Misery thoughts.

Verbitterd. Dat omschreef wel het beste hoe Blizzardpaw zich voelde op dit moment. Ze had het gevoel alsof al haar Clanmates haar in de steek hadden gelaten, alsof niemand ook maar iets gaf om hoe zij zich voelde. Haar denmates waren doorgegaan met het vechten, ondanks dat ze meerdere malen had geroepen dat ze moesten stoppen. Honeypaw had Littlepaw gedood, al zouden de andere apprentices dat natuurlijk weer anders zien. En een andere Clanmate, Cobradusk, had zijn ware aard laten zien en had geprobeerd om twee WindClanners te doden. Dat Steppingstone dood was gegaan, was de schuld van Butterstar zelf. Zij had dit gevecht tot de orde geroepen. Zij had haar warriors en apprentices het strijdveld opgestuurd. En alle doden die langs RiverClan’s kant gevallen waren, was de schuld van hun leader. En van Panthergrowl; hun deputy had er niks aan gedaan om het gevecht te stoppen. Oceanstar was er niet geweest om haar Clan te verdedigen, iets wat Blizzardpaw laf vond langs RiverClan’s kant uit. Ze slikte. Ze wist dat het ergens verboden was om zo over haar Clan te denken, maar ze kon het simpelweg niet helpen. Ze kon er niks aan doen dat ze het idee had dat ze met een hoop verraders samen in één groep zat. En het liefste, het liefste wilde ze gewoon naar WindClan gaan, naar Littlepaw. Of naar ShadowClan, naar Settledpaw. Haar hart ging iets sneller kloppen bij de gedachte aan de tabby tom en even gleed er een glimlach om haar lippen heen. Die trok weer weg toen ze pootstappen hoorde. Ze nam niet eens de moeite om over haar schouder te kijken wie dat het was. Waarom zou ze immers nog moeite doen voor een Clan vol met verraders?

Hoewel ze de pootstappen had gehoord, schrok ze toch van de luide stem die de stilte doorbrak. En even, heel even, wilde ze zich omdraaien en wie dan ook achter haar stond heel hard afsnauwen. En dat was ze ook van plan, maar haar verwijten, haar boze opmerkingen en zelfs haar verbitterde gevoel zakte lichtelijk weg toen ze Coyotepaw herkende. Coyotepaw, die zover Blizzardpaw het zich kon herinneren geen poot had uitgestoken naar WindClan. Misschien was toch niet iedereen slecht in haar Clan. Maar dat Coyotepaw Littlepaw niet had gedood, wilde niet zeggen dat niet dezelfde gedachten door haar heen konden gaan. Ze moest voorzichtig zijn met wie ze vertrouwde, met wie ze binnenliet. En dan kon er misschien wel gezegd worden dat het belachelijk was dat ze zich van haar eigen Clan afkeerde en dat ze wel een ShadowClan tom toeliet, maar Branchpaw had haar op dit moment meer bijgestaan dan haar eigen Clan zelf. Nee. RiverClan deed altijd net alsof ze familie van elkaar waren, maar als puntje bij paaltje kwam, stond je er toch alleen voor. “Het grauwe weer is wel het laatste waar ik me zorgen over zou maken,” gromde ze. Ze draaide haar kopje zodat ze Coyotepaw aan kon kijken. Het leek erop dat de she-cat echt alleen maar bezig was met het weer. Had ze dan niet gezien wat voor destructie er heerste in WindClan op dit moment? En haar Clan zegevierde omdat ze the Heatherfields hadden, maar naar Blizzardpaw’s idee viel er niks te vieren. “Onze hele Clan zit vol monsters en ik moet me zorgen maken om het weer. Laat me niet lachen.” Met een geïrriteerde blik keek ze weg van haar denmate. Laat ook maar. Coyotepaw was net als de rest. Ze kon weggaan wat Blizzardpaw betrof.