First, the wind would rumble in the distance like an approaching river

Hij begon zich steeds vaker te vervelen. Waarschijnlijk lag dat aan zijn leeftijd. Misschien ook wel aan zijn karakter, maar zijn karakter was nog steeds in ontwikkeling. Kneedbaar zoals sommigen dat noemden. Zijn leeftijd was iets wat de tijd bepaalde, daar had niemand iets over te zeggen. Het begon steeds merkbaarder te worden dat hij toe was aan meer uitdagingen. Die hij nu maar zocht bij andere kittens, hij stoeide heel veel. Al raakte hij daar ook steeds meer op uitgekeken. Hij mepte nu maar een beetje tegen een steen aan. Die schoof dan wat verder. Hij kwam dan wat overeind, zodat hij er weer bij kon, en mepte er dan opnieuw tegenaan. Dat riedeltje herhaalde zich steeds weer, terwijl de verveling duidelijk in zijn okergele ogen te lezen stond. Hij zuchtte, hij moest echt eens opzoek naar afleiding.

[Dusk that paints the sky eerst]

First, the wind would rumble in the distance like an approaching river AOc4IQ0G_o

Dusk that Paints the Sky --

Verveeld lag hij aan de rand van de Nursery, met zijn kop op zijn poten en zijn groen-amberen ogen voor zich uit gericht. Ugh. Stomme kittens. Stomme nursery. Hij was zes manen oud, wat deed hij nog hier? Hij wilde naar buiten, een mentor krijgen, trainen! Een groepje jongere kittens stond te spelen met een mosballetje, dat bij iedere gooi steeds verder uit elkaar viel omdat het in de eerste plaats niet eens goed was samengerold. Stelletje amateurs, hij kon dat op hun leeftijd al veel beter! Zijn blik gleed verder, waarna deze bleef haken bij een bruin gestreepte kater die hij herkende als Rumble before the Storm Comes, een van Shroud's kittens, net iets jonger dan hem. De bruine tabby stond bij een steen en beetje bij beetje schoof hij de steen verveeld voor zich uit. Dusk besloot op te staan en zijn kant op te stappen. "Hey Rumble.." Hij glimlachte lichtjes. "Probeer je alle stenen beetje bij beetje uit de grot te duwen?" Het was vast de verveling, dat wist Dusk ook, maar een beetje grappen moest kunnen.

16

Dusk that Paints the Sky

Fearless child,
broken boy;
tell me what it's like to burn.

Hij keek op toen hij de stem van Dusk achter hem hoorde. Meteen verscheen er een grijns rond zijn bek. Hij mocht de andere kater wel en hij keurde zijn gezelschap als afleiding dan ook helemaal goed. “Ja, ik hoop het stukje bij beetje eruit te krijgen zodat er een opening ontstaat en we deze muffe grot uit kunnen.” Grapte hij. Toen kwam hij overeind en likte zijn vacht recht. “Nee maar even serieus, zullen we stiekem wegsneaken? Ik ben het zo zat hier.” Zei hij een stuk zachter, zodat alleen Dusk hem zou horen. Dusk was iets ouder dan hem en werd waarschijnlijk ook eerder to-be, ergens waar hij dan wel weer jaloers over was. Geduld was niet zijn sterkste punt.

Dusk that Paints the Sky --

De kitten grinnikte bij het antwoord van Rumble, en knikte, alsof hij het helemaal met de ander eens was. "Ik denk dat de nursery nog het meest muft van alle grotten." Ja. Met al die mos en al die queens die de hele dag lagen te pitten. Dat zal vast de reden zijn. Hij kon niet wachten tot hij eindelijk in een van de To-Be cave's terecht kon komen. Dat leek hem zo stoer! Zijn ogen werden echter groot bij het voorstel en zijn pootjes begonnen al te tintelen van de spanning. Oh. Hij wilde wel! Héél graag zelfs! Maar de twijfel sloeg al snel toe. "Hmm.. ik weet het niet hoor.." Miauwde hij toen, ook zachter. "Ik ben zes moons.. het is enkel nog een kwestie van tijd voordat ik naar buiten mág. Hij wilde dat niet.. verpesten? Maar ergens wiebelde de kitten ook ongeduldig op zijn pootjes, zijn blik verlangend naar de uitgang van de Nursery gericht. Even kijken kon toch geen kwaad? Of wel?

