{Shroud's kits} Become as brave as lions

_{De zon scheen loom door de waterval heen, de wanden bevlekkend met haar stralende licht. Shroud keek met een tevreden glimlach een tijdje naar de speling van het licht, waarna ze haar aandacht focuste op haar drie kinderen in de nursery. Vijf moons oud alweer. De tijd was gevlogen. Een vreemde melancholie vulde haar buik, maar ze schudde het van zich af. De laatste dagen hing er sowieso een vreemd gevoel in haar buik, maar ze kon het niet plaatsen. Misschien werd ze wel ziek. "Wren, Turtle, Rumble," riep ze zachtjes met een warme glimlach, "kom eens?" Ze hield haar kopje wat scheef terwijl ze wachtte tot haar kinderen verschenen. Ze waren alweer vijf moons, tijd om het te hebben over hun mogelijke toekomst als to-be's.}

Hij had wat rustig op een afstandje zitten toekijken hoe zijn broertje met een andere kitten aan het stoeien was. Hij voelde zelf niet echt de behoefte om zich erbij te voegen, maar toch hoopte hij wel dat Rumble degene zou zijn die zou winnen. Hij was tenslotte zijn broertje en degene waar hij dan ook achter zou staan. Zodra Rumble echter gewonnen had kwam de stem van hun moeder die hen alle drie bij haar riep. Wat zou het zijn? Hij liep op een rustig tempo naar haar toe en nam plaats naast de andere twee kittens. Een vragende blik richtte hij op zijn moeder, afvragend waarvoor ze hen bij zich had geroepen.

_{Shroud wachtte rustig af tot haar kittens verzameld hadden. Gelukkig duurde dat niet lang. Met een warme glimlach gaf ze ze snorrend allemaal een lik over hun kop. Ze werden al zo intens groot. Haar knappe kinderen en ook allemaal zo ontzettend verschillend. Ze krulde haar staart rond het drietal heen om ze in het nest te houden en hield haar kop wat scheef bij het horen van de woorden van Rumble. Altijd zo recht door zee. Hij zou een goede Cave Guard of Prey Hunter worden. Net zoals haar andere kinderen natuurlijk. “Jullie mogen over een moon eindelijk beginnen met jullie trainingen,” snorde de kattin op een warme toon, “dus ik vroeg me af of jullie er al over nagedacht hebben welk pad jullie willen bewandelen?” Ze wilde graag weten of ze er al over nagedacht hadden en of hun ideeën klopten bij waar hun talenten lagen. Anders moesten ze er misschien aan werken..}

Yes, ze had Rumble te pakken en lachend stak ze haar tong naar hem uit toen hij haar een muts noemde. Toch werd er voordat ze iets terug kon zeggen een lik over haar kop gegeven en snorrend nestelde ze zich tussen haar broers en haar moeder. Op zulke momenten voelde ze zich zo heerlijk klein. Maar niet lang meer, want over minder dan een maan zouden ze to-be worden! En dat kwam precies uit de mond van haar moeder en Wren begon enthousiast  te knikken. En toen vroeg ze of ze al hadden nagedacht of ze wisten wat ze wilde worden. Rumble zei al snel cave guard. Ze keek met haar ijsblauwe oogjes haar broer aan. ‘Ik ook!’ zei ze terwijl ze haar borst opblies en zichzelf groot maakte. Ja, ze mocht dan misschien klein zijn. Ze kon dat best! En dan zou ze haar moeder en broers voor altijd kunnen beschermen en grote arenden bevechten.

Zodra hij zat kreeg hij van zijn moeder een lik over zijn kop, wat hem zachtjes deed spinnen. Hij vond het altijd nog prettig wanneer ze dat deed, het was tenslotte een teken dat ze om hun gaf. Hij had geweten dat ze snel to-be's zouden worden en dat hij zou moeten kiezen of hij een cave guard of een prey hunter wilde worden. Dit was dan ook al iets dat hij al veel over na had gedacht, want voor hem was het niet zo duidelijk welke kant hij wilde kiezen. Zijn broertje en zusje leken daarentegen duidelijk te weten wat ze wilden en spraken dat dan ook meteen uit. Zelf bleef hij nog even stil. Hij neeg zelf meer naar prey hunter, maar zou er van hem verwacht worden dat hij een cave guard zou worden? Was dat niet logischer? Hij wist dat hij op zijn minst iets moest zeggen. "Prey hunter, denk ik." Hij had geen idee of dit was wat van hem verwacht werd, maar nu had hij het eenmaal gezegd en kon hij het ook niet meer terugnemen.

_{Shroud glimlachte warm toen ze de paden van hun kinderen hoorde. Ze had van Rumble sowieso al wel verwacht dat hij een Cave Guard wilde worden. Hij was stevig en sterk en zou dat perfect doen. "Je zal een fantastische caveguard worden, nog één maandje wachten," miauwde ze, waarna ze haar roze neusje tegen zijn donkere neusje drukte. Hierna richtte ze haar aandacht op Wren, die toevoegde dat zij ook voor de Cave Guard ging. "Ah, ik denk dat we dan zeker elke nacht veilig onze ogen kunnen sluiten," miauwde ze met een knipoog. Haar beide kinderen cave guards, ze kon het wel voor zich zien. Al vond ze dat Wren ook wel een goede prey hunter zou kunnen worden, mits ze geduld in haar lichaam vond. Als laatste noemde Turtle ook wat hij wilde doen. "Ik hoor het al," snorde Shroud, "We blijven veilig én goed gevoed bij de tribe als jullie alle drie getraind zijn." Ze glimlachte warm naar hun kits. "Dus, houden jullie dit laatste maandje nog wel vol dan?" Ze wist hoe ongeduldig ze waren, dus ze kon het niet laten ze even te plagen.}

