|Why are you hurting me.. |Leopardstrike|

Emberstorm x Leopardstrike ONLY

Met trage pootstappen sleepte Emberstorm zichzelf het kamp uit. Met diepe tegenzin. Leopardstrike had haar gezegd dat hij haar buiten het kamp wou spreken. Maar waarom voelde het dan alsof haar hart wel tot de grond kon zinken van wanhoop? Waarom had ze helemaal geen zin? Haar oren gingen achteruit in haar gevlekte nek. Het kleine meer, daar hadden ze afgesproken. Nou ja, Leopardstrike had eerder gezegd dat ze er moest zijn en zij had gehoorzaam geluisterd. Ze had haar slapende kittens achtergelaten in de nursery en was naar buiten geslopen. De frisse wind woei in haar gezicht terwijl het kleine meer in zicht kwam. Hier had ze Leopardstrike voor de eerste keer ontmoet, hier had hij haar gered van de verdrinkingsdood. Maar nu voelde ze zich nog meer verstikt dan ooit. Met alle nare blikken van haar clangenoten... En het feit dat Leopardstrike veel en veel meer snappy werd...

{Wil je een kit van deze twee spelen? Kijk dan HIER!}

Hij had haar willen spreken. Niet om zijn liefde te betuigen, zoals hij ooit had willen doen. Hij hield nog steeds van haar, ergens op een plek die nu in de verdringing raakte, maar nu had zijn wanhoop de overhand. Wat had het leven tegen hem? Hij mocht dan bloed aan zijn klauwen hebben, was het niet het leven dat hem zover gekregen had? Het Kleine Meer, daar had hij haar naartoe laten komen. Nu zat hij daar, met zijn staart om zijn poten geslagen en het uiterlijk van een standbeeld. Als ze de kittens maar niet meegenomen had.. Hij wilde niet dat zij alles zouden moeten horen. Ze zouden nog geen stemverheffingen gewend zijn, hun oortjes waren aangepast aan het gefluister in de Nursery. De wind woei om hem heen, maar hij leek er geen deel van uit te maken; even leek hij in zijn eigen wereld, de wereld van de duistere gedachtes die niemand weten mocht. Wat zou het effect daarvan zijn? Hij wilde het zich niet indenken. Hij wist dat hij de laatste dagen teveel de aandacht naar hen getrokken had door overdreven te reageren, maar Emberstorm leek het uit te lokken. Hij viel nog steeds voor haar prachtige blik, maar hij was ook zo bang.. bang dat haar iets zou overkomen, dat hij boos werd. Dat hij haar als vanuit een instinct weg wilde jagen, ver weg van de pijn die ze hier zou vinden.. Een bekende geur dreef zijn kant op; hij hoefde niet eens te kijken om te weten dat ze er was. Zij. Hij opende langzaam zijn doordringende ogen en bleef voor zich uitkijken. 'Je bent gekomen.'

|Why are you hurting me.. |Leopardstrike| Version2a

Daar zat hij, een majestueus wit figuur, zo spookachtig wit. Haar oren gingen voorzichtig achteruit terwijl hij hem zag zitten. Hij zag haar ook, duidelijk. Zijn blik was doordringend, haast eng, maar hij keek haar niet aan. Dat was nog wel het engste. Ze had hem nog nooit zo zien kijken... Ergens voelde ze een drukkende storm hangen. Er was iets mis, er was iets goed mis. Hij was veranderd. "Je bent gekomen," Sprak haar geliefde, nog steeds zonder haar aan te kijken. Nu gingen haar oren plat in haar nek. Ja, het was echt mis. "Ja.. ik ben hier.." Miauwde ze zachtjes als antwoord, eventjes wegkijkende met haar groene ogen. "Is er iets.. mis?" Vroeg ze daarna voorzichtig, bijna onderdanig. Ze hield zichzelf ietwat laag bij de grond, terwijl ze voorzichtig ging zitten. Haar kop hing laag, bijna op hetzelfde niveau als haar schouders terwijl ze voorzichtig op keek. Haar instincten schreeuwen tegen haar, hij is je geliefde, daar hoor je niet bang voor te zijn! Maar... hij had zo'n rare glans in zijn ogen gekeken... Een glans die haar angst aan joeg.

