Why make things so complicated

De witte kattin trippelde door de varens heen en baande zich geluidloos een weg richting de boundaries. Aangezien het jagen haar vandaag toch niet afging had ze besloten de grenzen na te gaan kijken. Er waren veel spanningen tussen de Clans en Moonvision wou niet dat er ongewenste gasten zouden komen. Haar ambergele ogen hielden een strakke blik vast, focussende op de omgeving. Ook haar oren wiebelden van kant naar kant, alle geluiden opvangende. In het beste geval kwam ze niemand tegen... Omgekeerd zou een Bloodclanner dan weer tevoorschijn komen. Je wist maar nooit wat je hier tegen kwam.

Misschien was ze nu iets te dicht bij clangebied, maar met alle monden die te voeden waren in haar territorium moest ze ergens prooi vandaan halen. Jaren geleden had ze al die prooi nog kunnen vinden daar, maar de Twolegs hadden delen ingenomen. En dan had je ook nog het feit dat geen van haar siblings nog een poot uitstak om haar te helpen uit jaloezie. Haar leven was toch ook weer zo geweldig. Toch, ze had er geen problemen mee om prooi ergens anders te halen, ze had alleen problemen met hoe fel de clankatten waren tegen indringers. Dus moest ze hier oppassen dat ze geen grens overging. Toch, het mocht misschien al te laat zijn. In plaats van de geur van een prooidiertje pikte ze er een van kat op. Een jonge kattin, Windclan als ze het goed herrinerde, maar het was dan ook al wel een lange tijd geleden dat haar vader haar over de clans had geleerd. Met voorzichtige pas ging Lola er op af. Als zij de kattin kon ruiken kon deze dat omgekeerd ook en zin in een gevecht had ze niet. Eerder even beleefd een groet geven dan aangevallen worden uit het niets. "Hallo," miauwde de zwart-witte kattin dan ook toen ze eenmaal het figuur van een kat in zicht kreeg. Toch bleef ze op een klein afstandje. Better safe than sorry.

Een zucht rolde over haar lippen bij het opmerken van een vreemde geur. Rogue, wist ze meteen. Moonvision draaide zich om en zag algauw het gestalte van de desbetreffende kat staan. De witte kattin merkte op dat ze er al ouder uitzag. Niet als in oud-ouder, maar zeker vele manen ouder dan haar. Dit wou echter niets zeggen. Moonvision kon zichzelf en de grenzen van haar Clan best verdedigen. Echter leek de ander niet uit te zijn op een gevecht en begroette ze haar. Niet snappende waarom de Rogue haar begroette, vernauwde ze haar ambergele ogen wat. "Wat doe je zo dicht bij Clangebied?" vroeg ze, zonder rond de pot te draaien. Ze was niet naar hier gekomen om een gesprek te starten.

Oké, de kattin vertrouwde haar niet. Niet gek. De jonge warrior zou haarzelf waarschijnlijk graag voor haar clan bewijzen door een rogue weg te jagen van het territorium. Niet dat Lola haar die kans zou geven. Extra littekens hoefde ze niet, al betwijfelde ze zeer of de Windclanner die wel aan haar kon geven. Het was niet arrogantie die haar dat leek denken, maar haar ervaring in rogue territoriums en de training die ze al op jonge leeftijd had gekregen van haar vader. Ze had geen problemen met vechten om te overleven. Maar het leek erop dat ze nog even niet hoefde te vechten. Wel moest ze een vraag beantwoorden. "Eten zoeken, of denken jullie clankatjes dat wij prooi in overvloed hebben?" vroeg ze lichtelijk sarcastisch. Als dat zo was was ze hier toch ook ook niet. "Geen zorgen hoor, ik kom heus niet over jullie grenzen. Dat is een miezerige muis niet waard."

