[Routnose] My lucky day

Hoewel ze wel eens met een paar blaadjes nog in haar vacht rondliepen, meer dan eens over takjes struikelden en meerdere keren per dag wel iets vergat, was Routnose ook dan weer niet volledig achteloos. Ze wist bijvoorbeeld wel de belangrijke dingen; zoals welke kruiden welk nut hadden, hoe hun voorraad er voor stond en of haar patiënten nog wel keurig en braaf in hun nesten lagen, Pollenpuff. Routnose was in de middag nog even langs alle nesten geweest voor een korte check up, waar ze het nest van de mooie bruin-witte poes, niet voor het eerst, leeg had aangetroffen. Lichtelijk ticked off was ze verder gegaan met haar dag, totdat ze uiteindelijk de poes met een dik konijn het kamp in had zien lopen. Kort liet ze haar kruidenstapeltjes voor wat het was en stapte ze stilletjes achter de poes aan. "Goedemiddag Pollenpuff! Wat een mooi konijn heb je daar," haar stem klonk vriendelijk maar bezat zeker een scherp randje. Door de vele nachten slaaptekort en andere stress was Rout iets sneller geïrriteerd dan ze normaal was, waardoor ze nog wel eens wat feller uit de hoek wilde komen dan wat de clan normaal gezien van de goedaardige poes gewend was.

Alsof je een kind met zijn handen in de koekjespot had betrapt. Zo stond ze daar, een schaapachtige grijns op haar gelaat en een schuldige blik in haar blauwe ogen. Hmpf. Goed he? Lekker konijn he? Routnose trok haar oren wat naar achteren en het witte puntje van haar staart sloeg nijdig op de grond toen haar opviel dat de poot van de poes opnieuw bloedde. Oh Starclan, daar gingen ze weer. Was ze soms tegen een ezel aan het praten? Zonder antwoord te geven op haar vraag stapte ze naar de ragdoll toe, pakte haar bij haar oor en begon Pollenpuff zo terug naar de Medicien cat's den te sleuren, waar ze thuis hoorde. Natuurlijk beet ze niet hard, maar genoeg om het toch even te voelen en zeker genoeg om duidelijk te maken dat haar beste optie was om braaf mee te lopen. Eenmaal in de den liet ze haar los. "Pollenpuff, de clan heeft net een zwaar gevecht overleefd. Heb je enig idee hoe egoïstisch het is om telkens weer er vandoor te gaan, waardoor ik steeds weer nieuwe, kostbare kruiden aan je moet verspillen die anders veel nuttiger aan andere katten zouden kunnen worden besteed? Ik vraag je nu nog één keer, heel lief, om in de den te blijven, voordat ik je hoogstpersoonlijk met de resterende spinnenrag voorraad aan de muren plak," ze knarste met haar tanden, maar nadat haar woorden er vrij scherp uitgekomen waren, besefte ze zich dat ze wat te ver was gegaan. Kort zuchtte de poes, waarbij haar vermoeidheid eindelijk door begon te schemeren. "S-sorry Pollenpuff, ik ben wat vermoeid,"  

Pollenpuff verklaarde dat dat haar oor was die Routnose net had beetgegrepen. De jonge poes reageerde daar niet op, ze had genoeg kennis van anatomie om te weten wat ze te pakken had genomen en hoeveel zeer dat zou doen. Hoewel ze vond dat geweld nooit de oplossing was, kon een klein kneepje in de juiste richting niet altijd zoveel kwaad. Vooral niet bij gevallen zoals Pollenpuff, vooral niet op dagen waar ze maar enkele uren slaap had gehad. "Maar.. als je me tegen de muur plakt, heb je toch juist heel veel spinrag verspild?" normaal gezien had ze luchtig gelachen om de grapje, maar nu zat dat er helaas niet in voor Pollenpuff. Routnose haalde even diep, rustig adem, waarna ze de ander een dodelijk vriendelijke glimlach gunde. "Pollenpuff," begon ze rustig, al was duidelijk dat ze dat niet bepaald meer was. "Zou je alsjeblieft in je nest willen gaan liggen? Nu?" hoewel haar stem poeslief was, was duidelijk bij die laatste nu dat ze niet helemaal in de mood was voor grapjes. Sorry Pollen.

