A moment alone

Butterpact onderdrukte een zachte zucht. Hij wist niet wat het was, maar het kamp was de laatste tijd ontzettend verstikkend voor hem geworden, al zeker nadat hij gewond was geraakt. Uiteindelijk waren de verwondingen minder erg geweest dan ze geleken hadden en kon hij na een paar dagen na goed verzorgd te zijn weer lopen, maar werd hem afgeraden om hevige inspanningen te doen om te voorkomen dat zijn wonden weer open zouden gaan. Hij merkte wel dat hij de dood in de ogen had gekeken; hij bewoog veel langzamer dan eerst en hij was sneller moe. En daar was Puppysnarl opeens geweest met de mededeling dat ze zwanger was en dat ze zijn kittens zou krijgen. En hoewel hij het advies gekregen dat hij beter in het kamp kon blijven, liep Butterpact het kamp toch maar weer uit. Hij had geen idee hoe hij zich moest gedragen. Hij wilde zich vol inzetten voor dit nieuwe nestje, zíjn nieuwe nestje, maar hij had geen idee hoe hij moest openstaan voor de reacties van anderen. Puppysnarl had het al verteld aan Butterstar of ging het nog vertellen en Butterpact had geen idee hoe zijn leader zou reageren. Hij was nu niet bepaald één van de vrolijkste katten geweest. Misschien ging hij haar wel kwalijk houden voor het feit dat hij haar dochter opzadelde met de kittens? Hij slikte. Dan bestond er ook nog die kans dat Puppysnarl het toch niet allemaal aan zou kunnen en de kittens dan maar bij hem liet. Hij schudde zijn hoofd. Nee, hij mocht er niet te veel over nadenken, dan werd hij dadelijk gek. Hij liep op zijn gemakje richting Fourtrees, hopend dat hij nu geen WindClanner tegen zou komen. Zijn laatste aanvaring met een WindClanner was niet zo goed geweest en had bijna geresulteerd in zijn dood. Het had hem krachtig gemaakt, hoe hij daar de WindClanners op stond te wachten. Later realiseerde hij zich wat voor een dwaas hij was geweest de afgelopen maanden en hoe weinig hij geleefd had, hoe erg hij zijn Clanmates van zich had afgeduwd terwijl ze er juist voor hem probeerden te zijn. Butterpact keek op toen de vier eiken opdoemden in de verte. En een zachte zucht ontsnapte hem vervolgens toen hij de ShadowClan deputy zag zitten, Acorndust. “Laat me raden,” bromde hij terwijl hij de ShadowClanner naderde. “Je had rust nodig, zeker?”

Butterpact haalde zijn schouders op. “Ik maak als warrior zijnde al een hoop gezeik mee van de rest, dus ik kan me wel voorstellen hoe het is als je dan de deputy bent van je Clan.” En je ging hem niet wijsmaken dat er in ShadowClan ook niet langs alle kanten gezeik kwam. Nu hadden ze ook nog dat gedoe met WindClan en dat maakte het er niet beter op. Dat wilde echter niet zeggen dat hij zijn geheimen ging verklappen aan de ShadowClan deputy. Hij hoefde niet te weten dat er veel onrust heerste in RiverClan door wat er gebeurd was. Of hoe zwaar het voor zowel zijn leader als de vader van haar laatste nestje was geweest toen Steppingstone gedood werd door één van de WindClanners. Butterpact wilde dat hij dat gevecht met de WindClanner had kunnen beëindigen en zich, samen met zijn Clanmates, op die heks had kunnen storten die dat gedaan had. Maar hij was dodelijk gewond geraakt en het had niet veel gescheeld of hij had het niet overleefd. Het zorgde in elk geval voor een nog diepere gewortelde haat voor WindClan dan voor zijn warriorschap en zijn ongeluk al het geval was geweest. “Net zoals de rest van de Clan,” bromde hij op een manier dat duidelijk weergaf dat hij niet al te veel informatie ging weggeven. Het was niet omdat ShadowClan zich ermee bemoeid had en uiteindelijk één van de factoren was geweest dat het gevecht was gestopt dat hij daardoor informatie prijs moest geven. Dat zou zelfs Butterstar niet goedkeuren. “Als WindClan denkt dat ze ons klein krijgen, dan hebben ze het mis.” Haat sprankelde in zijn ogen terwijl hij even blikken kruiste met de deputy, maar daarna keek hij weg.

