x Every Rose x

x Has It's Thorns x

Roseburn was vanmorgen opgestaan met hevige krampen in haar buik. Ze wist wat dit betekende; daar hoefde ze niet voor langs een medicine cat. Vandaar dat ze binnen bleef nu, waarbij ze alleen maar kon afwachten tot de volgende kramp haar weer zou raken. Het was verschrikkelijk, een dag vol pijn en frustraties, die zou eindigen met een nog veel erger vooruitzicht. Kittens.
De weeën werden erger en kwamen sneller achter elkaar. De she-cat had zich teruggetrokken in een stille hoek van de nursery, waar zo min mogelijk anderen contact met haar zouden zoeken. Toch voelde ze de vluchtige blikken die op haar geworpen werden, en hoorde ze het gefluister tussen die queens die hun kittens meenamen naar buiten om daar met ze te gaan spelen. Het zou nu niet lang duren voordat die duivelse medicine cat haar zou willen komen helpen.
De pijn verergerde naarmate de weeën dit ook deden. Om de zoveel minuten was Rose nu aan het kermen van de pijn; ze had een stok gekregen om op te bijten en deze was nu bijna op zijn breekpunt gekomen. het zou nu niet lang meer duren. De toekomstige queen vervloekte de eerstgeborene voor haar zoveel pijn te geven.
Daar was het dan. De eerste. Ze moest het schoonlikken dus deed ze dat maar, al verdiende het mormel dat niet. Het was lelijk en deed haar meer denken aan haar moeder dan haarzelf. "Skewkit," sprak ze in walging uit terwijl ze naar de lelijke geknikte staart van het ding keek. Gatver. Ze schoof het katje weg van zich af waarna de weeën opnieuw begonnen.
Dit keer ging alles makkelijker. Nu was het meer een opluchting dan een verschrikking; ze had het ergste al gehad, de eerste was er toch al uit, dan kon de rest net zo goed maar komen ook. En deze was mooier dan de andere. Wit, sterk, groot. Alsnog kon Rose er geen liefde voor voelen. Ze likte het droog, zag hoe het haar eerste adem nam. "Cryingkit," miauwde ze toen, iets zachter dit keer, vernoemd naar haar opa die zoveel voor haar betekende.
Toen was het echter alweer tijd voor de volgende. Het ging nog wat makkelijker dan de vorige keer. Opnieuw een witje, opnieuw een meisje. Identiek met de andere. Toch was er iets met deze. Er was iets mis mee, het zag er fragieler uit. Met een geërgerde zucht begon ze het ding droog te likken, en gaf het haar naam; "Wiltedkit." Verderf, dat was wat het was.
Rose begon zich nu af te vragen wanneer het einde kwam. Chivysniff had ingeschat dat er niet meer dan vier kittens in haar buik zouden zitten, maar ze had gehoopt op minder. Dit zou echter niet het geval zijn. Want nu kwam er nog een kitten, en dat was niet de laatste. Blijkbaar werden de witte genen sterk overgedragen, wat haar flink ergerde, immers bleef er zo niks van Criedwolves zijn mooie rode vacht over alleen in die verschrikkelijke Skewkit. Nee, dit katertje dat ze nu aan het schoonlikken was had opnieuw een witte vacht. Het maakte haar boos. Ze wilde geen wit meer zien. Als de volgende wit zou worden zou ze ervoor zorgen dat hij rood zou worden. Op wat voor manier dan ook. Met haat in haar ogen sprak ze de naam uit van dit laatste witte kind. "Muttkit," spuugde ze boos waarna ze hem met een harde duw richting haar buik duwde.
Dit zou de laatste zijn, al wist de kersverse queen dat niet. De laatste, maar ook de allerergste van allemaal. Een zonde die zij hoogstpersoonlijk in deze wereld had gebracht. Haar verschrikkelijkste fout. Want toen ze het kind voor het eerst zag schrok ze er van. Zo lelijk was het. Met ongelovige ogen keek ze ernaar. Wat een mormel, wat een beest. "Uglykit," was de enige naam die ze hem kon geven.
Uitgeput liet ze haar kop op de grond zakken. De stok lag vergeten aan de kant. Ze wilde slaap en wel nu. Het onwennige gevoel van kittens die bij haar aan het zogen waren stopte haar hier van.