Oké, abort mission, abort this mission. Pollenpuff's grijns werd steeds zenuwachtiger terwijl ze de veel te vriendelijke grijns haar kans op geworpen kreeg. De kattin haar staart poefde wat op, vrezend voor de reactie van de kattin. Zou ze hier sterven? Was dit haar moment? Vermoord door een pacifistische medicine cat die haar de nek om zou draaien voor niet luisteren? De kattin haar glimlach verviel steeds meer bij elk woord die de medicine cat mierzoet naar haar toe bracht. Pollenpuff bleef voor een moment zitten, haar ogen rond en liep toen met platgelegde oren, dicht tegen de grond, richting het nest. "Ja baas.." miauwde de kattin zacht, neerploffende en zich voor nu toch maar wat klein houdend.

Gezien Routnose een vredelievende, kleine en wat onhandige poes was, waren er niet veel katten die echt bang voor haar waren... Ooit. Enkel een verdwaalde kitten kon nog wel eens schrikken wanneer ze weer allemaal takjes en blaadjes in haar vacht had, maar het feit dat ze een volwassen poes die veel groter was dan zij daadwerkelijk doodsangsten uit kon laten staan was nieuw voor haar. Ergens voelde ze zich een beetje schuldig, maar aan de andere kant was ze echt te moe en te overspannen om nogmaals sorry te zeggen. Oh, Pollenpuff kon het vast wel hebben. "Ja baas.." miauwde ze zachtjes nadat Pollenpuff voorzichtig haar nest in was gekropen. Routnose haalde diep adem. "Dankjewel , Pollenpuff," sprak ze wat geforceerd en draaide zich toen om, om verder te gaan met haar taken. Echter zag ze toen het konijn midden in het kamp liggen en even keek ze er half verlangend naar, haar maag overduidelijk knorrend. Wanneer had ze ookalweer voor het laatst gegeten? Met een zucht maakte ze haar besluit en stapte naar het konijn toe, die ze vast pakte en de den in sleepte. Met een plof liet ze het voor de poes vallen. "Gezien je er zo ontzettend trots op was, zullen we hem dan maar delen?" peace offering? Ze was hier niet zo goed in. "Dan weet ik iniedergeval zeker dat je er niet weer vandoor glipt," ze zei het alsof het een grapje was, maar hoever dat waar was...

_{Pollenpuff had haar donkere oortjes plat in haar nek gelegd, een beetje mopperig van houding maar ze bleef wel braaf liggen in het nest. In plaats van dat ze geprezen werd dat ze een heel dik konijn gevangen had, werd ze als een kleine kit aan haar oor de medicine cat den in getrokken. Ze was geen kit, ze was een dappere warrior! Maar goed, ze wist beter dan op dit moment tegen Routnose in te gaan. Die kattin was eng als ze eenmaal boos werd zeg. “Ik? Ervandoor glippen? Ik zou niet durven Routnose,” miauwde Pollenpuff op een dramatische toon. Op dit moment durfde ze dat serieus niet eigenlijk, maar dat terzijde. “Ik heb wel honger ja,” miauwde ze vervolgens wat eerlijker, “zal ik hem halen?” vroeg ze vervolgens hoopvol. Het nest uit? YEs please!}

Pft, en dan ging Pollenpuff mopperend in haar nest liggen? Ging ze nu met haar pootjes over elkaar mokkend haar aan kijken? Toch voelde Routnose zich een klein, klein beetje boel schuldig. “Ik? Ervandoor glippen? Ik zou niet durven Routnose,” poef, haar schuldgevoel was weg als sneeuw voor de zon. De medicine cat vernauwde haar ogen, niet helemaal zeker of ze het sarcasme in die woorden nou wel zo kon waarderen.  “Ik heb wel honger ja,” sprak de poes eerlijk toen de gevlekte tabby had voor gesteld om dan toch maar haar prooi op te halen.  “zal ik hem halen?” Routnose stootte een kort lachje uit. "Hah," pufte ze. "Dat zou je toch niet durven,"plaagde ze terug en stapte resoluut terug naar de ingang van het kamp, haar vacht prikkelend bij het idee dat ze bij terugkomst een leeg nest tegen zou komen. Dan zou Pollenpuff echt zonder oren verder moeten leven. Met wat moeite pakte ze het zware konijn op en stapte terug naar haar eigen den, waar Pollenpuff vast nog keurig in haar nest lag.