“Wat RiverClan betreft is dat zeker goed, ja. WindClan mag voor mijn part volledig wegrotten.” Zijn lippen trokken zich terug in een grauw toen hij dacht aan hoe één van die gore hazenvreters had in haar hoofd had gekregen om Steppingstone te vermoorden. De weerloze elder had zich niet eens kunnen verweren voordat de WindClanner haar dood had gebeten. En dan was hij bij zijn eigen gevecht nog bijna om het leven gekomen door die verrekte tom die hem net iets te slim af was geweest. Butterpact wilde dat hij de kans had gehad om hem te vermoorden, dan had hij Butterstar een hoop ellende kunnen besparen. Hij had achteraf pas alle details gehoord van het gevecht en hoewel ze the Heatherfields voor zich hadden gewonnen, hadden ze daar ook de absolute prijs voor moeten betalen. En als hij er bij stilstond, dan besefte hij zich dat zijn goede vriendin Puppysnarl ook om het leven had kunnen komen, samen met de kittens die binnen de kortste keren geboren zouden worden. En dan mocht hij van Acorndust geen wrok koesteren. Als buitenstaander was dat natuurlijk nogal makkelijk te zeggen. ShadowClan had het gevecht misschien gestopt, maar ze zouden geen idee hebben van het leed dat RiverClan was aangedaan. “Je weet niet waar je het over hebt!” snauwde hij naar de deputy. “Mijn partner en mijn ongeboren kittens hadden kunnen sterven tijdens dat gevecht. En waar RiverClan er nog voor koos om met eer te vechten, verloor WindClan dat volledig uit het oog toen ze een weerloze, mentaal gehandicapte elder naar StarClan stuurden door haar te vermoorden. En dan mag ik niet blind zijn van haat.” Hij trok zijn bovenlip terug in een grauw naar Acorndust. “ShadowClan moet zich de volgende keer met hun eigen zaken bemoeien. Het had ons een hoop leed kunnen verzachten als we nog wat WindClanners zich bij StarClan hadden zien voegen.”

Het voelde goed om zijn frustraties even te laten gaan, al wist hij dat het niet voor lang zou werken. Hij zat momenteel ook ontzettend in spanning te wachten tot zijn kittens geboren zouden worden en hij kon alleen maar hopen dat Puppysnarl geen schade had opgelopen in het gevecht dat ervoor zou zorgen dat er iets mis zou zijn met hun kittens als ze eenmaal geboren werden. Hij had echter nog niet het idee dat ze iets mankeerde, dus dat was al een geruststelling op zich. Hij richtte zijn blik op Acorndust toen deze geen partij leek te trekken en beide Clans op hun fouten wees. “Elke WindClanner die daar zijn leven liet, had het verdiend,” bromde hij koud. Nee, hij kon geen sympathie opbrengen voor WindClan, niet na wat ze gedaan hadden. Hij was dan ook niet boos op Cobradusk, die blijkbaar het leven had genomen van minstens één WindClanner en een andere had proberen te doden. Het was zijn goed recht geweest. Als WindClan zo laag zakte dat ze een mentaal gehandicapte elder aanvielen en doodden, dan was geen straf voor hun te zwaar. “Zorg ervoor dat jullie de volgende keer ook buitenstaanders blijven,” gromde hij. “Voordat één van de Clans zich tegen ShadowClan keert en jullie hetzelfde lot opwacht. Al denk ik dat ShadowClan misschien met iets meer eer zal vechten dan WindClan.” Met ThunderClan had hij op dit moment geen probleem omdat die Clan tenminste hun poten thuis wisten te houden, maar ShadowClan en WindClan waren momenteel niet zijn favoriete Clans. “Maar het is ons gelukt,” gromde hij op een bittere toon. “De Heatherfields zijn van ons.” Maar tegen welke prijs?

