Tremors that shook long ago

De grond trilde onder haar poten toen een monster langs haar heen raasde en de windvlaag die haar vacht bewoog droeg de scherpe stank die het monster eigen was. Ooit was ze zo bang geweest voor de monsters op het zwarte pad, maar die angst was vervangen door andere angsten. Gevaren die niet het lichaam, maar de ziel aan stukken scheurden. Ze stopte bij een miezerig struikje om te ruiken of de geurmarkering nog duidelijk was. De WindClangeur hing netjes op zijn plek en zo te ruiken had niemand de grens overgestoken. Mooi, mooi. Deze grens leek in deze tijden minder gevaarlijk dan de grens met RiverClan, maar moest nog altijd goed gecontroleerd worden. Al was dat niet helemaal het enige wat haar naar deze grens bracht. Toen ze aan de overkant van het pad een bekende gestalte zag, bleef ze even staan. Ze was niet naar de Gathering geweest en ze had hem niet gezien sinds hij met zijn kleindochter het WindClankamp had verlaten. Lionroar.

It is walking evenly between you and me, this truth, this terror
And it stares us in the face, until we break our nose against the mirror
Tremors that shook long ago 33kui4l

*********

Spoiler:

Rustig stapte de kater richting de Windclan borders. Zo eens in de zoveel tijd kon hij het niet laten om in die richting te lopen. Voor meerdere redenen. Hij was er achtergekomen dat hij in Windclan al kleinkinderen had die ondertussen warrior waren, zijn zoon Lizard had hem er niks over verteld. Ergens hoopte hij ze tegen te komen. En dan waren er nog Evergreen en Crowcall. Twee katten binnen Windclan die hem heel dierbaar waren. En dan.. hoopte hij soms nog dat Tinderlight aan de andere kant van de border zou staan. Maar hij wist dat dat niet mogelijk was. Ze had zich gevoegd bij Starclan.. een dochter achterlatend.

Een vriendelijke uitdrukking stond op zijn gelaat toen hij een bekende kattin aan de andere kant van het donderpad zag staan. "Evergreen," begroette hij haar. "Hoe is het leven in Windclan?" Hij hoefde geen details. Hij zat zeker niet te vissen naar informatie die hij door kon vertellen aan Tallstar. Hij wilde gewoon weten.. of alles nog goed met haar ging, met zijn kinderen, met zijn kleinkinderen, met zijn oude apprentice.

After the smoke clears and the flames subside, a thousand eyes were upon me
Soulles, and without mind will there never be an end? If I could be forgiven,
every breath would be a prayer
Tremors that shook long ago Nq9r8p

Spoiler:

Ze vroeg zich af of hij hier vaak kwam, uitkijkend over wat ooit zijn thuis was geweest. Zijn blik verraadde geen pijn of gemis, er was enkel een vriendelijke uitdrukking in te lezen. Evergreens normaal zo harde blik werd ook iets zachter. Een korte stilte volgde op zijn vraag. "Naar omstandigheden... redelijk", antwoordde ze uiteindelijk. WindClan had een zware klap te verduren gehad, en Butterstars dreigement hing als een donkere wolk over hen heen, maar ze deden hun best te herstellen van de vossenaanval. Het kamp was weer opgebouwd, wonden begonnen te helen. Na een gevecht als dat was het altijd spannend of er onder de zwaargewonden nog meer doden zouden vallen, door verzwakking of infecties, maar de medicine cats hadden hun werk goed gedaan. "Hoe gaat het met Pepperkit?" Het was de eerste tijd vreemd geweest om plots een kitten minder in het kamp te hebben, en er waren katten die de kleine hevig misten. Ging het goed met de half-WindClanner in de clan van haar vader en grootvader? Werd ze niet gepest om haar afkomst? Voor Lionroar was ze blij dat hij een stukje van zijn familie bij zich kon hebben, maar ze hoopte dat het voor de kit zelf ook goed had uitgepakt.

It is walking evenly between you and me, this truth, this terror
And it stares us in the face, until we break our nose against the mirror
Tremors that shook long ago 33kui4l

*********

Spoiler: