Too curious.

Tigerkit zuchtte en ging op zijn rugje liggen, zijn pootjes naar boven gericht. Hij glimlachte toen hij hoorde dat zijn broertje en zusje vredig aan het slapen waren. Nog even en ze zouden allemaal apprentices worden. Nou ja, híj zou apprentice worden in ieder geval. Zijn broertje en zusje zouden direct verhuizen naar de elders den, want zij mochten geen warrior worden. Tigerkit voelde zich er best wel eenzaam over, maar probeerde dat gevoel dikwijls te onderdrukken en een glimlach op te zetten als zijn broertje het had over de elders den. Zijn moeder zei vaak tegen hem dat hij sterk was, maar zij waren zo veel sterker. Ze hadden hun lot geaccepteerd en het leek wel alsof ze het er niet moeilijk mee hadden en alsof ze enkel blij voor hem waren, maar Tigerkit kon nauwelijks geloven dat dat waar was. Het was net alsof heel je toekomst in duigen viel. Toch zou hij naar de elders den gaan zodat hij verhalen kon vertellen over wat hij had meegemaakt. Zijn zusje begon steeds beter te worden in het ontcijferen wat anderen tegen haar zeiden door te liplezen en zijn broertje kon hem niet zien, maar hij zou wel alles kunnen horen en het zich dan visueel voor kunnen stellen. Tigerkit onderdrukte een zucht, rolde zich weer op zijn buik en stond toen op. Hij keek wat verveeld in het rond en liet toen zijn blik naar het kamp gaan. Daar zag hij een crèmekleurige kat net in de apprentices den verdwijnen en even werd zijn nieuwsgierigheid gewekt. Dat zou zijn toekomstige den worden, over één moon of anderhalf. Zou hij het al aandurven om een kijkje te gaan nemen? Hij keek kort over zijn schouder naar zijn broertje en zusje. Die sliepen en zouden de komende uren nog niet wakker worden. Ja, hij zou best wel even kunnen gaan. Snel glipte hij langs de Queens die aan het slapen waren en rende het kamp in. Zo snel zijn pootjes hem konden dragen, rende hij naar de apprentices den zodat niemand hem hopelijk zou zien. Hij had niet verwacht dat de crèmekleurige tom die hij net ook al had gezien stil was gaan staan vlak achter de ingang van de den en dus knalde hij vervolgens vol tegen hem op. “Oeps, sorry,” murmelde hij. “Dat was echt niet de bedoeling.” En ook niet dat hij zo snel ontdekt zou worden, trouwens.