Wide awake

Met een geeuw rekte de kitten zich uit in het nest. Ze had voor haar gevoel al lang genoeg geslapen, maar haar broertje en zusje sliepen nog, dus moest ze iets verzinnen om te doen in haar eentje. Ze stapte het nest uit en liet haar blik rond de nursery gaan, misschien was iemand anders ook al wakker? Voor nu liet ze haar blik in ieder geval van nest naar nest gaan. Er waren er een aantal van tenslotte. Er waren ook zeker kittens die jonger dan haar waren, ook al was ze zelf nog helemaal niet zo oud.

[Sunkit]

Sunkit was wakker en bruisend. Ze keek met twee helderblauwe oogjes vanuit haar nest en ze kneep haar oogjes samen. Wie waren er nog meer? Iedereen leek te slapen. Was het vroeg ofzo. Haar nest leek ook heel erg bewegingsloos en ze keek naar al haar broertjes en zusjes. Ugh, ze waren ook zo saai. Dan maar iets anders proberen.  Sunkit tijgerde en kroop uit het nest en rolde onhandig uit het nest. Oef, dat was misschien toch niet zo leuk. Een klagend piepje kwam uit haar bek. Nee, ze wilde nu weer terug. Het was gewoon veel te stom hier. Ze begon steeds vaker en luider te piepen. Help!

Ze was al een aantal nesten voorbij gelopen zonder dat er iets gebeurde, maar plots viel er vlak voor haar neus een kitten uit het nest naast haar. Ze liet een verbaasd geluid horen en hield haar blik kort op de kitten gericht die luid aan het piepen was. "Wat is er?" De kitten zou niet kunnen spreken ging ze vanuit, want er kwamen genoeg piepjes uit. Maar misschien kon ze zo de aandacht trekken en zou de kitten ophouden met piepen.

Sunkit zag een wit kopje boven haar verschijnen en haar bekje ging opnieuw klagend open. Het was hard en koud, zag de ander dat niet?? Het vuurrode poesje deed niet eens de moeite om zichzelf weer op haar pootjes te krijgen en keek alleen met het meest meelijwekkende gezichtje dat ze kon trekken naar de witte kitten. Haar blauwe oogjes waren groot en waterig, waarna ze nog eens zachtjes piepte. Misschien was dit dan genoeg om duidelijk te maken dat ze heel zielig was.

Een frons verscheen op haar kop terwijl de kitten nog een keer een geluid maakte. Wat was er aan de hand? Was ze nog niet eerder het nest uit geweest? Voorzichtig duwde ze haar neus tegen de kitten aan, hopende dat dat wat uit zou halen, want ze had werkelijk waar geen idee wat er omging in de kop van de kitten momenteel. Het leek er in ieder geval op dat er iets mis was, maar wat? Ze liet haar blik naar het nest gaan, wilde de kitten daar weer naar terug?

Opeens kreeg Sunkit een stook in haar zei. Auw, niet zo hard! Dat deed pijn! Traantjes sprongen in de ogen van de rode kitten en met een pruillipje keek ze de witte kitten aan. Snapte ze het dan echt niet? Traantjes biggelden nu over haar wangen. Sunkit slaakte een luide piep, waarna ze haar keeltje open zette. Misschien moest ze nu eens haar stemmetje gebruiken om het duidelijk te maken. Haar blauwe oogjes gingen naar haar nest, waar al haar zusjes, broer en haar mama waren. ‘Tejug,’ piepje ze zachtjes, bijna onverstaanbaar. ‘Mamaaa,’ huilde de kitten nu luid.

Ze had de kitten aan het huilen gemaakt, dat had zij weer. Ze wilde dus wel terug en riep om haar moeder. Maar ze betwijfelde of ze daar goed bij zou kunnen helpen. Ze was wel groter, maar ook weer niet zoveel groter en het enige dat ze kon bedenken was de kitten er terug in duwen, maar daardoor was de kitten juist net gaan huilen. Een zucht verliet haar bekje en deze keer duwde ze de kitten met haar snuit in de richting van het nest in de hoop de kitten er weer in te kunnen krijgen.

