What now?

Haar wonden waren geheeld wat inhield dat ze eigenlijk weer aan wat taken zou kunnen beginnen, maar toch voelde ze zich er niet zelfverzekerd genoeg voor. Een moor runner zou ze tenslotte niet echt meer kunnen zijn en de tunnels waren helemaal niet zo bekend bij haar wat haar ook niet echt uitnodigde om daar heen te gaan. Het feit dat ze dan ook helemaal niks meer zou zien stond haar niet aan. Ze voelde zich eerlijk waar gewoon nutteloos op het moment. Ze kon nergens aan bijdragen ondanks dat er genoeg katten waren die nog steeds dingen deden ondanks dat ze gewond waren geraakt. Ze liep nu dan ook voorzichtig langs de rand van het kamp, hopende zo niet tegen iemand op te botsen. Ze kon voorwerpen nog vaag onderscheiden en ze was vaak genoeg door het kamp gelopen om te weten waar alles zat, maar toch miste ze het goed kunnen zien en niet te hoeven gokken wat iets was. Plots verscheen er een kat voor haar, een met veel kleuren en het liefst wilde ze wegdraaien en hopen dat de ander haar niet gezien had. Tenslotte was het voor haar op het moment niet makkelijk om te praten met andere clangenoten. Ze was bang voor wat ze zouden denken van haar.

[@Stallionheart]

In de vroege ochtend was hij al uit jagen gegaan om daarna terug te keren met een muis en een spitsmuis. Met de staartjes van de twee beestjes tussen zijn kaken geklemd liep hij met opgeheven kop het Camp in. Toen hij de prooistapel naderde zag hij dat die behoorlijk laag was maar alle Patrols die moesten gaan jagen waren al onderweg en nog meer katten eropuit sturen had geen zin, dan bleef er helemaal niks over in hun territorium. Hij zuchtte en legde de twee muizen op de stapel. Het zette niet zoveel zoden aan de dijk als een konijn maar het was toch iets. Hij wendde zich af van de kleine prooistapel en zag dat een van de Warriors die in de Medicine Den had gelegen weer rondliep door het Camp. Dat was in elk geval een beetje goed nieuws dacht hij en hij liep naar Harspring toe om voor haar neus te stoppen. “Voel je je al beter?” miauwde hij vriendelijk tegen de rood-witte Warrior.

Ze had niet lang om te bedenken of ze zich wilde omdraaien of niet. Ze werd tenslotte al aangesproken voor ze de beslissing kon maken en dan kon ze nog moeilijk wegdraaien. Het was vrijwel meteen de vraag of ze zich beter voelde en ja dat deed ze, maar het was niet meer hetzelfde. "Het gaat beter." Was dan ook het enige dat ze als antwoord gaf. Het was tenslotte niet zo dat ze zich helemaal beter voelde, maar het was al beter dan het moment dan ze het kamp ingedragen was door Sugercane. Dat was iets waar ze de kater nog altijd een keer voor zou moeten bedanken. "Maar beter dan dit wordt het niet." Ze kon moeilijk niet eerlijk hierover gaan zijn tegen de deputy. Tenslotte was het niet alsof ze een moor runner zou kunnen blijven. Tunneler was nog een optie, maar ook daar wist ze haar weg nog niet en zou ze eerst bij moeten leren.

Zijn groene ogen lichtte even op toen Harespring vertelde dat het wat beter met haar ging. Dat was goed nieuws echter was het korte moment van blijdschap maar van korte duur. "Maar beter dan dit wordt het niet." miauwde de rood-witte poes en het voelde alsof iemand hem een venijnige krab over zijn schouder had gegeven. Hij knikte even begrijpend. Het was ook een lastig geval met Harespring. "Wat wil jij zelf Harespring? Terug het Moor op? Of liever iets anders?" vroeg hij haar vriendelijk. Ze kon ervoor kiezen Elder te worden maar veel katten waren daar op jonge leeftijd nog te trots voor maar hij hield alle keuzes open voor Harespring. De poes was nog jong en kon alle kanten op met wat ze wilde.

Ze kon het niet helpen dat haar expressie wat betrok bij de vraag van de deputy. Tenslotte was dat geen optie meer en dat wist ze zelf maar al te goed. Ze had al de poging gedaan om een keer buiten het kamp te gaan, maar alles was anders nu. "Moor runner zit er niet meer in." Dat was de conclusie waar ze duidelijk was gekomen, maar ze wilde zich ook niet nutteloos gaan voelen. Ze kon geen elder worden. "Maar ik wil niet nutteloos zijn." Dat was iets dat ze absoluut niet wilde, maar zelf voorstellen om tunneler was iets dat ze toch lastig bleef vinden, want wie wist hoe nuttig ze daar zou kunnen zijn?

