Hey Mr. Curiosity [Tigerkit]

Na een lange dag jagen was Marshfire nu uiteindelijk in een welverdiende slaap gevallen, neergeploft in haar nest. Ze had nog erover nagedacht om een vriendin in de Nursery te bezoeken, maar had zich erbij neergelegd dat ze gewoon te moe was. Helaas duurde haar slaap niet lang. Kleine pootjes trippelden over het mos en verstoorden haar slaap. Voorzichtig opende ze haar ogen tot spleetjes. Een kitten. Ze deed haar ogen weer dicht, en deed alsof ze sliep. Ze zou deze kitten wel eens flink laten schrikken.

- Tigerkit first

~~boo~~

Dit was de tweede keer dat hij ontsnapte uit de nursery. Het was niet dat hij echt kwaad in de zin had of zo, maar hij wist dat zijn naamceremonie eraan zat te komen en hij was echt rusteloos. Hij wilde zo graag apprentice worden, zijn broer en zusje naar de elders den zien verhuizen en prooi voor hun kunnen vangen en hun in kunnen lichten met allerlei verhalen over avonturen die hij had meegemaakt. Het liefste zag hij natuurlijk gebeuren dat zijn zusje haar zicht terug zou krijgen en zijn broer zijn gehoor, maar StarClan zou dat hun niet meer terug gunnen. En ergens maakte hem dat boos en ook wel ietwat schuldig over zijn lot omdat hij niks had, maar zijn moeder en vader zeiden tegen hem dat hij zo niet mocht denken. Gelukkig kregen zijn siblings van hun moeder en hun vader ook veel liefde en aandacht. Nee, op dat vlak kon Tigerkit niet klagen. En hij wist dat hij ook een flinke oorveeg zou krijgen van zijn moeder als ze zou ontdekken dat hij weer uit de nursery was gegaan, maar hij was gewoon te nieuwsgierig voor zijn eigen welzijn. Hij trippelde dan ook zo stilletjes mogelijk de warriors den binnen, in de verwachting dat hij leeg zou zijn omdat het het tegen de schemering was en hij al veel warriors naar buiten had zien gaan om te gaan samentongen. Het was dan ook een wonder te noemen dat hij tijdens zijn tocht niet gezien werd, wat misschien ook wel kwam door het feit dat zijn vacht zo fluffy was dat hij eigenlijk al half op een apprentice leek met zijn grootte. Er lag echter één warrior te slapen en nieuwsgierig zijnde trippelde Tigerkit dichterbij. Hij hield zich zo stil mogelijk en concentreerde zich op haar gestalte. Hij boog zich wat dichter naar haar toe om te concluderen of ze al echt naar dromenland vertrokken was. Wacht eens even…

Dichterbij en dichterbij en dichterbij, kwam de kleine kitten. Stiekem glurend door haar ogen tot spleetjes te knijpen zag ze hem dichterbij komen, totdat hij uiteindelijk vlak voor haar stond. Zodra de kitten zich naar haar toe boog, opende ze haar ogen. ”Boe.” Ze had hier veels te veel plezier in, en deze kitten was ook niet de eerste kitten waarbij ze dit gedaan had, hoewel het altijd afvragen was hoe de kitten zou reageren. Ze mocht toch maar hopen dat ze nu geen boze queen op haar dak kreeg.