Sunkit opende voorzichtig een oogje. Haar gehuil had geen directe reactie. Verontwaardiging begon in haar brein te ontwikkelen. Had de domme kitten dan niet door dat ze hulp nodig had! Totdat ze opeens weer een neus in haar ribben geduwd kreeg. Een luide, hoge piep verliet haar bekje. Sunkit maakte een stapje naar voren, waarna ze zich weer verslagen op haar buik liet vallen. Sunkit zette haar keel weer op en traantjes biggelden over haar wangen. Ze kon niet lopen, het was koud en hard hier. Wat dacht de stomme kitten wel niet?! Ze richtte haar kopje op keek de witte kitten aan. ‘Kjan niet,’ piepte ze huilend. Sunkit trok haar meest meelijwekkende gezichtje naar de witte kitten. Ze moest haar tillen. Een andere optie was er niet.

Een duw geven leek ook niet te werken. Een frons stond nu duidelijk op haar gezicht gepland en ze ging er maar bij zitten. Op deze manier zou ze de kitten niet in het nest krijgen. "Ik kan je niet helpen als je niet meewerkt." Sprak ze uiteindelijk met een kleine zucht. Had de kitten niet door dat ze zelf niet veel ouder was en dit daardoor lastig werd? Ze hield haar blik strak op de kitten gericht in de hoop dat er een plan bij haar op zou komen, maar zo snel kwam die nog niet.

Stomme witte kitten had blijkbaar geen hersenen in haar hoofd. Verwachtte ze nou echt dat ze het zelf ging doen. Toch bleek die priemende blik haar irriteren. Ze ging haar niet meer helpen? Puh, dan zou ze het zelf wel doen. Een vastbesloten blik kwam op haar gezicht en ze streek haar pootje over haar gezicht om de traantjes weg te vegen. Resoluut kwam de kleine, vuurrode kitten weer op haar wiebelde pootjes. Ze stapte voorzichtig een paar pasjes naar haar nest, waarna ze nog even de moeite nam om om te kijken. ‘Jij… Stjom!’ mauwde ze boos naar de witte kitten. Hooghartig keek ze weer naar voren, waarna ze weer een paar waggelende stapjes naar voren deed.

Ze voelde zich een beetje hopeloos met de kitten voor haar. Aan de ene kant wilde ze hulp, maar accepteerde niet wat ze gaf. Toch leek de kitten deze keer van plan om het zelf te proberen en noemde haar zelfs stom. "Jij wilt de hulp niet accepteren die ik geef!" Sprak ze dan ook ietwat luid naar de kitten toe. Haar geduld was op aan het raken en ze had geen zin aan een kitten die koppig bleef doen.

Nu kwam er wel een heel verontwaardigd blikje op Sunkits gezicht. De witte kitten snapte er dus echt helemaal niets van. ‘Jouw hulp niet werkt!’ piepte ze toen bits. Abrupt sprong ze weer overeind. Ze waar haar verdriet helemaal vergeten, dat ze terug wilde naar haar nest of dat ze zich pijn had gedaan, nee ze was nu boos. Ze was woest. Deze witte kitten moest het maar in haar oortjes knopen. Sunkit waggelde toen ook op wiebelige pootjes naar de witte kitten toe, waarna ze haar pootje uitsloeg, hopend haar maar eens goed te raken.

Haar hulp werkte niet? Nee daar was ze zelf ook al achter. Maar toch was het lastig om te begrijpen wat de andere kitten precies dacht. Toen deze dan ook met wankele passen op haar afkwam kwam ze zelf overeind om te zien wat de kitten ging doen. Een pootje kwam naar haar toe en snel zette ze een stap achteruit. Ze was tenslotte niet van plan om geslagen te worden. "Waar was dat goed voor?" Haar stem was nu licht geïrriteerd. Ze had tenslotte alleen maar geprobeerd te helpen en dit was wat ze ervoor terug kreeg?

