A peculiar encounter [Warhound]

Het beloofde een zonnige lentedag te worden. En dus had Quietcreek besloten om een wandeling te maken naar The Lily Pool. Hij zou later vandaag moeten helpen bij de Nursery en had zich dan ook voorgenomen om het deze ochtend rustig aan te doen. Hij had niet bepaald behoefte aan een ontmoeting. Mocht het plaatsvinden dan zou hij dat zeker niet verachten. Maar op zich zag hij The Lily Pool in gedachten verlaten en wel voor zich. Daar was kans op, zeker op dit uur in de ochtend. In gedachten verzonken baande hij zich een weg door The Small Forest. Quietcreek bewoog zich net iets langzamer voort dan de meeste katten. Aangezien hij nog maar een werkend oog over had moest hij meer moeite doen om de omgeving tot zich te nemen. Vandaar dat de vroege ochtend een uitstekende wandel tijd voor hem was. Met nog maar weinig mede Clan katten op de been liep hij dan minder snel daadwerkelijk iemand in de weg. Na enige tijd kwam hij aan bij The Lily Pool, die tot zijn opluchting inderdaad verlaten was. Voorzichtig naderde hij de oever om vervolgens plaats te nemen in het zachte gras. Hij liet zijn staart over zijn voorpootjes rusten terwijl hij naar het wateroppervlak keek. Er stond bijna geen wind en er trok dan ook nauwelijks rimpeling over deze met lelies gevulde spiegel. Zo nu en dan wisten enige zonnestralen zich door het bladerdek heen te werken om zo op het meer te weerkaatsen. Het water leek dan wel van zilver en was rijk gevuld aan fonkels. Onbewust stelde Quietcreek zich wat groter op dan hij was om zichzelf zo tevreden te stellen met zijn spiegelbeeld. Het water had zijn aandacht zodanig vast dat hij de andere Clan kat niet eens zag naderen…

A peculiar encounter [Warhound] D4aeduc-d6c2092e-1e74-4baf-b7b9-640ce9cc8fb4.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOiIsImlzcyI6InVybjphcHA6Iiwib2JqIjpbW3sicGF0aCI6IlwvZlwvODcxODU4MGYtZWM5MS00OGI5LWFlN2MtZDgwNjRkZTc5ZGExXC9kNGFlZHVjLWQ2YzIwOTJlLTFlNzQtNGJhZi1iN2I5LTY0MGNlOWNjOGZiNC5naWYifV1dLCJhdWQiOlsidXJuOnNlcnZpY2U6ZmlsZS5kb3dubG9hZCJdfQ

De calico kater liep met lange passen wat rond door het territorium. Honger belaagde de clan en het deed hem zo onwijs goed. Honger zorgde voor onrust, haalde moralen weg en katten deden dingen die ze normaal nooit zouden doen. En hij leefde voor entertainment zoals dat. Hij genoot van deze setting, van het gevoel dat er iets in de lucht hing dat al bijna tastbaar was. Er kwam wat groots aan, en hij was van plan op de eerste rang te gaan wachten en te zien hoe het zich ontvouwde. Hij lachte even in zichzelf, een leeg en hol geluid. Maar goed, dat plezier zou pas voor later zijn. Vandaar dat hij meer naar een kortetermijn plezier ging kijken. Een clanmate kon een goede optie zijn. Daar waren er immers genoeg van. Jammer genoeg was zijn reputatie wel en duidelijk bekend in Riverclan. Iedereen wist van de kater af en hoe hij met andere omging, al was dat nog niet een teken dat niemand ooit terug op hem in ging. Nee, eenzaamheid was misschien net zo'n sterke drijf als honger, het liet je dingen doen waar je normaal niet eens van zou kunnen dromen. Met een relaxte grijns op zijn snuit bereikte hij de lily pool. En hiermee ook zijn slachtoffer voor de dag. Quietcreek, een mannelijke Queen die de moederpoezen en kittens moest begeleiden helpen. Vechten was immers niet voor iedereen aangelegd. Een die zijn eigen spiegelbeeld aan het bewonderen was. Nonchalant liep hij dichterbij en vleide zichzelf tegen de ander aan, hiermee weinig persoonlijke ruimte overlatend. "Hallo schoonheid, het ziet eruit dat we beiden hetzelfde aan het bewonderen zijn" Zijn toon spinnend maar zijn zilveren ogen volgde niet, deze stonden observerend in die van de ander. Hij was niet zo dom als wat andere dachten van hem.

The extreme always seem to make an impression

Haast verwikkeld in een dagdroom doordat de schoonheid van het meer al zijn aandacht opeiste, had hij de andere kater niet eens horen aankomen. Quietcreek schrok toen hij plotseling het spinnende, warme lichaam van de andere kater langs het zijne voelde strijken. Voor enkele seconde stond hij als bevroren op zijn plaats, compleet verbijsterd over wat er gaande was. "Hallo schoonheid, het ziet eruit dat we beiden hetzelfde aan het bewonderen zijn" Het was Warhound die deze woorden had gesproken. Pas nu kwam Quietcreek in beweging. Enigszins onhandig zette hij al struikelend een paar passen naar links. Hij was niet zo zeer kwaad of overstuur. Meer zo verward. “Oh… eh… is dat zo Warhound? Ik wist niet dat je ook van lelies hield.” Stamelde hij. Quietcreek wilde hem ruimschoots het voordeel van de twijfel geven. Hij was niet dom. Hij wist heus wel wat Warhound bedoeld had. Maar hij had de hoop dit gesprek te kunnen verdraaien in iets anders. Deze calico kater had nogal een reputatie binnen de clan. Hoewel hij best wilde geloven dat alle problemen rondom Warhound zich inderdaad hadden voorgedaan kon hij er niet bij dat de kater hier geen enkele motivatie voor zou hebben. Hij had horen zeggen dat Warhound slechts vervelend en dom was. Hoewel dat eerste zeker klopte wilde hij van het tweede niet uitgaan. De manier waarop de calico kater naar hem keek gaf hem een ongemakkelijk gevoel. Het was alsof Warhound door hem heen keek, scannende voor de juiste woorden om hem klem te zetten.