Everything and nothing

Naarmate de tijd steeds dichterbij begon te komen dat Dragon benoemd zou worden tot apprentice werd het voor hem steeds moeilijker om daar geduldig op te blijven wachten. Hij wilde inmiddels graag dat de tijd daar zou zijn dat Tallstar hem zijn nieuwe naam en een mentor zou geven zodat hij eindelijk weg kon van deze plek. Hij vroeg zich af of hij de enige was die zo’n hekel aan deze plek had ontwikkeld of dat er meerdere kittens waren die het niet meer trokken om hier te blijven. Die vraag werd voor hem beantwoord toen hij één van de kittens, die hij herkende als Cinderkit, verveeld voor zich uit zag kijken. Een korte twijfeling trok door hem heen. Ja, hij verveelde zich, maar verveelde hij zich genoeg om aandacht van een andere kat op te gaan zoeken? Aan de andere kant, als hij apprentice zou worden en een mentor toegewezen zou krijgen, zouden er genoeg situaties volgen dat hij gedwongen werd om contact te onderhouden met leeftijdsgenoten of andere warriors. Vanaf dat hij apprentice zou worden, zou het een moeilijke taak zijn om zich zomaar af te zonderen. En natuurlijk had hij enkele ambities. Hij was nu niet direct van plan om de volgende deputy te worden, maar hij wilde toch wel het meeste prooi voor zijn Clan binnenbrengen en wie weet later een apprentice opvoeden totdat diegene warrior zou worden. Hij onderdrukte een zucht. Zo veel verantwoordelijkheden, zo weinig zin om ze uit te voeren. Toch dwong hij zichzelf om naar Cinderkit te wandelen en naast haar te gaan zitten. Zo, dat was al een goed begin. Het was dom om te vragen of ze zich verveelde, want dat stond duidelijk op haar gezicht te lezen. “Zin om iets te doen?” vroeg hij dan maar. Als ze met een stom spelletje aan zou komen om met een mosballetje te gaan spelen, dan was hij weg. Genoeg communicatie dan weer voor vandaag.

Dragonkit kreeg al bijna spijt van zijn voorstel toen hij de enthousiaste blik in de ogen van de kitten zag. Het was het enthousiasme dat bij hem altijd zou ontbreken telkens als iemand anders een voorstel bij hem zou doen. Hij kon zich nauwelijks voorstellen dat hij ergens nog opgewonden over zou worden, laat staan dat hij echt zin kreeg om het voorstel uit te voeren. Aan de andere kant had hij nu de touwtjes in zijn klauwen en kon hij ervoor zorgen dat ze effectief ook iets leuks gingen doen in plaats van enkel een stom spelletje te spelen. Hij ontmoette haar blik terwijl hij na probeerde te denken over wat ze konden gaan doen en wat niet stom was. Hij had geen zin om naar de elders te gaan en een zoektocht binnen de dens van de Clan leek hem ook wel saai. Misschien een tripje buiten het kamp…? Zijn hart klopte sneller van opwinding. Misschien zou hij op die manier de aandacht van zijn moeder of van zijn vader trekken. Zou zijn vader het niet ontzettend stoer vinden als Dragonkit zomaar uit het kamp zou sneaken? En zou zijn moeder dan eindelijk niet meer op hem gaan letten? Een kleine fonkeling verscheen in zijn ogen terwijl hij zijn blik nu volledig gefocust op Cinderkit richtte. “We kunnen even buiten het kamp gaan,” stelde hij op nonchalante toon voor. “Gewoon heel even kijken. We zullen niet al te ver gaan.” Dadelijk ging ze weer zeuren dat ze last had van haar poten en daar had hij nu echt geen zin in, noch om haar het hele eind terug te dragen. Hij was bijna apprenticeleeftijd en torende een stuk boven haar uit, dus hij wist wel wie weer zou opdraaien als ze te moe zou zijn om verder te gaan. En hoewel hij zichzelf graag afzonderde van alles wist hij ook dat hij haar nooit zomaar in de steek ging laten als ze hem te veel verveelde. Hij was koeltjes, maar niet harteloos.

Dragonkit klemde zijn kaken op elkaar om te voorkomen dat hij begon te glimlachen toen hij de enthousiaste reactie van Cinderkit hoorde. Hij wist niet waarom, maar het deed hem wel goed dat ze er zo in mee ging. Het was duidelijk dat ze het leven binnen de nursery maar saai vond en dat ze wat spanning in haar leven wilde hebben. Dat ze waarschijnlijk een straf konden verwachten als ze gesnapt zou worden, leek niet tot haar door te dringen. Of misschien duwde ze dat naar de achtergrond. Ze was een paar moons jonger dan hem, dus hij verwachtte dat hij de volle laag zou krijgen als ze gesnapt zouden worden aangezien hij diegene was die verantwoordelijk moest zijn op deze leeftijd. Maar op dit moment kon hem dat geen barst schelen. Hij wilde gewoon even weg uit deze verstikkende omgeving en als dat naast een irritante, stuiterende kitten moest zijn, dan was het maar zo. Alles was beter dan toegeven dat hij het eigenlijk wel prettig vond om samen met haar naar buiten te gaan. Alleen was ook maar zo… alleen. “Kom op, dan gaan we,” zei hij op een koele toon, waarna hij haar met zijn staart wenkte. Hij richtte zijn blik op de uitgang van het kamp en fronste toen hij zag dat er veel warriors rondliepen. Zijn blik gleed langs hun… en bleef hangen op de stekelige doorgang die zich aan de andere kant van het kamp bevond. Een akelige klim en waarschijnlijk best pijnlijk, maar het zou te doen moeten zijn. “Wil je echt eens iets avontuurlijks doen, Cinderkit?” fluisterde hij in haar oor. “Waarom nemen we dan niet het pad naast de ingang? Dan worden we niet gezien én we zijn meteen buiten.” Als ze dicht achter hem zou blijven, zou hij waarschijnlijk wel de meeste krassen krijgen op zijn vacht. Maar goed, alles om dat vervelende gezeur te ontwijken, niet waar?