One intruder

Blueberry liep langs de grens. De zon ging bijna onder, een lichte bries ging tussen de bomen door. Ze proefde de lucht: Muis! Snel dook ze in sluiphouding, ze zorgde er voor dat ze haar poten zo zacht mogelijk neerzette. Muizen waren niet haar sterkste kant. Ze gluurde door de struiken, een paar staart lengtes voor haar zat een vrij mollig spitsmuisje. Zijn neusje ging druk over de modderige grond. Hij vond een eikeltje en hij knabbelde er even op. Hij was afgeleid dit was Blueberry’s kans. Ze sprong boven op de muis, hij piepte van angst en pijn. Ze zette haar nagels nog dieper in het kleine lijfje. De muis verslapte, in een snelle beet doodde ze hem. Ze peuzelde hem op, dit was haar eerste goede maaltijd in een lange tijd. Meestal had ze wat magere ratten of tere vogeltjes en als het echt niet erger kon wat tweebeen afval. Nadat ze de muis soldaat had gemaakt, liep ze verder. Ze moest wat meer prooi vangen, de kittens hadden ook eten nodig. Ze snuffelde aan de grond, wat tweebenen, een merel, een andere kat en een muis. Opeens schrok ze op, een andere kat. Ze rook opnieuw een Rogue! De rogues waren dan wel redelijk bevriend met de bloodclan maar dat betekent niet dat ze zomaar hun territorium op mochten rennen en prooi stelen. Vooral nu er niet veel prooi was. Voorzichtig liep ze verder. Toen zag ze een grijze kater tussen de bosjes zitten. Blueberry blaasde, en ging over in de sluiphouding

Houndfur.

Terwijl Blueberry langzaam de grijzige kater naderde zag ze tot haar woede dat de hij een muis at. Een muis uit het bloedclan territorium! Woede laaide op in Blueberry, haar poten tintelde en ze drukte haar nagels in en uit. Terwijl de gewaagde kat niets wetend door at, maakte Blueberry zich klaar om aan te vallen. Het maakte haar niks uit dat de kater uit de rogue kwam, niemand trad zomaar dit territorium binnen. Wild zette ze af met haar achterpoten, haar voorpoten met scherpe nagels vooruit. Met een klap kwam ze op de kat, haar nagels diep in zijn rug gedrukt. Ze blaasde, “Denk maar niet dat je hier mee weg komt”

Wild krabbend en bijtend viel ze de kater aan. Als ze hem zou moeten doden zou dat geen probleem zijn, had hij maar niet zo stom moeten zijn. Op een gegeven moment kon Blueberry de kater op zijn zij krijgen, ze beet hem diep op zijn schouder. Ze zette haar poot tegen zijn kin. Zijn nek was nu vrij, ze zou de laatste beet kunnen geven. Het zou de eerste keer zijn dat ze een andere kat doodde, ze twijfelde. Ze schudde haar kop, ze was nu bij de Bloodclan, en dit is wat de bloodclan deed. Dit is wat ze hoorde te doen. Snel beet ze, ze beet zo hard mogelijk, ze voelde warm bloed haar mond vullen. De spier in de katers nek stond even strak en verslapte toen. Hij spartelde nog een beetje met zijn achterpoten, maar het was zinloos. Toen blies hij zijn laatste adem uit. Trots keek Blueberry naar de kat. Wat nu? Ze besloot de kater mee te nemen als bewijs. Het kamp was niet ver weg, met gemak zou ze voor zonhoog bij het kamp zijn.