Cute lil fluffly bean

  Gorsekit knikte uitbundig en Shade zag hoe hij zich weer schrap zette, met zijn borst vooruit en zijn ogen gericht op de mosbal die Shade vast had. Hij genoot ervan om te zien hoe Gorse alle angst vreemd was nu en hoe stoer hij was. Hij was ook nog maar een kitten van een moon oud, ook al zijn de meeste kittens van zijn leeftijd al wat nieuwsgieriger en actiever dan Gorse. Maar dat maakt niet uit, ieder heeft zo zijn eigen tempo. En Shadefeather was blij dat hij een deel uitmaakte van deze nieuwe ontwikkeling.
  Hij knikte en gaf het mosballetje weer een tikje met zijn poot. Dit keer ietsje harder, maar nog steeds bijna akelig langzaam. Voor Gorsekit was het natuurlijk op tot snelheid.

Gorsekit zag de mosbal op een nóg hogere vaart op hem afkomen. Maar de kleine roodwitte kater was voorbereid. Hij stond als een steen! Vlak voordat het balletje bij hem kwam, drukte hij zijn kop naar voren en stopte het zachte balletje met zijn kop. Hihi! Hij rende erachteraan toen hij weg stuiterde, waarna hij het met een slag van zijn poot weer terug naar de zwarte kater wilde slaan. Zijn hand-poot coördinatie was nog niet zo goed, dus het balletjes kon alle kanten op rollen. Maar hij ging een soort van terug naar de zwarte kat. Gorsekit gierde van plezier. Opeens begreep hij waarom de kittens altijd met de mosballen in de weer waren. Dit was leuk!

  De kitten was voorbereid op de mosbal die op hem af kwam. Hij boog zijn kopje naar voren en gaf de mosbal een kopstoot, waardoor het terug stuiterde. Shadefeather keek met plezier toe hoe de kitten er achteraan rende en de mosbal een slag met zijn poot gaf. De bal rolde richting hem. Het was geen rechte lijn, maar Shade kon met zijn lange poten makkelijk de mosbal opvangen. Hij glimlachte naar de kitten en zonder de bal eerst te stoppen tikte hij het weer terug. Daardoor had de bal weer wat meer snelheid gekregen dan eerst.

Gorsekit had de tijd van zijn leven. Zijn ogen volgden de bal en hij piepte van plezier toen de zwarte kat hem had gevangen. Maar in plaats van hem weer rustig naar hem te tikken, tikte hij hem meteen weer terug. Gorsekit zijn ogen werden groot toen de mosbal met een rotgang op hem af kwam. Nee, dit was te snel! Dit zou zijn dood worden. De mosbal zou niet meer te stoppen zijn! Gorsekit slaakte een gilletje, waarna hij vluchtte uit de baan van de mosbal en trillend tegen zijn nest pas weer zijn ogen open durfde te doen.

  Hij had de situatie verkeerd ingeschat. Gorsekit slaakte een gilletje toen de mosbal op hem af rolde en rende snel naar zijn nest toe. Tegen zijn nest aan durfde hij zijn ogen weer open te doen.
  Shade keek hem verbaasd aan. Dus hij was nog niet klaar voor dat. Oké. Zijn verbazing maakte plaats voor begrip en een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gelaat. Hij liep naar de kitten toe en een op een paar muizenlengtes ging hij weer gehurkt voor de kitten zitten.
  'Heyy, rustig aan,' mauwde hij, zijn stem zacht. Hij hoopte dat hij Gorse daarmee wat kalmeerde. 'Die mosbal kan je heus wel aan. Het is nog steeds banger voor jou dan jij voor hem, dat weet ik zeker.' Hij richtte zijn blik even naar de bal die nu bewegingloos een eindje van hen vandaan lag. 'Weet je wat, ik denk zelfs dat je hem nu meer dan ooit aankan. Het is zo bang dat het niet eens durft te bewegen! Zo verbaasd is het door deze schijnbeweging.' Hij glimlachte naar het jonge katertje en hoopte dat zijn woorden hem weer moed inspraken.

