Who knows?

  'Maar iedere keer als ik doorvroeg op jouw advies dan wist je er geen goed antwoord op. Dan probeer je toch slimmer te zijn dan je eigenlijk bent?' vroeg hij nu.
  Shade knipperde met zijn ogen en schudde zijn kopje een beetje. Maar voordat hij iets kon zeggen ging Ardentpaw al verder.
  'En ik heb al genoeg advies gekregen van allemaal verschillende katten, dus ik weet dat ik moet uitkijken, zelfs als ik op mijn eigen territorium ben,' miauwde hij.
  De zwarte kater keek hem aan en zuchtte nogmaals. 'Ja, nou ja, stel dan niet allemaal van die lastige vragen. Die moet je maar aan je mentor stellen,' mauwde hij. Hij was al blij dat hij tot nu toe nog geen lastige vragen had gehad van zijn eigen Apprentice.

Lastige vragen? Zo lastig waren ze toch niet. En ze aan Swallowflight vragen? Dat wist hij niet hoor. Hij verwachtte niet dat zijn mentor het graag over honden en Bloodclan zou willen hebben met haar geschiedenis. Misschien dat hij dan toch maar op eigen houtje achter deze dingen moest komen, of aan andere katten uit zijn clan vragen. Maar het zelf onderzoeken was toch wel een beetje aanlokkelijk en zolang hij op een afstandje bleef was hij veilig. Dat had Shadefeather hem net allemaal verteld! " Ben jij dan ook een mentor? Want dan zou je ze eigenlijk ook moeten weten." Ja, dat was toch zo.

  'Ben jij dan ook een mentor? Want dan zou je ze eigenlijk ook moeten weten.'
  Shade was weer even overrompeld bij deze reactie. 'Ja, ik ben ook een mentor, sinds kort weer,' mauwde hij als antwoord. 'En ik weet genoeg dingen om hem een volleerd Warrior te maken. Maar ik ga natuurlijk niet een gevecht aan met meerdere katten en een hond om te zien wat makkelijker is. Of om te zien hoe je een hond doodt, of wat dan ook.' Dat was natuurlijk gekkenwerk. 'En ik hoop dat jij dat ook niet gaat doen, trouwens,' vervolgde hij met een strenge blik op de Apprentice. Hij wilde zeker niet dat Ardent op eigen houtje op zoek ging naar honden of BloodClanners, alleen omdat hij zogenaamd niet duidelijk genoeg geweest was.

En nu kreeg hij een preek over het niet opzoeken van gevaar. Ja, dat snapte hij ook wel. Ardentpaw wilde nu zeker niet in een gevecht met een hond of een Bloodclanner komen, maar dat betekende niet dat hij niet een keer in zijn toekomst kon gaan kijken hoe een van hen eruit zag en bezig ging, toch? Als hij wat meer training had gehad natuurlijk en dan zou hij nog steeds goed verborgen blijven. Dan moest het vast veilig zijn. "Ik snap ook wel dat ik geen Bloodclanners op moet gaan zoeken, maar ik mag toch wel nieuwsgierig zijn?" vroeg hij een beetje beteuterd. Shadefeather was echt veel te serieus.

  'Ik snap ook wel dat ik geen Bloodclanners op moet gaan zoeken, maar ik mag toch wel nieuwsgierig zijn?' vroeg Ardentpaw een beetje beteuterd.
  Shade liet weer een zachte zucht ontsnappen. 'Natuurlijk mag je nieuwsgierig zijn,' mauwde hij met een zachte stem. Hij wilde niet bot overkomen of zo. 'Maar wees ook verstandig.' Hij wilde niet de dood van de jonge Apprentice op zijn geweten hebben, hij wilde zoiezo niet dat hij zou sterven. Zelf was hij niet zo nieuwsgierig aangelegd, hij ging gevaarlijke en onbekende dingen liever uit de weg. Maar hij kon wel snappen dat Ardentpaw nieuwsgierig naar zoiets was. 'Als je het dan zo graag wil weten, kan je het beter maar onderzoeken als je een Warrior bent. En het liefst met nog iemand anders erbij,' miauwde hij dus maar.

