Little Lion Man

Eaglekit was de afgelopen moon een klein beetje gegroeid. Zijn vacht was ietsje langer geworden dan het al was en zijn staart was ook net iets langer geworden, al scheelde het niet echt veel. Hij was er trots op dat hij begon te groeien. En hij was er ook trots op dat zijn vacht zo lang was. Zijn vacht leek nu een beetje op die van zijn pleegvader, Stallionheart. Nog even en het zou even lang zijn, al zou Eaglekit natuurlijk niet meer de kleuren krijgen in zijn vacht die Stallionheart wel had. Hij had al wel twee kleuren in zijn vacht, dus op zicht leek dat op dat vlak ook wel een beetje op zijn pleegvader. Zijn aandacht werd afgeleid door Milkykit die met een grote glimlach op haar gezicht de nursery binnen kwam wandelen. Eaglekit opende zijn bek om de geuren in te drinken die ze met zich meebracht en bewoog wat met zijn oortjes toen ze opmerkte dat ze alleen was. Ze was ongeveer even oud als hem, al was hij misschien één of twee weken jonger dan zij. Zijn pleegvader had hem gezegd dat hij niet meer uit de nursery mocht gaan tenzij hij toestemming van een queen had. Wilde dat zeggen dat Milkykit samen met een queen naar buiten was gegaan? Er was natuurlijk maar één manier om daar achter te komen! Eaglekit liep met een opgewekte glimlach in haar richting en ging vervolgens langs haar liggen. “Hallo, Milkykit,” begroette hij haar op een vriendelijke, rustige manier. “Ik zag je net de nursery binnenkomen. Ben je ver weggeweest?” Hij keek haar verwachtingsvol aan, een nieuwsgierige ondertoon in zijn stem hebbende

Eaglekit werd alleen maar nieuwsgieriger door wat ze vertelde, ook al verscheen er een geniepige grijns om zijn lippen toen ze aangaf buiten het kamp te zijn geweest. Misschien dacht ze dat zij de enige was die zoiets geflikt had, maar dan had hij een verrassing voor haar. Zou hij het met haar delen? Hij dacht dat meerdere kittens al wel wisten dat hij uit het kamp was geweest, maar blijkbaar was de roddel nog niet zo ver verspreid als hij gehoopt had. Zijn pleegvader zou het misschien geen goede prestatie vinden van Eaglekit, maar het zorgde wel voor een paar stevige verhalen onder de kittens. Hij wilde natuurlijk niet dat elke jonge kitten een voorbeeld aan hem zou nemen omdat hij bijna verdronken was geweest, maar het was toch zeker spannend om vlak voor het slapengaan te vertellen? En dus keek hij haar aan met een grijns. “Ik ben ook buiten het kamp geweest!” zei hij vrolijk. “Nu ongeveer één moon geleden. Stallionheart, onze deputy, heeft mij uit het water gevist en daarna is hij mijn pleegvader geworden.” Hij kon het niet laten om zijn borst even trots vooruit te steken. Want ja, de deputy als pleegvader hebben, dat was toch wel iets om trots op te zijn?

“Helemaal niet!” riep hij terug, zijn wangetjes opbollend van de verontwaardiging die hij voelde. Hij wilde dat hij een bewijs had, maar die had hij niet. Hoewel… “Ons territorium bestaat voornamelijk uit vlakke heiden en the Small Lake is klein en ijskoud!” Zo, dat moest genoeg bewijs zijn, toch? Zijn mond viel een klein beetje open toen ze vervolgens aangaf dat Oceanstar haar echte oma was. “Stallionheart heeft gezegd dat hij een papa voor mij is en Oceanstar een mama,” sputterde hij zachtjes tegen. En opeens kwam daar de vraag waar hij zelf maar geen antwoord op had en wat überhaupt ook in de eerste plaats de reden voor hem was geweest om uit het kamp te glippen. Zijn ouders zoeken was een grote prioriteit van hem geweest, maar daarna was hij te weten gekomen dat hij ze wellicht niet meer zou vinden. En hoewel Stallionheart nu ook een deel uitmaakte in de grote plaats in zijn hart, toch vond hij het jammer dat er waarschijnlijk de kans bestond dat hij zijn echte ouders nooit meer terug zou zien. “Ik weet niet waar ze zijn,” zei hij zachtjes tegen Milkykit. “Ik wilde naar ze opzoek gaan door buiten het kamp te gaan, maar toen was daar opeens dat ijskoude water en Stallionheart die me terug droeg naar het kamp. Daarna heb ik eigenlijk geen poging meer ondernomen om ze te vinden.” Hij keek Milkykit vertwijfeld aan. “Wat denk jij dat er met mijn ouders is gebeurd?” Misschien een belachelijke vraag die ze waarschijnlijk niet kon beantwoorden, maar op dit moment wilde hij met heel zijn hart weten waar ze waren. En of ze überhaupt ooit nog terug zouden keren.