Zachtjes bereikte de stem van de zwarte kat zijn oren weer. Gorsekit keek met grote oogjes naar de kat. Rustig maar? Hoe dan, als hij de mosbal zo hard terug sloeg? Maar hij zei dat de mosbal bang voor hem was, banger dat hij voor de mosbal was. Gorsekit wiebelde onzeker zijn oortjes. Was dat wel echt zo? Want de mosbal kon uit het niets aanvallen. Maar nu lag hij weer stil, roerloos in het midden van de nursery. Shadefeather zei dat dat was omdat hij verstijft was van angst. Van hem? Door zijn schijnbeweging? Wat bedoelde hij daar mee? Dat hij niet stoer de mosbal had tegengehouden maar was weggerend. Was dat een schijnbeweging. Gorsekit kwam weer overeind en zette langzaam weer een aantal stapjes naar de mosbal, waarna hij hem zachtjes een tikje gaf met een uitgestrekt pootje. De mosbal bewoog even, maar bleef vervolgens weer liggen. Gorsekit voelde weer zekerheid terug in zijn lijf komen, waarna hij de mosbal weer een tikje met zijn poot gaf. Een lachje kwam weer op zijn gezicht. ‘Stomme, bange bal!’ miauwde hij stoer, misschien stoerder dan hij zich eigenlijk echt voelde.

  Shade zag hoe Gorse langzaam weer wat moed kreeg en met een glimlach keek hij toe hoe de kitten naar de bal liep. Zijn stapjes waren voorzichtig, maar hij kwam wel steeds dichterbij. Zachtjes gaf hij een tik tegen de bal, en daarna nog een. 'Stomme, bange bal!' miauwde hij stoer.
  De zwarte kater grinnikte even en knikte. 'Inderdaad! Super stomme bange bal,' mauwde hij en liep richting de kitten. 'Wil je weer spelen? Of wil je de bal zelf aanvallen?' vroeg hij.

Gorsekit kreeg meteen weer een complimentje. Gorsekit glimlachte breed. Het wás een stomme mosbal. Gorsekit was een kat! Hij kon een domme mosbal wel aan. Echt wel, echt echt wel. Gorsekit kreeg ook de vraag of hij weer wilde spelen of wilde aanvallen. Nou… aanvallen was misschien wel een beetje teveel gevraagd. Hij keek naar de zwarte kat met de ingewikkelde naam. ‘Spelen.’ miauwde hij toen resoluut. Gorsekit duwde zijn neusje tegen de bal en duwde het voor zich. Toen sloeg hij met zijn pootje weer tegen de mosbal, terug naar de zwarte kat. Zijn lachje op zijn gezichtje werd weer breder. Zijn angsten werden beetje bij beetje weer overwonnen.

  Met groot plezier zag Shade hoe Gorse zijn angsten weer overwonnen had en een brede glimlach sierde zijn gezichtje. 'Spelen.' miauwde hij resoluut toen hij hem weer aankeek. Shade grinnikte even en keek toe hoe de kitten zijn neusje tegen de bal drukte en hem met zijn pootje weer naar hem toe sloeg.
  Deze keer besloot Shade weer de bal gelijk door te spelen naar Gorsekit, in plaats van hem eerst te stoppen. Hij vind het balletje echter eerst wel even op met zijn poot, zodat het iets van zijn vaart had verloren. Maar nog steeds ging het wat sneller dan toen de kitten de bal naar hem toe sloeg. Het enige was dat Gorse er nu op voorbereid was, en het ging ietsjepietsje langzamer dan de eerste keer dat hij dit deed. Hij verwachtte dus ook dat de kitten de bal enthousiast weer terug zou slaan.

Gorsekit had zich nu voorbereid dat de bal terug zou komen. Al had de zwarte kat hem kort tegengehouden voordat hij weer terugkwam. Gorsekit stak zijn kopje vooruit en voor de eerste keer rende hij op de mosbal af. Hij zou hem wel even een harde kopstoot geven. Hij zou hem kop vooruit aan kunnen! Gorsekit rende naar voren en ja hoor, zijn kopje botste tegen de zachte mosbal en hij stuiterde meteen terug naar de zwarte kat. En er kwam zelfs nog een zachte strijdkreet uit Gorsekits bekje.

  Gorsekit stak zijn kopje vooruit zodra de bal op hem af kwam rollen. Hij rende er zelfs naartoe! Hij gaf de mosbal een kopstoot en het stuiterde weer terug naar Shadefeather, waarna de kitten een zachte strijdkreet slaakte.
  Shade grinnikte en ving de mosbal weer op, maar weer zonder dat het veel vaart minderde. Hij keek even of Gorse wel helemaal klaar was voor weer een aanval van de mosbal en gaf het weer een zetje zijn richting in. Zo ging het super goed!

