We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
Chillykit lag met een bijna verwarde frons op haar snuitje vlak voor haar nest, haar grijze ogen gefocust op twee hele rare beesten voor haar neus. Heel traag bewogen ze vooruit. Het grijze poesje draaide haar ronde hoofdje vragend scheef terwijl ze hen aankeek. Beide beestjes - als het al beestjes waren - hadden een heel slijmerig onderste en precies een soort steen op hun rug. Het was heel raar. Voorzichtig tikte ze met de nagel van haar voorpootje op de steen van de dichtstbijzijnde, maar die reageerde niet. Raar.
Hela, waarom deed Chillykit zo gemeen tegen twee weerloze beestjes? Ze tikte er tegen, en ook al gebeurde er niets, Neritekit voelde een vreemd instinct in haar binnenste die haar vertelde dat ze het voor de beestjes op moest nemen. Ze raapte al haar moed bij één en klauterde uit haar nest. Ze stopte halverwege en aarzelde een tel, voordat ze weer door liep en op Chillykit af stapte. "Niet doen!" Piepte ze boos en ze ging over de twee wezentjes staan. Ze keek Chillykit boos aan. "Beestjes zijn lief." Stelde ze vast.
Chillykit keek verbaasd op toen een pootje haar zicht op de twee rare beestjes blokkeerde. "Oh, sowry!", mauwde ze met grote blauwe ogen. "Wat sijn het?", vroeg ze daarna aan het andere poesje, die er duidelijk meer over leek te weten. Haar nieuwsgierigheid was aangewakkerd nu, en het was sowieso niet haar bedoeling om de beestjes pijn te doen. Ze vond het gewoon heel raar, hoe ze eruitzagen en dat ze niet eens reageerden op haar aanraking.
Neritekit was opgelucht dat Chillykit het niet fout bedoeld had. Nu voelde ze zich meteen een stuk zekerder van haar zaak en nam ze de rol als bescherm slak heel serieus op zich. "Geeft niet." Miauwde ze dus ook automatisch en haar blik verzachtte. "Ik weet het niet." Zei ze eerlijk en ze bekeek nu ook eens de goed hoe de beestjes eruit zagen. Ze begon zich te bedenken of het eigenlijk wel levende beestjes waren toen een van de twee voorwerpen zijn hoofd heel langzaam naar buiten stak. "Zijn hoofd groeit weer aan!" Kraaide ze vol verbazing. "Het is een magisch wezen!"
Oh, de ander wist het ook niet. Maar hoe wist die dan dat het lieve beestjes waren? Chillykit fronste nadenkend toen Neritekit plots mauwde dat zijn hoofd weer aangroeide. Ze duwde het andere poesje aan de kant met haar voorpoot en kroop wat meer naar voren, zodat haar snuitje héél dicht bij het magische beestje kwam. En inderdaad, zijn hoofdje groeide aan. Ohh, niceee! "Woww!", mauwde ze verbaasd.
Chillykit duwde haar zo opzij, waardoor ze op haar bips viel, maar ze vond het niet erg. Ze krabbelde alweer overeind en liep om haar heen zodat ze het beide goed konden zien. "We moeten ze beschermen, Chilly." Prevelde ze tegen de grijze kitten toen ook de ander een hoofd aangroeide. Ze zakte door haar pootjes en bekeek de tweede beter. Zijn schild was bruin met oranje strepen. Ze kwam te dichtbij want haar snorharen prikte per ongeluk tegen het hoofd van de slak aan- en voor ze het wist kromp zijn hoofd en verdween het weer. "W-wat.." Zei ze geschrokken. "Hoe kan dat nou weer??" Riep ze radeloos uit en ze keek Chillykit zowel bang als bezorgt aan.
Neritekit leek het niet zo erg te vinden dat ze haar aan de kant geduwd had, gelukkig, en richtte haar aandacht op de andere. Plots kwam er echter een geschrokken piep van het andere poesje, waarop Chillykit haar blauwgrijze oogjes op haar richtte. "Huh, wat?", mauwde ze, niet echt doorhebbend wat er gebeurd was. Toen ze echter het beestje aan Neritekit's snuit beter bekeek zag ze dat die geen hoofd leek te hebben. "Oh nee!", piepte ze geschrokken, het beestje in haar buurt achterlatend en zich nu volledig focussend op die van Neritekit. "Is.. ie dood?", prevelde zachtjes, waarna ze voorzichtig - om het beestje geen pijn te doen, want het beestje was lief - met haar zachte voorpootje tegen het steentje op zijn rug tikte.