Tigerkit had haar één seconde voordat ze haar ogen opende en “boe” tegen hem zei door, maar dat was natuurlijk net ietsje te laat. Zijn vacht kwam een klein beetje de lucht in en er lag een geschrokken blik op zijn gelaat, maar daarna begon hij te lachen en zwiepte met zijn staart terwijl haar haast beschuldigend aankeek. “Ik had u door!” kirde hij vrolijk. “Ik had u door vlak voordat u uw ogen open deed.” Er lag ook een klein beetje trots in zijn stem, want de enige reden waarom hij haar door had gehad, was omdat hij zich op haar ademhaling had kunnen concentreren toen hij dichtbij haar stond. Haar ademhaling had anders geklonken dan als ze had geslapen en dat had hij enkel kunnen afleiden omdat hij vaak op zijn broertje en zusje moest passen en hij zich ook altijd op hun ademhaling concentreren zodat hij kon concluderen of ze hulp nodig hadden of niet. Aangezien ze doof en blind waren, waren ze wel behoorlijk afhankelijk van hem of andere queens. Het was dan ook enkel omdat hij wist dat ze sliepen dat hij ze even achter had gelaten. Hij maakte het zichzelf gemakkelijk door naast haar te gaan liggen en richtte zijn amberkleurige ogen op haar, een vrolijke glimlach om zijn snoet hebbend. “Bent u niet moe?” vroeg hij zachtjes aan haar. Hij grinnikte. “Zal ik u met rust laten?” Misschien had hij haar nachtrust nu wel verstoord door hier naar binnen te komen. In dat geval zou hij zijn luie reet wel opheffen en ergens anders gaan liggen in de nursery, maar voor nu had hij nog geen afwijzing gekregen in verband met zijn aanwezigheid. Dus hij nam aan dat hij nog wel even kon blijven liggen.

Ze lachte samen met de kitten. ”Ik had u door! Ik had u door vlak voordat u uw ogen open deed!” Haar hart smolt. Deze kitten was echt enorm schattig, maar dat zou hij waarschijnlijk niet willen horen, dus zei ze dat maar niet. ”Wat knap!” Dat meende ze, want ze had best wel wat ervaring hiermee en dit was de eerste kitten die haar door had gehad. De kitten ging naast haar liggen, en ze merkte van zichzelf dat ze het ok vond. Ja, ze was nog steeds moe, maar ze kon onmogelijk boos blijven op deze kitten. ”Bent u niet moe? Zal ik u met rust laten?” Dacht hij nou echt dat ze hem weg zou sturen? Natuurlijk zou ze dat niet doen! ”Nee hoor, dat hoeft niet. Ik ben Marshfire, trouwens.” Ze was trots op haar naam. Vernoemd naar die mysterieuze lichtjes boven het moeras, wat haar ook een beetje mysterieus maakte.

Tigerkit’s ogen gloeiden van trots toen ze hem prees. Hij kon het niet helpen dat hij iets rechter ging zitten en dat zijn kopje iets meer naar boven ging, een duidelijke fiere houding zichtbaar in zijn attitude. Hij vond het stiekem nog leuker dat ze hem niet meteen wegstuurde. Het was voor hem absoluut geen straf om op zijn broertje en zusje te letten, maar soms vond hij het ook leuk om het kamp wat meer te ontdekken en daarbij zijn Clanmates te leren kennen. Over iets minder dan twee moons zou hij bovendien apprentice worden en hij vond het belangrijk dat hij tegen die tijd toch wel wat meer warriors dan enkel de queens leerde kennen, misschien wel een band krijgen met één van hun. De warrior legde uit dat ze Marshfire heette en Tigerkit’s ogen begonnen weer te fonkelen. “Wat een mooie naam!” prees hij haar op zijn beurt, zijn zachte gesnor de ruimte vullend. Een zachte bries waaide door de den heen en hoewel Tigerkit een dikke vacht had om zichzelf te beschermen, kroop hij wat dichter naar Marshfire toe en drukte zijn flank tegen de hare aan, zoals hij vaak deed met zijn siblings als ze het koud hadden. “En ik ben Tigerkit!” zei hij op een trotse toon tegen haar. “En samen met Lionkit en Leopardkit ben ik één van de stoerste kittens van de nursery.” Hij lachte er een beetje grappend bij, maar toch was er weer die trots in zijn ogen te zien. Hij was niet per se van plan om de stoerste kitten van de nursery te blijven, maar het was wél zijn doel om hogerop te komen. Een hardwerkende apprentice, een gerespecteerde warrior en uiteindelijk een goede mentor en misschien wel de nieuwe deputy. Wie weet. “U heeft geen kittens in de nursery zitten, wel dan?” Hij keek haar analyserend aan; ze leek nog te jong te zijn voor een nestje en haar buik was ook niet dik. Nee, hij dacht niet dat er kittens van haar waren in de nursery.