[justify]Moonvision vernauwde haar ogen bij het antwoord van de poes. "Ik denk dat jullie gebied genoeg daarvoor hebben en daarvoor niet perse naar hier moeten komen." miauwde ze terug, het geen rationeel antwoord vindende op haar vraag. Rogue's hadden zelf een groot territorium dat aan niemand toebehoorde, plek genoeg dus. De volgende woorden deden haar oortjes wiebelen en zorgde voor een simpele grijns op haar witte snoet. "En waarom zou ik het woord van een rogue moeten geloven?" vervolgde ze, haar ambergele blik in de hare priemende. Ze durfde ervoor te wedden dat als ze hier niet geweest was en deze eenling een prooi had geroken, de grenzen haar niets meer zouden hebben uitgemaakt. Zo waren die katten nu eenmaal. [justify]

Lola snoof even bij haar woorden. Hoeveel rogues waren er wel niet vergeleken met het land wat ze hadden. Te veel. Maar ze verwachtte niet dat deze kattin dat wist. "Het mag dan we groot zijn, maar dat is allemaal onderverdeeld aan andere rogues en wij hebben ook last van twolegs," miauwde ze kalm als antwoord. Ze wilde niet te veel weggeven, maar ze moest het wel door de kop van dit clankatje krijgen dat rogues helemaal niet zo in luxe leefden. "Dit, daarentegen, is niemandsland en kan ik dus vrij in jagen." Toch, voor een goed stuk prooi zou ze misschien het niemandsland achter haar hebben gelaten en dat leek de ander ook te denken. Ach, ze leefde niet onder de regels van de clan, dus zijzelf mocht doen wat ze wilde. "En waarom zou ik het woord van een rogue moeten geloven?" Vroeg ze met een grijns op haar gelaat. Alsof ze een argument gewonnen had. "Omdat ik met een ondervoede muis mijn familie niet voed. Als ik gewond raak nog minder," vertelde ze met een geirriteerde zwiep van haar staart. Leerden ze deze clankatten dan echt niets meer? Niet alle rogues leefden alleen.

Moonvision bleef de zwart met witte kattin met vernauwde ogen aankijken. "Ik zou toch eerder denken dan Rogue gebied niemandsland is en dit de CLANgrenzen zijn. Een stap te veel en je bevind zich in ons territorium." miauwde ze scherp, haar staartpunt geagiteerd neertikkende op de grond. "Jij mag misschien een familie hebben, wij hebben een hele Clan om te voeden." vervolgde ze, echter besloot ze nadien haar houding iets minder vijandelijk op te stellen. Of nouja, een tikkeltje minder aanvallend over te komen. "Ik ben niet van plan te vechten, zolang dat niet nodig is." Ze doelde duidelijk op het feit dat zodra de Rogue zich op haar territorium bevond, ze geen seconde nodig had om na te denken om haar aan te vallen.

Een stap te veel mocht dan clangebied zijn, maar nu was ze nog in niemandsland. In haar gedachten deed ze dus niets fout nu en het was niet haar fout dat de kattin voor haar dat niet snapte. Ze leek zelfs geirriteerd door haar logica en begon erover dat in plaats van een familie dat zij een hele clan had om te voeden. Tja, daar kon Lola niets aan doen. "Daar heb je toch echt zelf voor gekozen. Ik leef heerlijk vrij van al jullie stomme regels," schamperde ze. Ja, vrijheid. Het was iets wat de clans dachten te hebben, maar hun 'code' hield hun er juist van tegen. Ze had daar dan ook nooit naar verlangd. Misschien kwam dat al van de vroege invloed van haar vader, maar nu kon ze dat ook voor haarzelf beslissen en haar mening was geen ene spat veranderd. "Ik ben niet van plan te vechten, zolang dat niet nodig is." Zo grappig. Alsof ze haar niet aan zou kunnen. Ze had een levensduur meer ervaring dan de windclanner tegenover haar dus het zou wel heel merkwaardig zijn als ze verloor. Tenzij het jongere katje een hoop spieren en een slimme kop had waar ze niets van wist. Maar als dat zou was had ze daar nog niets van gemerkt. Het was gewoon een jonge, domme pluizenbal. "Geen zorgen hoor. Ik bespaar je het verlies wel," miauwde Lola met een geamuseerd grijnsje in antwoord op het verborgen dreigement.

