Heavy rain, sleep sound

De kitten richtte zijn oogjes op Soundkit in afwachting wat haar antwoord zou zijn. De vogel zou natuurlijk ergens op de prooistapel liggen, maar Saffronkit had geen flauw idee waar ergens. Zijn achterpootjes waren net op de prooistapel geplaatst toen de witte kitten antwoord gaf op zijn vraag. Hij moest de hele stapel beklimmen om zijn missie te voltooien en de buit te claimen. Voorzichtig zakte de kitten door zijn achterpootjes, sprong en landde hoger op de prooistapel. Hij klapte zijn nageltjes uit om zich vast te grijpen aan de kikker waar hij op geland was, maar gleed met kikker en al een klein stukje omlaag. Het was nog ver voor hij de top zou bereiken. Uit het niets vroeg een grijze tabby wat de kittens aan het doen waren. Saffronkit keek geschrokken naar de oorsprong van het stemgeluid terwijl hij zijn pootje wat stabieler neerzette. Helaas was de prooistapel niet heel stabiel en gleed de kitten uit waarna hij naar beneden rolde tot hij met zijn rug in de bagger geland was. Zijn moeder zou hem wat doen als hij zo thuis kwam. Met grote bange ogen keek de kitten naar de apprentice. "Wij... Uh..." bracht de rosse kitten uit toen hij de norse blik zag. "Wij zoeken een veer." Snel gleed zijn blik naar Soundkit en een kleine glimlach gleed over zijn gezicht. Saffronkit was bereid om de schuld op zich te nemen mocht dat nodig zijn.

Soundkit zag hoe de rode kitten haar volgde. Maar inplaats stap voor stap op de stapel te klimmen nam hij een grote aansprong. Hoger als haar kwam hij wel zo, maar de kikker waarop hij landde gleed naar beneden. Hoe lang zou het duren voor ze de top hadden bereikt. Ze klauterde zelf ook hoger en misschien was ze drie kadavers verder toen een stem haar deed opschrikken. Ze wiebelde wat maar hield haarzelf wel staande. Saffronkit had niet zoveel geluk en rolde zo de stapel af, weer de modder in. Nu was hij pas echt een moddermonster. Maar lachen durfde de jonge kitten niet want ze had haar kopje naar het stemgeluid toegedraaid en zag een boze apprentice. Soundkit keek angstig toe op wat er nu zou gebeuren. Ze durfde niets te zeggen of te bewegen. Dus zat ze daar maar. Gelukkig leek Saffronkit wel nog iets te kunnen zeggen en beantwoorde zo op de vraag van de Apprentice dat ze een veer aan het zoeken waren. Even schoten haar blauwe oogjes naar de top van de prooistapel, waar een bruine vogel stilletjes nog doorweekter werd. Zou ze nu haar veer nog krijgen, of zou ze met straf weer op nursery arrest worden gezet? Kon een apprentice dat wel aan hun geven. Bibberend keek ze weer terug naar de Apprentice en Saffronkit. Of ze bibberde omdat ze zich nu rot voelde of omdat het koud was wist ze niet. Toch voelde ze zich wel wat beter wanneer de andere kitten haar een glimlach schoot. Eentje die zei dat alles goed zou gaan komen. Hoe ze hoopte dat hij gelijk had. "S-Sorry," stotterde ze in een zwak stemmetje tegen de boze apprentice. Ze hadden hem waarschijnlijk niet blij wakker gemaakt en ze hadden heel de prooistapel nu onder de modder zitten. Niet dat de regen deze er niet af zou wassen, maar dat leek even onbelangrijk voor alle drie de katten.

De rosse kitten, Saffronkit, gleed naar beneden waar hij met een plets in een plas modder terechtkwam. Southernpaw liet zijn blik nors van de ene naar de andere glijden. Ze wouden een veer nemen. En ze besloten dat te doen, bedekt onder de modder en terwijl het hevig aan het regenen was? De prooistapel zat vol modder en ook de twee kittens waren niet gespaard. De relatief grote apprentice boog naar voren, nam het lichtgekleurde poesje op bij haar nekvel en zette haar aan zijn poten, naast de andere, neer. "Jullie worden straks nog ziek, hop, in de nursery met jullie.", mauwde hij, zijn stem zwaar en niet bepaald goedgehumeurd. Straks zouden ze de halve clan nog groenhoest geven en daar zat niémand op te wachten.

Saffronkit's oortjes plaatste zichzelf plat in zijn nek toen Soundkit en hij aangespoord werden om naar de nursery te gaan. Ze hadden voor zijn gevoel al uren lopen zoeken in de regen en deze kater zou ervoor zorgen dat alles voor niks was. "Maar we zijn al zo lang opzoek naar een veer, laat het alsjeblieft niet voor niks zijn," zei de kitten duidelijk teleurgesteld terwijl hij weer twee stappen richting de prooistapel zette. Rustig wachtte hij het antwoord van de apprentice af. Hij zou hoe dan ook een veer voor zijn nieuwe vriendje regelen, al moest dat goedschiks of kwaadschiks.

Voor ze ook maar kon reageren op de boze apprentice, pakte deze haar op en zette haar op de grond neer. Hé! Ze wilde alleen maar een veer! Kon deze apprentice die dan tenminste niet voor hun pakken, in plaats van hun gelijk naar de nursery te duwen? Ze wilde alleen maar die veer, dan zou ze netjes doen wat iedereen wilde. Dan had ze een aandenken aan de eerste vriend die ze helemaal zelf had gemaakt. Saffronkit leek er ook zo over te denken, want hij zei dat ze al zo lang opzoek waren en dat ze echt gewoon de veer wilden. De apprentice had gezegd dat ze misschien ziek zouden worden, maar dan zou het allemaal voor niets zijn geweest als ze geen veer hadden. Soundkit knikte dus onzeker in instemming. Ze wilde de apprentice niet nog bozer maken, maar dit was ook belangrijk. "Dan beloven we naar binnen te gaan en daar te blijven. De heeeele dag, zodat we warm zijn en niet ziek worden," beloofde ze oprecht.