Stuck

Hij had gehoopt een plek te vinden bij de little creek waar nog wat water zou stromen om te drinken, maar de hele bovenste laag was bevroren. Toch had hij een plekje gevonden waar wat water onder leek te stromen, hij moest alleen het ijs even breken. Hij hief zijn poot dan ook omhoog en sloeg hard neer op het ijs, waarna het brak. Gelukkig was het niet een dikke laag ijs en werd het water al snel genoeg zichtbaar. Hij boog zijn kop dan ook naar beneden en nam een paar likken van het water. Zijn ogen vielen hierbij op een stuk ijs dat niet gebroken was en voor een moment vroeg hij zich af of ijs hetzelfde zou smaken als water. Hij wist dat dit waarschijnlijk niet de meest verstandige beslissing was om te nemen, maar toch stapte hij naar het ijs toe en nam er een lik van. Wat hij alleen niet verwachtte was dat zijn tong niet meer los zou komen van het ijs zodra deze contact het gemaakt. Hij probeerde zijn tong los te trekken, maar stopte al snel door de pijn die door zijn tong heen ging. Het leek erop dat zijn tong niet zomaar los zou komen, dus wat nu?

[Ganzenopdracht]

Southernpaw liep langs the Little Creek. Hij vond de kalmte hier ergens wel rustgevend, al voelde het ook bijna alsof er iets miste nu het bevroren water zo stil was. Zijn gele blik viel op een bekende gestalte en bijna meteen plooide er een glimlach om zijn lippen. Hij trippelde op zijn vader af, al zachtjes snorrend. "Hee papa!", mauwde hij vrolijk. "Ik had vandaag al bijna iets gevangen!", begon de kater trots te vertellen, niet eens opmerkend dat de deputy in een wel erg gênante situatie vastzat; zo opgewonden was hij over zijn bijna overwinning. Nog geen kwartmaan apprentice en hij had al bijna iets gevangen in een tijd zo prooischaars als leafbare. Dat toonde toch inzet, motivatie en talent? Hij zou warrior worden in no-time, en daarna deputy, en daarna leider, dat was overduidelijk.

Hij had geen idee of hij op deze manier wel gezien wilde worden door iemand, maar het werd hem al snel duidelijk dat hij hier niet zomaar alleen weg zou kunnen komen. De eerste stem die hij hoorde herkende hij vrijwel meteen als Southernpaw, alleen jammer genoeg leek de apprentice niet te kunnen zien wat het probleem was en aan het spreken was over hoe hij bijna iets gevangen had vandaag. Hij wilde antwoorden, maar dat ging lastig met zijn tong vast aan het ijs, dus bleef hij stil. Gelukkig kwam er al snel een tweede stem en die leek in ieder geval te weten wat er aan de hand was. Hij zwiepte kort met zijn staart als teken dat hij het gehoord had en wachtte af wat de twee zouden doen. Hij had zelf wel een paar ideeën die gebruikt konden worden, maar hoe kon hij die duidelijk maken? Toen Gloriousreign Southernpaw wilde terugsturen naar het kamp om hulp te halen, maakte hij een geluid. Hij had geen zin dat het hele kamp te weten kwam hoe hij vast zat aan het ijs of kwam kijken hoe hij er op het moment bij stond.

Hij vond het raar dat zijn vader niet antwoordde, maar voor hij er iets van kon zeggen kwam een warrior af, mauwend over hoe ze Acorndust wel zouden helpen. Nu pas keek Southernpaw zijn vader iets meer aan en merkte hij op dat de kater wel in een erg rare positie vast zat - met zijn tong aan het ijs. Ok dan.. De jonge apprentice fronste, niet wetend of hij moest lachen of bezorgd moest zijn. Gloriousnight vroeg hem om naar het camp te gaan om hulp te halen, waarop zijn vader een raar geluid maakte. Southernpaw interpreteerde dat als dat hij niet naar het camp moest gaan, en daar was hij het ook mee eens. Niemand zou hun deputy nog serieus nemen als ze dit zagen en niemand zou Southernpaw nog serieus nemen als hij bij elke moeilijkheid met zijn staart tussen zijn poten naar het camp zou rennen. De nu nog kleine kater boog door zijn pootjes, zodat hij dichterbij was, en keek fronsend naar de vastgevroren tong van zijn vader. "Dit moet toch op te lossen zijn, waarom nog meer katten erbij betrekken?", antwoordde hij, een duidelijke ondertoon in zijn stem al deed hij ook zijn best om de poes niet te beledigen. Dat hielp vast niet.