Dangerous path.

Een hoop moons waren verstreken sinds zijn laatste diepe gesprek met Butterstar, maar voor Butterpact had het niet veel invloed gehad. Hij had dikwijls nagedacht over de dood en hoe het zou zijn als hij naar StarClan kon gaan, maar iets in hem weerhield hem om het te doen. Misschien was het zijn apprentice die Butterstar hem had toevertrouwd, misschien was het de daadwerkelijke angst om te sterven, maar er waren vele moons verstreken sinds de dood van zijn broer en Butterpact leefde nog altijd. Hij had veel moeilijke momenten en vroeg zichzelf soms oprecht af hoe hij zichzelf overeind kon houden, maar hij stond in elk geval nog op zijn vier poten. Dat was al meer dan wat velen die de reis niet hadden overleefd konden zeggen. Zijn gedachten gingen terug naar de aanval van BloodClan, de dreiging van prooi dat schaars was en de recent geleden gebeurtenissen tussen WindClan en RiverClan en even ging er een huivering door hem heen. Hij had met man en macht gevochten, zowel tegen BloodClan als tegen de vossen in WindClan. Gek genoeg hield hij altijd maar weinig tot geen diepe wonden over en Butterpact vroeg zich af hoe StarClan hem ongestraft rond kon laten lopen terwijl de dood van zijn broer zijn schuld was. In plaats van hem te helpen, was hij altijd bezig geweest met hem te kleineren. En opeens was hij er niet meer, gestorven omdat hij tegen een rots was geknald met zijn hoofd toen het kamp overstroomde. Dat leek voor zijn gevoel nog maar gisteren gebeurd te zijn. De pijn die hij elke dag opnieuw voelde wees wel in die richting, ook al lag de realiteit anders. De dreiging tussen WindClan en RiverClan had hem echter een nieuw doel gegeven: de borders patrouilleren en zorgen dat die hazenvreters zich ver uit de buurt van zijn Clanleader en zijn Clanmates hielden. Als hij zijn frustratie en zijn verdriet kon temperen door erover te praten, dan maar op een andere manier. En dus was hij ook nu weer in de richting van de grens aan het gaan dat RiverClan met WindClan verbond. Zijn blik gleed over de kliffen heen en even leek alles oké te zijn, tot zijn blik op een warrior viel dat naar zijn idee iets te dicht in de buurt kwam van RiverClanterritory. “Ik zou als ik jou was maar wat stappen achteruit doen, vieze hazenvreter,” snauwde Butterpact hem toe. “RiverClan is niet vergeten hoe ondankbaar WindClan was na onze gunst die we jullie gedaan hebben.” Hij ontblootte zijn tanden en zijn klauwen, klaar zijnde voor de strijd als dat zou moeten.