Woke up an optimist.

Het lukte! Met een tevreden grijns rolde Loudkit zich weer weg van zijn rugje, om zich er even later weer op te rollen. Hij herinnerde zich nog hoe vervelend het was geweest toen hij net niet genoeg evenwicht en kracht in zijn lichaam had gehad om van zijn rug meteen terug te rollen naar zijn buik waardoor hij een beetje vast was blijven hangen. Zijn poten waren toen vervolgens tegen Chillykit gezwierd en vervolgens hadden ze ruzie gekregen. Dat was ook één van de redenen waarom Loudkit, zodra hij terug was van zijn kleine avontuurtjes, direct naast Hoarsekit, Fuzzykit of Littlekit ging liggen. Die deden tenminste normaal. Die scholden hem niet uit, werden niet boos op hem als hij wat heen en weer boog en gaven hem niet plotseling meppen. En Roughkit… Roughkit vond het ook niet erg, toch? Van al zijn siblings sprak hij met haar het minste. Niet omdat hij haar niet leuk vond of iets dergelijks, maar gewoon omdat Hoarsekit, Littlekit en Fuzzykit al zijn aandacht opeisten als hij tijd spendeerde met zijn siblings. Vooral met Hoarsekit kon hij leuke gevechten hebben. Daar liep hij tenminste geen kans op dat hij zich echt pijn zou doen, al had hij Chillykit de vorige keer zelf een bloedneus geslagen. Zijn moeder was daar niet zo blij om geweest, maar in elk geval had Chillykit verdiend waar ze om had gevraagd. Loudkit verdreef de irritante gedachten aan zijn sibling door de nursery rond te kijken. Zijn blik bleef kort hangen op Whitekit. Na kort twijfelen, stond hij toch op en liep in de richting van de kitten. “Hallo!” piepte hij op een vrolijke manier, afwachtend wat hij zou gaan zeggen.

Loudkit twijfelde nog harder toen hij de vijandige houding van de kitten zag, maar het was al te laat. Hij had zijn opmerking al gemaakt en daarmee de aandacht van de kitten voor hem al getrokken. Zijn oortjes wiebelden eerst wat nerveus toen Whitekit iets terug naar hem snauwde, maar toen haalde hij diep adem en besloot hij om voor zichzelf op te komen. Hij deed enkel vriendelijk en vrolijk, was het echt nodig om daarvoor afgeblaft te worden? Zijn oortjes wiebelden opnieuw en uiteindelijk zei hij: “Wat doe ik verkeerd?” Want ja, hij begroette de kitten enkel rustig en dan kreeg hij zo’n reactie! Nu hij twee moons oud was, had hij gelukkig het voordeel dat hij zijn zinnen beter kon formuleren. Zo konden de anderen hem niet meer uitlachen omdat hij in een soort van gebrekkige taal tegen hun sprak en konden ze dat in een argument ook niet meer tegen hem gebruiken. En daar was hij om eerlijk te zijn wel behoorlijk trots op. “Ik begroet je enkel op een vrolijke manier. Het is niet alsof ik je afsnauw of zo. Dus waar heb ik deze reactie aan verdiend?” En met het feit dat hij ouder werd, kwam ook het karaktertrekje aanzetten dat hij zei wat hij dacht. Dat werd niet altijd door anderen geapprecieerd, maar het hielp hem nu wel om voor zichzelf op te komen. Hij ging de confrontatie dan ook stevig aan.