Birds falling from the sky.

En zo zat je het ene moment rustig weg te dommelen en werd je het andere moment opgeschrikt door een prooi dat letterlijk uit de lucht kwam gevallen. Of zo leek het dan toch. In werkelijkheid had Eaglekit niet gezien dat één van de apprentices de vogel in de nursery hadden gegooid en vervolgens lachend weg waren gerend. De kitten keek verwonderd naar de vogel, gaf het een zachte por met zijn pootje en keek vervolgens naar boven. Hij zou toch denken dat als een vogel door dat nauwe bladerdek kwam vallen dat er wel meer schade was aangericht dan dit, maar het leek erop alsof het bladerdek de val van de vogel had overleefd. Vreemd. Hij was zich in elk geval wel rot geschrokken en met zijn oortjes in zijn nek keek hij om zich heen om te zien of één van de andere kittens het had zien gebeuren. Aan de ene kant wilde hij het mysterie van de vogel opgelost hebben, maar aan de andere kant wilde hij ook niet dat ook maar iemand had gezien dat hij zich door zoiets op had laten schrikken. Zijn hart zakte dan ook een klein beetje – figuurlijk dan – in zijn keel toen hij blikken kruiste met Wisteriakit, die hem waarschijnlijk had zien schrikken. Nou ja, dan moest hij maar het zekere voor het onzekere nemen. “Heb jij gezien wat er is gebeurd?” vroeg hij aan haar, knikkend in de richting van de vogel. Misschien konden ze zo samen wel het mysterie oplossen.

Eaglekit trok kort met zijn oortje. Dat klonk… logisch, op de één of andere manier. Het beest had immers vleugels. Daarom was het des te vreemder dat het ding opeens naar beneden kwam gevallen, dood. Hij zou toch denken dat ze dan hun vleugels zouden gebruiken om weer snel op te stijgen. Of zou er iets in de lucht hangen waardoor zij straks ook zouden sterven? Even ging zijn pels van die gedachte overeind staan, maar toen bedacht hij zich dat dat ook niet logisch klonk. Als de vogel al zo snel dood was gegaan, hadden zij dat dan ook niet allang gevoeld? Zijn ongemakkelijke gevoel verdween volledig toen Wisteriakit haar woorden sprak. Een kleine grijns gleed om zijn lippen en even leek de kitten helemaal vergeten te zijn dat zijn angst ooit bestaan had. “Dat moet het zijn!” zei hij enthousiast tegen Wisteriakit. Ze waren misschien nog kits, maar ze waren al behoorlijk dreigend. Opeens verscheen er een gespannen blik in zijn ogen en boog hij zijn kopje dichter naar de witte kitten toe, alsof hij haar nu iets heel geheimzinnigs ging vertellen. “We moeten onze nieuwe prooi beschermen tegen de jagers!” Hij wees met zijn staart in de richting van de kits en de queens die nog vredig lagen te slapen. “Wij als gevreesde WindClanners mogen er niet aan dénken om onze prooi te delen. We zullen het moeten bewaken met ons leven.” En vervolgens knikte hij plechtig, alsof dat het enige doel was in zijn leven waar hij nu nog voor stond. Nu nog even kijken hoe Wisteriakit erover dacht.