Wren spinde opgetogen toen mama zei dat de clan veilig kon slapen als ze cave guard zou worden. Ze knikte hevig instemmend. Zeker weten, ze zou de allerbeste, allersterkste, aller gevaarlijkste cave guard ooit worden! De arenden zouden geen kans maken. Haar moeder was ook super lief tegen haar broers. Met zijn allen zouden ze een superfamilie worden, de Tribe zou hun voor altijd herinneren! Toen vroeg mama of ze nog even geduld hadden. Ze schudde hevig haar koppie en Rumble zei ook al dat ie niet meer kon wachten. Toen begon haar oogjes te glimmen toen Rumble vroeg of ze niet eerder konden beginnen. Ja, dat moest! ‘Ja, dat kan wel, mama. We zijn al even groot als al die anderen,’ sprak ze instemmend. ‘En al veel slimmer, want jij bent onze mama.’ Ja, eventjes slijmen bij haar moeder, dat hielp altijd. Met grote, smekende blauwe oogjes drukte ze zich steviger tegen haar moeder. Dit moest ze echt niet kunnen weerstaan.

Hij had onbewust zijn adem even vastgehouden, wachtende op wat zijn moeder te zeggen had over zijn keuze. Toen ze hen dan ook vertelde dat ze goede keuzes hadden gemaakt haalde hij opgelucht adem. Ergens was hij bang geweest dat het niet de goede keuze zou zijn, maar toch was het zo. Bij haar volgende vraag schudde hij zijn kop, tegelijkertijd met het antwoord van zijn broertje. Ergens wilde hij zo snel mogelijk beginnen, nu dat hij wist dat het een goede keuze was, wilde hij dit ook uit kunnen proberen. "We zijn er klaar voor." Sprak hij dan ook. Nu voelde hij zich er tenminste ook wat meer klaar voor.

Nadat Turtle ook zijn charmes in de strijd had gegooid, was hun gezamenlijke offensief tevergeefs. Shroud gaf niet toe en er kwam een verhaal over dat ze niets zou overkomen, dat Skyteller zou bepalen, bla bla bla. Wren kon het niet onderdrukken haar ogen te rollen, waarna ze snel wegkeek. Hopelijk had haar moeder dat niet gezien, dan was haar welwillende masker verloren. Toch begon Rumble al snel weer te praten en Wren begon hevig instemmend te knikken. ‘Echt waar. Er overkomt ons heus niets,’ beaamde ze zelfverzekerd, waarna haar blauwe ogen naar haar andere broer gingen en ze hem met zijn staart aantikte. ‘Toch, Turtle?’ Een vurige blik stond in haar ogen toen ze naar haar beide broers keek, waarna ze weer hun moeder aankeek. ‘Wij zijn de beste to-be’s van heel de Tribe!’ 

Hij liet zijn kop hangen toen Shroud hen vertelde dat ze nog geen to-be's konden worden en dat het aan Skyteller was om te beslissen wanneer ze klaar zouden zijn. Zijn broer en zus probeerden het alsnog, maar voor hem was het al wel duidelijk dat het toch geen zin zou hebben. Toch werd er om zijn mening gevraagd en hij knikte dan maar instemmend, ook al betwijfelde hij dat het waar was. Hij liet dan ook verschillende ideeën door zijn hoofd gaan in de hoop dat er iets tussen zat dat ze mogelijk zouden kunnen gebruiken, maar er was niks. Behalve nogmaals vragen of ze echt niet eerder to-be's konden worden. "Kunnen we er echt niks aan doen om eerder to-be's te worden?" Hij richtte zijn groene ogen hoopvol op hun moeder in de hoop dat er toch iets was dat ze konden doen.

Al hun gezamelijke smeekgebeden leken Shroud niet te kunnen overtuigen. Rumble leek ook gestaakt te zijn met zijn gesmeek. Want hij zei dat het wel ging, waarna Shroud ook vroeg of ze iemand kop in de sneeuw moest duwen. Wren giechelde en keek met haar grote blauwe oogjes naar haar moeder. ‘Nog niet,’ sprak ze eerlijk. Ja, ze had nog geen vijanden gemaakt. En dat wilde ze ook niet, ze wilde alleen vriendjes! En een mentor, maar ja, dat was blijkbaar teveel gevraagd. Wren zuchtte en rolde op haar rug en strekte verveeld haar pootjes naar de lucht. ‘Kan jij ons niet wat leren?’ bedacht ze opeens met fonkelende ogen. Ja, waarom ook niet? Hoe ze een arend moesten bevechten. Heel belangrijk, want stel dat ze de grot moesten beschermen.

Er was dus geen manier om sneller een to-be te worden? Teleurstelling was kort merkbaar, maar bij zijn moeders volgende woorden werd hij weer wat opgewekter. Ze zouden al wel dingen kunnen leren als anderen bereid waren om ze het te leren. Wren stelde dan ook de belangrijke vraag en hij liet zijn ogen weer naar Shroud gaan. Hopelijk kon hun moeder hun wat leren. Hij schudde zijn kop alleen nog bij haar laatste woorden, want er was niemand die hem echt lastig had gevallen nog. Als hun moeder hun niet wat wilde leren, dan zou hij iemand anders moeten vinden, alleen de vraag was wie dan?