_{Haar tegenzin maakte dat het mosnest onder haar alleen maar oncomfortabeler voelde en ze mopperde wat binnensmonds als een obstinate kitten wie de nursery niet uit mocht. Toch wist ze beter dan tegen de medicine cat apprentice in te gaan. Routnose kon duidelijk behoorlijk eng zijn als ze maar eenmaal chagrijnig genoeg was. Maar Pollen had toch haar trots en toen Rout opmerkte dat ze het niet zou durven werd deze trots zeer zeker gekrenkt. Als ze nog geen kittenachtige bui had, dan had ze dat nu zeer zeker wel. Daarom, toen Routnose eenmaal de den verlaten had, stond Pollenpuff op en ging ze met een verongelijkte blik naast haar nest zitten, gewoon om een punt te maken. Met een verongelijkte blik keek ze naar Routnose toen ze het zware konijn binnensleepte. "Jij zei dat ik het niet durfde," bracht ze iewat mokkend uit.}

Zelfs onder de Windclanners, die al niet zo groot waren, was Routnose vrij klein, en dit konijn vrij groot. Wat onhandig sleurde ze het mee, bijna over de oren en/of haar eigen poten struikelend. Toen ze de prooi eindelijk op de juiste plaats had gekregen, stond ze toch even met een mond vol tanden - en konijn-. "Jij zei dat ik het niet durfde," Pollenpuff had de moeite genomen om op te staan en precies 5 hele centimeters naast haar nest te gaan zitten en voor het eerst in een goede tijd wist Routnose echt even niet hoe ze moest reageren. Ergens wilde ze boos zijn, maar een vermoeide, doch oprechte, lach borrelde op. "Als ik jou was, zou ik geen oog meer dicht doen vannacht, want ik ga je toch een partij aan je nest vast plakken," sprak ze hoofdschuddend en duwde toen het konijn naar haar toe. "Hup, ga in je nest liggen en eet je konijn, Pollenkit," ze was Routnose er een.

_{Pollen moest toegeven dat ze h et lichtelijk spannend vond om hier zo naast haar nest te zitten op dit moment. Routnose had haar immers toch wel een heel erg klein beetje angst aan gejaagd. Toch zou Pollenpuff Pollenpuff niet zijn als ze niet tegen de kattin in ging op het moment. Ze had er gewoon letterlijk om gevraagd. Daarom, toen de kleine medicine cat apprentice het grote konijn aan het binnenslepen was, zie je nou wel dat zij het had moeten halen, ontmoette ze haar groene blik. Eventjes bleef het heel stil, waarna Routnose toch begon te lachen. Ergens zag Pollen dit als een overwinning en ze stapte triomfantelijk weer terug in haar nest. "Oh Routnose, je zou niet durven," reageerde ze, de medicine cat apprentice met een zacht grijnsje herhalend. De spanning was enigszins gebroken wat Pollen betrof. De ragdoll kattin vouwde dan ook netjes haar voorpootjes onder haar lichaam en nam een hap van het konijn. Toch bleef het wel spoken in haar achterhoofd. Zou Routnose het niet durven?}

Gelukkig stapte Pollenpuff toch wel weer terug haar nest in, zodat de vermoeide poes niet nóg een keer over haar grenzen getrokken werd en boos moest worden. Ze wilde gewoon eten en hopelijk, als er weer geen klagende katten waren, even een middagdutje doen. "Oh Routnose, je zou niet durven," reageerde de poes. Routnose haar snorharen trilden en ze keek haar met een wat gevaarlijke glans in haar ogen aan. "Oh nee, zoiets zou ik nooit doen, natuurlijk," sprak ze poeslief, maar er lag een ietwat gevaarlijke ondertoon in haar woorden. Natuurlijk zou ze het niet echt doen, maar Pollenpuff mocht heus wel eventjes zweten. De medicine kat zette zich neer naast de ander en nam ook een hap van het konijn, waarna ze de stukjes van haar snuit veegde.