De rogue leek haar nogal kleinerend aan te kijken. Moonvision negeerde dit echter, wetende dat de kans klein was dat ze deze kattin ooit nog terug zou zien. Het was dus niet de moeite waard om hier een heel drama te gaan maken. Echter verscheen er wel een grijns op haar witte snoet toen ze de laatste woorden van de kat voor haar hoorde. "Nog geen minuut geleden stond je hier bijna met je staart tussen je poten." miauwde ze. Moonvision rolde even met haar ambergele ogen en wierp vervolgens haar blik op de Rogue. "Moet je niet weg? Verder voor je 'familie' jagen?" miauwde ze vervolgens, duidelijk makende dat ze niet wou dat de kattin nog langer in de buurt van de Windclan grens bleef.

Staart tussen haar poten? Ze had echt last waanideeën als ze dat dacht te hebben gezien. Ze had alleen gezegd dat ze geen gevecht wilde omdat ze niet gewond wilde raken als ze iedereen van prooi wilde voorzien. Maar ze had nooit bang geweest om er een aan te gaan. Ze zwiepte nogmaals geërgerd met haar staar en vernauwde haar ogen. Als het zo doorging zou dit clankatje maar beter kunnen redden. Lola zou dan geen ene barst om de grenzen van de oh zo heilige groepen katten geven. Er gloeide dan ook net iets meer als alleen irritatie in haar blauwe ogen toen de kattin verderging met zeggen dat ze maar op moest hoepelen. Yea...no. "Aw, wil je me zo graag weghebben dan? Schattig. Misschien moet ik dan juist maar even blijven rondhangen. Ik doe niets fout want ik kom niet over jullie heilige geurlijntjes." Misschien was ze nu iets te opstandig bezig, maar het maakte haar helemaal niets meer uit. Lola was nu toch wel redelijk boos door de arrogantie van de kattin voor haar en dat zou ze niet zomaar los laten. Ze zou al helemaal niet weggaan en zwakte tonen door de wensen van een clankat op te volgen. Nee. Al die katten dachten maar dat ze zo sterk waren omdat ze in een grote groep leefden. Nou, newsflash. De kattin was hier toch echt alleen en ook nog eens helemaal aan de grens waar ze niet zo gauw hulp zou krijgen.

De zwart met witte kattin zei dat ze nergens heen zou gaan, waarop Moonvision met een schouderophaal reageerde. "Geen probleem, ik heb al mijn taken al gedaan. Straks passeert hier ook nog een patrouille. Zien of je tegen dan ook nog zo'n grote bek hebt." miauwde ze, haar stem kalm en haar ambergele blik op de rogue gericht. Dit was typisch rogue gedrag. Ze hadden niets beters te doen dan de Clankatten lastig te vallen, zo bevestigde deze kattin nog maar eens. Haar pluizig witte staart sloeg van links naar rechts. Als de kattin echt een 'familie' had om voor te zorgen dan nam ze aan dat ze hier niet al haar tijd zou komen verdoen aan een onderlinge strijd van koppigheid. "Zie wel dat dat familietje van je geen honger gaat lijden in de tijd dat je hier verdoet." merkte ze droogjes op terwijl ze een lik gaf over haar voorste poot

Hm, grote bek, misschien, maar dom was Lola niet. Een patrouille zou ze niet in haar eentje aankunnen. Al zouden ze haar technisch gezien niet eens mogen aanvallen. Gij zult geen onschuldige kat aanvallen of iets anders net zo pralerig. En zij was onschuldig als je het simpelweg bekeek. Ze was de grens niet overgegaan of prooi gestolen. Het enigste wat ze misschien fout was gedaan was de kattin voor haar beledigen en om iemand daar nou voor aan te vallen met een hele groep zou wel erg zielig zijn. "Mijn familie," miauwde ze scherp, om te laten merken dat ze er niet over loog. Oh als dit katje eens wist wie er allemaal haar familie was, dan zou ze met staart tussen haar poten terug rennen naar haar clan. Maar niet al haar familie leefde op haar territorium. Gelukkig maar ook. "Kan zelf jagen op mijn territorium terwijl ik van verder weg prooi haal. Want tegen jullie stereotype van rogues in, delen wij ons eten ook gewoon als we in een groep leven." Ja, wat moest ze nou doen om het door de dikke kop van de kattin te krijgen dat rogues geen gemene achterbakse wezens waren die alleen maar om zichzelf gaven. Dan zat je toch echt meer richting de Bloodclan en honden.

