Lost in this state of mind

Een kalme uitdrukking was op zijn gelaat te herkennen terwijl hij zijn blik liet glijden over de katten die zich binnen het kamp bevonden. Sommigen waren nog maar net wakker en bogen zich over de prooistapel om hun eerste hap van vandaag te nemen, anderen waren al een tijdje wakker, keerden juist terug van een patrouille en gingen naar hun den zodat ze de nodige slaap in konden halen. Crowfur was nog maar pas benoemd als mentor en hoewel hij in eerste instantie de angst had gehad dat hij de training ging verpesten zoals hij dat bij Mistpaw en Webpaw had gedaan, voelde het na de eerste training toch al een stuk beter en had hij minder het gevoel dat hij het voor zichzelf of voor Goldenpaw kon verknallen. Oceanstar gaf hem natuurlijk niet een apprentice zonder geldige reden, maar soms had Crowfur het idee dat zijn leader iets te veel vertrouwen in hem had. Ze moest vast nog niet gehoord hebben over het feit dat hij bijna een RiverClanner had gedood en Crowfur wist ook niet of hij dat haar moest vertellen. Misschien omdat hij ergens bang was dat ze Goldenpaw van hem af zou nemen omdat ze hem toch niet capabel genoeg vond om met apprentices om te gaan, misschien omdat hij de opgebouwde band tussen hun niet zomaar wilde verpesten, maar iets in hem zorgde ervoor dat hij zijn kaken stevig op elkaar klemde wat het gevecht betrof. Stallionheart had er ook geen weet van, maar dat was niet abnormaal. Heel dat gevecht was één grote chaos geweest en als Crowfur eerlijk was, plaagde het feit in zijn nachtmerries soms nog wel eens dat de RiverClanner Frostspots had kunnen doden omdat Crowfur hem niet had weten te doden. Hij zuchtte. Het had natuurlijk geen zin meer om over het verleden na te denken, maar hij kon het maar niet uit zijn kop krijgen hoe Frostspots hem eerst had proberen te troosten en daarna die gruwelijke dood was gestorven. Crowfur schudde zijn kopje, rende het kamp uit en versnelde zijn pas zodat hij binnen enkele vossenlengtes bij the Small Lake kon zijn. Zich even verfrissen en zijn zinnen verzetten. Toen hij daar aankwam, zag hij dat hij niet alleen was. “Ook even nood aan afleiding?” vroeg hij aan Shikraspirit terwijl hij zich vooroverboog en van het koele, verfrissende water dronk.

Crowfur was blij met het feit dat hij een dunne pels had, maar hij had wel het gevoel dat zijn pels warmte aantrok. Of misschien leek dat maar zo. Hij had in elk geval al meerdere katten zien zwoegen van de hitte en hoewel het water nu verfrissend was, wist hij dat hij over vijf minuten weer een droge bek ging hebben. Dit was zulk soort weer waarbij je niet al te veel wilde doen. Helaas ging het Clanleven, net zoals in de winter trouwens, gewoon door en dus werd er ook nu van hun verwacht dat ze de Clan van eten voorzagen. En hij wilde zich daar net toe aanzetten toen een glimmend ding zijn aandacht trok. Hij vergat te reageren op wat Shikraspirit zei en liep, met zijn oren naar achteren gezakt, naar het glimmende ding toe. Hij stak zijn neus wat naar voren en rook eraan. Hij trok een vies gezicht toen hij de geur van Twolegs rook en wilde daar net wat over zeggen toen zijn poot per ongeluk te ver naar voren schoof. Hij voelde kort iets trekken aan zijn poot, daarna hoorde hij een krakend geluid en opeens voelde hij een snijdende pijn in zijn nek. Instinctief dook hij naar de grond, maar tot zijn paniek sneed het ding steeds dieper in zijn nek. Met zijn achterpoten begon hij wild te stampen en een schreeuw van pijn verliet zijn lippen terwijl zijn ijsblauwe ogen zich wanhopig naar voren richtten. Iets in hem zei hem dat het een slecht idee was als hij zijn kop zou draaien om naar Shikraspirit te kijken, dus hield hij zowel zijn kop als zijn voorpoten stil zodat de geur van bloed haar er hopelijk op zou wijzen dat het goed mis was. De pijn in zijn nek was ondertussen verstikkend en Crowfur had nog nooit zo veel voor zijn leven gevreesd als nu.