Hij zag haar groene ogen eerder dan haar gevlekte vacht, zoals hij haar hart altijd eerder had gezien dan haar masker. Zijn blik was naar haar gegleden. Haar uitdrukking beviel hem niet; bijna angstig. In zijn eigen ogen moest ook zoveel te zien zijn, maar op het moment kon hij het niet bevatten. Het was teveel. Veel te veel. Haar antwoord was al net zo zacht, zo onzeker en bijna pijnlijk. Zijn hart sloeg ongewild een slag over, liet hem merken dat zij hem niet onberoerd liet. 'Is er iets.. mis?' Leopardstrike's beurt om even weg te kijken. Ze was voorzichtig gaan zitten, uiterst voorzichtig, alsof ze over glas liep. Alsof het glas tussen hen zou barsten in duizenden pijnlijke stukjes als ze niet uitkeek. Hij zou het laten barsten. Hij voelde zich niet goed, schudde zijn kop desondanks bij haar uitlating. 'Wat kan er mis zijn, in een leven als dit,' zei hij bitter. 'Alles is al mis.' Hij keek weer even haar kant op, voelde zijn bloeddruk opgevoerd worden onder de druk die hij al dagen voelde. De pijn. 'Er is zoveel gebeurd,' mauwde hij, zijn stem nog kalm als in de stilte voor de storm. 'En ik weet niet wat ik ervan moet denken. Het is zo onmogelijk. De kits.. ze mogen niet eens weten wie ik ben.' Zijn stem begon harder te worden, onplezieriger, maar nog steeds eng beheerst. 'En wat kan ik daaraan doen? Wat kan jij eraan doen? We staan machteloos.' Hij sloeg zijn ogen neer en haalde diep adem, in een vergeefse poging zich te kalmeren. 'Wat kan er nog veranderen?' Zijn stem sloeg over. Hij wilde antwoorden maar vond slechts vragen. Het was alleen nog maar erger geworden sinds ze een relatie hadden.. maar het kon toch niet aan haar liggen?

Woorden... Zo vlug uitgesproken, maar ook zo stekend en pijnlijk. Emberstorm deinsde achteruit alsof hij haar net een klap had gegeven met uitgeklapte klauwen, recht in haar gezicht. Tranen verschenen in haar ogen terwijl ze naar zijn woorden luisterde. Langzaam begonnen ze over haar wangen te biggelen te samen met zachte snikken. Zijn harde stem, die onpleziere stem. Zo had ze hem nog nooit gehoord. Ze had altijd van zijn diepe, melodieuze stem gehouden. Maar nu.. het leek wel alsof hij erop uit was om haar pijn te doen. "H-het spijt me.. Het spijt me!" Miauwde ze angstig, haar stem hoog in paniek. Ze snapte niet wat ze fout gedaan had, maar toch probeerde ze in een wanhopige manier te verontschuldigen, haar oren plat in haar nek terwijl ze achteruit deinsde voor zijn stekende woorden. "Het spijt me.." Het was het enige wat ze uit kon brengen. Ze had een fout gemaakt, een verschrikkelijke fout. Het misschien wel foutieve besef hiervan begon zich langzaam in haar kop vast te maken. Misschien.. had ze haar hart niet open moeten stellen... Misschien.. had ze toch niemand moeten vertrouwen..?