"Wacht, Chilly." Piepte ze toen ze zich bedacht wat er net voor hun ogen gebeurd was. "Misschien groeit hij zijn hoofd weer terug als we wachten." Ze trok haar hoofdje weer in zodat ze niet per ongeluk tegen een van de beestjes aan zou duwen en duwde haar pootjes onder haar lijfje. "Hoe heet jij?' Vroeg ze aan het beestje. Misschien als ze het gewoon aan hem zou vragen dan zou ze het wel te weten komen. Tenslotte zei mama altijd dat je beleefd moest zijn.
Oh ja, dat was best slim. Chillykit trok haar pootje weer terug en staarde het beestje gebiologeerd aan. Ze nam dezelfde positie aan als Neritekit, haar pootjes onder haar lijfje gevouwen zodat ze het niet per ongeluk aan kon raken. Het andere poesje vroeg het beestje hoe het heette, maar kreeg geen reactie. "Misschien pjaat hij niet..", fluisterde Chillykit, zachtjes zodat het beestje haar niet zou horen en niet beledigd zou zijn.
Chilly nam ook dezelfde houding aan als Neritekit en zo zaten ze in een kringetje. Ze richtte haar blik weer op de twee beestjes en wachtte af. "Hallo? .. Meneer? .. Mevrouw?" Toen ze mevrouw zei groeide ze plots weer haar hoofd aan. De tortie trok met haar snorharen en wierp een blik op Chilly. "Ze is een ze!" Riep ze uit, blij met deze uitvinding. "Mevrouw hoe heet jij?" Vroeg ze nog maar een keer, hopend op antwoord.
Neritekit gaf niet op en probeerde het beestje opnieuw aan te spreken en toen ze het "mevrouw" noemde kwam zijn - sorry, haar - hoofdje er weer aan. Ohh! "Hajjo Mevjouw!", mauwde Chillykit beleefd naar het beestje nadat Neritekit opnieuw geprobeerd had de naam te weten te komen. "Kan jij pjaten?" Met een intense blik staarde ze het beestje met de steen op de rug aan. Als je heel goed keek, leek het net alsof ze haar hoofdje van links naar rechts schudde zoals katten deden wanneer ze 'nee' schudden. "Kijk, het pjaat niet!", mauwde Chillykit, weer opkijkend naar de ander, een bijna triomfantelijke ondertoon in haar stem. Ha, ze zei het toch!
Neritekit had gehoopt dat haar beleefdere aanpak werken zou maar zelfs toen Chilly mee ging doen negeerde de bewegende steen hen. Ze hield haar mond dicht en keek toe hoe het nu de beurt was aan de grijze kitten. Maar zelfs dat werkte niet. Of- "Echt?" Riep ze uit en Neritekit staarde intenser dan ooit tevoren, en ja hoor! Het leek er op dat inderdaad ze niet praten kon. "Wow, Chilly! Ze heeft je begrepen!" Piepte Neritekit die Chilly haar blik beantwoordde en al even opgetogen, al dan niet onder de indruk, terug keek. "Misschien snapt ze alleen wat jij zegt." Opperde Nerite. "Dat klopt zeker niet hé.." Een pauze.. en toen.. schudde de steen weer heel traag haar hoofd terwijl ze weg begon te kruipen. Nerite slaakte een zucht. Mooi was dat! De steen kon haar inderdaad niet begrijpen .. Teleurgesteld keek ze op naar Chilly. "Vraag eens wat voor kat ze is? Misschien hoort ze wel bij een andere clan!"
Chillykit glimlachte opgewonden en richtte haar kittenblauwe oogjes opnieuw op het beest. Ze knikte nadenkend toen Neritekit opperde dat het misschien alleen haar verstond. Cool, ze was een steenbeestje-fluisteraar! "Hee!", mauwde ze naar het beestje, waarop ze even geduldig wachtte. Geen reactie; maar zoals ze eerder gezien hadden hoefde dat niet meteen iets te betekenen. "Wat vooj kat ben jij?", vroeg het kleine poesje daarna, haar hoofd vragend scheef geknikt. Het beestje begon opnieuw vooruit te bewegen. Heel traag bewoog het in een bepaald richting, ondertussen een spoor van slijm achterlatend. Chillykit keek het andere poesje even aan. "Oh! Mishien pjobeejt het ons ietsh te tonen!", mauwde ze opgewonden, waarna ze heel langzaam een klein stapje achter het steenbeestje aanschuifelde.
The little she-cat's blue eyes focused again away from Chilly and on the rock creature. She in turn did not answer the she-cat but instead began to slowly move away from them. It was so slow that Neritekit didn't even realize it was moving at first. Whatever the creature was, it sure was a strange one! "Yeah!" She exclaimed excitedly and jumped up. She copied Chillykit's movements and also followed their rocky friend. She left a trail of slimy goo. Neritekit smelled it tentatively, but it didn't smell very pleasant. "Yuck!" She rubbed with her paw against her nose to get rid of the stinky smell. She followed after the creature again but noticed that it was heading straight for the nursery wall! Panic! "No! Stop lady!" She called frantically to the slimy rock creature. "You will hurt yourself!' She warned.
