No freedom for the timid

Soundkit zat in de shaduwen van het kamp, haar kittenvachtje opgezet tegen de gure wind die er doorheen blies. De regen waarin ze een veer was gaan zoeken had haar geen geluk aan gedaan, maar ze had een vriend gemaakt en dat was belangrijk. Een lopend neusje zou ze er dan vrolijk genoeg voor in ruilen. Eigenlijk moest ze nu ook in de nursery zitten, maar daar was iedereen aan het slapen of de oudere kittens waren aan het spelen. Maar zij speelde te ruw voor haar en in tegenstelling tot de meeste van hen hield Soundkit van rust. Als het rustig was kon ze niets fout doen en als ze niets fout deed kreeg ze geen boze woorden van haar 'vader' haar kant opgeslingerd. Nu was ze dus redelijk blij, maar had ze het ook koud. Misschien moest ze toch maar naar binnen gaan, straks werd ze toch nog erg verkouden en dan zou niemand blij zijn. Zeker de queens niet. En dus stond de witte kitten op en liep terug naar de nursery, maar ze stope in record tijd toen ze ineens oog in oog stond met een rode warrior. Oh nee, straks kreeg ze straf omdat ze de nursery uit was gekomen. Niet veel kittens van haar leeftijd verlieten de nursery en waarschijnlijk zou zij het ook niet mogen, maar het was haar enigste uitvlucht naar wat vrede.



Amberhunt first

"Hmm, ja.. oke, komt goed" antwoordde Amberhunt een beetje afwezig op de laatste vragen van de warriors waarmee hij op patrouille was geweest. Het was geen fijne patrouille, de anderen hadden constant 'vriendelijk' gegrapt over Ambers kleine bouw en de fouten uit zijn jeugd waar hij nog steeds de consequenties van moest dragen. Hij had maar halfhartig meegelachen om een ruzie te voorkomen en was nu toe aan wat welverdiende rust met zijn prachtige mate: Demonslayer. Op zijn tocht naar het warriors den keek hij even bij de Nursery naar binnen, het was niet bepaald zijn plek. In de tijd dat zijn eigen kits er nog woonden bracht hij natuurlijk regelmatig bezoeken. Maar hij kon gewoon niet tegen de warmte en de drukte. Terwijl hij zich omdraaide om naar zijn den toe te lopen zag hij plotseling een wit bolletje aan komen rennen, dat vlak voor hem stopte. Het was Soundkit, hooguit een moon oud. "hey daar... Verdwaald?" Vroeg de kleine warrior, hij wist dat hij eigenlijk moest zeggen dat ze snel naar binnen moest gaan en niet buiten had moeten komen.

De rode warrior voor haar was kleiner dan de meesten maar zeker nog een héél stuk groter als haar. Toch, hij keek haar een beetje bedenkelijk aan om vervolgens te vragen of ze verdwaald was. Soundkit kon liegen en zeggen dat, ja, ze was verdwaald. Maar kon ze wel goed genoeg liegen. Spraak had ze inmiddels onder controle en ze kon rond het kamp hobbelen, maar liegen en andere manipulatieve dingen niet. Die vermeed ze liever ook. Het gaf haar een rot gevoel, net als dat ze op haar kop kreeg voor dingen die ze fout deed. En dus schudde ze haar kopje in een gebaar van nee. "I-Ik wilde rust," stotterde ze wat. Zouden ze Timekit ook zo hebben aangesproken? Haar broertje leek overal maar makkelijk doorheen te gaan en onder veel dingen uit te komen. Soundkit wenste dat dat haar leven kon zijn. Maar toch, ze had nu twee goede vrienden die ze voor niets zou willen opgeven. Ze keek naar haar pootjes, die zo kort geleden nog helemaal modderig waren geweest. Nu waren ze weer zo wit als ze maar konden zijn, al kon dat zo voorbij zijn. Ze schuifelde namelijk ongemakkelijk met een van haar voorpootjes over de zanderige grond.

hmmf, hij verlangde gewoon naar wat rust. Het warriors den zag er zo aanlokkelijk uit... Maar hij kon niet zomaar deze kitten hier achterlaten en doen alsof hij haar niet gezien had. Ze leek erg in de verlegenheid gebracht door zijn aanwezigheid en stamelde dat ze wat rust had gewild. Amber knikte begripvol, dat is precies wat hij net gedacht had: De Nursery was gewoon te druk, blijkbaar zelfs voor haar bewoners. "Oke, ik begrijp je... Maar zal je moeder niet ongerust worden?" Ugh, hij haatte deze neerbuigende houding die hij verplicht was om te hebben...

