Hello there, Princess.

Verdwaasd knipperde Loudkit met zijn ogen terwijl zijn gedachten langzaamaan weer terugkeerden naar de realiteit en niet meer in dromenwereld. Hij moest zich heel even concentreren, maar herinnerde zich alweer dat hij op avontuur was gegaan. Alleen had dat avontuur letterlijk een paar meters geduurd en was hij daarna in slaap gevallen omdat hij al moe was. Zonder de warmte van de vacht van zijn moeder kreeg hij het echter algauw weer koud en met een klagelijke piep begon hij in haar richting te waggelen. Het lukte hem steeds beter om zijn evenwicht te hervinden en daarom vond hij het ook des te leuker om op avontuur te gaan. Het bracht hem naar verschillende hoekjes van de nursery. Het deed hem eraan herinneren dat hij de volgende keer nog eens naar zo’n balletje moest zoeken waar Fuzzykit en hij mee konden spelen, aangezien hij haar de vorige keer een beetje genegeerd had toen ze met hem wilde spelen. Hij was toen wel dankbaar geweest voor zijn moeder. Hij had nogal slecht gereageerd en zijn moeder had de situatie voor hem uitgelegd. De volgende keer als zijn moeder hulp nodig had, zou hij er voor haar zijn. Dat was een belofte die hij alvast maakte. Loudkit stond op en begon te waggelen naar waar zijn moeder en zijn siblings lagen. Hij liet zijn blik tevreden over hun glijden. Nu moest er nog één van hun wakker worden en dan… Zijn hart sprong in zijn keel toen hij Littlekit zag bewegen, één van zijn favorieten uit het nestje. Oké, oké, hij kon het wel goed vinden met ze allemaal, maar Littlekit had iets wat hij heel leuk vond. Liet hij het zo zeggen: als hij een top vijf moest maken, stond Littlekit bovenaan. Dan Fuzzykit. Dan Chillykit. Dan Roughkit. En helemaal onderaan Featherkit. Hmm. Was dat gemeen? Hij had geen idee. Zijn aandacht werd weer afgeleid door Littlekit die haar oogjes open leek te doen. Snorrend liep hij naar haar toe en drukte zijn vacht tegen haar aan. “Hallo, Littlekit,” snorde hij, haar een affectievolle lik gevend over haar wang.

Loudkit begon te lachen om het feit dat ze boos op hem werd nadat hij haar een lik had gegeven en begon nog harder te lachen toen ze zijn naam verkeerd uitsprak. Ze had moeite met de “L” en dat was in het geval met zijn naam best wel een kleine obstakel. En met haar naam ook, trouwens. Maar ja, die zou zij niet zo vaak moeten uitspreken. Alleen om zichzelf voor te stellen en aangezien ze best wel een beroemde squad waren, zou iedereen hun wel kennen tegen de tijd dat Littlekit de “L” eindelijk kon uitspreken. “Loudkit,” verbeterde hij haar. “L.” Hij glimlachte toen ze aan hem vroeg wat ze zouden gaan doen. Hij kon voorstellen om met het mosballetje te spelen, maar misschien was ze dat wel een beetje beu. En dus had hij wel een ander spelletje in zijn hoofd wat hem best wel leuk leek, maar waar hij niet van wist of Littlekit er mee in zou gaan. Fuzzykit zou het sowieso wel doen, maar hij wist niet in hoeverre Littlekit rekening wilde houden met het slaapgedrag en de gevoelens van anderen. Loudkit verveelde zich in ieder geval behoorlijk en nu hij eindelijk wat stappen kon zetten zonder om te vallen, wilde hij daar gebruik van maken. “Spelletje,” zei hij dan ook op vrolijke toon en hij knikte toen naar de Queens die verspreid lagen door de nursery. “Ik daar staan,” hij wees naar een plek voor de Queen. “Jij erlangs sluipen. Zij niet wakker worden.” Hij grijnsde. “Daarna ik aan de beurt.” Hij wist zeker dat hij veel beter kon sluipen dan Littlekit. Bovendien zou het behoorlijk grappig zijn als ze zou struikelen en de Queen zou wakker maken of iets dergelijks. En als ze boos zou worden, konden ze nog altijd naar hun moeder gaan. Hun moeder zou hun wel beschermen, toch?

Loudkit trok zich er weinig van aan dat Littlekit beledigd leek te zijn omwille van het feit dat hij haar gecorrigeerd had. Van al zijn siblings kon Littlekit het meeste wegkomen met haar flauwe, afkeurende gedrag. Hij trok zich daar meestal niets van aan en deed juist dan zijn best om haar af te leiden zodat hij haar op andere zinnen kon zetten en hopelijk weer kon opvrolijken. En deze keer leek hij goed zijn best te hebben gedaan; het gezicht van de grijze kitten klaarde op en even later gaf ze aan wel zin te hebben in zijn spelletje. En hoewel het voor Loudkit allemaal fun and games was, keek hij toch een tikkeltje vol spanning toe hoe Littlekit tussen de queens door manoeuvreerde en vervolgens vlakbij de uitgang van de nursery stopte. Loudkit bedacht zich nog net dat opgewekt gaan schreeuwen naar haar de queens wakker zou maken en hield dan ook zijn bek dicht, wat erg moeilijk voor hem was. Zijn blik gleed naar de queens en algauw begon hij aan zijn kleine avontuurtje. Hij waggelde echter iets minder gracieus op zijn poten dan Littlekit had gedaan; ietsje halverwege verloor hij zijn evenwicht en viel bijna met zijn snuit tegen één van de queens aan. Hij klemde zijn kaken op elkaar om een giechel te onderdrukken. Littlekit zou het hem echt niet in dank afnemen als hij nu begon te lachen. En dus hield hij zijn geproest in en stond op, deze keer iets succesvoller in zijn poging om naar zijn zusje te stappen. Toen hij uiteindelijk naast de grijze kitten stond, keek hij haar met een triomfantelijke grijns aan. “En nu?” fluisterde hij naar haar. “Waar wij nu naartoe gaan?” Ze hadden immers zo veel mogelijkheden eenmaal dat ze in het kamp waren. “Wij niet gezien mogen worden door katten buiten nursery,” siste hij er op een urgente toon achteraan.