Cleaning duty!

Settledpaw was druk bezig om zijn toren te bouwen, totdat opeens Pepperkit uit het niets kwam. Ze had een stukje mos gepakt bij hem in de buurt, eentje die hij toevallig zijn blik op had om snel te verzamelen. Zijn ogen schitterden van plezier toen hij de kitten aankeek. ‘Denk je nou dat je sneller mos kan verzamelen dan ik?!’ vroeg hij verbaasd. Als dit een waar wie-kan-het-snelst-mos-verzamelen race zou worden, dan zou het ook een race worden! Als een bezetene probeerde Settledpaw allemaal verdwaalde mos stukjes verspreid door heel de den te verzamelen. Hij zou wel laten zien waar een apprentice toe in staat was!

Settledpaw voelde zich even weer een kitten en hij scheurde van de een naar de andere plek, springend op de stukjes mos alsof het prooi was. Hij werd zelfs zo fanatiek, dat hij bijna op de kop rolde. Eén keer wist hij zijn evenwicht op het laatste moment te redden, maar die keer erna zorgde zijn fanatisme ervoor zijn hij over zijn eigen poten struikelde. Rollend ging Settledpaw door de elders den, en hij eindigde in één van de stapels mos die ze hadden verzameld. Die van Pepperkit… Hij had haar toren helemaal verwoest!

Settledpaw voelde zich ontzettend schuldig. Helemaal toen hij de tranen in Pepperkits ogen zag. ‘Sorry!’ piepte hij verschrikt, waarna hij overeind krabbelde naar de kitten snelde, om vervolgens onhandig bij haar te staan. Ja, wat moest hij nu? ‘Duizend keer sorry!’ Oh, het speet hem verschrikkelijk! Wat kon hij doen om het goed te maken? Meteen keek hij naar zijn eigen mosstapel, en naar de gene van Pepperkit die hij verwoest had. ‘Kijk, je mag al mijn mos hebben,’ miauwde hij zachtjes, waarna hij zijn hele stapel richting haar verwoeste schoof. Meteen klauwde hij het verspreidde mos van Pepperkits stapel bij elkaar, zodat er één enorme mosstapel in het midden van de elders den kwam. Pepperkits moskasteel.

Settledpaw ging hard en snel te werk en voor hij het wist had hij al het mos op één grote stapel gelegd. Het deed in elk geval Pepperkit stoppen met huilen, maar ze leek nog steeds van slag. Toen ze vroeg of het hen stapel was, schudde hij ook zijn hoofd. ‘Nee, deze is helemaal van jou,’ sprak hij zachtjes, met een hoopvol glimlachje op zijn gezicht. Hopelijk zag ze dit offer als een verzoening voor zijn eerdere geklungel. En bovendien, hij had de elders den al zo vaak moeten schoonmaken dat het wel gewoon was geworden. Hij wilde de eerste keer van de kitten niet verpesten. Hij wiebelde onzeker met zijn oortjes en wachtte met spanning Pepperkits reactie af,

Settledpaw probeerde nog er een mooi geheel van te maken, totdat Pepperkit opeens naar hem toe kwam en naast hem opkrulde, waarna ze nog eens koppig beweerde dat het hun mosstapel was. Settledpaw glimlachte en keek de poes aan. Hij ging er ook bij liggen en liet de kitten tegen hem aan kruipen. Hij vouwde netjes zijn pootjes onder zich. ‘Oké dan, onze mosstapel.’ Settledpaw was helemaal vergeten dat de kitten nog maar heel jong was. Dit was natuurlijk hartstikke inspannend voor haar. Nu was ze moe. Ach, wat maakte het ook uit. Hij zou het later wel afmaken. De jonge kater snorde zacht en legde zijn kop op zijn poten. ‘Welterusten, Pep,’ fluisterde hij zachtjes, waarbij hij zachtjes even zijn neusje tegen haar aan legde en zijn staart om haar heen legde. Dan maar even wachten. En hey, een powernapje deed nooit iemand kwaad.