Oceanstar had het niet verwacht toen ze haar bruine pleegdochter was gaan zoeken, dat ze op het asfalt zou liggen. Doodstil, zonder ademhaling en hartslag. Op weg naar Starclan, waar ze hopelijk maar een leven zou verliezen. Terwijl het bekende, schemerige en vredige landschap voor haar ogen opdoemde, bleef de jonge Leader trillerig staan. Ze had de zeurende pijn door heel haar lichaam gevoeld voordat ze verstijfde en haar laatste adem uitblies, zacht bijna sissend van de pijn. Ze was dit niet vergeten waardoor ze gespannen en stijf op een plek bleef staan. Ze moest terug, de kitten gerust stellen en zien dat het jonge ding warm en veilig terug zou komen. Ze verdiende het niet om een tweede moeder te verliezen, geen enkele kat verdiende dat.

Toch stond ze hier en dat kon maar een ding betekenen, de klap was sterk geweest en had haar om het leven gebracht. Ze had nog maar een keer of twee een ander een leven zien verliezen en had dan ook werkelijk geen idee wat haar te wachtten stond. Haar hart klopte voelbaar in haar keel terwijl ze haar heldere blauwe ogen ongemakkelijk over het gebied heen liet dwalen. Voordat ze op een bekende zwart-witte kater vielen. Tallstar, niet haar goede vriend maar een van de voorgaande Leaders van Windclan.

"Oceanstar," groette de kater rustig. Hoe kon hij in Starclan's naam zo rustig zijn? Ze had al relatief snel een leven verloren, dat terwijl ze er voorzichtig mee om moest gaan. Al moest ze bekennen dat ze er al eerder een kwijt had kunnen raken als Tigergaze haar niet van het ijs had af gehaald. Ironisch om te bedenken dat ze nu niet dood wilde gaan, en er alles aan zou doen om terug tussen de levende katten te staan. Zelfs als dit enorm veel pijn zou doen. Een paar amberkleurige ogen waren op haar gericht, ogen die ze nooit in levende lijve had gezien maar wel herkende. Tallstar. De ander kende de moeilijkheden van haar rang en de drang om de Clan te beschermen, tranen prikten in haar ogen terwijl ze haar mond hopeloos opende om te spreken. Echter wist ze geen woorden over haar lippen te persen. Er was niets dat ze kon zeggen. Zoveel gedachten tuimelden door haar hoofd, ze hapte naar adem terwijl ze trillerig haar kop neeg. "Welkom in Starclan." Vervolgde de kater, het was apart om welkom te worden geheten, terwijl ze zocht naar mogelijke oplossingen. Terwijl ze nu al gefocust was op haar terugkeer. Ze hadden haar nodig, tenminste dat hoopte ze. Soms leek het wel alsof de andere haar niet waardig genoeg vonden. Ze was niet altijd roekeloos geweest, al leek ze nu telkens het verkeerde besluit te nemen. Oceanstar kon echter met zekerheid zeggen dat ze eervol een leven zou verliezen. Met het redden van een onschuldig leven. Haar stem klonk schor en zwak toen ze eindelijk sprak terwijl de tranen in haar ogen glinsterden. "Tallstar," Een woord met zoveel betekenissen. Haar onmacht, haar angst en haar pijn werden weerspiegeld in dat ene woord, in die ene naam. Starclan, ze kon het niet alleen. Toch moest ze verder, altijd verder.

THANKS

{Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. Oceano10

{Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. LcrIgCQ

{Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. JwNO92g

{Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. EjrsROF

{Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. UK1ajoI

${Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. 3qCkg2fp_o$ ${Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. 0V0T0ZLL_o$

