Bittersweet.

Nog één moon. Nog één moon en dan zou hij apprentice worden. Dit was het moment waar de meeste kittens ontzettend naar uit keken. En als hij eerlijk was, was hij ook wel één van die kittens. Ja, hij wilde graag apprentice worden. En ja, hij wilde graag een mentor krijgen en leren wat er te leren viel. Maar hij wilde niet dat anderen dat aan hem zagen. Hij wilde een masker omhooghouden zodat de kans dat anderen hem zouden aanspreken en bevriend met hem wilden worden klein zou zijn. Hij zette een façade op zodat iedereen hem met rust liet. Maar blijkbaar werkte dat niet altijd; Cheetahcall had hem benaderd en op de één of andere manier een klein beetje zijn muren af weten te brokkelen om genoeg reactie uit hem te krijgen om een gesprek te onderhouden. Aan de ene kant verweet hij zichzelf daarvoor, maar aan de andere kant voelde het ergens ook wel goed dat het zo makkelijk kon zijn om iemand binnen te laten. Natuurlijk was dat ook wel een beangstigende gedachte; hij wilde niet opnieuw gekwetst worden. Maar ze was niet afgeschrikt toen hij over zijn standpunten begon; ze had ze zelfs weten te beamen. En dat was wel iets wat hij fijn vond, ook al wilde hij dat niet graag toegeven. Maar toch… toch wilde hij zijn muren omhooghouden. Al was het maar om te voorkomen dat katten dachten dat ze een kans bij hem maakten. Hij wilde gewoon zijn taken doen die van hem verwacht werden en voor de rest niets. Als ze zijn groots karakter zouden erkennen, zouden ze dat op hun eigen moeten doen. Hij ging geen moeite doen. Niet meer, tenminste. Niet nu zijn ouders hem de rug toe hadden gekeerd en hij soms de draad van het leven kwijtraakte. Aan anderen om zijn gebroken stukken weer op te pakken en bij elkaar te lijmen. Hijzelf deed geen moeite meer.

Dragon werd op een nogal ruwe manier uit zijn gedachten gehaald door een stikkend geluid. Letterlijk. Zijn blik gleed opzij en zijn oren vouwden zich in zijn nek toen hij zag dat het Mintkit was. Het was niet de eerste keer dat één van de Queens in actie had moeten schieten omdat de jonge kitten had geprobeerd om iets op te eten waar een normale kitten zich nooit aan zou wagen. Het enige verschil met toen en nu was dat er op dit moment geen Queens aanwezig waren. Of toch niet die hij snel kon roepen. Gelukkig voor Mintkit had Dragon steeds aandachtig gekeken hoe de Queens het oplosten; hij aarzelde niet en rende naar Mintkit toe. Hoewel hij niet echt graag bevriend wilde raken met iemand van zijn Clan of niet de moeite nam om iemand beter te leren kennen, was het ook weer niet zo dat hij ze niet zou helpen in nood. En dit was duidelijk een noodgeval. Omdat Dragon best groot was voor zijn leeftijd en binnenkort een apprentice zou worden, had hij al redelijk veel kracht in zijn pootjes. Hij liet zijn poten dan ook ongenadig hard neerkomen tussen de schouderbladen van de kitten. Dit herhaalde hij een paar keer. Daarna sloeg hij zijn poten om de kitten heen alsof hij Mintkit een knuffel gaf en zette hard druk zodat hij hopelijk het voorwerp naar buiten kon duwen. “Doe je mond open,” beval hij Mintkit. Misschien kon hij zien of hij mosballetje of wat Mintkit nu ook weer had ingeslikt te pakken kon krijgen met zijn poot. Met een beetje geluk kon Mintkit het voorwerp nu al wel uitspugen. En als dat niet zo was, zou hij in moord en brand moeten schreeuwen voor een oudere kat om te komen helpen. Hij kon niet ontkennen dat hij zich gespannen voelde om het lot van zijn Clangenoot, ook al deed hij altijd net alsof hem dat niets kon schelen.

