Wait For It

Vandaag zou het de eerste dag worden dat ze met haar twee nieuwe apprentices zou gaan trainen. Als ze eerlijk was had ze er wel weer zin in; het was een paar moons geleden dat ze voor het laatst een apprentice had gehad. Hoogste tijd om weer is wat jonkies klaar te stomen om ware warriors van ShadowClan te worden. Met een tikje op de ingang van de apprentice den probeerde ze de aandacht van degene die aanwezig waren te trekken. "Dragonpaw, Sequoiapaw," miauwde ze, haar lage, strenge stem weerkaatsend van de muren. "Het is tijd voor jullie eerste training."

Ze zou niet soepel met ze zijn. Haar training zou hard en streng worden, precies zoals voor haar kenmerkend was. Uit ervaring wist ze dat hier de beste warriors uit voortkwamen. Warriors met hun hart op de goede plek, maar ook met een goed paar hersens en met zelfbeheersing die zo belangrijk was.

Rustig wachtte de pers bij de ingang van het kamp totdat de twee zich bij haar zouden voegen. Dan zou ze hen meebrengen naar de marshlands. Een plek waar niet veel mentors hun jonge, nieuwe apprentice meenamen op eerste reis; maar voor Waspsting was dit een kenmerkend stukje ShadowClan, niets was meer ShadowClan dan dit gebied. Als haar apprentices dit land trotseerden, konden ze elk land aan.

- Dragonpaw & Sequoiapaw - voor nu nog in het kamp

Sequoiapaw was vermoeid naar de Apprentice Den gelopen na de ceremonie. Waspsting had al aangegeven dat ze hen morgen vroeg zou ophalen daar dus wat slaap kon geen kwaad wist het poesje. Ze wurmde zich de Den in en keek rond. Achterin zag ze een paar lege nesten waar ze zich snel in legde. Dit zou haar plekje worden in de Apprentice den en een kat die haar hier dwas zou zitten zou een snauw en een grauw kunnen verwachten. Terwijl ze zich nestelde in het mosbed keek ze naar de wanden. Het was zo anders dan de Nursery. Kort rilde ze. De warmte van haar broertjes en zusjes missend. Vanaf nu zou iedere kat apart in een eigen mosbed slapen. Ze sloot haar gele ogen en sloeg haar staartje voor haar neus. Even keek ze nog naar het plafond van de Den. "Mama" dacht ze stil waarna ze in slaap doezelde. De indrukken waren veel en druk geweest.

"Dragonpaw, Sequoiapaw," de lage stem weerklonk in haar ogen. Wazig opende ze haar ogen. Wattes? Oja! Ze schoot overeind en gaf haar borst een paar snelle likken waarna ze zich snel en soepel tussen de andere Apprentices doorweefde om buiten de dunne zonnestralen te begroetten. Ze knipperde met haar ogen en zag dat Waspsting bij de uitgang stond van het Camp. Haar snorharen trilden van opwinding. Eindelijk het Camp uit! Ze trippelde naar haar mentor toe en gaf haar een net knikje. "Goedemorgen" miauwde ze waarna ze ging zitten. Dragonpaw was al later dan zij. Ze was benieuwd hoeveel later.

Haar mede Apprentice was niet heel erg veel later maar toen hij zich bij hen voegde ging hij een behoorlijk eindje bij haar vandaan zitten. De kater keek wat kil en koud alsof hij het haatte dat hij Apprentice was geworden in plaats van Warrior. Too bad dacht ze terwijl ze flikkerde met haar oor. Waspsting begroette hen beide terwijl ze haar blauwe ogen op haar en op Dragonpaw liet rustten. Het leek erop dat ze er geen woorden aan zou vuilmaken dat Dragonpaw zich zo gedroeg. Misschien maar beter ook met zo'n mousebrain dacht ze. "We gaan vandaag naar het gevaarlijkste gebied van ShadowClan. Ik eis daarom ook van jullie dat jullie goed naar mij luisteren en precies doen wat ik zeg. Is dat begrepen?" miauwde haar mentor. Ze knikte. "Gaan we naar de Marshlands?" vroeg ze dan ook nieuwsgierig. Ze had er al katten over horen praten en haar broertje Marshpaw was ernaar vernoemd. Ze voelde een opgewonden gevoel door haar onderbuik heen fladderen. Ze gingen nu beginnen met een territorium tour en daarna.. geen idee wat daarna maar het zou vast gaaf zijn!