_{Tallstar hield zijn fijn gebouwde hoofdje scheef en zijn amberkleurige ogen waren iets vernauwd terwijl hij Oceanstar observeerde, haar reacties in de gaten hield. De kattin deed wat ze allemaal deden. Ze wilde zo snel mogelijk terug. Terug naar het land der levenden, om weer verder te gaan met het leiderschap. Toch kon en wilde Tallstar haar nog niet laten gaan. "Je lichaam is nog aan het herstellen. Een aanval van een monster is niet misselijk," informeerde de ranke kater haar kalmpjes, "dus op dit moment ga je nog nergens heen." De kater zijn staartpunt begon lichtjes heen en weer te zwiepen en in een rustig gebaar hief hij zijn voorpoot om er een lik overheen te geven. "Dus, Oceanstar, ga rustig zitten." Hij zette zijn poot na een uitnodiging gebaar gemaakt te hebben neer op de met sterren bezaaide grond. Onderzoekend keek hij haar aan. "Wanneer is een leven het waard om te geven en wanneer is het vergooid. Iedere leider zal die afweging moeten maken. Welke afweging maak jij Oceanstar? Waar sta jij in deze balans?" vroeg de clanleider rustig, zijn amberkleurige blik in haar blauwe ogen priemend.}

Lolly's zijn gigantisch lekker

Dream higher than the sky and deeper than the ocean

De zwart-witte kater hield zijn ranke kopje schuin terwijl hij haar met licht vernauwde ogen observeerde, het was niet alsof hij koud was. Immers was hij verwelkomend en leek hij een goed hart te bezitten, hij leek eerder een soort mentale en berekende energie uit te stralen. Iets dat ze ook van zichzelf kende, de warme Queen was verborgen onder een gepijnigde Leader. Het was niet makkelijk de vele levens van Clangenoten in haar poten te hebben, het was apart dat zoveel kittens ervan zouden dromen om ooit aan het hoofd van een Clan te staan. Zonder dat ze enig benul hadden van de hoeveelheid tijd en energie er in ging zitten. Dat gezegd hebbende was de jonge Leader vastbesloten het uiterste er uit te halen, ze was krachtig genoeg om haar beste poot voor te zetten. Windclan mocht een flinke klap hebben gehad, maar dat betekende niet dat ze het op zou geven en zich er als een zielige kitten bij neer zou leggen. Ze hadden nog energie om door te ploeteren, ze hadden nog prooi en een toekomst. Ook al zouden de komende Moons moeizaam verlopen. Oceanstar had het overleefd bij Cyber, dus zou ze dit vast en zeker ook overleven. Als ze tenminste snel genoeg genas, immers nam haar ongerustheid om Fawnkit met de seconde toe terwijl ze hier stond. Trillend op haar poten, terwijl de prachtige omgeving een soort vrede tot haar hart sprak. Er was hier geen bloed, geen voelbare pijn en angst. "Je lichaam is nog aan het herstellen. Een aanval van een monster is niet misselijk," informeerde de oudere, wijze kater haar. Het was een kalme mededeling, hij maakte zich duidelijk geen zorgen om de situatie; het was immers zeker dat de jonge Leader terug zou keren, met nieuwe energie en een leven minder. Het leven dat de kater oorspronkelijk aan haar had gegeven. Volhardendheid. De kracht om door te gaan, om vastberaden het juiste pad te lopen. Het leven dat ze niet had verspilt juist om die reden, zelfs al had ze het bijna alleen te danken aan de snelle acties van Tigergaze. Waarschijnlijk had de kater dit ook mee gekregen. Immers leek Starclan hiervoor geen blinde plek te hebben. "dus op dit moment ga je nog nergens heen." Vervolgde hij, ontspannen. Zijn staartpunt begon rustig te zwiepen, in een kalm ritme dat haar diep deed inademen. Haar warme blauwe ogen bleven scherp op zijn gezicht gericht, bijna bedenkelijk terwijl ze haar blik kort op haar poten wierp. Ze volgde hierna zijn bewegingen, en toen hij rustig zijn poot begon te likken, wiebelde ze verward met haar oren. Immers was Starclan meestal haastig in het mogelijke bericht, omdat ze de levende niet eeuwig onder hen konden houden. "Dus, Oceanstar, ga rustig zitten." Rustig zitten, alsof er niets aan de poot was. Alsof het leven normaal verder zou gaan terwijl er wellicht een getraumatiseerde kitten achterbleef. Een leven verloren, allemaal doordat een kitten nieuwsgierig was; hen ontglipt was voordat ze het op hadden kunnen merken. Uitnodigend gebaarde de kater naast zich, waardoor ze ongemakkelijk plaats nam, haar staart trok ze strak om haar slanke lichaam heen waarna ze hem vragend aan keek. "Wanneer is een leven het waard om te geven en wanneer is het vergooid. Iedere leider zal die afweging moeten maken. Welke afweging maak jij Oceanstar? Waar sta jij in deze balans?" Vroeg de kater nadat hij haar een onderzoekende blik had gegund. Een die haast door haar ziel heen sneed, haar blauwe ogen richtte ze kort op de amberkleurige van hem terwijl ze zijn blik vasthield. Bedenkelijk sloot ze haar ogen terwijl ze haar oren liet hangen. "Ik weet enkel dat dit leven voor een onschuldige kitten is gegeven. Ik denk dat zo iets het waard is. Al vraag ik mij soms af of ik de juiste kat ben om voor Windclan te zorgen. Het Leaderschap valt mij zwaar. Wanneer neem ik de keuze een kat te redden, en daarmee zelf een leven te geven?" Sprak ze zachtjes, immers konden haar beslissingen levens kosten en in stand houden.

