Wish I couldn't hear you

Dew zette een stapje achteruit en bekeek met een grote grijns haar kunstwerk. Het was slechts een hoop mos voor ieder ander die ernaar keek, maar voor haar was het een heus meesterwerk. De details zaten goed, het was nét de juiste kleur groen, het gaf allerlei emoties weer die diep in haar duistere kunstenaarsziel zaten verscholen. Het jonge poesje keek om zich heen met een trotse blik in haar kittenblauwe oogjes maar zag tot haar verbazing en teleurstelling dat niemand aandacht had voor dit historische moment. Dew liep dan maar op één van de bezoekers af, tikte die aan en zei zonder op haar aandacht te wachten heel enthousiast: "Hee, kijk mijn kunshtwejk!"

+Moraine eerst

Moraine had er een gewoonte van gemaakt de nursery te bezoeken, vooral om herinneringen op te halen aan die tijd, dé tijd dat ze nog een kitten was en vol goede hoop dacht dat ze een to-be zou worden. Nee, vertelde ze zichzelf. Het zou Wren lukken. Het moest Wren lukken! Maar dat betekende niet dat ze ondertussen niet vastzat in de elders den. En daarom was ze nu hier. De nursery, waar ze nu werd geconfronteerd door een jonge kitten. Maar ze kon niet horen wat die kitten zei, aangezien hij van de verkeerde kant praatte. Ja, ze kon zien dat de kitten iéts zij, maar wat? Moraine kon alleen maar verward staren.

De oudere kattin leek haar niet te snappen, waarop een gefrustreerde uitdrukking over het knappe gezichtje van het jonge poesje gleed. Ze beet zachtjes in de voorpoot van de lichtgekleurde kattin en trok eraan, als om haar mee te krijgen. Haar tandjes waren nog niet zo scherp en ze beet niet hard genoeg om bloed te krijgen, al zou de ander haar frustratie vast wel voelen. Zo probeerde ze de elder mee te krijgen naar haar prachtig kunstwerk, aangezien het gewoon vragen niet echt bleek te werken.

Nog steeds verward keek ze de kitten aan, totdat die zachtjes in haar poot beet. ”Au!” Ja, kittentandjes mochten dan niet zo scherp zijn, maar ze voelde het wel. En het was niet fijn. Not. At. All. ”Wil je dat ik met je mee ga?” Ze stond op, klaar om de kitten te volgen naar wat het ook was dat ze wilde laten zien.

Aha, blijkbaar had de oudere kattin ook iets anders dan mosballen in haar hoofd! "Ja, kijk mijn kunstwejk!", herhaalde ze, waarna ze pootje voor pootje probeerde de ander mee te trekken naar het prachtige hoopje mos. Hoe kon je daar nu niet van onder de indruk zijn? De hele tribe zou moeten toekijken met open mond van verbazing!

Deze keer hoorde ze het wel. "Ja, kijk mijn kunstwejk!" Moraine liet zich meeslepen door de kitten. Was ze zelf ook zo irritant geweest toen ze nog kitten was? Vast niet, toch? Ze was vast de perfecte kitten geweest haha yeah right. Dat was... Dat was een hoopje mos. Ze keek even om zich heen, kijkend of de kitten misschien iets anders bedoelde, maar nee. De kattin staarde naar het hoopje mos voor haar. Dit was een... kunstwerk? Ok? Eigenlijk vond ze het niet echt een kunstwerk, maar als ze iets onaardigs zou zeggen, zou ze weer een boze queen op haar dak krijgen. "Wow, dat is heel erg... bijzonder." Ze wilde niet liegen, en dat deed ze dan ook niet. Het hoopje mos was heel erg bijzonder, maar niet echt in de manier dat de ander het zag.