Gorsekit werd een expert! Het ging eindelijk van een leien dakje. De mosbal kwam weer in een hoog tempo terug. Net iets te snel voor Gorsekit, maar in plaats van bang in elkaar te duiken, sprong hij aan de kant voor de mosbal, waarna hij hem lachend achterna hobbelde. De mosbal verminderde vanzelf vaart en Gorsekit sprong erbovenop toen hij weer bijna stil lag. De roodwitte kitten was een echte krijger nu! Hij kon de mosbal aan. Misschien zou hij dan alles aankunnen! Gorsekit kreeg een optimistische kijk en duwde met zijn neus tegen de mosbal, waarna hij hem weer terug richting Shadefeather sloeg. Hij was nog niet zo goed als de zwarte kat met de mosbal, maar misschien zou hij ooit ook zo goed worden. Gorsekit zijn pasjes werden wel iets trager toen hij weer terug richting de zwarte kat wandelde. Met de mosbal spelen was vermoeiend zeg!

  De mosbal rolde weer naar de kitten toe, maar Gorsekit sprong er niet op af. In plaats daarvan sprong hij naast de mosbal, om er daarna achteraan te rennen. Toen het balletje bijna stil lag sprong hij er op.
  Shadefeather kon zijn glimlach niet meer van zijn gezicht vegen. Hij werd toch zo vrolijk van schattige kittens en Gorsekit had zeker wel een plekje in zijn hart veroverd op het moment. Hij was zo schattig aan het spelen met die mosbal, en hij had zelfs het idee gekregen om er even naast te springen toen hij het toch nog te hard vond. Maar daarna jaagde hij er wel weer achterna. Shade kon niet meer trots zijn.
  Hij zag hoe de kitten vermoeid aan het worden was. Zijn pasjes werden wat trager. Het was ook heel wat voor zo'n kleine kitten, zo veel spelen en zo veel angsten overwinnen in zo'n korte tijd.
  'Wil je nog even door spelen, of ben je te moe aan het worden?' vroeg Shade de kitten, terwijl hij de mosbal weer opving.

De kitten neusde de bal terug richting Shadefeather, maar het werd met elke pas zwaarder. Blijkbaar was het ook duidelijk, want Shadefeather vroeg of hij moe was. Gorsekit knikte langzaam. Hij wilde niet Shadefeather zijn plezier verpesten. ‘Maar… ik kan nog wel spele,’ miauwde hij, een gaap onderdrukkend. Hij wilde niet dat hij de zwarte kat zou teleurstellen, alleen omdat hij moe was. Hij gaf nog een slag naar de mosbal, maar hij miste en de bal bleef op zijn plek. Beschaamd keek hij opnieuw naar de zwarte kat, terwijl zijn schouders vermoeid gingen hangen.

  Gorsekit knikte langzaam bij zijn vraag. 'Maar... ik kan nog wel spele,' miauwde hij.
  Shade zag hem een gaap onderdrukken en de laatste slag naar de bal die hij maakte, wat de bal miste, was voor Shade genoeg om er een eind aan te maken. Hij knikte, glimlachte hem vriendelijk toe en legde de mosbal opzij.
  'Het is wel even genoeg voor vandaag,' sprak hij zacht de kitten toe. Gorse was nog zo jong, en hij wilde hem niet breken door hem te pushen door te blijven spelen. Of om Gorse zichzelf te laten pushen. 'Kom, ik breng je wel naar je nest. Waar is het?' Hij keek even de Nursery rond, op zoek naar een nest dichtbij met de geuren van de kitten.

Shadefeather had besloten dat het genoeg was voor vandaag, en stiekem was hij daar wel blij om. Hij knikte slaperig. Toen sprak de kater dat hij hem terug zou brengen naar zijn nest. Een glimlachje sierde zijn gezicht en hij ging zitten. Hij zou vast zo opgetild worden en teruggestopt worden bij zijn broertjes en zusjes. Maar de kater vroeg waar zijn nest was! Geschrokken keek hij om zich heen. Verrekt! Goeie vraag! Waar wás zijn nest? Paniekerig keek hij om zich heen, zoekend naar zijn mama. Oh nee, straks was hij iedereen kwijt en zou hij nooit meer thuis komen! Met grote oogjes keek hij de zwarte kat aan, waarna traantjes op begonnen te wellen. Hij was ze kwijt!