Moonvision bekeek de rogue even goed. Als ze eerlijk moest zijn, zag ze er niet uit als een uitdaging. Zijzelf had mischien iets weg van een Windclan kat, maar de Riverclan bouw stond duidelijk op haar afgebeeld. Het was een van de redenen waarom ze ook altijd een buitenbeentje zou blijven tussen al die magere, lange katten van haar Clan. Ze zat er echter niet veel mee in, zo zat ze nu eenmaal niet in een. Het stoorde haar niet en ze kon haar Clan makkelijk verdedigen. Het was niet alsof het een tekortkoming was, integendeel. Moonvision had niet alleen snelheid, maar ook kracht. En dat gepaard met een goed werkend brein maakte haar zeker een uitdagende tegenstander. Maar de witte kattin wist dat ze vandaag zichzelf niet in actie zou moeten zetten op dat vlak. De rogue blafte wel, maar beet niet. Misschien maar beter ook, langs diens kant. "Wilt dus toch wel zeggen dat er bij jullie genoeg prooi te vangen valt." merkte ze op. Eigenlijk interesseerde het haar niet echt of ze wel of niet genoeg prooi hadden... Er waren zoveel plekken waar die eenlingen hun eten vandaan konden halen, waarom moest dit zonnodig bij de grenzen van de Clans?

Hoorde ze geen woord van wat ze zei? Het leek er wel op. Ja er was prooi op haar territorium, maar niet genoeg voor zo'n tien katten. Het was dan ook uiterst belachelijk dat ze zich nu moest gaan verdedigen met woorden tegen zo'n stom clankatje. "Waarom ga je dan niet terug naar je clan. Je denkt toch alles over mij te weten dus dan zou je ook moeten weten dat nee er is niet genoeg prooi te vangen en nee ik ga je grens niet over. Dan kan ik ook weer rust krijgen van jouw irritante kop," snauwde Lola naar haar. Als de kattin door bleef gaan zou ze misschien toch maar wel een klauw over haar kop heen halen, dat zou haar helpen haar mond te houden. Daarbij zou het simpele oefening zijn. Ze had gevochten met Bloodclanners en een mikmak van rogues sinds ze haar vader's territorium had overgenomen en ze stond hier nog steeds. Ze werd altijd onderschat voor haar postuur, maar daar maakte ze juist haar voordeel van. Daarbij zou ze nooit zonder een gevecht ten einde gaan. "Dus wat ga je doen?" Vroeg Lola geirriteerd terwijl ze haar klauwen in de grond boorde.

Haar amberkleurige ogen waren strak op de rogue gericht. Ergens amuseerde het haar wel om te zien hoe de eenling zich zodanig opwond over de situatie. Ze was nog erger dan Moonvision. De witte kattin wiebelde dan ook even met haar oortjes toen de ander sprak. "Nou, en wie is hier de betweter?" vroeg ze, haar toon iets hoger dan daarnet en haar gelaatsuitdrukking een tikkeltje uitdagend. Bij de volgende vraag haalde ze haar schouders op. "Ik kan hier rustig blijven zitten. Volgensmij ben jij verder weg van huis dan ik." miauwde ze nadien, haar spierwitte staart over haar poten slagende nadat ze was gaan zitten. Tijd zat, haar taken zaten erop. Wat ze had kunnen verstaan van de ander, moest zij nog monden voeden.