De geluiden die de kitten maakte waren op zijn zachtst beangstigend te noemen. Even overwoog Dragonkit om panisch naar buiten te rennen en hard te gaan roepen. Hij schudde zijn kopje. Nah. Hij kon dit wel oplossen, als hij rustig bleef tenminste. Hij duwde de kitten nog steviger tegen zijn buik aan en voelde toen pas beweging komen. De steen schoot er met geweld uit; Dragonkit trok kort met zijn oortje toen hij zag dat er bloed aan de steen kleefde. Was dit het moment waarop hij een medicine cat moest gaan waarschuwen of zou het bloeden uiteindelijk vanzelf stelpen? De kitten viel uitgeput neer en even twijfelde Dragonkit, maar daarna boog hij zich over Mintkit en begon een paar stevige likken in zijn nek te geven. “Rustig maar,” bromde hij. “Het is voorbij. Je bent nu weer veilig.” Hij had geen idee of het effect had of niet, maar zich verder verlagen wilde hij in elk geval niet. Hij vond het al awkward genoeg zo zonder dat hij zich ook nog als een overbezorgde queen moest gaan gedragen. Hij bleef een poosje het nekvel van de kitten stevig likken, maar verlaagde zich daarna tot hij op ooghoogte met de kitten kwam en gaf hem zachtjes een zetje om zijn aandacht te trekken. “Denk je dat het gaat of moet ik hulp halen?” vroeg hij op een rustige toon, niet willen laten merkend hoe beangstigend het voor hem was geweest om de kitten zo dichtbij de dood te hebben gezien. Het was een wonder te noemen dat hij had geweten wat hij moest doen.

De blik die de kitten hem schonk, zorgde ervoor dat hij zich nog ongemakkelijker voelde dan daarnet. Ja, hij vond het ook vreemd van zichzelf dat hij zich zo om de kitten bekommerde, maar moest hij daar echt zo op aangekeken worden? Hij onderdrukte een zachte zucht, zich bedenkend wat hij nu zou doen. Als hij zomaar weg zou lopen van de kitten en het zou de verkeerde kant opgaan, zou hij zo weer hier staan. Dus misschien was het het beste als hij bij de kitten in de buurt bleef. En hem een flinke zet zou geven. Dat zou in elk geval de ongemakkelijkheid tussen hun verdrijven en Mintkit de volgende keer er twee keer goed over na laten denken alvorens hij nog zo’n domme actie zou ondernemen. “Mooi zo,” bromde hij toen Mintkit aangaf dat het wel ging, waarna hij zich wat terugtrok. “Je moet de volgende keer echt beter nadenken voordat je nog zoiets stoms doet, Minkit,” sprak hij op een botte toon. “Het had je dood kunnen worden als er niemand in de buurt was geweest om snel in te grijpen. Weet je nu ondertussen nog steeds niet dat je geen scherpe voorwerpen in moet slikken die je niet kent?” Hij voelde zich net de vader van de kitten zoals hij hier bezig was, maar in elk geval hielp het hem van de schaamte en de ongemakkelijkheid van zijn zachte momentje af die hij net had gehad.

Dragonkit had geen idee of zijn harde woorden en zijn botte toon echt iets te maken hadden met het feit dat hij zijn zwakke momentje – zoals hij dat zelf noemde – af wilde zwakken of dat hij echt bezorgd was om het lot van de kitten. Hij moest eerlijk toegeven dat hij geen moment eraan had getwijfeld om Mintkit te redden toen hij de kitten zo zag liggen, stikkende geluiden makend en duidelijk in paniek zijnde. Als hij er echt geen zier om had gegeven, dan had hij toch veel rustiger aan gedaan, of niet soms? Of… of hij had Mintkit zelfs niet geholpen. De gedachte alleen al zorgde voor een bepaald afschuw in zijn binnenste. Wie liet zijn eigen Clanmate nu stikken, letterlijk dan? Hij niet. Dat had hij zojuist wel bewezen. “Het is al goed,” bromde hij om het scherpe randje van zijn harde woorden van daarnet eraf te halen. “Beloof me alleen dat je dat nooit meer opnieuw doet.” De kitten moest zelf immers minstens even hard geschrokken zijn als Dragonkit zelf. Zijn grasgroene ogen zochten in het rond naar een bepaald voorwerp en toen hij het had gevonden, ging hij er op af. Hij duwde met zijn neusje tegen het mos aan en gromde goedkeurend toen hij voelde dat het nat was. Hij wenkte Mintkit naar zich toe en wees met zijn neusje in de richtend van het mos. “Drink wat,” sprak hij de kitten op een rustige toon toe. “Misschien voelt je keel dan wat beter aan.” En als dat niet het geval was, kon hij altijd nog kijken of hij naar Bloodpaw of Acefray zou gaan.