- Eerst Skewkit, Cryingkit, Wiltedkit, Muttkit, Uglykit en Medicine Cats {Niet per se in die volgorde}

De wereld bestond uit uitersten. Uit liefde en haat, warmte en koude, zwart en wit. Geen grijstinten, geen schakeringen, geen subtiele overgangen. Alleen maar harde randen die het verschil des te meer benadrukten, die de pijn van verandering niet konden verzachten. Vijf kittens dreven rond in de buik van hun moeder. Leven en dood, nog zo'n tegenstelling; en het ene kon niet bestaan zonder het andere. Deze kittens hadden geen van beiden meegemaakt, nog niet echt, maar daar zou verandering in komen. Hun geboorte, de start van hun leven en de dood van hun kalme en zorgeloze leven hier, waar alles voorzien was en niets hen kwaad kon doen. Vredevol, maar niet voor veel langer. De oorlog kon elk moment beginnen. Daar was het al: de wanorde, het gevecht, het bloed. De eerste kitten baande zijn weg naar het leven, naar het bestaan. En daarna nog twee. En toen was het zijn beurt. Zijn witte lichaampje gleed al worstelend naar buiten, langs de harde barrière. Geen subtiele overgang. Van de warmte en de nattigheid en de zachtheid in zijn moeders buik naar de koude en de droogte en de hardheid van de vloer. Leven, bestaan. Hij werd omgedoopt tot Muttkit, een liefdeloze naam in deze wrede wereld, en met een harde stomp richting de zachte geur van melk geduwd. Hij opende zijn bekje en schreeuwde, een luide piep die zijn wereld van stilte onderbrak. Wriemelende lichaampjes naast de zijne, van zijn siblings wiens namen en geuren hij nu nog niet kende; beweging en lawaai waar zijn wereld altijd rustig en stil was geweest. Muttkit piepte opnieuw en kreeg toen plots wat melk in zijn bekje, waarna hij blij begon te zogen. De blije en onschuldige zoon, terwijl zijn moeder zo boos en alles behalve onschuldig was. De warmte van de melk in zijn kleine snuitje voelde goed, vulde hem met warmte die de koude van de buitenwereld buiten leek te sluiten. Het leven was tegenstrijdigheden; geen zachte overgangen. Dat zou Muttkit zijn hele leven lang leren, tot de dood er opnieuw de laatste bevestiging van was. Geen grijstinten.  

Men zegt dat kinderen een geschenk zijn. Dat moeders alle pijn van de bevalling meteen vergeten zodra ze het gezichtje van hun nieuwe zoon of dochter gadeslaan. Maar zo'n verhaal klinkt natuurlijk te mooi om waar te zijn. In de echte wereld gaat het af en toe wel eens anders. Skewkit trof geen blaam, de enigste blaam die hij volgens zijn moeder trof was dat hij een lelijke knik in zijn staartje had, en dat hij geboren was. Met die wetenschap zul je opgezadeld worden. Vanaf de eerste seconde op deze aarde, tot aan je laatste zul jij gehaat zijn door je moeder. Skewkit, dit is jouw lot.
Toen de fel rode tom op de grond plofte wriemelde hij moeizaam met zijn lijfje. Een ruwe tong likte onvoorzichtig en achteloos over zijn natte vacht heen. Daarna werd hij aan de kant geduwd en omhulde een vreselijke kou hem. Hij jammerde om melk en om warmte en kroop vooruit zonder iets te kunnen zien, te kunnen ruiken of te kunnen horen. Zoekend naar wat zijn instinct hem aangaf te zoeken. Hij jammerde nog luider toen wat hij zocht maar niet kwam en de kou hem alsmaar verder in zijn greep kreeg. Hij tuimelde het nest uit en bleef in een zielig hoopje liggen, alweer uitgeput van die paar minuten dat hij op de aarde was.