Ze was het zat om gekleineerd te worden. Door deze Windclanner, maar zeker ook door andere rogues. Ze dachten vaak dat ze iets niet aankon, dat ze een kleine en hulpeloze kattin was. Omdat ze er gewoon niet gevaarlijk uit zag. Misschien was het dan ook dat, wat haar nu zo boos maakte, en niet puur de kattin voor haar. Ergens wilde ze haar woede afreageren, dan zou ze zich zeker beter voelen, maar haar wonden van het gevecht met haar half tante mochten wel zo goed geheeld zijn dat ze haar niet zouden belemmeren in een nieuw geecht, toch was ze er niet erg op gesteld. Ze zou nog even afwachten, dan zou ze wel zien of die irritante pluizenbal voor haar het waard was om aan te vallen of niet. Die patrouille die beloofd was eerder in het gesprek stond haar zeker niet aan en was al helemaal niet vergeten. "Dan ben je dus ook sneller thuis. Probleem opgelost." miauwde ze op overzoete toon terug.

Langere weg? Ja, dat was waar. Maar niet heel thuiskomen? Misschien was de kattin doof, stom en blind. Als ze tenminste uit haar ogen zou kijken zag ze wel dat ze nog steeds wonden van een recent gevecht droeg en ze stond hier toch alsnog, fit en vechtklaar. Wat liet haar denken dat ze een poot op haar kon leggen wat erger zou zijn dan de eerdere verwondingen die nu aan het helen waren? "Alsof ik daar niet mee zou kunnen leven. Jullie hebben een luxer leventje hoor. Als jij het niet gaat redden in een één op één gevecht red iemand je, ik heb dat niet. Ik heb moeten leren overleven tegen sterkere en grotere katten als mij. Zelfs tegen familie. Denk maar niet dat ik bang ben voor een arrogant katje zoals jou," Het waren geen mooie worden, maar ze waren ook weer niet erg. Ze zou kunnen gaan schelden, een zielige tirade gooien, maar zo stak Lola niet in elkaar. Ze keek het kalmpjes uit en sloeg toe wanneer het moment dan daar het beste voor was. Kwam dit moment niet? Dan bleef ze langs de zijlijn. En het moment was nu nog niet gekomen. De kattin voor haar was arrogant en dacht dat ze alles maar kon doen en laten omdat ze een clan achter haar had, maar dat ware jonge en domme gedachtes. Misschien had ze al gevechten gezien, Bloodclan zelfs meegemaakt toen ze het woud over hadden genomen. Maar dat was niet hetzelfde als iedere dag onaardige en soms wel bloeddorstige rogues weg te moeten jagen van je territorium puur omdat het het grootste in de buurt was. Het was ook niet hetzelfde als iedere dag te moeten uitkijken voor Bloodclan, want die waagden zich ook buiten de twoleg place. Nee zij had al meer gevaar meegemaakt dan de kattin voor haar, meer ervaring. Dus waarom was ze zo zeker dat zij zou winnen?

Ze hield een grom tegen toen de arrogantie van de kattin nog een tandje erger leek te worden. Het bleek erop dat ze het geen eens geloofde. De ergernis van het constante gekleineer liep nu op en ze kwam aardig dicht op het randje van een uitbarsting. "En misschien maak jij je dan ook nergens druk om met je zielige grens. Ik zou geen eens jullie stinkprooi willen," spat ze toe. De geur van die rot windclanners zou er aan hangen als ze het op hun territorium zou vangen. Iets wat haar eetlust zeker zou minderen, vooral als ze dan heel de tijd zou moeten terugdenken aan de arrogante kop van dit mormel. "Maar misschien begrijp je dat niet. Je domheid en onjuiste vooroordelen beginnen in ieder geval oud te worden." voegde de zwart-witte kattin er nog venijnig aan toe. Echt hoe vaak moest ze nog iets uitleggen voor dit ding het begreep. Misschien moest ze dan maar een lesje gaan geven met haar klauwen. Haar houding werd tenminste wel een heel stuk vijandiger, klaar om te springen in een aanval.