{Littlekit} So little, yet so strong

<sub>De zonnenstralen vielen in stilte naar binnen, gefilterd door de takken die de opening van de nursery beschermden. Niet dat Slatefur ze kon zien natuurlijk, maar ze kon wel voelen hoe het licht langzaam haar vacht verwarmde. De leigrijze kattin snorde zachtjes en krulde zich opnieuw om haar kittens heen. Ze was blij met deze stap in haar leven. Ze was trots op haar kinderen. En dan kon Tallstar beledigd gaan doen, of een andere kat wantrouwend zijn over de afkomst.. Dat kon haar niks schelen. Ze was blij met deze kinderen, en ze was trots op ze. Langzaam begon ze te snorren.

{Eerste post Littlekit}</sub>

Een zacht geronk ontwaakte haar uit haar schoonheidsslaapje, waardoor ze kort een piepje liet horen en zich uitgebreid uitrekte, zich niet echt bekommerend om de broertjes en zusjes die ze mogelijk voor hun kop sloeg. Haar oogjes waren bijna ogen, maar het poesje had niet echt haast. Waarom zou ze ook? Het leven was prima zo, zelfs al zag ze alles door twee spleetjes. Wat ze wel al kon, was behoorlijk babbelen. "Mwaaa, buh buh buh," brabbelde ze zonder echt een betekenis, waarna ze een poging deed op mama te klimmen. Aandacht!

Toen haar moeder opnieuw begon te snorren voelde ze het trillen in de borstkas waar ze tegenaan lag. Het geluid was warm en welkom, waardoor ook zij begon te spinnen als een motortje. Erg soepel ging het niet, maar dat de kleine Littlekit gelukkig was, was wel duidelijk. Toen ze bijna op haar moeder was gekropen, blies deze in haar vacht, waardoor ze hard moest giechelen en een beetje verslagen naar beneden zakte. "Mwam! Stop!" lachte ze, waarna ze dan maar naar de kop van haar moeder toe stapte en deze onhandig een likje over haar neus gaf. "Wief," De letter L was nog knap lastig.

_{Slatefur begon alleen maar harder te snorren van het gegiechel van haar kitten en blies nog een keer zachtjes in het wollige vachtje, voelend hoe de kitten naar beneden gleed. Er was haar verteld dat het af en toe wel leek alsof ze zichzelf gekloond had, dat veel van haar kittens op haar leken. Blijkbaar waren hamsterwangen genen dominant. Maar goed, dat maakte ook verder niet uit. Het uiterlijk van haar kits kon haar bar weinig schelen. Ze glimlachte warm naar Littlekit toen deze haar een likje over haar neus gaf en drukte spinnend haar hoofd tegen de kleine kitten aan. "Jij bent ook heel erg lief," miauwde Slatefur warm.}

De kleine kit begon nog luider te spinnen bij die woorden, want hoewel haar vocabulair nog niet al te uitgebreid was, begreep ze wel wat haar moeder zei. Zij was ook lief! Natuurlijk was Littlekit lief, maar niet zo lief als mama hoor. De jonge poes ging zitten en besloot dat ze toch maar wel de hele wereld wilde zien. Haar oogjes die eerst nog half dichtgeplakt zaten, kwamen nu langzaam los door het knipperen, waardoor haar belevenis nog veel meer kleur en ruimte kreeg. Verrukt piepte ze en bekeek de wereld. Wow! Blij moest ze dit delen met haar mama, op wiens neus ze nu enthousiast aan het drukken was. "Mwam, mwam!" Tja, wist zij veel dat haar moeders ogen niet werkten.

_{Af en toe vervloekte Slatefur het om blind te zijn. Zo ook nu. Littlekit had duidelijk iets gezien en begon enthousiast te piepen en te roepen om wat ze gezien had, maar Slatefur kon er niet in delen, aangezien haar ogen zo mistig waren als maar kon. Toch slikte Slatefur dit zelfmedelijden in. Ze had er niks aan en moest roeien met de riemen die ze had. "Wat is er lieverd?" besloot Slatefur dus ook maar te vragen, "wat wil je me vertellen?" Haar kittens zouden hopelijk snel genoeg leren dat de kattin niet kon kijken.}

Huh, wat er aan de hand was? Nou, opeens was haar wereld veel groter geworden, natuurlijk! Dat was toch duidelijk? Littlekit hield haar kopje vragend schuine en moest even heel hard nadenken om te bedenken hoe ze dit nou moest zeggen. Ze had... Ze had haar..."Oowgjes! Open!" piepte ze enthousiast toen ze zich het juiste woord herinnerde. Oogjes open! Ja dat was het, triomfantelijk stak haar staartje in de lucht. "Ooooooogjes," herhaalde ze dat gekke woord en giechelde zachtjes.

_{Geduldig wachtte Slatefur af op het horen van de woorden van haar kleine kitten. Hopelijk kon ze het haar uitleggen. En toen kwam het, haar oogjes waren open. Slatefur's glimlach werd wat warmer, al waren haar gevoelens gemengd. Ze zou nooit kunnen zien hoe Littlekit's prachtige oogjes eruit zagen. "Wat goed lieverd, wat kan je allemaal zien dan?" besloot Slatefur aan de kleine kitten te vragen.}

Een brede glimlach stond op haar gelaat en vrolijk brabbelde ze door over hoe mooi de wereld wel niet was. Toen ze haar moeder ook zag glimlachen, werd het kleine poesje al helemaal gelukkig. "Wat goed lieverd, wat kan je allemaal zien dan?" Oh! Oh wat kon ze eigenlijk allemaal zien. Met haar pluizige pootjes drukte ze even op de neus van Slatefur. "Jouuu," piepte ze en giechelde zachtjes, waarna ze haar poten van Slatefur's neus liet glijden en kort om zich heen keek. "En... Eh... de nuwsery!" en wat was er eigenlijk allemaal nog meer? "... Wicht, is mooi," tja, de 'l' uitspreken was nog altijd wat lastig.