THANKS

${Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. 3qCkg2fp_o$ ${Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. 0V0T0ZLL_o$

_{Het was een vredig tafereel hier in Starclan. De eindeloze bloemenvlaktes bewogen zachtjes heen en weer en de bloembladeren flonkerden van het sterrenlicht, net zoals de ogen van Tallstar, die ze rustig op Oceanstar gericht hield. De kater was weer slank en lenig geworden in Starclan, waar hij oud en fragiel was geworden op het einde van zijn leven. Hier in Starclan was rust, rust en vrede, mits je je hoofd niet teveel bij de levenden hield. Tallstar moeide zich meestal niet meer met aardse dingen, was een stuk rustiger aan zijn hoofd. Maar Windclan ging hem toch aan het hart, dus vandaar dat hij hier vandaag stond. Anders had hij immers nooit een leider kunnen worden.

Met zijn kop licht scheef luisterde hij naar de woorden van Oceanstar, ze overwegend. Zijn enorme oren bewogen mee met de bewegingen van zijn smalle kop en zijn snorharen trilden. "Ik weet enkel dat dit leven voor een onschuldige kitten is gegeven. Ik denk dat zo iets het waard is. Al vraag ik mij soms af of ik de juiste kat ben om voor Windclan te zorgen. Het Leaderschap valt mij zwaar. Wanneer neem ik de keuze een kat te redden, en daarmee zelf een leven te geven?" miauwde de kattin. Tallstar richtte zijn blik kort op de sterren. "Waarom heeft Starclan je je levens geschonken Oceanstar? Waarom krijgt elke leider negen levens?" besloot de kater te vragen. Hij ging haar niet op haar falie geven. Ze moest zelf tot inzichten komen. Je kon katten wel commanderen, maar tenzij ze zelf tot de conclusie kwamen zou die overtuiging niet in hun hart liggen.}