Hij zei dat hij haar begreep, om alleen daarna te vragen of haar moeder dan niet ongerust zou zijn. Pleegmoeder, wilde ze hem vertellen, maar deed het niet. Dat zou moeten betekenen dat ze geen familiale band naar Honeymoon toe voelde en dat klopte niet. De queen had haar en haar broertje ingenomen en zorgde nu voor ze, niet iedereen zou dat doen. Toch, Soundkit schudde haar kopje. "Niemand merkt het als ik weg ben," mompelde ze, haar ogen nog steeds op de grond gericht. Ze wilde het misschien niet hardop toe geven, maar dat veel van de katten het nooit echt opmerkte of ze er wel of niet was deed haar toch wel een beetje pijn. En het was niet alsof ze daardoor kon doen of laten wat ze wilde, want zelfs nu werd ze er weer op aangesproken dat ze iets fout deed. Blijkbaar mocht ze nu ook al van andere warriors dan Tigerclaw de nursery nu ook al niet meer uit. "M-moet ik nu terug?" vroeg ze wat tegenhoudend en haalde voorzichtig haar blauwe oogjes weer omhoog om de warrior aan te kijken. De onzeker blik in haar ogen sprak boekdelen over hou ze zich nu voelde. Ze wilde dan ook totaal niet terug naar de nursery.

Zijn stemming was niet al te best, en waarschijnlijk had ongeveer iedereen in het kamp hier beter mee kunnen dealen. Maar hij was de eerste die de kitten had gezien, en hij had gezworen dat kittens altijd beschermt zouden worden. En daarbij had Amber ook wel te doen met het witte poesje: ze zij dat niemand haar miste en het was maar al te duidelijk af te lezen aan haar gezichtje dat ze niet terug wilde. "ehh.. Ik denk niet dat het verschrikkelijk is als je nog even buiten blijft... Maar wanneer het donker word zou ik het een fijn idee vinden als je naar binnen ging" Vertelde hij haar rustig "Je hebt mijn vertrouwen: Ik geloof dat je niet zult proberen het kamp te ontsnappen... Schend dat vertrouwen alsjeblieft niet wil je?" Misschien was zijn taalgebruik een klein beetje dwingend, maar hij deed haar een enorme gunst.

Gelukkig leek de kater haar te begrijpen en ze mocht zelfs nog even buiten blijven van hem ook. Hij was de eerste warrior die een beetje aardig tegen haar deed en daar was ze dankbaar voor. Ze voelde zich nu wat meer op haar gemak, maar niet heel veel meer. Dat kwam dan ook door de dwingende toon waarop hij zei dan hij haar vertrouwde niet te ontsnappen. Zei hij nou...vertrouwen? Niemand had dat woord ooit tegen haar gezegd. Ze leken het ook niet graag aan haar te geven. Maar meende hij het wel of zei hij het alleen om haar beter te laten voelen. Blackkit had haar ook vertrouwd en aardige woorden toegesproken, maar bij hem was ze zeker geweest dat het echt was. Warriors...die vertrouwde ze minder. Toch, ze wilde niet eens ontsnappen. Daar buiten was een grote, enge en gevaarlijke wereld waar ze niet klaar voor was. Ze had de nursery de eerste keer alleen maar verlaten omdat haar broertje haar had overgehaald. Niet dat ze hem niet dankbaar was, want in het kamp kon ze zich beter verstoppen dan daarbinnen, maar ze was niet heel dapper. Zo gedroeg ze zich dan ook helemaal niet, al leek de rode kater dat niet echt te zien. En dus knikte ze, ietwat onzeker, omdat ze nog steeds niet wist of zijn woorden oprecht waren. Toch... "Dankje," bracht ze zachtjes uit. Ze hoefde tenminste niet terug, mooie woorden of niet en daar moest ze dankbaar voor zijn. "Ik zal niet ontsnappen. Ik beloof het," vertelde ze hem dan ook nog. Want als hij het echt meende, haar echt vertrouwde, dan moest hij ook weten dat ze dat niet zou schendden.

Ugh, hij hield absoluut niet van preken, maar misschien was het nodig geweest. Gelukkig knikte Soundkit en beloofde ze hem dat ze niet zou proberen te ontsnappen. Niet dat Amberhunt het gevoel had dat ze erg ver zou komen, maar als ze tijdens het proberen gepakt was geworden ah hij de schuld kunnen krijgen. "Oke, dankjewel.. Waar was je nu eigenlijk van plan om heen te gaan?' vervolgde Amber, op een veel vriendelijkere toon. Hij moest natuurlijk in gedachten houden dat met een kitten praten totaal anders was dan met een apprentice of een warrior. Hier moest hij veel oppervlakkigere vragen stellen.

Toen de kater haar vroeg waar ze eigenlijk heen wilde gaan voor ze tegen hem aan was gebotst was ze eventyjes stil. Haar eerste idee was geweest om terug te gaan naar de nursery, omdat ze het koud had gekregen. Maar eigenlijk wilde ze nog helemaal niet terug. "Ik, uh, wilde een warmer plekje opzoeken," mompelde ze. Want ja, de boosheid van Southernpaw had haar wel overgehaald dat ze nu niet ziek moest gaan worden. "Maar ik weet niet waar," voegde ze er nog wat stilletjes achteraan. Waarschijnlijk zou ze nu toch wel teruggestuurd gaan worden naar de nursery, want dat was de enigste warme plek die ze wist. Ze kon zeker niet in de apprentice of warrior den gaan liggen. Dan bleef er ook niet veel over. Soundkit liet haar kopje weer wat hangen bij die realisatie.