Voor een moment trok Pollenpuff haar hoofdje wat verbijsterd terug. Haar snorharen trilden zachtjes en ze trok een gezicht. Uhm. Maar daarna begon ze toch wat te grijnzen. “Ik ben sowieso sterker dan jij bent,” miauwde ze, een beetje kittenachtig haar neus in de lucht heffende. Nee, Routnose zou het nooit van haar winnen. Spinrag zou het sowieso niet van haar winnen! Ze nam nog een hap van het konijn en ze kauwde er gelukzalig op. “Zie je wel dat het goed is dat ik ben gaan jagen! Anders hadden we dit konijn niet gehad.”

Dit was ook wel echt voor het eerst, dat een kat daadwerkelijk iets van ontzag voor haar had. Gelukkig wilde ze nog wel eens respect van haar patienten krijgen - totdat ze weer eens over haar eigen poten struikelde vlak voor hun neus- maar geen had haar ooit bang aangekeken. Dat hield zo ook liever zo, maar Pollenpuff... “Ik ben sowieso sterker dan jij bent,” die gaf zich nog altijd niet gewonnen. "Hm," humde ze enkel wat afwezig en nam een hap van het konijn. "Maar ik weet wel een besje waar je heel lekker van kunt slapen," sprak ze tussen neus en lippen door, een ondeugende twinkeling in haar ogen. “Zie je wel dat het goed is dat ik ben gaan jagen! Anders hadden we dit konijn niet gehad.” ging ze het dan nooit leren! Routnose hief haar pluizige pootje op en tikte daarmee tegen het oor van Pollenpuff. Absoluut niet hard genoeg om überhaupt corrigerend over te komen, maar goed. "Foei! Nee! Dan had ik een nog lekkerder ander konijn gepakt,"

Pollenpuff slaakte een verontwaardigd kreetje bij het horen van de woorden van Routnose en leunde van haar weg, overdreven snuivend. Ze hield wel een beetje van dramatisch doen, hopelijk zag Routnose ook wel in dat Pollenpuff een beetje overdreef. "Zeg weet de clan wel dat je zo kwaadaardig bent? Ga naar Shadowclan waar je thuis hoort," miauwde Pollenpuff waarna ze haar tong uitstak. Maar waar ze nog mee wilde spelen met boze Routnose, was het konijn een punt waar ze absoluut niet over wilde toegeven. "Onmogelijk, dit konijn is perfect, het beste konijn," miauwde Pollenpuff, met haar kop schuddend. Ga weg Routnose. Dit was het toppunt van konijnenperfectie.

Natuurlijk zou ze niet zo moeten dollen met de ander, immers was ze nog altijd boos omdat ze niet had geluisterd. Toch was ze te moe om echt lang haar strengheid - die ze toch al niet had - vast te houden. Daarom kon ze ook een zacht lachje op de dramatische reactie van Pollenpuff niet onderdrukken. "Zeg weet de clan wel dat je zo kwaadaardig bent? Ga naar Shadowclan waar je thuis hoort," werd ze zojuist nu verbannen? Even keek ze de ander zogenaamd verontwaardigd aan. "Nou ja zeg, probeer je mij nou weg te krijgen?" ze deed haar best om serieus te klinken, maar dat lukte niet al te best door de olijke twinkeling in haar ogen. Routnose gniffelde en nam nogmaals een hap van het konijn. Dat bleef echter wel een gevoelig puntje, want Pollenpuff weigerde toe te geven. "Onmogelijk, dit konijn is perfect, het beste konijn," pfft. Ze trok een gemaakt vies gezicht. "Hij is wel een klein beetje taai, hoor..." pestte ze terug.