Lolly's zijn gigantisch lekker

Dream higher than the sky and deeper than the ocean

De omgeving zou haar tot rust moeten brengen, maar deed haar enkel inzien hoe ernstig de situatie was geweest. Ze had ergens wellicht zelfs het geluk dat ze niet meerdere levens achter elkaar zou verliezen aan dit ongeluk. Dat ze zonder al te ernstige wonden zoals een verlamde poot door het leven zou kunnen gaan wanneer ze weer terug keerde onder de levende. Vredig als het tafereel was, deed het haar toch in haar hart pijn. Er was zoveel dat ze nog wilde betekenen voor haar Clan, nog voor hen wilde doen. Zelfs al zaten er ondankbare katten tussen; katten die dachten dat het leven altijd makkelijk was en Leader zijn een leuke taak was, zonder enige zorgen. Natuurlijk was het prettig veel voor de Clan te kunnen betekenen en beslissingen te kunnen maken die Windclan gezond en sterk zouden houden, maar toch bleef de verantwoordelijkheid tijdens bijvoorbeeld oorlogen zwaar op haar schouders drukken. Met zijn kop scheef bleef hij naar haar luisteren, ze was onzeker. De vraag was op zekere hoogte niet moeilijk te beantwoorden, maar als ze eerlijk moest zijn wist ze niet wanneer ze een leven zou geven voor een ander. Een ander die wellicht later haar en de clan zou verraden. Hoe vaak was het wel niet voorgekomen, ze snapte inmiddels wel waarom Evergreen zoveel katten had aangekeken met een zeker wantrouwen. Immers waren de dingen die Whitelion had gedaan en sommige andere clangenoten hadden geflikt, zoals Barksound behoorlijk indrukwekkend. Tallstar richtte zijn amberen blik kort op de sterren, terwijl de jongere kattin de zacht wervelende bloemendeken bekeek. In de hoop dat deze bekende bewegingen haar verder tot rust zouden brengen. Haar angstige gedachten zouden verjagen. "Waarom heeft Starclan je je levens geschonken Oceanstar? Waarom krijgt elke leider negen levens?" Vroeg de kater haar uiteindelijk, waardoor ze hem met een kleine, sombere glimlach aan keek. "Om de Clan te beschermen." Sprak ze vol overtuiging, ze had haar levens niet om weg te gooien voor niets. Wat ze wellicht gedaan zou hebben als ze door het ijs heen was gezakt en Tigergaze haar niet uit haar gedachten had getrokken. "Ik wens echter mijn leven niet te geven voor verraders; enkel voor hen die familie zijn, die mijn clangenoten zijn, die onschuldig zijn. Niet voor katten zoals Sweetheart en Cyber." Sprak ze haar stem helder maar hard. Ze had mededogen maar niet voor katten die zoveel anderen hadden beschadigd.

THANKS

${Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. 3qCkg2fp_o$ ${Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. 0V0T0ZLL_o$

_{Tallstar had elk leven gegeven voor zijn clan, stuk voor stuk. Het verzuipen, die eindeloze strijd tegen het snel stromende water hadden hem niet koud gelaten. Zelfs hier in Starclan voelde hij zo nu en dan zijn longen nog volstromen. Tot zoverre de eeuwige rust. Hij was een ferme clanleider geweest verder. Hij had er geen problemen mee gehad om een clangenoot te verbannen voor disloyaliteit. Misschien was hij achteraf te hard geweest, maar hij had alles gedaan om zijn clan te beschermen. Dat was wat een leider moest doen. Al waren er natuurlijk grenzen. Een ijzeren hand met een fluwelen handschoen hanteren. Een voorbeeld zijn waar de rest van de clan trots op moest zijn. Zorgen dat zijn of haar clan er altijd bovenop zou komen. Een trots voorbeeld wat andere katten zouden willen volgen. Verloor de leider het vertrouwen in zichzelf, dan zouden anderen snel volgen met dat vertrouwen, waardoor je de clan van binnenuit zou vergiftigen. "Dus wat deed je op het ijs Oceanstar?" miauwde Tallstar, tot zijn punt komende.}

Lolly's zijn gigantisch lekker

Dream higher than the sky and deeper than the ocean

Het was lastig een goede Leader te zijn. Aan de ene kant moest ze hard zijn om haar Clan te beschermen en een krachtige kattin zijn die zich door niemand tegen liet houden. Aan de andere kant moest ze zorgzaam zijn en haar hart naar haar Clangenoten tonen. Zodat ze wisten dat ze hen belangrijk achtte. Het zorgde voor vele tegenstrijdigheden, ook in haar karakter. Aan de ene kant stond er een Queen, die met heel haar hart van alle katten in haar clan hield terwijl er aan de andere kant een vermoeide Leader stond die zich verraden voelde door de vele leugens van Moons geleden. Die zich verlaten voelde door Tigergaze en zoveel andere katten die ze zo graag naast zich had zien staan. Natuurlijk had ze nu Abysshowl, maar ergens in haar achterhoofd vroeg ze zich af hoe lang het zou duren voordat er weer problemen aan de horizon verschenen. "Dus wat deed je op het ijs Oceanstar?" mauwde de zwart-witte oudere kater, zonder blikken of blozen. Het was duidelijk welk punt hij haar probeerde door te geven. Ze was haar eigen Clan aan het vergiftigen, iets dat behoorlijk veel invloed kon hebben op de Clan. Doordat ze zichzelf en anderen niet volledig vertrouwde, had ze een kloof gecreëerd tussen zichzelf en haar Clangenoten, zelfs al was het gedeeltelijk onbewust. Moeizaam slikte ze waarna ze zacht sprak. "De pijn," Klonk er zacht en trillerig, de pijn die ze ergens diep in haar hart voelde steken. De pijn voor haar Clangenoten die verloren waren geraakt door de vos en honden; het zien lijden van een kitten voor haar ogen. De moeilijkheden van Burnetbliss zien in haar onzekerheden over haar bloedlijn en natuurlijk haar angsten voor Windclan. Dat alles zorgde ervoor dat ze het moeilijk had en de rust van Starclan had willen zoeken. Zelfs al zou het niets oplossen en ze nog steeds gespannen toekijken naar haar Clan. Terug het leven ingezogen willen worden zodat ze voor Fawnkit en de anderen er kon zijn. Zodat haar clan zich er weer bovenop hielp, ze de berg die voor hen lag zonder twijfel zouden beklimmen. Na de berg kwam wellicht nog een heuvel, maar dan hadden ze de eerste hordes al gehad. Daarna zou het makkelijker worden, het graven van tunnels was in het begin vast ook niet makkelijk geweest, en nu zorgde ze voor meer mogelijkheden.

