[ceremonie mei] True Warriors Never Die

  Haar hele lichaam protesteerde toen ze haar pijnlijke spieren rekte en zich naar het midden van het kamp bewoog. De slapeloze nachten kon ze niet uit haar ogen wrijven, zelfs als ze het probeerde, maar zoals altijd zou ze er bij zijn. Stilletjes onderdrukte ze dan ook een geeuw en schoof wat dichterbij de rest van de katten, stiekem hopend dat ze haar kopje op iemand zijn schouders zou kunnen rusten en dan heel stiekem héél even met gesloten ogen naar de woorden van de leader zou kunnen luisteren. Dat bleek alleen al snel uit den bozen te zijn, want kort nadat Oceanstar de aandacht had getrokken begon ze over het gevecht, en haar woorden sneden ieder diep. Vol ongeloof en berouw hoorde ze aan hoe ze Stallionheart publiekelijk terecht wees en wrok liet horen tegen ieder van haar eigen clangenoten die in de strijd had gedood. Nee, geen van beide waren goede acties, ook zij vond dat Stallionheart hen allen terug had moeten trekken, ook zij, bij Starclan, vond dat niemand had mogen sterven; maar Oceanstar haar toorn was in Routnose haar oren onterecht. Toen ze ook nog sprak over een tegenaanval, spande iedere spier in Routnose haar lichaam zich aan. Was het dan nooit genoeg?
De ceremonie vorderde zich en hoewel de jonge poes erg hard haar best deed, ze kon er niets aan doen dat haar kreten voor de benoemde warriors halfhartig waren. Iets dat zowel Shikrawing als Hawkdash niet verdienden, maar op het moment raasden haar emoties als een wervelwind door elkaar. Nadat het gejoel was uitgestorven, klonk er al snel verzet en bijval tegen Oceanstar haar eerdere woorden. De Medicine cat drukte haar poten in de grond terwijl haar staart nijdig heen en weer ging bij al het bekvechten van haar clangenoten. Ze moest zich stilhouden, niet? Was dat niet wat een Medicine cat deed? Politieke zaken zoals dit gingen haar niet aan, ze hield zich bezig met helen, met deze troep opruimen. Ze moest zich braaf terug trekken naar de Medicine cat’s den en daar verder gaan met haar kruiden, met genezen, met waar ze goed in was.
Nee, ze had genoeg gehoord. Vervloek dat wat een Medicine cat volgens de regels en gebruiken moest doen, ze zou doen wat haar hart haar opdroeg. "Dat is genoeg!" Schreeuwde haar stem trillend door het kamp, tranen fonkelden in haar groene oogjes maar verwoed knipperde ze die weg en baande ze zich een weg naar het midden van het kamp. Vele emoties raasden door haar lichaam heen en even wilde ze niets anders dan schreeuwen en boos worden om dit alles, om deze bende die zij een clan durfden te noemen. De sterren zouden zich vannacht achter de wolken verstoppen van schaamte, en daar hadden ze al het recht toe. "Ik heb niet gevochten in de strijd, dat is mijn taak niet. Maar wat ik wél heb gedaan, is toegekeken. Toegekeken hoe mijn bloedeigen broertje, hoe mijn vrienden, mijn clan hun bloed moesten laten vloeien. Weet je wat ik zag? Beesten, monsters, goddeloze krijgers die zonder genade tekeer gingen, even goed van Riverclan als van Windclan, mijn clan... Daarom... Daarom ben ik naar Starclan gegaan, omdat ik geen nut meer in dit alles zag. En weet je wat de sterren mij zeiden? Dat wij geen beesten zijn. Ja, wat er is gebeurd laat iedere ster branden van schaamte, maar achter iedere wond, iedere beet en ieder boos woord van beide partijen ligt één ding: wanhoop. Ieder wil slechts overleven; wij willen overleven, Riverclan wilt de hongersnood overleven. Alleen we doen dat op de verkeerde manier en het wordt bij Starclan eens tijd dat we dat allemaal in gaan zien! In tijden dat we elkaar het meest nodig hebben, gooien we elkaar in het vuur en vechten we onderling met elkaar als vijanden. Hoe kunnen jullie in een tijd zoals deze alsnog de koppigheid en disrespect vinden om met elkaar te bekvechten? Om ook maar iets te opperen over straffen? Ja, wat er is gebeurd is schandelijk, van beide kanten, maar in plaats van elkaar enkel nog meer te schaden moeten we onze fouten onder ogen komen, spijt hebben en het de volgende keer beter doen, leren van wat we hebben misdaan. En dit, dit is zeker weten niet de manier! Slik één keer je trots in en laat je onenigheden voor wat het is, de clan heeft elkaar en bovenalles Starclan nodig nu in deze tijd van rouw," Haar ademhaling ging sneller dan normaal door de vele woorden die ze zojuist met een harde stem door het kamp had gegooid. Oh, Routpaw van een jaar geleden had trillend van ongeloof naar haar staan kijken. Maar was ze trots op zichzelf? Nee, hoe kon ze, hoe kon ze trots zijn op het feit dat ze überhaupt iets zo duidelijk nog zou moeten verklaren aan haar clan. De poes wendde haar blik af en slikte een brok in haar keel door, voordat ze verder ging met een zachtere, maar nog altijd heldere stem. “Ik… Ik ben te vinden in de Medicine cat’s den, voor de katten die mij nodig hebben.” en met die woorden en zonder iemand nog aan te kijken, keerde ze terug naar haar hol. Meer had ze toch niets te zeggen, als de katten nog altijd niet naar haar zouden luisteren, was er toch vrij weinig dat zij kon doen.

