Dance dance

Met stevige stappen verplaatste ze zich door het gras. Een zekere euforie straalde van haar af. Nog nooit had ze zich zo gevoeld. Misschien was dit wel de eerste keer sinds haar kittentijd dat ze zich oprecht gelukkig voelde. Ze realiseerde zich pas hoe erg ze hem had gemist toen ze hem na al die tijd weer zag, haar vader. Hij had van haar afgezien toen ze slecht 8 moons oud was en hij amper volwassen. Lang heeft ze wrok voor hem gevoeld. Maar nu ze goed hadden gepraat en hij zijn fouten had toegegeven, had ze hem vergeven. En nu was ze aan het lopen, nadenken. Hoe moest het verder gaan? Ze zouden samen gaan leven, dat was al zo goed als afgesproken. Maar het zou niet makkelijk worden. Haar gedachtegang werd onderbroken door het geluid van ritselend gras. Ze verstijfde ter plekke, maar herstelde zich snel en zakte in een vechthouding. "Laat je zien."

-Eerst Lítill, daarna open

Met een korte blik op zijn poot constateerde ze dat hij inderdaad gehandicapt was. Ze herstelde zich van haar gespannen houding en ontspande haar spieren. "Dat zou ik nooit doen." verzekerde ze hem met een schuin lachje. Behalve dat hij zijn poot niet kon gebruiken, was hij ook duidelijk aardig oud. Het was erg onwaarschijnlijk dat hij lang alleen én met een verminkte poot had geleefd. Hij zag er ook zeker gehavend uit, met een paar onfraaie littekens dwars door zijn gezicht. "Hoe komt dat, met je poot?" vroeg ze brutaaltjes. Ze was dan ook wel echt geïnteresseerd. "Ik ben trouwens Amare." voegde ze er snel aan toe.

Een kort knikje werd in zijn richting geworpen toen hij zich voorstelde. Zijn verhaal klonk alles behalve leuk. Ze trok een vies gezicht. "En ze hebben je niks aangedaan, de tweebenen?" vroeg ze. Ze had inmiddels wel geleerd dat niet alle tweebenen slecht waren, maar toch voelde het onecht aan dat hij zomaar was bevrijd. Alles wat geen kittypet was was gevaarlijk en goor. Het voldeed niet aan het standaard van een "goed" dier. Haar moeder had ze nadat ze was vertrokken nooit meer gezien, maar ze wist dat zij een kittypet was: iets waar ze niet open over sprak. Hoe kon ze nog serieus genomen worden met zo'n bloedlijn? Ze schudde de gedachte van zich af en vroeg de rood-witte kater: "Wat brengt jou hier? Ik heb je geur hier nog nooit geroken."

Een grinnik ontsnapte uit haar mond toen hij haar vertelde dat de tweebenen er niet ongeschonden uit waren gekomen. Mooizo. Zelf schaamde ze zich al lang niet meer om haar kittypet achtergrond. Ze kon zich amper herinneren hoe het toen was. Zo snel had haar vader haar al meegesleurd in zijn rogueleven. Haar ervaringen met tweebenen waren niet al te best geweest. Het was mooi om te horen hoe Lítill zich tegen ze had verzet. Hij praatte verder. Natuurlijk had zijn poot beweging nodig. Ze had geen flauw idee hoe ze zelf met zo'n handicap zou omgaan. Waarschijnlijk zou ze gewoon dood gaan. "Jij bent hier dus altijd in de buurt?" vroeg ze rood-witte kater haar. Ze opende haar mond, maar stokte en sloot hem weer. Wat moest ze zeggen? Vroeger was ze hier vrijwel wekelijks. Ze waren nu slechts een paar uur lopen van haar oude schuur. Maar nu hadden zij en haar vader zich ergens anders gevestigd. Wat zou de kater tegenover haar met deze informatie doen? Hij zou haar in deze staat niet veel kunnen maken. Bovendien was ze een verschrikkelijke leugenaar. Dus besloot ze om te gaan voor het eerlijke antwoord: "Vroeger wel, maar ik ben verhuisd naar een betere plek dichter bij het woud." Haar stem trilde op een manier die verraadde dat er meer achter zat, dat dit een gevoelig onderwerp was. Als hij haar kwam opzoeken dan was het twee tegen één. Geen enkele reden om je zo druk te maken. "En jij?" vroeg ze hem.

De rood-witte kater haalde zijn schouders op. "Redelijk dichtbij, ik kan nog geen hele reizen maken met mijn poot, maar ver genoeg om eens ergens te komen. Redelijk diep in het woud, maar ver genoeg van de clans." Het woord clans bracht een bepaalde sfeer. En ze begreep goed waar die vandaan kwam. Rogues neigden nogal naar het voelen van een bepaalde minachting of haat richting de clans. Zijzelf ervaarde dit net zo. De kattin knikte begrijpend. Het leek haar rot, het hebben van zo'n handicap. Je kon je amper nog verdedigen en jagen was een hele opgave. Al was dat nu wel een reden om te ontspannen. Hij zou haar niks kunnen maken. Ze ontspande haar spieren en besefte dat ze al die tijd had klaargestaan voor een gevecht. "Het leven is voor jou dus geen feestje." grinnikte ze, hopend op iets van luchtigheid in het gesprek.