Zijn blik was nu hard en koud, zonder emoties, die allemaal achter zijn bewustzijn weggestopt zaten. Diep weggestopt. Ze mochten niet terugkomen, niet op dit moment suprème, dat opnieuw een ramp zou zijn, net zoals zijn leven een aaneenschakeling van rampen was die hij zelf veroorzaakte en niet meer recht kon zetten.. Leopardstrike haalde diep adem. Wat was dit. Het was verschrikkelijk. Was dit nu.. leven? Het voelde eerder alsof bij de dood het leven pas begon.. 'Het spijt me,' kon Emberstorm alleen maar uitbrengen, onderdanig tegenover woorden die eigenlijk meer voor hemzelf bedoeld waren dan zij doorhad. Ze bleef het maar mompelen. Leopardstrike draaide zijn kop wat verder naar haar toe, de rest van zijn wezen leek bevroren. 'Wat is er allemaal fout gegaan? Wat heb ik misdaan om van jou te kunnen houden en het dan vervolgens op te moeten geven voor wat ik eerst wilde?' Zijn stem was hard. Het glas, de glazen muur.. het trilde, zou breken. 'Wat heeft het allemaal voor ZIN?' Zijn staartpuntje bewoog. 'Het doet PIJN, Emberstorm, het haalt mijn hart open!' Wat was er met hem? Aan de ene kant van de klif stond liefde, ertegenover haat, te balanceren op een onzekere evenwichtsbalk die steeds meer doorsloeg.. 'WAT IS ER MISGEGAAN?' Zijn ogen glommen angstaanjagend, zijn stilte was verbroken hoewel hij niet bewoog. 'VERTEL ME HET! ZEG DAN IETS!

Als bevroren stond Emberstorm daar, haar oren plat in haar nek gelegd en ze leek wel te krimpen in haar tri-color vacht. Ze stond zachtjes te beven, bijna het gevoel hebbende dat ze weggeblazen werd door zijn woorden. Tranen stroomden nog steeds over haar wollige wangen heen. Het leek alsof hij zijn klauwen in haar hart had gezet en dat door eindeloze stukjes aan het scheuren was. Langzaam ging haar blik naar haar poten terwijl ze haar tanden stijf op elkaar klemde. Misschien.. had ze hem niet moeten vertrouwen... Hij.. hij was gewoon hetzelfde als alle anderen, of niet dan? Dit was gewoon een spelletje geweest voor hem... Hij... hij was gewoon net zo'n grote pestkop als alle anderen... Gewoon om haar voor schut te zetten. Langzaam keek ze weer op naar Leopardstrike, de tranen waren gestopt met vloeien. Ze had weer dezelfde harde blik die ze eerst had, het masker weer opgezet, al kon je door de barstjes de verschrikkelijke pijn voelen die ze voelde. "Ik dacht dat je anders was Leopardstrike... Ik dacht.. Dat je niet zo'n pestkop was als de rest.. nu besef ik.. dat ik het mis had, je hebt ook gewoon een spelletje gespeeld.. of niet dan...? Ik weet nu tenminste dat ik een fout heb gemaakt om iemand te vertrouwen. Vaarwel Leopardstrike.." En met die woorden draaide ze zich om, en verdween ze tussen het gras.

- Eindelijk xD -

De tranen die over haar vacht rolden maakten dat hij wegkeek, dat hij niet wilde voelen wat zij voelde. Hij kon het niet. Haar stem was gebroken, was de waarheid, was pijn.. Leopardstrike beet op zijn lip, negeerde de stemmen in zijn hoofd en baadde zich in stilte, het laatste redmiddel. Een pestkop, hij had een spelletje gespeeld. Hij schudde zijn kop, wilde nog iets zeggen voor ze hem de rug toekeerde. 'Ik speel geen spelletjes, Emberstorm. Ik kan het niet meer aan. Alles. Alles zit me altijd tegen en toen was jij er maar het kan niet meer. Alles is tegen me.' Zijn stem was zacht, hij wist niet of hij haar nog kon bereiken maar hij deed een poging. Probeerde het. Al zouden zijn woorden geen uitwerking hebben. Hij keek naar de grond, wensend dat hij daarin op kon gaan, kon verdwijnen en de wereld niet meer onder ogen hoefde te zien. Een zucht ontsnapte aan hem, waarna hij zich omdraaide en wegliep, ergens naartoe, een doel wat hij niet voor ogen had, zolang het maar ver weg was..

~Topic uit