Nog steeds leek het niet door de dikke schedel van de witte kitten door te dringen. Maar ze had haar gemist, dus misschien zat er ergens toch nog hersenen in. Sunkit sloeg woest met haar pootje op de grond. Stomme kitten. Stom nest. Stomme dag. Waar het goed voor was? Gewoon, ze had zich beter gevoeld als ze de kitten had geslagen. Maar ze kon geen goed antwoord vinden, alleen boos gebrabbel kwam uit haar bek. ‘Jij…. Bent stom!’ mauwde ze dan vervolgens. Ja, het was het enige antwoord dat ze kon verzinnen. Met moeite draaide Sunkit zich om en schuifelde terug naar haar nest. Ze kon de pot op. Voor haar part mocht ze niet meer bestaan. Sunkit had haar hulp niet nodig.

Ze kon het niet laten om haar ogen te rollen bij de reactie van de kitten. Zoveel ergs had ze toch niet gedaan dat ze nu als stom gezien moest worden? Ze volgde dan ook achter de kitten aan en wachtte af wat ze zou gaan doen. Ze wilde best helpen mocht het echt nodig zijn, maar de vraag was nog steeds hoe. Ze was tenslotte niet echt groot genoeg om de kitten gewoon te kunnen dragen en een duwtje geven werd blijkbaar niet gewaardeert, dus hoe wel?

Sunkit blies haar wangetjes boos op van de woede. De witte kitten leek haar voor geen seconde serieus te nemen. Hmp! Hooghartig hief ze haar kopje. Ze zou dan zélf haar nest wel inkomen. Ze was immers groot en sterk, niemand zou haar kunnen stoppen. Eenmaal aangekomen bij haar nest keek ze omhoog. Ze haalde eens diep adem, waarna ze haar voorpootjes omhoog sterkte, haar nageltjes in het moes sloeg en zichzelf omhoog probeerde te trekken. Maar haar voorpootjes leken van gelatine gemaakt te zien en hoe hard ze ook haar best deed, pufte, steunde en kreunde, ze kreeg het niet voor elkaar.

De kitten leek het volledig alleen te willen proberen nu, dus liet ze haar ook haar gang gaan. Ze keek rustig toe hoe de kitten haarzelf het nest in probeerde te tillen, maar er totaal in faalde. De kitten kreeg haarzelf niet opgetild. Nu was het alleen de vraag of het gewaardeerd zou worden als ze toch zou proberen te helpen of dat ze het beter niet kon doen. Ze wachtte voor nu dan af, in plaats van te proberen de kitten het nest in te duwen.

Sunkit werd zo langzaamaan hysterisch. Waarom lukte het haar niet? Sunkit kreeg geen hulp van de witte kitten. Nee, dat wilde ze ook niet. De witte kitten was stom. Ze kon het heus wel zelf. Sunkit probeerde het nog één keer. Ze zette hard af met beide achterpootjes, waarna ze zichzelf omhoog drukte. Ze sloeg haar voorpootjes iets verderop in het mos. Met alle kracht die ze nog in zichzelf kon oproepen trok ze zichzelf op en ze kreeg één achterpootje over de rand. Een euforisch kreetje kwam uit Sunkits bekje, waarna het niet meer moeilijk was om de rest van haar lijf in het nest te laten rollen. Giechelend kwam ze neer in het zachte mos. Hah! Lekker puh, stomme kitten!!

Zonder haar hulp leek de ander toch het nest in te komen, waardoor ze kort opgelucht zuchtte. Mooi, dan hoefde ze zich daar niet meer druk over te maken. Ze bleef nog wel kort voor het nest van de ander staan, kijkende of ze nog ergens voor nodig was, want anders zou ze teruggaan naar haar eigen nest. Aan het giechelen van de ander te horen was het in ieder geval duidelijk gelukt zonder haar hulp deze keer.

Sunkit sloot haar oogjes strak. De witte kitten was echt niet meer nodig. Haar staartje zwiepte wild heen en weer, waarna ze eens gaapte. Dit was allemaal erg vermoeiend geweest. Huilen, schreeuwen, slaan en dan ook nog uiteindelijk zelf terug in haar nest klimmen. Ze was nog maar een klein kind en dit was al een heel avontuur geweest. Ze kroop tussen haar moeder voorpoten en verstopte haar kopje in haar vacht. Daar sloot ze zich in warmte en voor ze het wist viel ze als een blok in slaap. Slechts zacht gesnurk kwam nu nog uit het nest.

- Topic uit