THANKS

${Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. 3qCkg2fp_o$ ${Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. 0V0T0ZLL_o$

_{Tallstar keek afwachtende naar Oceanstar, benieuwd hoe ze zichzelf zou verklaren. Maar haar antwoord was vrij kort, een enkele frase. Enkel de pijn. Tallstar vernauwde zijn ogen kort. "Iedere kat kent pijn," miauwde de kater langzaam, "je bent niet de enige die verliezen heeft geleden Oceanstar." Er waren veel meer katten die katten kwijt geraakt waren tijdens de reis en in de tijden erna. Amberstorm had het moeilijk gehad, de kinderen van Bronzemask hadden het nu moeilijk, en zo kon Tallstar nog wel even doorgaan. "Het is de taak van een clanleider om in het belang van de clan te denken en zichzelf hier overheen te zetten." Indien je dat niet kon, stortte je clan om je heen in en kon je je diep schamen dat je je rang niet had opgegeven aan een kat die het beter af kon. Everstar had dit begrepen. Dit was waarom katten naar je luisterden of katten je ondermijnden. Butterstar bijvoorbeeld had het begrepen. Haar clan stond achter haar met iedere klop van hun harten. Ze was zeker van zichzelf en haar clan vertrouwde haar. Tallstar veegde met zijn poot kort over het gras heen, waar de windclan nursery zichtbaar werd. "En waar verlies is, is altijd nieuw leven. Het leven blijft doorlopen. Net zoals wij dat altijd doen. Kies ervoor om jezelf af te sluiten van al het geluk om je heen en je blijft in het verleden hangen met de doden."}

Lolly's zijn gigantisch lekker

Dream higher than the sky and deeper than the ocean

De zwart-witte kater keek haar afwachtend aan. Geen antwoord zou goed zijn; dat wist de jonge kattin ook. Immers had ze geen antwoord waarvoor ze zich niet zou schamen, toch gaf ze er een. Iets dat waarschijnlijk de reden was van haar grootste zwakte. Kort vernauwde de wijze kater zijn ogen terwijl ze zwakjes slikte. "Iedere kat kent pijn," mauwde hij langzaam. "je bent niet de enige die verliezen heeft geleden Oceanstar." Er waren zoveel andere katten die een moeder hadden verloren of andere familieleden. Allemaal dankzij het harde leven, een leven dat ze niet in konden ruilen. "Ik wilde een betere Leader zijn; het was impulsief van mij. Ongeacht de reden was het fout." Sprak ze met een zachte stem terwijl ze haar oren ongemakkelijk bewoog en kort met haar snorharen trok. "Het is de taak van een clanleider om in het belang van de clan te denken en zichzelf hier overheen te zetten." Haar blauwe ogen glinsterden even fel voordat ze resoluut haar schouders rechtte. "Tallstar, laat mij hier een laatste keer mijn zorgen en pijn delen en achterlaten in Starclan met het verloren leven. Om dat deel af te sluiten." Sprak ze terwijl ze hem met een vastberaden blik aan keek. De kater veegde met een poot kort over het gras heen. Voordat de Nursery van Windclan zichtbaar werd; de plek waar zoveel bekende kittens lagen. Kittens waarmee ze tijd doorbracht zover ze dat kon. Haar zusjes lagen daar zonder moeder maar onder het toezicht van Amberstorm, haar en Panthersoul. Al was ze er ook zeker van dat Abysshowl er ook een oogje op hield. Ze waren samen opgestaan om de kittens zo zorgeloos mogelijk op te laten groeien. "Kittens geven mij altijd zoveel hoop; Tallstar." Sprak ze terwijl ze haar kop voorzichtig tegen die van hem drukte. Dankbaar dat hij haar ondersteunde en haar uit haar negatieve gedachten probeerde te breken. Het zou natuurlijk niet meteen veranderen maar geleidelijk aan zou ze haar focus verleggen en de Leader zijn die ze moest zijn.