Geduldig wachtte hij totdat Harespring haar woorden kon vormen. Moorrunner zat er niet meer in vertelde ze hem en hij knikte. Eigenlijk had hij dat wel verwacht dat ze dat zou zeggen en hij begreep haar vervolgantwoord ook. Nutteloos zijn was het laatste wat een jonge kat wilde in de Clan. "Als dat je besluit is dan zou je nog voor Tunneler kunnen gaan? Natuurlijk zou je wel wat training nodig hebben maar ik weet zeker dat als je Tunneler wil worden dat alle katten je willen helpen als ze kunnen" miauwde hij opbeurend. Het was moeilijk om toe te geven dat je bepaalde dingen niet meer kon en het feit dat Harespring dat nu deed betekende al dat ze een grote stap had gezet.

Tunneler, dat was wat misschien nog zou kunnen. Daar had ze zelf ook veel aan gedacht, tenslotte zou rennen zonder volledig te kunnen zien waar je heen ging geen goede optie zijn. Training zou dan inderdaad moeten, want ze kenden de tunnels echt niet goed. "Tunneler zou een optie zijn." Sprak ze dan ook wat twijfelend. Ze had geen idee of ze zich daar echt nuttig zou kunnen maken en zou er echt iemand zijn die haar zou willen trainen erin? Ze was tenslotte al een tijdje geen apprentice meer. "En wie zou me willen trainen?" Ze kon het niet helpen om nu al de onzekerheden eruit te gooien.

Hij knikte, het was goed dat ze het als een optie beschouwde ookal was de twijfel duidelijk hoorbaar in haar stem. "En wie zou me willen trainen?" vroeg ze al snel en hij gaf de rood-witte poes een blik vol kalmte en vertrouwen. "Ik denk dat mijn partner, Shatteredice jou alles kan leren. Ze is een geweldige onderwijzer" miauwde hij en gaf de poes een knikje. "Denk je dat je kan beginnen na de volgende Ceremony? Dan geef ik dat door aan Oceanstar" miauwde hij en stond langzaam op. Het hoge woord was er in elk geval uit voor Harespring en het grootste probleem opgelost? "Had je nog meer vragen Harespring?" miauwde hij vriendelijk. Als ze nog meer problemen had zou hij ze graag met haar oplossen, dat werkte vaak het beste een op een om zo samen een oplossing te bedenken.

Het was inderdaad de vraag wie haar maar zou willen trainen. Ze was tenslotte geen apprentice meer, ze zou dingen niet zo makkelijk kunnen aanpassen als dat verwacht zou worden. Toch leek Stallionheart een idee te hebben en dit ook te zeggen. Zou de partner van de kater daar echt aan mee willen werken? Ze kende de poes nog niet echt goed en twijfelde dan ook wie ze zou moeten vertrouwen hierin. "Ik denk dat ik dan wel moet kunnen beginnen." Was dan ook het enige dat ze zei. Ze ging niet reageren op het Shatteredice deel, dat zou ze moeten zien tenslotte. "Geen vragen," Tenslotte zou ze ook niet weten wat ze verder zou moeten vragen. Ze zou alles moeten zien en of het goed zou komen was de vraag.

De rood-witte poes zei dat ze wel moest kunnen beginnen, dat was in elk geval goed nieuws op een dag als vandaag. Verder had ze ook geen vragen en hij hoopte oprecht dat ze zich beter zou voelen als Tunneler. Hij glimlachte naar haar en gaf haar een knikje. Ze hoefde niet bang te zijn wat haar Clangenoten gingen denken, Tunneler was een waardige rang binnen WindClan en had ook behoorlijk wat aanzien. Hijzelf was opgeleid als een Moor Runner en was daar stiekem best wel blij om, hij moest er niet aan denken de open lucht op te geven en de hele dag in de tunnels te zitten maar voor Harespring was dit toch echt de beste optie. Hij stond op en gaf haar een knikje. "Moge StarClan je pad dan verlichten" miauwde hij waarna hij zich terug begon te begeven naar de Den van Oceanstar, hij zou haar dit zo snel mogelijk vertellen en dan wist ze dat er nog wat mededelingen waren voor de volgende Ceremony.

OOC: Topic uit