Gelukkig stemde beiden haar apprentices braaf in toen ze hen vroeg of ze naar haar zouden luisteren. Mooi, daar hield ze van. Dat betekende in ieder geval dat de twee bereid waren om te doen wat van hen gevraagd werd, wat ook leergierigheid aantoonde. Vooral Sequoiapaw leek enthousiast over wat ze gingen doen, al durfde ze te wedden dat er meer lag achter Dragonpaw's rustige façade. Ze liet de twee eerst rustig zelf raden, immers hadden ze alle tijd. "Allebei een goede gok," knikte ze naar hen. "Vandaag gaan we naar de marshlands. Het had net zo goed de carrionplace kunnen zijn, al ben ik persoonlijk minder fan van de laatste. Hier is het eten vaak kwalitatief minder goed." Ze keek de twee aan. "Hebben jullie nog vragen, opmerkingen?" Ze stond even stil bij eventuele benodigdheden van de apprentices, immers kon het zijn dat ze het spannend vonden, het was niet zomaar een plek waar ze heen gingen.

Natuurlijk moest Dragonpaw weer iets stoms zeggen. Kraaien die je ogen opaten. Dat was om kittens in de Nursery te houden, dat wist zelfs zij. Waspsting gaf aan dat ze beide goed aan het gokken waren. Eigenlijk was het niet echt gokken toch? Zij had een van de twee mogelijkheden gezegd en Dragonpaw de andere. "Vandaag gaan we naar de marshlands. Het had net zo goed de carrionplace kunnen zijn, al ben ik persoonlijk minder fan van de laatste. Hier is het eten vaak kwalitatief minder goed." miauwde haar mentor en ze kneedde genoegend de grond onder haar poten. Ze had gelijk gehad! Maar eten was eten toch ook? Ze haalde haar schoudertjes even op en schudde haar kop. Ze had geen vragen eigenlijk of misschien een. Maar die deed er niet echt toe. Of ze de rustplek mochten zien waar alle Warriors werden begraven na hun dood. Even twijfelde ze toch. Nee, ze had geen vragen, dit kon ze ook al lopende vragen aan Waspsting.

De twee hadden geen vragen, al leek Sequoiapaw even te twijfelen. Dragonpaw daarintegen stond te springen om te vertrekken, dus zette Waspsting de pas erin op weg naar de plek die ze beloofd had. Hier stelde Dragonpaw toch een vraag, en met een licht geamuseerde blik keek ze het cyperse katertje aan. "Waarom denk je dat we anders het territorium in gaan?" vroeg ze hem terug, op zijn vraag of ze al zouden gaan jagen. "Ik geloof niet in rondleidingen zonder doel. Alle tijd moet benut worden." Dit antwoord richtte ze ook op Sequoiapaw, zodat die zich niet afgesloten zou voelen. "Maar of je het allemaal in één keer leert ligt bij jezelf," waarschuwde ze beide apprentices. "Meestal lukt het de eerste moon niet zomaar om een prooi te vangen. Ik ken maar een paar apprentices die al wat gevangen hebben op zes manen oud, de meesten zijn zeven of acht."

Waspsting zette de vaart erin en ze begonnen te lopen. Dragonpaw vroeg of ze misschien konden gaan jagen en ze keek hem verbaasd aan. Jagen? Dat was toch iets wat ze ná vandaag gingen doen? Haar mentor leek zijn vraag niet erg op prijs te stellen aangezien ze nogal een bot antwoord gaf. Toen ze verder vertelde over benutbare tijd besefte het poesje pas dat ze vandaag wel gingen jagen. Er schoten even zenuwen door haar lijfje heen maar ze knikte toen vastberaden. Ja, ze kon dit! Waspsting waarschuwde dat ze alles in een keer konden leren maar dat dit bij henzelf lag. Ook kende ze maar een paar katten die op zes moons iets gevangen hadden, de meeste waren ouder. Stiekem hoopte ze dat ze Dragonpaw vandaag kon aftroeven, ze had veel gespeeld met mosballen in de Nursery en hopelijk kwam dat vandaag tot uiting. Terwijl ze met opgeheven staart achter Waspsting aanliep schoof ze haar vraag van de begraafplaats naar achter, misschien was dat wel iets te griezelig. Hopelijk zouden ze dan snel alles gezien hebben en kunnen gaan jagen.