Marshfire begon zich een beetje ongemakkelijk toen Tigerkit zich tegen haar aan drukte. Ho. Af. Koest. Ze probeerde het niet te laten merken, maar het was moeilijk. "En ik ben Tigerkit!" Tigerkit, best een leuke naam. Ze lachte zachtjes bij de trotse toon waarmee hij het vertelde. "Leuk je te ontmoeten, Tigerkit," glimlachte ze. "En samen Lionkit en Leopardkit ben ik één van de stoerste kittens van de nursery." Ze nam maar aan dat Lionkit en Leopardkit zijn siblings zijn. Allemaal vernoemd naar de oude clans. In context erg bijzondere namen. "U heeft geen kittens in de nursery zitten, wel dan?" Het was een oprechte vraag, en dus zou ze ook, for once, een oprecht antwoord geven op deze vraag. Want de waarheid was dat ze kittens nu nog een beetje lastig vond. En misschien was dat kwetsend voor Tigerkit, maar het was de waarheid. "Ehmm, nee. Ik ben nog best wel jong daarvoor en ik... heb op dit moment geen zin om kittens te krijgen. En ik heb het druk." Geen volledige leugen, geen volledige waarheid. Alles om zijn gevoelens toch maar niet te kwetsen.

Een brede glimlach kwam om de lippen van Tigerkit te staan toen ze zei dat ze het leuk vond om hem te ontmoeten. Ze was knap! Maar ja, dat vond hij bij bijna elke she-cat die er een beetje goed uitzag. Er waren ook wel she-cats waar hij het niet bij vond, hoor. Maar daar zweeg hij dan heel wijselijk tegen. Nou ja, hij praatte wel tegen hun, maar hij zei bijvoorbeeld niets over hun uiterlijk. Alles om hun gevoelens niet te hoeven kwetsen. Voor hemzelf maakte het hem niet echt veel uit of ze hem knap vonden of niet. Als hij flirtte en hij merkte dat er geen antwoord op werd gegeven, dan knoopte hij wel een gewoon gesprek met ze aan. Makkelijk, toch? Ja, vond hij ook. “Ik begrijp het,” zei hij met een brede glimlach. “Kittens zijn niet altijd even leuk.” Leopardkit, Lionkit en hijzelf wel natuurlijk, maar er waren ook kittens in de nursery die echt behoorlijk konden zeuren en het bloed onder de nagels van hun ouders vandaan konden halen. Nee, op dat vlak wilde hij liever ook geen kittens krijgen als het zo moest. Enkel als ze een beetje zijn karakter of die van Leopardkit en Lionkit zouden hebben, zou hij later heel misschien een nestje willen hebben. Maar dat was allemaal nog te ver om daar al over na te denken; hij was zelf nog maar een kitten! “Ik ga het daar op uw leeftijd ook te druk voor hebben. Ik ga de sterkste, de stoerste en de beste warrior van RiverClan worden.” Met een brede grijns keek hij haar aan, maar toch school er iets van ambitie in zijn blik die zijn woorden maar al te waar wilde maken. “Het woud zal mij over enkele seizoenen kennen als Tigerstar en ik zal het woud groot maken.” Hij lachte vrolijk naar haar. “En u mag dan mijn deputy zijn!"

Glimlachend luisterde Marshfire naar Tigerkit, die vertelde dat hij later de beste warrior in RiverClan zou zijn. “Het woud zal mij over enkele seizoenen kennen als Tigerstar en ik zal het woud groot maken." Dat zorgde ervoor dat haar glimlach nog breder werd. Niets zo leuk als een kitten met ambitie. “En u mag dan mijn deputy zijn!" Nou, dat hoefde nou ook weer niet hoor. Ze vond het goed waar ze nu was, en ze had nog helemaal geen apprentice gehad. Toch deed ze mee met de kitten. "Uh-huh", mauwde ze. Ja, vast.