Neritekit volgde ook het steenbeestje, pasje voor piepklein pasje. het was vast zo traag omdat het zo klein was - Chillykit zou later vast ook veel sneller zijn, als ze groot en sterk was. Plots werd echter duidelijk dat het vrouwtje recht op de nurserymuur af-.. tsja, rende? Aan de snelheid die het had zou je het niet echt rennen kunnen noemen. Neritekit had het ook gezien en waarschuwde het beestje al. "Pas op!", riep Chilly ook, er opnieuw vanuitgaand dat het steenbeestje alleen haar verstond; dat hadden ze immers daarnet al ontdekt. Het steenbeestje stopte niet, maar draaide héél langzaamaan af. Pfoeh, crisis averted.
Neritekit haar angst begon weer te zakken toen het steentje afwendde, luisterend naar de commando's van Chillykit. Ze vond het best wel jammer dat de mevrouw niet naar haar luisterde. Maar aan de andere kant wilde ze de pret niet bederven en vergat ze al snel haar zorgen. Nu pas viel het haar op dat de andere mevrouw ook hun kant op kwam gelopen. "Kijk Chilly!" Ze wees met haar pootje naar de andere steen die, heel langzaam, afstand op hun won. "Ze wil mee doen met ons." Stelde ze vast.
Chillykit keek opzij toen Neritekit haar aandacht vroeg en haar grijsblauwe blik viel op het andere steenbeestje, die nu ook op hen af kwam gelopen. Oh! Misschien wouden de twee wel samen blijven! "Hee, ben jij ook fjouwtje?", vroeg het grijze poesje aan het tweede steenbeestje, die niet reageerde. Het kleine poesje fronste lichtjes, tot plots een licht opging in haar hoofdje. "Oh! Mishien snapt deze ajeen jou!", mauwde ze met een vrolijke blik op Neritekit. Dan hoefde de ander niet verdrietig te zijn dat het steenbeestje haar niet snapte, want dan had ze haar eigen steenbeestje! Dat zou pas een perfecte oplossing zijn.
Neritekit stond op en liep naar de andere steen toe. Na een korte aarzeling besloot ze om de knoop maar gewoon door te hakken. "Hallo, ik ben Neritekit." Zei ze met haar piepstem tegen het andere steen beestje. Deze was iets groter als de ander en had allemaal strepen op zijn schild. "Ben jij ook een mevrouw?" Een korte pauze.. ingehouden adem.. en toen schudde het beestje van nee! Neritekit lachte opgelucht. "Oh, jij kunt mij wel verstaan! Hallo meneer!" Begroette ze blij. "Kom, ik help je, meneer!" En met die woorden sloot ze haar tandjes voorzichtig om zijn steen en tilde ze hem van de grond. Dat ging niet al te gemakkelijk want hij had zich een soort van vastgezogen aan de grond. Zodra ze hem op had gepakt verdween zijn hoofd en zijn staartje helemaal. Ze liet hem bijna van schrik vallen! Haastig legde ze hem neer naast de mevrouw en keek ze op naar Chilly. "En nu?" Vroeg ze maar, hopend dat Chilly iets weten zou.
En ja hoor, het andere steenbeestje leek Neritekit te verstaan, hallelujah, victorie! Chillykit keek met een vrolijke glimlach toe hoe de ander ontdekte dat deze een mannetje was, waarna ze hem oppakte en naast zijn vrouwtje neerzette. Ok, en nu? Het grijze poesje bestudeerde de twee steenbeestjes. Het mannetje had opnieuw zijn lijfje verloren, blijkbaar, maar ondertussen hadden ze geleerd dat het gewoon weer aan zou groeien en dus maakte ze zich geen zorgen. "Misshien moe'en wij hen een njaam gefen!", stelde ze uiteindelijk voor na een korte stilte. De steenbeestjes hadden immers niet geantwoord toen ze naar hun naam vroegen, dus misschien hadden ze wel helemaal geen naam!
"Jaaa goed idee!" Riep ze uit. "Ik noem de mijne Bravestar!" Zei Neritekit vrijwel meteen. De naam was haar meteen te binnen geschoten en ze vond dat een perfecte naam voor haar dappere vriendje. "Vind je dat erg, Bravestar?" Vroeg ze aan hem. Bravestar kroop gestaag verder maar schudde wel onder het kruipen zijn hoofdje. Hoera, hij vond het dus niet erg! Ze sprong op en ging naast Bravestar lopen, zodat niemand per ongeluk op hem zou gaan staan. Ze keek naar Chillykit en wachtte tot zij ook een naam zou bedenken.
Onderwerp: Snailrace 
zo 7 apr 2019 - 17:11