  Geschrokken keek hij omlaag naar de kitten toen deze paniekerig om zich heen keek. De kitten keek hem aan met grote, waterige oogjes. Oh nee, dit kon niet gebeuren. Hij kon hem niet laten huilen. Nee echt niet, dat mocht niet. Hij zal zich voor altijd schuldig blijven voelen.
  'Hey, hey, sssh,' miauwde Shade zachtjes terwijl hij voorover boog. 'Het is oké, we gaan je nest zoeken, ja? Het komt goed, niet huilen.' Hij hoopte maar dat zijn woorden de kitten wat zouden kalmeren. Hij keek weer op en stak zijn neusje in de lucht, de geuren opsnuivend. Het nest moest niet ver zijn, hij dacht namelijk niet dat Gorse de hele Nursery door was gewandeld. De kater boog wat van de kitten weg om het beter te kunnen ruiken, en ja hoor, daar was zijn nest.
  Een glimlach verscheen weer op Shade's gelaat en hij boog zich weer naar de kitten toe. 'Geen zorgen hoor, ik heb je nest gevonden,' miauwde hij, waarna hij de kitten zachtjes bij zijn nekvel oppakte. Daarna liep hij naar het nest toe in een paar stappen en zette de kitten voorzichtig neer tussen de rest. Met zijn neusje stopte hij Gorsekits staartje en pootjes wat dichter naar zijn lichaampje toe, om daarna met zijn poot wat van het mos zachtjes tegen hem aan te drukken.
  'Zo, lig je zo goed?' vroeg hij de kitten, best tevreden met zijn instop kunsten.

Gorsekit keek de zwarte kater met een bibberend lipje aan. Hij was zijn huis kwijt! Hoe moest hij ooit nog terugkomen? Toen de kater hem suste vocht hij met man en macht de traantjes tegen, maar toch biggelden er twee dikke over zijn wangetjes. Het was deels omdat hij zo moes was dat hij zo snel was aangedaan, maar ook omdat hij heel bang was. Shadefeather beloofde zijn nest te vinden. Oh hij hoopte zo dat het hem lukte! Hoe moest hij anders gaan uitleggen aan mama dat hij kwijt was? Al snel kwam het hoge woord. Zijn nest was gevonden! Gorsekit klaarde helemaal oh. Oh gelukkig! Hij lachte door de tranen heen en al snel werd hij opgepakt door de zwarte kat. Hij vloog naar zijn nest toe, en ja hoor, daar zag hij iedereen weer! Hij werd in het zachte mos gelegd en hij werd kostelijk ingepakt door de zwarte kat. Gorsekit nestelde zich tevreden in het mos en legde zijn kopje neer. De kat vroeg of hij lekker lag en hij knikte. Ja, heel erg! Hij zou vast goed slapen! ‘Bedankt,’ piepte hij zachtjes naar de zwarte kat. Hij had zoveel van hem geleerd vandaag! En op het einde werd hij ook nog eens lekker ingepakt. Het was een feest! Gorsekit gaapte nog een keer liet langzaam zijn oogjes dichtvallen. Hij wou dat hij beter duidelijk kon maken hoe dankbaar hij was. Shadefeather was een echte held!

  Hij zag Gorse's kopje op en neer gaan. 'Bedankt,' piepte hij zachtjes.
  Shade glimlachte breed. 'Mooi zo. Ga maar lekker slapen nu dan,' miauwde hij tegen de kitten. Eventjes keek haar naar Gorsekits broertjes en zusjes, maar die lagen ook allemaal te slapen. Gorse zal vast ook binnen enkele seconden in slaap vallen, als hij niet al aan het slapen was. Hij richtte zijn blik weer op de rood-witte kitten en keek tevreden toe hoe hij zo tussen het mos lag. Het was weer genoeg speelplezier voor vandaag.
  'Slaap lekker, Gorsekit,' fluisterde hij nog naar de kitten, waarna hij zich omdraaide en de Nursery uit liep.

- Shadefeather topic uit

Shadefeather zei al snel dat hij mocht gaan slapen. Dat hoefde hij niet twee keer te zeggen, want hij sloot zijn oogjes en binnen seconden was hij weggedommeld. Hij smakte nog een keertje, voordat hij naar dromenland was vertrokken. Zijn dromen waren vol mosballen en nesten die kwijt waren. Ze waren spannend, maar het leek telkens weer goed te komen. Gorsekit was blij. Alles kwam vanzelf wel goed. Gorsekit sliep vredig verder. Misschien was het allemaal zo eng nog niet!