Als warrior? Dat duurde nog zooooo lang! Hij wist genoeg katten die hij mee zou kunnen nemen, maar of hij kon wachten tot hij een warrior was? Nee dat wist hij niet. Misschien moest hij haar maar niet te veel over na gaan denken hier voor Shadefeather. De rare windclanner wist de hele tijd al te raden wat hij dacht en wilde hem alleen maar van het ontdekken weerhouden. Eventjes was hij stil en dacht voor een enkele keer na over wat hij nu ging zeggen of vragen. "Maar hoe ben jij dan achter alles gekomen want jij bent ook nog niet oud,"

  Het was stil en tevreden dacht Shade dat het gelukt was de jonge kater te weerhouden om op ontdekkingstocht te gaan. Maar toen stelde hij weer een vraag. Hoe hij achter alles was gekomen en de opmerking dat hij nog niet oud was. Nou, dat was in ieder geval een meevaller, dacht Shade.
  'Nou, ik heb natuurlijk dingen van mijn mentor geleerd,' antwoordde hij. 'En van andere katten, binnen en buiten de Clan.' Hij had nog niet enorm veel meegemaakt dus de meeste dingen die hij wist waren ook maar gewoon uit verhalen gehaald die andere katten hem vertelde. Hij wist immers wel dat die verhalen elke keer dat ze verteld werden weer sterk overdreven werden gemaakt, dus dat hij daar rekening mee moest houden mocht hij ooit zelf tegenover zoiets staan. Maar echte ervaring was er meestal niet bij, en dat wist hij maar al te goed.

Maar, als hij het van andere katten had gehoord, hoe wist hij dan dat hij het zomaar moest geloven? Dat die katten de waarheid vertelden. Moest je niet iets hebben gezien met je eigen ogen om te kunnen zeggen dat het echt waar was? Ardentpaw wist het niet. Hij wist echter wel dat hij het nog een keer zelf wou onderzoeken en dat was dat. Niemand kon hem daar van gaan weerhouden als hij wat ouder en wat beter getraind was. "Maar hoe weet je dan dat ze je de waarheid hebben verteld? En heb jij dan nog nooit een hond of Bloodclanner gezien? Of dat dan wel?" Shadefeather moest nu vast wel moe worden van zijn vele vragen, maar Ardentpaw kon nog uren doorgaan.

  'Maar hoe weet je dan dat ze je de waarheid hebben verteld? En heb jij dan nog nooit een hond of een Bloodclanner gezien? Of dat dan wel?' vroeg de jonge kater.
  'Nou, ik ga ervan uit dat mijn mentor me wel betrouwbare informatie gegeven heeft,' antwoordde Shade, een beetje gepikeerd. 'Waarom zouden andere katten, katten die uit dezelfde Clan komen en veel ouder en wijs zijn en meer levenservaring hadden opgedaan, liegen?' vroeg hij Ardentpaw. Want waarom zouden ze? Dat is toch te gek voor woorden? 'En ja, ik heb al een keer een hond gezien en een BloodClanner. Dat betekent echter niet dat ik er van alles van af weet.' Om maar even een disclaimer bij te voegen voordat Ardent weer dingen ging uitkramen over dat hij wijs wilde zijn. Want dat was hij niet.

  'Sorry,' mompelde Ardentpaw toen wat bedeesd.
  Shade keek hem aan. Hm. Het leek er op dat hij het oprecht meende. Hij wilde ook niet gemeen of nors uit de hoek komen. Normaal gesproken werd hij helemaal niet snel geïrriteerd. Maar Ardentpaw had toch iets naar boven gehaald waardoor hij misschien niet zo goed en aardig overgekomen was.
  'Het is al goed,' miauwde Shadefeather dus ook rustig. 'Je kan er niets aan doen dat je zo nieuwsgierig bent.' Maar af en toe een stop op die vragen doen was niet mis, maar dat zei hij maar niet.

Ardentpaw zag dat zijn verontschuldiging tenminste zijn werk deed. Dat was dan een ding minder om zich zorgen over te maken, toch leek de kater meer te willen zeggen dan hij deed blijken. Misschien moest hij het nu maar laten. Het zat nu allemaal weer goed en het zou zonde zijn om Shadefeather dan weer boos te maken. Maar waar moest hij dan over praten? Hij wist niet wat de kater leuk vond en daarbij betwijfelde hij sterk dat hij iets gemeen had om over te praten met een volwassen Windclanner. "Uh, hoe gaat het eigenlijk met jou?" vroeg hij wat schaapachtig, helemaal vergeten dat hij dat in het begin niet had teruggevraagd aan hem.

  'Uh, hoe gaat het eigenlijk met jou?' vroeg Ardent toen wat schaapachtig.
  Shade keek op. Die vraag had hij zo snel niet verwacht. Hij glimlachte, blij dat het een ander soort vraag was dan de afgelopen vragen die de jonge Apprentice gesteld had. 'Oh, met mij gaat het goed,' antwoordde hij. Het gevecht met RiverClan was echter wel geweest, maar zelf had hij geen persoonlijke verliezen geleden, en hij wilde graag zo snel mogelijk weer positief zijn. En zelfs nu de prooi zich niet zo snel of helemaal niet liet zien haalde Shade's humeur ook niet sterk omlaag. Dus met hem ging het goed. Natuurlijk had hij al gevraagd hoe het met Ardent ging, dus dat kon hij niet weer vragen.
  'Dus, heb je eigenlijk al veel training gehad?' vroeg hij dus maar. Misschien was het niet zijn plek om die vraag te stellen, maar waar anders moesten ze het over hebben?