Slatefur snorde zachtjes terwijl haar dochter het wonder van zicht mee begon te maken. Vol enthousiasme begon haar dochter te vertellen over wat ze allemaal zag. Ze zag Slatefur en de nursery en licht, wat blijkbaar mooi was. Slatefur zond kort een schietgebedje naar Starclan, smekend aan de katten van de sterren dat haar dochter dit altijd mee mocht blijven maken en dat ze het haar niet af zouden nemen. Want Slatefur wist hoe erg het een gemis kon zijn. "Wat goed lieverd," snorde de kattin zachtjes, "en er is nog zoveel meer wereld om te zien."

Ja! Goed he! Hoewel ze niet eens echt zoiets speciaals had gedaan, waren die woordjes van haar mama al genoeg om de kitten vrolijk te laten snorren. Net een klein, grijs motortje dat iets te luid ronkte. Met haar kleine, driehoekige oortjes luisterde ze aandacht naar wat Slatefur nog meer vertelde. Nog meer? Maar dat kon ze helemaal niet tellen meer! "Nooooowg meer?" brabbelde ze dan ook verbaasd. Dat was wel een beetje veel om over na te denken hoor, ze vond alles wat ze nu zag al overweldigend. Daarom besloot ze dat ze maar even gewoon weer tegen mama aan ging liggen, zodat ze alleen nog maar haar vertrouwde grijs zag. "Wat is de werewd?" wereld, dat woord had ze nog niet eerder gehoord.

_{Slatefur luisterde snorrend en met een brede glimlach naar haar dochter, wie helemaal ondersteboven leek te zijn van alles wat Slatefur haar nu allemaal vertelde. Ja, kleine Littlekit, de wereld was heel erg groot. Veel groter dan dat je je zou kunnen voorstellen. Maar dat zou ze vanzelf ontdekken. Voor nu was hun kleine wereldje de nursery. “Jazeker,” snorde Slatefur, zachtjes een lik over het hoofdje van haar dochtertje gevend, “we hebben nog een kamp en een territorium, en verder is er nog heel veel meer..” De volgende vraag was iets lastiger, maar Slatefur kon het wel aan, “de wereld is alles wat je om je heen kan zien. Zo ver als je maar kan lopen.”}

Haar moeder vertelde dat er meer was dan alleen zij, haar en de andere kittens die je soms hoorde piepen. Een kamp, een territorium, nog véél meer? Pfoe, dat vond ze wel een beetje vermoeiend hoor. Littlekit liet een dramatische zucht horen en flopte tegen de wang van haar moeder aan. "Dat is zo veeeeeew," klaagde ze, alsof Slatefur daar dan maar iets aan moest veranderen. De wereld mocht best groot zijn, maar even niet vandaag. Littlekit snorde zachtjes en genoot van de warmte die haar moeder gaf. Dat was wereld genoeg.

_{Slatefur's hart smolt toen ze Littlekit's gewicht tegen haar wang aan voelde steunen en ze begon nog wat harder te snorren. Ze zou nooit spijt hebben van haar kinderen, nooit. Littlekit deed een beklag over dat het veel te ver was en Slatefur moest er zachtjes door grinniken. "Dan blijf je nog maar eventjes lekker hier, bij mij," snorde de kattin zacht, waarna ze zich wat opkrulde zodat ze haar staart om Littlekit heen kon slaan. De kleine mocht immers geen kou vatten.}

Hmm, hier blijven leek haar toch wel heel verleidelijk. Ze keek even naar achteren, naar die heule, heule grote wereld en fluisterde die zachtjes toe dat ze nog wel zou komen en kijken. Ooit, later, nu niet iniedergeval. Nu was ze lekker warm en knus en gezellig bij mama, die haar staart om haar heen sloef. Littlekit giechelde en drukte haar neus in de staart van haar mama. "Bwuwuwuwuw," blies ze even in de haartjes, zichzelf kostelijk vermakend met de simpele dingen. Vervolgens vond ze dat ze wel genoeg had gezien en krulde zich op, na nog één keer haar tandjes bloot te gapen, en viel in slaap.

Slatefur glimlachte zachtjes en begon te lachen toen ze Littlekit voelde blazen in haar pels. Haar hart smolt compleet. Bleven ze maar altijd zo klein. Tegelijkertijd was Slatefur juist ontzettend blij dat de kittens ook ooit groot zouden worden. Ze zouden de wereld aan hun voeten hebben, want ze waren allemaal stuk voor stuk perfect, Slatefur was er zeker van. “Slaap lekker klein prinsesje van me..” fluisterde Slatefur zachtjes toen ze een gaap hoorde. “Ga maar fijn dromen.” Ze gaf de kitten nog een zachte lik, waarna ze haar staart om haar heen krulde en haar eigen kop ook op haar poten legde.