17

Dusk that Paints the Sky

Fearless child,
broken boy;
tell me what it's like to burn.

“Ooh nee dat weet ik wel zeker hoor, dat kan toch niet anders.” Hij keek even om zich heen naar de kittens en moederkatten. Eigenlijk was het gewoon een stinkhol, muh. Dat zei hij alleen maar niet hardop. Eerst dacht hij dat Dusk ja ging zeggen bij zijn voorstel, maar toen leek hij toch te gaan twijfelen. “Hé joh, je bent toch geen spelbreker.” Fluisterde hij in zijn oor. “We gaan gewoon even heel snel, niemand die het doorheeft.” Zijn stem klonk heel zacht, maar wel hard genoeg zodat Dusk het kon ontcijferen. Maar ook alleen hij, als iemand ze hoorde dan ging het natuurlijk sowieso niet door. Dus de kunst was dat de moederkatten en andere kittens het niet hoorden. Je had er altijd van die verklikkers tussen zitten, helaas…

Dusk that Paints the Sky --

Het was voor hem ook iets onverwachts om nee te zeggen tegen dit geweldige aanbod. Naar buiten gaan? Hell yeah! Hij zou er alles voor over hebben om eventjes, heel kort, heel stiekem naar buiten te glippen. Maar.. was het het wel waard, nu hij over een korte tijd een volwaardige To-Be zou zijn en dan van zelf naar buiten mocht. Rumble kwam dichterbij en fluisterde. Nee, hij was geen spelbreker! Maar toch bewoog de kitten twijfelend van de ene poot naar de andere. Hmm. "Ik weet het niet hoor, Rumble.." Twijfelde hij. "Wat als ze ons snappen? Dan word ik straks geen to-be.." Dat zou hij heel erg vinden.

26

Dusk that Paints the Sky

Fearless child,
broken boy;
tell me what it's like to burn.

Hij zag de twijfel aan de andere kater. Ja… als hij hier nog een tijd zo bleef staan treuzelen konden ze het sowieso wel vergeten. Hij kon ook niet blijven fluisteren, dan zouden de moederkatten door krijgen dat ze hier stonden te smoezen. Toen zag hij één van de moederkatten al hun kant op kijken. Als Dusk nu gewoon meteen mee was gegaan, spelbreker… “Lafaard.” Toch klonk er een wat plagerige ondertoon in zijn stem terwijl hij boven op de andere tom dook. Hij probeerde zijn nagels in zijn vacht te slaan, Dusk had toch een dikke vacht. Het was alleen maar bedoeld om zich erin vast te grijpen in de hoop hem mee te slepen tegen de grond terwijl hij zijn sprong afmaakte.

Dusk that Paints the Sky --

Dusk zag in zijn ooghoeken al een moederkat hun kant komen en op dat moment wist hij dat het niet zou gaan lukken om nu ongezien de cave uit te gaan. Misschien, op enig ander moment, had hij er ja tegen gezegd, maar nu weerhield de kans dat ze gesnapt werden en hij dan nog langer in de Nursery moest blijven, hem ervan om met Rumble naar buiten te sneaken. Hij moest zich nog eventjes aan de regeltjes houden en dan mocht hij. Dan was hij eindelijk vrij. Dusk had zijn blik kort op de moederkat gericht, waardoor hij Rumble's 'aanval' niet aan zag komen. De ander wist het zover te krijgen dat Dusk achterover de op de grond terecht kwam. Een grijnsje verscheen rond zijn gezicht. "Hoe durf je mij een lafaard te noemen," Grinnikte hij, terwijl hij Rumble een pets verkocht tegen zijn kop, maar zonder nageltjes. "Ik ben de stoerste kat die je kent," Niet helemaal waar, waarschijnlijk, maar dat wilde hij wel graag volhouden. Hij worstelde zich vanonder Rumble vandaan en probeerde de ander ook op de grond te duwen nu.

32

Dusk that Paints the Sky

Fearless child,
broken boy;
tell me what it's like to burn.