Nu kwam de ander met een vraag. Best wel grappig na alle vragen die hij had gesteld. Maar het was te vraag of hij al veel training had gehad. Nee, nog niet. Zijn mentor had wat persoonlijke zaken eerst moeten regelen voor ze weer klaar was om hem te gaan trainen, dus het was een tijdje na de ceremonie geweest dat hij pas zijn eerste training met haar had gehad. Natuurlijk nam hij Swallowflight niets kwalijk en hij had zelfs de tijd gehad om het territorium te ontdekken op eigen houtje. Dat was dan ook het moment dat hij de deputy van Shadefeather's clan had ontmoet. "Nee, maar ik ga snel leren zodat ik iedereen in haal!" bracht Ardentpaw uit. Het was meer een belofte naar zichzelf als iets anders.

  'Nee, maar ik ga snel leren zodat ik iedereen in haal!' bracht Ardentpaw uit.
  Shade keek even naar hem en knikte met een glimlach. 'Zal ik zeker doen, ja,' miauwde hij. Wacht, dat kon verkeerd opgevat worden. 'Niet dat je het nodig hebt,' voegde hij er snel aan toe. 'Ik bedoel, ik heb je nog nooit zien jagen of vechten natuurlijk dus ik zou niet weten hoe goed je bent, en hoe goed de andere zijn. Maar, je weet wel, veel oefenen is altijd goed.' Hij hoopte dat Ardent zich niet beledigd voelde of zo.

Nu was Shadefeather aan het ratelen. Hoe de rollen toch omgedraaid waren, dacht hij geamuseerd. Toch knikte Ardentpaw. Hij zou veel gaan oefenen en een geweldige warrior worden en zijn clan goed kunnen dienen. Misschien moest hij dan wel een beetje leren om niet halsoverkop op het eerste interessante ding af te rennen om het te onderzoeken, maar dat zou later wel komen. "Maar ik wil zeker ook genieten van mijn nieuwe vrijheid en allerlei dingen ontdekken," gaf hij toe. Misschien zou Shadefeather zich vroeger ook zo hebben gevoeld. Of was de zwarte kater een echte braverik geweest?

  'Maar ik wil zeker ook genieten van mijn nieuwe vrijheid en allerlei dingen ontdekken,' gaf hij toe.
  Shade knikte. Dat kon hij wel begrijpen. 'Natuurlijk, zolang je maar geen domme dingen doet.' Zelf was hij altijd leergierig geweest, en had zeker ook wel wat nieuwsgierigheid in zich, maar lang niet zoveel als Ardentpaw. Hij wilde vooral alles heel snel doen en lekker lang en veel kunnen rennen over de vlaktes van WindClans territorium. Wat dat betreft was hij in de goede Clan geboren. En vechten was al helemaal niet iets waar Shade graag mee bezig wilde zijn. Buiten het territorium kwam hij ook niet zo vaak. Misschien moest hij toch maar is meer op ontdekkingstocht gaan, bedacht hij zich.

Domme dingen? Hij was toch niet dom, dan kon hij ook geen domme dingen doen. Nee Ardentpaw was heel intelligent, hij gebruikte dat gewoon niet altijd. Hij woog kansen en geluk een beetje af als hij een situatie in ging, maar veel denken over gevaren deed hij niet. "Ik zal proberen geen domme dingen te doen," beloofde hij. Want ja, dat was alles wat hij kon doen. Proberen geen domme dingen te doen. Toch, of iets dom was lag er maar aan welke kat aan de andere kant van je stond.

  'Ik zal proberen geen domme dingen te doen,' beloofde de jonge kater.
  Shade glimlachte naar hem. 'Goed zo.' Hij was blij te horen dat Ardent geen domme dingen zou doen. Of hij dan ook echt geen domme dingen ging doen was nog maar de vraag, maar hij zal het in ieder geval proberen niet te doen. Dus dat was goed.
  'Vertel me anders is over je andere avonturen,' stelde Shadefeather voor. Misschien zal dat dit gesprek wat minder ongemakkelijk maken. Of juist nog ongemakkelijker. Wie weet.

Zijn andere avonturen. Tja, de meesten waren dingen die Shadefeather hem net had verteld dat hij die niet moest doen. Hij was al eens naar Rogue territory geweest en dichtbij de twoleg place had hij zich ook al eens gewaagd. Zou Shadefeather het ook dom vinden dat hij naar de Highstones had willen gaan? Acorndust had dat zeker wel gevonden, al was hij niet echt boos geweest dus dat was een meevaller. Oh hey, Acorndust. Die telde wel als een avontuur! "Ik heb de deputy van Shadowclan hier uit een boom zien vallen." vertelde hij dus maar. Misschien zou de kater doorvragen, maar voor nu kon hij het hele moonstone ding ontwijken.