THANKS

${Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. 3qCkg2fp_o$ ${Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. 0V0T0ZLL_o$

_{Tallstar was misschien hard geweest in zijn woorden, maar hij wilde niet dat de kattin dacht dat het wel meeviel, dat ze op deze tour door kon. Het vrat aan het binnenste aan de clan waar hij zo trots op was en dat ging hij niet laten gebeuren. Daarvoor had hij zichzelf niet maanden ingezet voor Windclan. Dus vandaar, deze ene keer voordat hij in de vergetelheid zou verdwijnen, zou hij dit gesprek nog voeren. "Laat je pijn hier achter, gebruik je levens wijs Oceanstar. Acht nieuwe kansen, maar geen acht kansen om te verkwisten." Oftewel, geen acht kansen om jezelf door het ijs te laten zakken. En hij wist dat kittens hoop gaven, maar kittens maakten ook bevooroordeeld. Kon een clanleider een eerlijk besluit nemen tussen een kit en een ander clanlid? Tallstar had zelf geen kits gehad, dus hier reageerde hij niet op. Hij kon er simpelweg niet over oordelen.}

Lolly's zijn gigantisch lekker

Dream higher than the sky and deeper than the ocean

Het was wellicht een harde manier van aanpak, maar wel een die de jonge kattin kon gebruiken. Die ze nodig had, het was anders om met Starclan in gesprek te zijn dan in haar clan gebeurde. Het werd niet gebruikt om haar te vertellen dat ze een slechte kat was, in plaats daarvan probeerde de dode katten de levende enkel te ondersteunen en op het juiste pad terug te duwen. Een steun in de rug te geven zodat ze weer helder naar de toekomst konden kijken. Wat die uiteindelijk ook mocht wezen; immers had ze geen flauw idee wat er haar nog te wachtten stond in haar leven. Een ding was echter zeker, de jonge kattin zou uiteindelijk in haar Leaderrol groeien, iets dat ze al deed. Immers zag ze haar fouten in en was ze vast besloten deze te veranderen, ook al zou het wellicht niet in een dag gebeuren. Ze moest vertrouwen op de goede Warriors, op haar twee Medicine Cats en op de mentoren die uiteindelijk de vele Apprentices op zouden leiden. Ze wist dat het lastig ging worden, zeker nu het nog Leafbare was maar de hoop die ze ergens in haar hart had kloppen was nog niet geheel vervaagd. Zeker nu de ander haar regelrecht de spiegel had voorgehouden wist ze dat ze niet langer kon twijfelen, fouten waren gemaakt en die zouden de katten altijd blijven maken maar het kon niet als een onzichtbare wolk boven hen blijven. Katten veranderden, en daarmee moest ze hen de kansen geven die ze verdienden. Ze kon niet eeuwig wantrouwig blijven, in de hoop dat het haar Clan zou beschermen, wellicht wel tegenover de andere Clans, Rogues en Bloodclan maar niet vanbinnen de Clan. Het zou een gat vreten in alles waarvoor ze vochtten, het zou verdeeldheid veroorzaken en dat konden ze zich niet permitteren. Niet na alles dat er was voorgevallen. "Laat je pijn hier achter, gebruik je levens wijs Oceanstar. Acht nieuwe kansen, maar geen acht kansen om te verkwisten." Sprak de kater waarop ze resoluut knikte en haar kop kort in zijn vacht drukte. Een zacht gesnor rees uit haar borstkas omhoog terwijl ze hem met een dankbare blik in haar blauwe ogen aan keek. Het gaf haar hernieuwde respect voor de wellicht bijna vergeten kater, er leefden immers naar haar weet geen katten meer die zijn leiderschap hadden meegekregen, maar