Tag: De hele clan

Er leek niet veel gehoor te komen aan haar woorden en voor ze verder iets kon zeggen werd ze weggeduwd door iemand en kwam de stem van haar mentor haar oren binnen. "Maar..." Sprak ze naar de warrior uit. Ze leek alleen niet veel in te brengen, want hij wenkte haar om mee te komen naar buiten het kamp. Ze keek nog een keer om naar de katten die duidelijk nog niet klaar waren met vechten voor ze zich omdraaide en Horsescoff het kamp uit volgde.

Tag: Horsescoff

In stilte zat Hawkpaw vooraan de menigte katten. Dit was de dag waar hij zo lang naar had uitgekeken als Apprentice, maar de euforie die hij had verwacht kwam niet. Zijn vader had hier moeten zijn, zijn moeder had hier moeten zijn. Sommige van zijn broers en zussen waren al Warrior geworden voor de ogen van Northdrift, maar Hawkpaw zou nu als wees Warrior worden. Even keek hij opzij, naar Shikrapaw. Zou zij hetzelfde voelen? Hij keek weer op toen de stem van Oceanstar door het kamp galmde, maar toen hij haar verwijtende woorden naar de Clan hoorde kromp hij voor een fractie van een seconde ineen. Hij wist dat hij zich niet aangesproken moest voelen, dus ondanks de strenge toon van zijn leider dwong hij zichzelf om weer rechtop te zitten. Deze woorden waren niet voor hem bedoeld, hij had geen kat gedood. Hij had gevochten zoals het hoorde – of, nou ja, op een gelijkaardig niveau als zijn tegenstander die ook van slag was geweest in het gevecht. Of hij dapperder had gevochten als hij had geweten dat WindClan zou verliezen kon hij niet zeggen.

Zijn oren spitsten zich en een hoopvolle glans verscheen in zijn ogen toen Oceanstar hem en zijn zus toesprak met een warme stem. Ze was trots op hen! Hawkpaw stond op en liep met trotse passen naar voren, met zijn hoofd hoog geheven. Hij had het recht om dit moment van trots uit te stralen! Shikrapaw was als eerste aan de beurt om haar Warriornaam te krijgen. “Shikraspirit! Shikraspirit!” riep hij uit volle borst mee. Even, heel even vergat hij het verdriet van daarnet. Hij was trots op zijn zus. Toen werd Hawkpaw zelf aangesproken en hij keek Oceanstar vastberaden aan toen ze de bekende vraag stelde. “Dat beloof ik,” antwoordde hij, waarna hij zijn naam kreeg. Hawkdash. Hij hoorde de Clan zijn nieuwe naam roepen en hij voelde de spanning wegvloeien uit zijn lijf. Eindelijk, eindelijk was hij Warrior! Hij voelde dat Oceanstar haar neus tegen zijn schouder duwde en hem feliciteerde. “Dankjewel, Oceanstar,” antwoordde hij glimlachend, waarna hij zich weer bij de rest voegde en ook zijn mentor Silverdew een glimlach schonk. Zijn dag kon niet meer stuk!

Spreekwoordelijk, dan. Toen de Ceremonie was afgerond brak er een discussie los onder de Warriors. Verwijten, aannames, ruzie, paniek. Hawkdash voelde de zelfzekerheid die hij daarnet even had gevoeld weer wegvloeien en met al dat rumoer om hem heen schudde hij zijn hoofd, waarna hij opstond en zonder verder iets te zeggen naar de Warriors’ Den liep. Hij zou vannacht nog zijn vigil uitzitten, maar nu leek het geen slecht plan om alvast een nest uit te zoeken.

Tag: Shikraspirit, Oceanstar, Silverdew