“Dus als het aan jou had gelegen, had ShadowClan zich erbuiten gehouden wil je zeggen?” Interessant. Een leader en een deputy die het niet met elkaar eens waren, konden nog wel eens een obstakel vormen voor het regime binnen hun Clan. Al zeker als katten het op zouden gaan merken. Diegenen die een kronkel in hun kop hadden en niet trouw waren aan hun Clan konden het tegen ze gebruiken en er op een moment vol chaos gebruik van maken. Hij mocht dan hopen voor Acorndust en Tallstar dat ze de problemen verwachtten en erop konden anticiperen. Nu was het natuurlijk niet ongebruikelijk dat een leader en een deputy verschillende meningen deelden, maar het was wél ongebruikelijk dat één van de twee dat deelde met iemand die zich buiten zijn Clan bevond. Wat als hij dit tegen ze zou gaan gebruiken? En misschien zou hij dat ooit ook wel doen, als ShadowClan zich met hun zaken bleef bemoeien. “RiverClan zou sterk genoeg zijn geweest om met een paar ShadowClanners te dealen, ook al bevonden de deputy en de leader zich onder hun,” bromde hij kortaf tegen de ShadowClanner. De strijdlust verdween echter uit zijn houding toen Acorndust zijn woorden sprak. “Een dode gehandicapte elder, enkele andere doden onder RiverClan, zwaargewonden en een aantal doden in WindClan, blijkbaar,” sprak hij op bittere toon. “De WindClanner die met mij heeft gevochten, had ook de intentie om mij te doden.” Hij trok kort met zijn oortje. “Met een beetje pech hadden mijn ongeboren kittens geen vader meer gehad.” En dat besef drong zich maar al te goed tot hem door.

Butterpact klemde zijn kaken op elkaar. Hij vond het vreselijk om met zijn neus op de feiten gedrukt te worden, al zeker als het over het lot van zijn ongeboren kittens ging. Ja, hij had dood kunnen gaan. En zoals de ShadowClan deputy al aangaf, hadden ze dan wel the Heatherfields gehad, maar hun vader zouden ze kwijt zijn. Hij zou nooit meer bij ze op bezoek kunnen gaan en hij had hun geboorte enkel via StarClan kunnen volgen. Als StarClan hem immers een kans had gegeven om hun geboren te zien worden. Aan de andere kant had StarClan er ook voor gezorgd dat hij nog steeds leefde, dus misschien stond het geluk toch wel aan zijn kant? “Dat zou aan hun karakter gelegen hebben,” sprak hij op een uiterst kalme manier, al voelde hij zich niet zo. Zijn hart hamerde namelijk in zijn keel bij het idee dat zijn kittens het zonder hun vader hadden moeten stellen, enkel omdat deze zich in een gevecht had willen bewijzen. En Puppysnarl had zich ook in het gevecht gegooid. Met een beetje pech had hij helemaal geen kittens meer gehad. Maar dat zou hij dan niet geweten hebben omdat hij in eerste instantie niet wist dat ze zwanger van hem was. Als hij dat had geweten, dan had hij haar niet mee laten vechten. Hij vermoedde echter dat zij het ook niet had geweten; Puppysnarl had misschien geen zin in het moederschap, maar ze zou haar kleintjes nooit expres gevaar hebben laten lopen. Daar was hij zeker van. “Misschien hadden ze het juist makkelijker achter zich kunnen laten omdat ze me niet kenden. Misschien had mijn partner het ze pas veel later verteld, op een leeftijd dat het hun niet zo veel meer uitmaakte.” Hij keek Acorndust recht aan. “Ik deed wat ik moest doen voor mijn Clan, Acorndust. Je kunt geen directe orders van je leader negeren. Dat weet jij even goed als ik.”

Het was vreemd om uit de mond van een deputy te horen dat je soms moest nadenken voordat je orders opvolgde. Zou Acorndust daar ook zo simpel over denken als iemand zíjn orders zou negeren? Of misschien was het iemand die heel erg rekening hield met de belangen van zijn Clan en de meningen van anderen. Dat was natuurlijk geen slecht iets, maar de katten die in de Clans leefden, waren geen katten van StarClan. Soms maakten ze de foute keuzes en als een leader of een deputy daar te veel op afging, dan kon het alsnog fout uitlopen. Butterstar had ervoor gekozen om WindClan een lesje te leren en Butterpact was het daarmee eens geweest. Hij zou zijn kittens dan ook leren dat ze altijd moesten vechten voor hun Clan als dat hun werd opgedragen. Hij kende Butterstar goed genoeg om te weten dat ze de beslissing niet zomaar had gemaakt. En dus snoof hij op de woorden die de deputy sprak. “Dus jij zou het oké vinden als jouw katten jouw woorden in twijfel zou trekken, zelfs al denk jij dat jij het juiste doet?” Hij schudde zijn hoofd. “Als we orders mochten negeren en voor ons mochten denken, dan had de Clan niet eens een leader nodig. Plus iedereen weet dat de wil van de leader wet is, ook al ben je het er dan niet mee eens. Dat is juist een deel van de loyaliteit die je hebt gezworen aan je leader en je Clan toen je warrior werd, lijkt me.”