vergeten in haar hart zou ze hem niet. Als de oude Leader die een jongere als haar kon begeleiden en haar met dit leven een nieuwe kans gaf, die ze niet zou verpesten. Haar schouders rechtte ze waarna ze zacht sprak. "Acht levens voor Windclan." Mauwde ze vastberaden waarna ze opstond en voorzichtig met haar koude neusje tegen zijn wang aan drukte. Acht levens, geen negen meer al had ze haar eerste leven niet gegeven voor een verloren zaak. De kitten was veilig, leefde. Zou het overleven. Een nieuw begin voor een jonge kattin, ze zou als herboren terugkeren, behalve de pijn die ze in haar spieren zou voelen voor een Moon of wat. Met een nieuwe blik in haar blauwe ogen, van wantrouwen raakte ze wellicht niet meteen af maar stukje bij beetje zou ze haar Clan terug herstellen. De macht overgeven aan Stallionheart was niet haar plan, ze wist dat hij zich nog moest bewijzen, net zoals zijzelf dat keer op keer probeerde. Haar vriendelijkheid mocht er niet ten koste van gaan, maar ze snapte nu wel waarom Butterstar af en toe koud oogde. Alles ging om de Clan. "Moge Starclan je pad verlichtten, Tallstar. Het is een genoegen met je gesproken te hebben en je wijsheid te mogen aanhoren. Ik zal niet van het pad afwijken, al hoop ik wel dat ik jullie niet zo snel meer zie." Mauwde ze droogjes, het was tijd om terug te gaan. Tijd om zich weer onder de levende te gaan bevinden, tenminste zo voelde het langzaam. Alsof haar aandacht, haar geest haar beval om zich op Windclan en de kitten te focussen. Oceanstar slikte even voordat ze haar staart ongemakkelijk heen en weer zwiepte. Ze wist niet hoe ze zich zou voelen nadat ze zou wederkeren. Langzaam werd Tallstar vaag, natuurlijk wist de grijzige kattin wat dit betekende. Haar verbinding met Starclan werd langzaam verbroken, terwijl de pijn in haar ledematen trok. Als een aanhoudende, zeurende koude. Huiverend haalde ze adem, haar lichaam voelde koud en ongemakkelijk aan terwijl de laatste struiken verdwenen en haar blauwe ogen zich opende in de bekende wereld waar ze hoorde totdat ze haar laatste leven gegeven had voor de Clan.

THANKS

${Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. 3qCkg2fp_o$ ${Oceanstar} It's matters not how a man dies, but how he lives. 0V0T0ZLL_o$

_{Tallstar was altijd een rustige kater geweest, altijd observerend en lerend over zijn clan. Deze rustige, onbeweegbare kracht was de reden geweest waarom hij uiteindelijk deputy en leider was geworden. Aan het eind van zijn leiderschap was zijn onbeweegbare kracht echter gaan afbrokkelen, wat uiteindelijk misschien wel zijn einde was geworden. Twee levens had hij graag gegeven voor een kitten, het was zelfs instinct geweest. Maar het waren twee kostbare levens. Hij knikte goedkeurend toen zijn bericht blijkbaar binnen gekomen was bij Oceanstar. Acht levens voor Windclan. Acht levens om te geven. Het was nu ook tijd om afscheid te nemen, wat duidelijk werd door hoe de kattin langzaam begon te verdwijnen. Tallstar drukte zijn neus tegen Oceanstar's voorhoofd aan. "Moge Starclan je pad verlichten Oceanstar, wees sterk, wees wijs. Er is altijd licht na een donkere tijd. Ga altijd dit licht achterna." En toen was ze weg, terug in het land waar ze thuis hoorde, nog acht levens lang. Het land der levenden.

{TOPIC UIT}}

Lolly's zijn gigantisch lekker